Let's do it!!! รักวุ่นวายก๊วนสาวร้ายสุดหล่อ

 
  “เอ่อนี่ ชิอากิฉันถามจริง ๆ นะในสัญญานั่นน่ะมันจริงเหรือที่อาทิตย์นึงได้ ห้าหมื่นน่ะมันออกจะ…แปลก ๆ นะแถมยังทำงานตั้งแต่ 5 โมงถึง 5 ทุ่มอีกต่างหาก”โมโมโกะถามชิอากิระหว่างที่เดินออกมาห่างจากร้านพอประมาณ
                “แปลกตรงไหนปกติจะตาย”ชิอากิตอบหน้าตาย แต่โมโมโกะส่ายหน้าระอา
                “บอกมาซะดี ๆ ว่าเจ๊ให้เรามาทำอะไรกันที่นี่ ไม่ใช่แค่มาเป็นพนักงานเสริฟคาร์เฟ่ให้สาวน้อยน่ารักแล้วได้เงินห้าหมื่นทุกอาทิตย์แน่”แม้ว่าโมโมโกะจะดูติ๊งต๊องแค่ไหนแต่ในระดับมันสมองแล้วเธอคืออัจฉริยะประจำกลุ่มเรื่องนี้ไม่มีทางปิดเธอได้หากเธออยากรู้ความจริงขึ้นมา
                “เฮ้อสมเป็นเธอเลยโมโมกะ ใช่แล้วล่ะการที่เราได้เงินห้าหมื่นต่ออาทิตย์ก็เพราะทำงานอื่นด้วย”
                “งาน งานอะไร?”คราวนี้ทั้งสามเอ่ยพร้อมกันสังหรณ์ใจไม่ดีสุด ๆ
                “ที่จริงแล้ว… ร้านนั่นไม่ใช่แค่คาร์เฟ่อย่างเดียวหรอกแต่มันพ่วง…”
                “พ่วง?”
                “พ่วงบาร์เกย์น่ะ^^”
                “อะไรนะ!!!”ทั้งสามประสานเสียงกันจนชิอากิต้องเอามืออุดหู
                “เธอคิดบ้าอะไรให้เราทำงานในบาร์เกย์เนี่ยนะ!”มิโฮะโวยวายขึ้นไม่ใช่ว่าเธอขยะแขยงแต่อย่างใด เพียงแต่ช่วงนี้ทีวีจะเอาการ์ตูนเรื่องเก่ามาฉายซ้ำและเธอไม่อยากจะพลาดเท่านั้น
                “ไม่เอานะเรา…ทำไม่ได้”ภาพที่ชิเอกิคิดคือผู้ชายกล้ามบึกใส่จีสตริงเต้นรูดเสาอยู่แค่นี้เธอก็เกือบอาเจียนเต็มทีแล้ว
                “แล้วถ้าเกิดถูกจับได้ไม่ใช่แค่เธอแต่เราจะซวยไปด้วยนะ”แม้ว่าใจจริงโมโมโกะจะเสียดายอยู่หน่อย ๆ ก็ตามเพราะหากทำงานที่นี่เธออาจได้แต่งตัวเป็นชายแบบที่ฝันแต่เสี่ยงด้วยเอาหนึ่งล้านมาแลกมันก็ไม่คุ้ม
                “……นั่นสินะฉันคิดบ้าอะไรไปเอาพวกเธอมาเอี่ยว”ชิอากิเหมือนพึมพำกับตัวเองแต่ทำเอาใจของทั้งสามอ่อนยวบเพราะหยาดน้ำใส ๆ ที่อาบลงมาตามแก้ม
                “ทั้งที่…นี่ก็เป็นเรื่องของฉันแท้ ๆ แต่ว่าตอนแรกนึกว่าพวกเธอจะยินดีกับเงินจำนวนห้าหมื่นที่เธอสามารถเอาไปซื้ออะไรก็ได้ตามที่อยาก สมัยนี้ห้าหมื่นหาง่ายที่ไหนล่ะ”พูดถึงจำนวนเงินมหาสารมิโฮะและชิเอกิก็เริ่มน้ำลายสอ
                ‘เออเนอะห้าหมื่นเอาไปซื้อการ์ตูนมาดูทั้งซีซั่นก็ได้เลยนี่หว่า!’>>มิโฮะ
                ‘ตอนนี้คอมก็เก่าเต็มทนจะโหลดเกมส์แต่ละทีก็อืดซะ ถ้าได้ห้าหมื่นล่ะก็….’>>ชิเอกิ
                ‘โดจินเรื่องใหม่ที่เพิ่งวางแผงโครตแพงบรรลัยถ้าได้ห้าหมื่น…แม่จะซื้อยกล็อตเล้ย!!!’>>โมโมโกะ
                ชิอากิมองดูสีหน้าของแต่ละคนก่อนจะแสยะยิ้มที่ไม่มีใครเห็นออกมา เธอใช้จังหวะที่เพื่อนทั้งสามเผลอเอานิ้วป้ายยาหม่องที่อยู่ในสาบเสื้อขึ้นมาป้ายใต้ตาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะทำท่าสะอึกสะอื้นต่อ
                “ฮะฮึก! พวกเธอไม่อยากทำก็ไม่เป็นไร ฉันจะไปบอกคุณกินให้”
ทั้งสามกลืนน้ำลายลงคอไปอย่างยากเย็น ถึงยังไงชิอากิก็เป็นเพื่อนของพวกเธอมาตั้งสามปีเต็มจะให้ทิ้งกันเพราะเรื่องแบบนี้มันก็ออกจะเห็นแก่ตัวไปหน่อย
“เดียวก่อนชิอากิ!!!”
ทั้งสามดึงมือของชิอากิที่กำลังเดินกลับไปที่ร้านเอาไว้ หารู้ไม่ว่าตกลงไปหลุมพรางของนายพรานเจ้าเล่ห์เข้าแล้ว
.
.
.
.
.
.
ในห้องของโมโมโกะ (ที่ชิเอกิครอบครองอยู่) ขณะนี้โมโมโกะได้หลับไปแล้วแต่อีกคนหนึ่งยังไม่หลับเธอกำลังคุยMSN กับคุณกินด้วยเรื่องที่ถ้าเพื่อนทั้งสามรู้คงจะโดดมาขย้ำคอหอยเธอเป็นแน่
 
~Gin sung~
[แหม~ ขอบคุณมากนะเคนตะคุงไม่น่าเชื่อเลยว่าเพื่อน ๆ ของเธอจะยอมมาทำงาน^^]
~KenTa kung~
[พวกนั้นไม่ปฎิเสธหรอกครับ ^^]
~Gin sung~
[นั่นสิถ้าเพื่อนของเธอปฎิเสธฉันก็ไม่รู้จะหาคนที่หน้าตาแบบนั้นได้ที่ไหนอีก ต้องขอบคุณเธอนะที่ส่งภาพมาให้ฉันน่ะ^^]
~KenTa kung~
[ต้องขอบคุณคุณกินด้วยนั่นแหละครับที่ให้งานกับผมไม่อย่างนั้นผมคงไม่รู้ต้องไปพึ่งใคร]
~Gin sung~
[แหม~คนกันเองน่า โอ๊ะ! ฉันต้องแล้วบายนะจ๊ะ^^]
~Gin sung~ออกจากห้องสนทนา
 
ชิอากิพับโน๊ตบุคลงย้อนไปถึงวันที่ได้คุยกับคุณกินผ่านทางMSNครั้งแรก นั่นทำให้เธอได้คิดแผนการนี้ขึ้นมา ในวันนั้นเธอได้ใส่รูปตอนที่เธอแต่งชายเป็นรูปดิสเพลย์ แต่แล้วก็ไม่คาดฝันจู่ ๆ คุณกินก็ทักขึ้นมา เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณกินคือใครรู้แต่ว่าเป็นหนึ่งในบรรดาญาติห่าง ๆ ของเธอ คุณกินได้ถามถึงรูปดิสเพลย์ของชิอากิซึ่งเธอบอกไปตามตรงว่านั่นเป็นรูปของเธอ ดูเหมือนคุณกินขะไม่รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิง ชิอากิจึงใช้ชื่อว่าเคนตะสนทนากับคุณกิน
คุณกินได้เล่าถึงรูปในม้วนคัมภัร์ลับซึ่งมีรูปของผู้ชายสี่คนอยู่ในนั้นและหนึ่งในนั้นหน้าตาเหมือนกับเธอเป๊ะ ๆ
‘ตอนนั้นพอคุณกินบอกว่ามีสี่คนไอ้เราก็พาลนึกถึงอีกสามคนขึ้นมา ไม่นึกว่ามันจะใช่จริง ๆ’ชิเอกินึกถึงคราวที่คุณกินส่งรูปมาให้ มันเป็นภาพผู้ชายสี่คนซึ่งหน้าเหมือนกับพวกเธอราวถอดแบบมา ชิอากิเคยได้ยินว่าคุณกินเป็นเจ้าของธุรกิจบางอย่างและตอนนั้นเองเธอตัดสินใจส่งภาพ (แอบถ่าย) ของเพื่อน ๆ อีกสามคนให้กับคุณกินและผลตอบรับเป็นอย่างที่ตั้งใจไว้ คุณกินถึงขนาดโทรมาหาเธอ
[เคนตะคุง!!! เธอจะพาเพื่อน ๆ ของเธอมาทำงานร้านฉันได้ไหม ถ้าได้ฉันยินดีจะช่วยเหลือบริษัทของเธอที่กำลังประสบปัญหาก็ได้นะ!]
‘ถึงจะตกใจหน่อย ๆ ไม่คิดว่าแผนจะไปได้ดีขนาดนี้ แต่ชิอากิก็ตกลง ใช้ลูกไม้เล็กน้อยก็สามารถทำให้แผนสำเร็จได้…ที่เหลือก็แค่อย่าให้ความลับแตกก็เท่านั้น’
ชิอากิหลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม เธอฝันถึงคราวที่แอบถ่ายรูปของโมโมโกะ ชิเอกิและมิโฮะ ไม่คิดเลยว่าจะได้เอามาใช้จริง ๆ
.
.
.
.
หลายเดือนก่อน วันงานโรงเรียน
 
ภายในโรงเรียนนั้นได้จัดงานขึ้นโดยมีการแสดงละครของแต่ละห้อง และห้องของทั้งสี่ก็พึ่งแสดงจบไป
“ฟู่ว~ เหนื่อยดีจัง”มิโฮะซึ่งอยู่ในคราบชุดเจ้าชายเดินออกมาจากหลังเวที เหล่าสตาร์ฟก็จัดแจงเก็บอุปกรณ์ประกอบฉากรวมทั้งช่วยกันถอดชุดให้กับนักแสดง
“เจ๋งมากมิโฮะ แหม~ ก็นะมีเจ้าชายตัวจริงเป็นเพื่อนทั้งคนนี่นา”โมโมโกะเอามือเสยผมเล็กน้อย แต่ด้วยเธอยืนอยู่ในตำแหน่งที่แสงแดดส่องลงมาอ่อน ๆ ประจวบเหมาะกับที่พวกสตาร์ฟกำลังแบกกระจกไปเก็บพอดีแสงจึงตกกระทบทำมุมกับกระจกเกิดเป็นแสงระยิบระยับเป็นฉากหลังให้กับโมโมโกะที่กำลังกอดอกอยู่ และทันใดนั้นเอง…
แชะ!
“หือ!”โมโมโกะรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง เธอหันมองรอบตัวแต่ก็ไม่พบอะไรได้แต่เพียงสรุปกับตัวเองว่าคงรู้สึกไปเอง
“โมโมโกะ มิโฮะกับชิอากิล่ะ”ชิเอกิเดินมาพร้อมกับน้ำแดงในมือ ข้างหนึ่งเป็นของมิโฮะที่เธอซื้อมาให้เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายคงจะเหนื่อยหลังแสดงเสร็จ ส่วนอีกมือไม่ใช่น้ำของเธอแต่อย่างใดแต่เป็นน้ำของชิอากิที่สั่งให้เธอซื้อให้และตอนนี้ไม่รู้เจ้าตัวหายไปไหน
“เอ่อ มิโฮะเปลี่ยนเสื้ออยู่ ส่วนชิอากิ…มานั่นแล้วไง”โมโมโกะชี้มือไปทางชิอากิที่เดินเข้ามา เธอหยิบน้ำแดงจากมือของชิเอกิไปดื่มทันที
“เฮ้อ~ แต๊ง มิโอะยังไม่เสร็จอีกเหรอ”
“อืม…”ชิเอกิตอบสั้น ๆ
ระหว่างที่ทั้งสามกำลังรอเพื่อนอยู่นั้นได้มีเด็กรุ่นน้องคนหนึ่งแบกกล่องที่สูงพ้นหัวตัวเองจนแทบจะบังทางมิด โชคร้ายที่ชิเอกิอยู่ในเส้นทางที่เธอต้องเดินผ่านแต่เธอบังเอิญมองไม่เห็นเพราะกล่องบังอยู่จึงชนเข้ากับชิเอกิอย่างจัง
โครม!!!
“โอ๊ย!”
“ว๊ายขอโทษค่ะเป็นอะไรไหม!!! ฉันไม่เห็นรุ่นพี่เลยต้องขอโทษจริง ๆ”ทำขอโทษที่เหมือนตอกย้ำ ทำเอาชิเอกิน้ำตาคลอปริ่ม ๆ แก้มเริ่มแดงระเรื่อเพราะโกรธปนอาย
แชะ!
“ทำอะไรน่ะชิอากิ”โมโมโกะที่หันมาเห็นตอนชิอากิชักโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายภาพพอดี แต่อีกฝ่ายก็แถสดแกเปื่อยไปจนโมโมโกะขี้เกียจฟังเลิกสนใจไปเอง
                 ทางฝ่ายรุ่นน้องเมื่อเห็นชิเอกิทำท่าเหมือนจะร้องไห้ก็เริ่มลนลานแต่ยังไม่ทำอะไร ชิเอกิก็พูดขึ้นมาเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้
                 “น้ำแดง…อยู่ไหนแล้ว?”ชิเอกิมองมือของตัวเองที่เคยถือแก้วน้ำแดงไว้แต่ตอนนี้มันว่างเปล่า จู่ ๆ ก็มีเสียงเย็น ๆ ดังมาจากทางด้านหลังของพวกเธอ
                 “ที่หาน่ะ…นี่รึเปล่า”มิโฮะที่เดินออกมาจากห้องเปลี่ยนชุดพอดีปะทะเข้าจัง ๆ กับแก้วน้ำแดงที่ลอยมาจากที่มันสมควรเข้าไปอยู่ในท้องตอนนี้มันกลับไหลเยิ้มไปตามเส้นผม ใบหน้าและเสื้อเชิ้ตสีขาว
                 “…..โทษทีนะ”ชิเอกิขอโทษด้วยใบหน้าปลาตายแต่ก้มหัวลงน้อย ๆ เนื่องจากเป็นเพื่อนกันมานานพวกเธอรู้ได้เลยว่าแม้หน้าของชิเอกิจะนิ่งสนิทศิษย์ส่ายหน้าแต่ถึงขนาดก้มหัวให้ (น้อย ๆ) ก็แสดงว่าโครตจะสำนึกผิดแล้ว
                  “เออ ๆ ไม่เป็นไรแต่ให้ตายเถอะโครตเหนียวตัวเล้ย”มิโฮะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวบนออก ใช้มือเสียผมที่เปียกไปด้วยน้ำแดงช้า ๆ
                   แชะ!
                   และภาพทั้งหมดนั้นก็ถูกส่งไปให้คุณกิน ซึ่งแน่นอนแต่งเอฟเฟคเพียงเล็กน้อย แค่เพิ่มแสงหรือปรับให้มัวเพื่อให้เข้ากับภาพเท่านั้น
 
                   วันพรุ่งนี้ก็จะเริ่มงานแล้วตื่นเต้นดีจังนะ…