Let's do it!!! รักวุ่นวายก๊วนสาวร้ายสุดหล่อ

                     [Momoko mode]

                     ในตอนเช้าอันเงียบสงบแสงแดดส่องอ่อน ๆ ยามเช้ามืดผ่านผ้าม่านสีชมพูเข้ามาในห้องของผม เตียงนอนสีชมพูลายดอกกุหลาบนี่ทำให้ผมรู้สึก…รู้สึก

                     “เฮ้ยยย!!! เจ๊มันเกิดอะไรขึ้นกับห้องผม!!!”สวัสดีครับทุกคนยังจำผมได้สินะ หรือจะจำไม่ได้แล้วไม่หรอกผมรู้ดีทุกคนยังจำคนหล่อคนนี้ได้เสมอแหละ^^ เอาเป็นว่าตอนนี้มันเกิดมหันตภัยที่ยิ่งกว่าสึนามิถล่มในห้องของผม

จากห้องแนวอาร์ท ๆ ผ้าม่านสีฟ้าอ่อน เตียงสีฟ้าลายสปอนบ๊อบ สรรพสิ่งที่ล้วนเป็นสีฟ้าหรือไม่ก็ขาวในห้องผมตอนนี้มันได้มีซัมธิงรองเกิดขึ้นแล้วคือ มันกลายเป็นพิงค์โทเปียไปเฉยเล้ย!!! อันที่จริงผมไม่ได้มีอัคติกับสีชมพูหรอกนะ เพียงแต่แค่เห็นก็มันก็รู้สึกขนลุก หน้ามืด ตัวร้อน วิงเวียนคล้ายจะเป็นลมดมยาหม่องก็มิหาย (ไม่เกลียดเล้ย = =) แต่นี่! มันดันมีสีชมพู๊ ชมพูมาอยู่ในห้องผม!!!

ซึ่งผู้ต้องสงสัยก็ออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูผืนเดียวห่อตัวไว้

“เว้ย! เจ๊ใส่เสื้อผ้าก่อนเด้”

“อะไร ผู้หญิงด้วยกันจะกลัวอะไรประสาทป่ะแก”

“สุภาพบุรุษไม่ฉวยโอกาสหรอกเจ๊”แมนมะครับท่านผู้อ่าน

“ปัญญาอ่อน แล้วมีอะไรโวยวายซะลั่นเชียว”ว่าแล้วคุณเธอก็จัดแจงแต่งองค์ทรงเครื่องอย่างรวดเร็วผมหันมองนาฬิกาและพบว่านี่ยังไม่หกโมงเลยด้วยซ้ำ ปกติเวลานี้ผมยังงัวเงียอยู่เลยนะแต่เจ๊ชิอากิแกแต่งตัวซะเรียบร้อยเตรียมทำอาหารซะแล้ว = =

“เอ่อเจ๊คือว่า”ผมชี้นิ้วอราวด์รอบ ๆ ห้อง เจ๊แกทำหน้างงนิด ๆ ก่อนจะยิ้มแป้นออกมืซึ่งยิ้มแบบนี้มันหมายถึงเจ๊แกกำลังสะใจอะไรบางอย่าง

“ไงล่ะ ห้องแบบใหม่ฉันโครตเบื่อสีฟ้าของแกเลยก็เลยเปลี่ยนใหม่ซะดูดีม้า~”

“ดีบ้านเจ๊เด้!!! นี่ห้องผมนะเอาห้องผมแบบเดิมคืนม้า~ T[]T”

“เชอะ! อะไรกันฉันอุตส่าช่วยทำให้ห้องมีสีสันนะ”

“สีอะไรผมไม่ว่าอย่าเป็นสีชมพูได้ไหม T[]T!!!”

“ใครบอกแกว่าสีชมพู”

“ก็ชมพูซะขนาดนี้อ่ะ!!!”

“นี่สีโอรส~ ย่ะ”

“………………..”สุดท้ายผมก็เถียงเจ๊แกไม่ชนะ ลองเถียงชนะสิผมไม่ได้กินข้าวเช้าแน่ ฝีมือของชิอากิน่ะดังเชฟกระทะเหล็กจุติส่วนผมน่ะเหรอ หึหึ เคยครั้งหนึ่งจะทำข้าวห่อไข่ แต่รูปร่างออกมาเหมือนข้าวผัดไข่ แต่รสชาติดันเหมือนอะไรไหม้ ๆ สักอย่างที่คนบนโลกไม่กระเดือกกัน = =

ปกติผมอยู่คนเดียวทำยังไงน่ะเหรอ? อืม ก็ถ้าไม่ออกไปกินข้าวนอกบ้านก็สั่งอาหารมากินไม่ก็ถ้าหมดงบจริง ๆ ก็แดร๊กซ์มาม่า แต่ถึงผมจะเล่ามาขนาดนี้ภาพพจน์ของเจ้าชายในใจคุณยังไม่เปลี่ยนไปใช่ไหม^^

โรงเรียน 

ติ่ง~ต๊อง~จัง~แก่~ติ่ง~ต๊อง~จั๊ง~แก

ใครก็ได้ช่วยไปเปลี่ยนเสียงออดนี่ทีเหอะรับไม่ได้ทุกทีเวลาเข้าโรงเรียนมา แต่วันนี้ทันเฉียดฉิวแฮะ ปกติจะเป็นเจ้าชายสายเสมอนะแต่คราวนี้สงสัยได้ชิอากิอยู่ด้วยเลยมาเร็วได้ขนาดนี้ (ไอ้เร็วที่ว่าของแกคือเส้นยาแดงผ่าแปดนี่รึไง = =) แต่ไม่ต้องยืนหน้าห้องไม่เท่าไหร่ผมก็โดนชิอากิสวดไปชุดหนึ่งแบบจัดหนัก

“แฮก ๆ โมโมโก๊ะ!!! แกอาบน้ำอะไรของแกหา! นานชาติ ฉันทำอาหารเสร็จไปตั้ง 25 นาทีแกเพิ่งโผล่หัวออกมา!!!”

“กะก็ปกตินี่นา~”

“สำหรับคนธรรมดาไม่ย่ะ! บอกมาเข้าไปทำอะไรนักหนา”

“อะเอ่อ สระผม 2 รอบ…ถูสบู่ 2 รอบ…แปรงฟัน 2 รอบ…ล้างหน้า…”ทำไมล่ะผมเป็นเด็กอนามัยนี่นา ( “)            

             “พอ ๆ ได้ยินแล้วฉันสมเพชตัวเอง = =;”คนพูดไม่ใช่ชิอากิแต่เป็นมิโฮะที่นั่งอยู่หลังผมกับชิอากิ มิโฮะและชิเอกิจะมาโรงเรียนเร็วกว่าพวกผมเพราะสองคนนี้พักอยู่ในหอของนักเรียน

                               “นี่โมโมโกะใช้เวลาอาบน้ำเท่านั้นเสมอเหรอ”ชิเอกิที่นั่งฟังเงียบ ๆ อยู่นานถามขึ้น

                     “อื้ม ก็นะปกติจะล้างหน้าสองรอบแต่เพราะเจ๊แกเร่งเลยล้างได้รอบเดียว”ผมสังเกตสีหน้าของแต่ละคนที่มองมาแบบไม่อยากจะเชื่อแหม~ ผมอาจจะอนามัยไปหน่อยเองน่า (ไม่หน่อยแล้วล่ะนี่แกเสพติดความสะอาดรึไง= =)

                     “ว๊ายย! นั่นไง ๆ อยู่กันครบเลยอ๊ะ ><”เสียงที่อยู่ถัดไปไม่ไกลคือเพื่อนร่วมห้องของพวกผมเองซึ่งตอนนี้กำลังยืนบิดไปบิดมาเหมือนจะเข้ามาแต่ก็ไม่เข้ามาอะไรเนี่ย = =

                     “เข้าไปสิ! ยึกยักอยู่นั่น”สุดท้ายสาวน้อยก็เดินเข้ามาด้วยท่าทีเขินอาย อา~ ช่างน่ารักอะไรอย่างนี้ สงสัยเสน่ห์ของผมจะล้นเหลือเกินไปเธอก็เลยไม่ยอมสบตาผมตรง ๆ แถมเดินเบี่ยงไปทางด้านหลังหน่อย ๆ คงเขินล่ะสิหึหึคนหล่อรัศมีแรงก็งี้แหละ

                     “อะเอ่อ o//o”

                     “หืม?”เมื่อสาวน้อยเอ่ยขึ้นมาเพื่อนทั้งสามของผมก็เงยหน้าขึ้นจากการสนทนาพร้อมกันดั่งนัดหมายกันไว้ ใบหน้าของสาวน้อยก็เลยแดงหนักยิ่งขึ้นไปอีกจนไม่กล้ามองหน้าพวกผมตรง ๆ สงสัยรัศมีผมคงเจิดจรัสเกินไปสินะเฮ้อ~ ไอ้การที่เกิดมาเป็นคนหล่อเนี่ย…มันก็แย่อย่างเงี้ย (หลงตัวเองไปมั๊ยแก= =)

                     “มีอะไร…”

                     “ฮะฮาเซกาวะซัง คือว่ากรุณาใช้ริบบิ้นนี่มัดผมด้วยนะคะ”

                     อ้าว…นึกว่าจะเอามาให้เราเสียฟอร์มเลยตู = = ผิดจากที่คาดไปเล็กน้อยสาวน้อยที่ตอนนี้หน้าแดงจัดกำลังยื่นริบบิ้นมัดผมสีแดงให้กับมิโฮะ ที่สอนนี้เอื้อมมือไปสำรวจเส้นผมของตนเอง

                     “อ๊ะ! ยางขาดไปตอนไหนเนี่ย ขอบคุณมากนะ…ริกะจัง”มิโฮะรับริบบิ้นจากสาวน้อยริกะมาโดยให้ชิอากิเป็นคนผูกให้ ริกะจังที่เมื่อเห็นมิโฮะผูกริบบิ้นเรียบร้อยก็รีบเดินกลับไปที่ของตัวเองฉับพลัน

                     ภายในกลุ่มของพวกผมนั้นจะตัดผมสั้นกันหมดเพราะโรงเรียนนี้ไม่ได้มีกฎข้อห้ามเกี่ยวกับทรงผมนักเรียนจึงตัดผมได้ตามใจ แต่มีเพียงมิโฮะคนเดียวเท่านั้นที่ยึดอุดมการณ์จะไว้ผมยาวให้สามกับที่เกิดมาเป็นผู้หญิงสักที (แต่ก็ดูจะไม่เป็นเช่นนั้น) และด้วยว่าโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนหญิงล้วนทำให้เป้าหมายในการดำรงชีพของเหล่าสาวน้อยน่ารักเปลี่ยนจากชายแท้อกสามศอกมาเป็นผู้หญิงอกสามสี่ (แต่รัดสเตย์) แทน

ครืด~ด

เมื่อประตูเปิดออกเสียงภายในห้องเรียนก็เงียบลงในทันที อาจารย์ที่เดินเข้ามาพรากลมหายใจไปจากนักเรียนหญิงทีละคน ห้องเรียนเงียบสงบขึ้นไปอีกเมื่ออาจารย์เดินมาหยุดที่กลางกระดาน เสียงหัวใจของเหล่านักเรียนหญิงเต้นรัวเร็ว ไม่ใช่ว่าพวกเธอไม่เคยเจอคนที่อยู่หน้าห้องในขณะนี้เป็นครูประจำชั้นของพวกเธอต่างหากแต่แม้ว่าจะเห็นบ่อยเท่าไหร่ก็ตามหัวใจที่สั่นไหวมันก็ยากจะหยุดลงง่าย ๆ

คนที่ยืนอยู่หน้าห้องเรียนในขณะนี้คือหนุ่มหล่อเจ้าของเรือนผมสีทองที่ยุ่งหน่อย ๆ เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีฟ้าทับด้วยสเวตเตอร์แขนกุดสีขาวค่อนข้างจะเข้ากันได้ดีกับเน็คไทลายขวางที่เบี้ยวหน่อย ๆ บอกถึงความรีบร้อนในการแต่งตัว มือเรียวยาวเอื้อมไปขยับแว่นตากรอบดำที่ตัดกับผิวเนียนใสให้เข้าที่ นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเหลือบมองทุกสรรพชีวิตที่อยู่ในห้อง (ที่กำลังจะกลายร่างมาขย้ำอาจารย์) ก่อนจะคลี่ยิ้มทรมาณใจชะนีและสตรีข้ามเพศออกมา

                “เอาล่ะทุก…เฮ้ย!!!”เหมือนเสียงเพลงคลาสสิกจังหวะสะดุดกะทันหันเพราะตอนนี้อาจารย์มาดเซอร์กำลังคลุกฝุ่นอยู่กับพื้นเนื่องมาจาก

                “แหะ ๆ สะดุดเท้าตัวเองอีกแล้วได้แผลรอบที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย”อาจารย์เอามือลูบหัวป้อย ๆ สีหน้าแสดงความเจ็บปนเขินอายแต่นักเรียนในห้องกลับคิดว่า

                ‘กรี๊ดดดดด!!! น่ารักอ่ะ”>>เหล่าลิง ค่าง บ่าง ชะนีและสตรีข้ามเพศ (ไม่รวมคุณผู้อ่านนะจ๊ะ)

                “เฮ้อ~ เอาล่ะวันนี้ครูมีประกาศอยากจะบอกให้นักเรียนทุกคนทราบนะ วันนี้จะมีการแข่งทำอาหารที่โรงอาหารในชั่วโมงสี่หลังพักเที่ยงพวกเธอจะไปหรือไม่ไปก็ได้แต่คาบนั้นมีเรียนภาษาอังกฤษนะ^^”สิ้นคำพูดอาจารย์เสียงร้องประท้วงก็เริ่มดังขึ้น

                อาจารย์หนุ่มหน้าหล่อปนหวานเล็ก ๆ มีนามว่ามัตสึโมโต้ ทาเคชิ เป็นอาจารย์สดใหม่พึ่งจบมาสด ๆ ร้อน ๆ ประจำการเป็นอาจารย์ประจำชั้นมาได้เพียงปีเศษแต่ด้วยความหล่อและเจิดจรัส (เกี่ยว?) ทำให้สนิทกับนักเรียนได้ไม่ยากเย็น แต่แม้ว่าทั้งห้องจะให้ความสนใจจากอาจารย์มัตสึโมโต้หากแต่ก็ยังมีบางคนในกลุ่มคนที่เซ้นต์เรื่องผู้ชายตายด้านอยู่

                “ชิอากิไม่ลงแข่งเหรอ”และหนึ่งในนั้นก็คือชิเอกิที่สะกิดชิอากิเล็กน้อยแต่อีกกลับฝ่ายถอนหายใจและมองมาด้วยแววตาเบื่อหน่าย

                “น่าเบื่อจะตาย เปลืองแรง เปลืองเวลา เปลือง…”ยังไม่ทันจบคำพูดอาจารย์มัตสึโมโต้ก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

                “มีเงินรางวัลและของสมนาคุณแก่ผู้ชนะด้วยนะ เป็นจำนวนเงิน 100,000 เยน”

                “ค่ารถ ค่ากับข้าว ค่าเทอม ค่าใช้จ่ายจิปาถะ…พึมพำ”ชิอากิเหมือนตกอยู่ในห้วงมนต์สะกดเธอเริ่มเข้าสู่วังวนแห่งความมืดไปทีละน้อย

                “เอ่อชิอากิ?”

                “เที่ยงรีบกินข้าวเข้าล่ะ กำลังช๊อตเงินพอดีฉันจะต้องชนะ!”

                “= = เอ่อ…”>>ทั้งสาม

             พักเที่ยง

                “กินเร็ว ๆ หน่อยไม่ได้รึไงโมโมโกะ!!!”ชิอากิที่กำลังมองนาฬิกาสลับกับบ่นโมโมโกะโวยขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนรักกินข้าวอืดเหลือหลาย

“แอ๊บอึงอิ (แป๊ปนึงสิ)”โมโมโกะเงยหน้าขึ้นจากจานข้าวที่พร่องเกินครึ่งไปหน่อยนึง แต่คนอื่นกินเสร็จหมดแล้ว

“เฮ้อ! ช่วยไม่ได้ฉันไปเก็บชามก่อนนะ”ว่าแล้วชิอากิก็ชวนให้มิโฮะและชิเอกิไปเก็บชามด้วยกันแต่ในระหว่างที่ลุกจากที่นั่งและกำลังหันหลังนั้น มือที่ถือชามราเม็ง (ที่มีน้ำอยู่ขอด ๆ) ก็ไปโดนร่างบางที่เดินผ่านมาเข้า

“ว๊าย!!! อะไรเนี่ย”น้ำแกงที่มีอยู่ขอด ๆ หกเลอะเสื้อของผู้หญิงตรงหน้าเป็นหย่อม ๆ ซึ่งถ้าไม่สังเกตก็อาจมองไม่เห็นจุดเล็ก ๆ นั้นเลยก็ได้แต่สาวน้อยตรงหน้าทำเหมือนกับมันแสนสกปรกก็มิปาน ทำให้ชิอากิฉุนเล็ก ๆ

“คุณนาโอะ!!! นี่พวกเธอกล้าดียัง…ไง O[]O!!!”

เมื่อเห็นว่าเจ้านายของตัวเองโดนน้ำหกใส่สองสาวที่อยู่ข้าง ๆ ก็หันมาหาชิอากิพร้อมหาเรื่อง แต่เมื่อเห็นหน้าของทั้งสี่ชัด ๆ ก็ได้แต่อ้าปากค้าง

                “เรื่องเสื้อขอโทษนะ เป็นอะไรรึเปล่า”คำพูดเหมือนจะดูเป็นคนดี แต่หากพินิจควบคู่กับสายตาและน้ำเสียงจะรุ้ว่ามันไม่ใช่เลย

“ฮึ! แค่เสื้อถูก ๆ สั่งตัดจากนอกตัวละ500,000เยนซื้อใหม่ได้ย่ะ”คุณนาโอะสะบัดผมสีน้ำตาลอ่อนเป็นลอนของตัวเองเล็กน้อย ส่วนสองสาวที่อยู่ข้าง ๆ ก็ปรี่เข้ามากางร่มบังแดดให้ทั้งที่บริเวณนี้ค่อนข้างจะร่มแสงแดดแทบจะไม่มีอยู่แล้ว

“คุณนาโอะคะรีบไปเถอะค่ะ ต้องไปเตรียมอุปกรณ์ในการแข่งทำอาหารนะคะ”สาวใช้เบอร์ 1

“นั่นสิคะอยะอย่ามัวเสียเวลาเลยค่ะ”สาวใช้เบอร์ 2 แม้เธอจะบอกว่าเสียเวลาแต่ก็อยากจะยืนอยู่ตรงนี้เพื่อมองใบหน้าของสี่สาวที่เป็นดั่งเจ้าชายของโรงเรียนให้มากกว่านี้

“นั่นสิต้องรีบไปแล้วล่ะโฮ๊ะ ๆๆๆๆ”

เมื่อคุณนาโอะลับสายตาไป โมโมโกะ มิโฮะและชิเอกิได้แต่กลืนน้ำลายเพราะบรรยากาศรอบตัวของชิอากินั้นมาคุแปลก ๆ รู้ได้ทันทีว่าคำพูดของคุณนาโอะแสนจะขัดหูอย่างรุนแรง

“คอยดูเถอะ แม่จะชนะให้ดู!!!”

ตัวละครใหม่ อาจารย์มัตสึโมโต้ ทาเคชิค่าาาา!!!