Cutie.s Burn ขอโทษทีนี่ผู้หญิงของผม

6

(สวนหลังโรงเรียน) 

   ฉันเอนกายนอนลงบนผืนหญ้าเรียบๆแล้วเอาผ้าเช็ดหน้ามาปิดหน้าเอาไว้ สวนหลังโรงเรียนเป็นพื้นที่สงบไม่ค่อยมีคนมาอย่างที่ยูลซึงเล่าจริงๆด้วย เพราะนักเรียนส่วนใหญ่เป็นลูกคนรวยจึงไม่ค่อยมีใครอยากออกมานอนตากแดดตากลม มากนักสวนหลังโรงเรียนเลยไม่ค่อยมีคนมาเผ่นผ่าน

   ฉันเสียบหูฟังก่อนจะปิดเปลือกตาลงในสมองคิดเรื่องต่างๆที่ผ่านมายอมรับว่า ฉันคิดถึงเพื่อนๆที่ไทยถ้าฉันยังอยุ่ตอนนี้เราคงนั่งคุยกันอย่างสนุกสนานใน ห้องเรียนไปแล้ว

ครืด ~ ครืด ~

  <!--{13357939516341}-->

‘You have One E-mail From N.C

   ฉันกดปิดอีเมลล์ของเกี๊ยวแล้วยิ้มอย่างโล่งใจ ที่จริงเห็นยัยเกี๊ยวดูท่าทางเป็นเด็กเรียนจ๋าซะขนาดนั้นความจริงยัยนั่น เป็นลูกครึ่งไทย-กรีซ เชียวนะหน้าตาสวยไม่แพ้ใครในโรงเรียนเลย (ยกเว้นฉัน โฮะๆๆ) แต่ยัยนั่นไม่ค่อยยุ่งกับใครพวกรุ่นพี่จะให้ประกวดนู่นนี่ก็ไม่เอา ตั้งหน้าตั้งตาเรียนอย่างเดียวเพื่อที่จะได้ไปให้พ้นบ้านๆ ของตัวเองที่ยัยเกี๊ยวพร่ำบอกกับฉันตลอดว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน

ตุ๊บ ตุ๊บ

   ฉันดึงหูฟังออกจากหูทันทีเมื่อรู้สึกว่ามีคนกำลังมาทางนี้ ไหนยูลซึงบอกไม่ค่อยมีเด็กนักเรียนมาแถวนี้หรือว่าจะเป็นภารโรง -_-? ยังไม่ทันที่จะคิดหาคำตอบก็มีมือนึงดึงผ้าเช็ดหน้าของฉันออกพร้อมกับดึงให้ฉันลุกขึ้นอย่างแรง

“นี่เหรอเด็กใหม่ที่เสนอหน้ามานั่งกินข้าวกับพวกรุ่นพี่”

“ใช่ ดูสินาน่า ยัยนี่ทำสีผมซะเด่นเชียวแกจะอ่อยให้พวกรุ่นพี่สนใจน่ะสิ !”

   ฉันกะพริบตานิดนึงเพราะยังปรับสายตาไม่ได้ ดูท่าทางยัยนี่จะเป็นรุ่นน้องสินะ พวกนั้นชะงักไปนิดนึงเมื่อเห้นหน้าของฉันเต็มๆตาก่อนจะหันมาซุบซิบกัน

“เหอะ ฉันว่ายัยยนี่ศัลยกรรมทั้งตัวมามากกว่า”

   ยัยเด็กผมสีน้ำตาลที่ชื่อนาน่ามองฉันอย่างดูถูก = =+ เธอเอาหัวไปหมุดส้วมอยู่รึไงยะถึงไม่รู้จักฉัน อินากะมาก =_= (อินากะแปลว่าบ้านนอก)

   ยัยช้างน้ำที่อยู่ข้างดึงฉันเข้าหาตัวแล้วพยายยามจะบีบหน้าฉัน ! มือที่จะแตะหน้าฉันได้ต้องล้างด้วยเจลฆ่าเชื้อก่อนนะยัยพวกเวงเอ๊ย = =+++ ฉันใช้เข่ากระแทกท้องยัยช้างน้ำก่อนจะเบี่ยงตัวหลบออกมา

“ฉันไม่ได้ศัลยกรรม ผมก็ไม่ทำสี ถ้าพวกเธอไม่รู้เรื่องก็อย่ามาพูดดีกว่า”

   ฉันเชิดหน้าขึ้นก่อนจะเก็บเป้กับพวกขนมมาถือไว้แล้วเดินออกไปแต่หนึ่งในพวก นั่นกลับกระชากผมฉันแล้วดึงให้เข้าหาตัวก่อนจะเงื้อมือขึ้นทำท่าจะตบฉัน =_= แต่ฉันใช้เป้ฟาดหน้าของยัยนั่นก่อนจะวิ่งหนีออกมา

ตึกๆๆ

“หยุดนะ ยัยหัวแดงกล้าดียังไงมาตบฉัน! เธอตายแน่!!”

   เสียงยัยนาน่าตะโกนดังลั่นอย่างโกรธจัดฉันเอาเป้ตบหน้าเธอนะไม่ได้เอาบาซู ก้ามายิงใส่ซะหน่อย = = ฉันหลับหูหลับตาวิ่งอย่างเอาเป็นเอาตายถ้าตัวต่อตัวฉันไม่กลัวหรอกแต่เห็น แวบๆจากหางตาพวกยัยนาน่ามีเกือบสิบคนอ่ะสู้ให้ตายก็คงไม่ไหวหรอก -_-;

ปั๊ก !~

โครมมม

“โอ๊ยย”

   จมูกช้านนนนน ขาฉัน แขนฉัน เป้ฉัน ล้มกระจัดกระจายบนพื้นอย่างไม่เป็นท่าทำไมต้องมาเป็นตอนนี้ด้วยนะยัยพวกนั่น จะตามฉันทันอยู่แล้ววว T()T

“ขอโทษนะ อ้าว ดูรามิ”

“นายฮยอกกิ  !”

นายฮยอกกิทำหน้างงๆนิดหน่อยก่อนจะก้มลงเก็บข้าวของของฉันให้แล้วช่วยพยุ่งฉันขึ้นช้าๆ

“เธอวิ่งหนีอะไรมา…”

ตึกๆๆๆๆ

   ยังไม่ทันทีนายฮยอกกิจะพูดจบพวกนั่นมันมาแล้ว T()T! นำทีมโดยยัยนาน่าที่ เอ่อ…เกิดอะไรขึ้นกลับจมูกเธอทำไมมันถึงย้วยขนาดนั้น ล่ะ =_=

“อยู่นี่เองกล้ามากที่เอากระเป๋ามาตบหน้า…ฉัน”

ยัยนาน่าชะงักไปเมื่อเห็นนายฮยอกกิ เขาดันตัวฉันไปไว้ข้างหลังก่อจะพูดเสียงเรียบ

“มีเรื่องอะไรกัน”

“ก็…ผู้หญิงคนนั้นเอากระเป๋ามาฝาดหน้านาน่าค่ะโอป้า !”

“จริงเหรอ ?”

   นายฮยอกกิหันกลับมาถามฉันที่ได้แต่ส่ายหน้ารัวๆ เขาทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะตอบพวกนั้นไปว่า

“แล้วสิ่งที่ฉันเห็นตรงสวนหลังโรงเรียนคืออะไร”

   ยัยนาน่าหน้าเสียไปแวบหนึ่งก่อนจะพูดตอบกลับมาถึงจะบังคับแค่ไหนฉันก็รู้สึก ว่าหางเสียงของยัยนั่นสั่นๆเหมือนกลัวนายฮยอกกิจะ ขย้ำตายอย่างงั้นแหละ = =’

“โอป้าเห็นอะไรคะ”

“จะให้ฉันพูดเหรอนาน่าถ้าอย่างนั้นขอเชิญพวกเธอไปห้องกรรมการคุมกฏหน่อย” นายฮยอกกิพูดเสียงเย็น

   พวกยัยนาน่าหน้าเสียกันเป็นแถบๆบางคนเหมือนกำลังจะวิ่งหนีไปด้วยซ้ำสุดท้ายยัยนาน่าก็เดินชนไหล่ฉันแล้วพูดทิ้งท้ายว่า

“อย่าคิดว่ามันจะจบง่ายๆนะ โอป้า อะไรที่เคยเป็นของนาน่ามาก่อนยังไงก็ไม่ยกให้ใครทั้งนั้น !”

“เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะทำแบบนั้นฉันเป็นของตัวฉันเอง”

   ฮยอกกิดึงมือฉันให้เดินตามเขามา (ทั้งๆที่ขาฉันยังกะเพลกอยู่) เขาพาฉันเข้ามาในห้องห้องหนึ่งดูเหมือนจะเป็นห้องทำงานขนาดย่อมๆ

“นั่งสิ”

“ไม่ล่ะ ขอบใจนะที่ช่วย”

   นายฮยอกกิเอียงหน้าเล็กน้อยแบบสงสัยเหมือนเด็กๆต่างกับนายฮยอกกิที่ข่มขู่พวกยัยนาน่าโดยสิ้นเชิง หมอนี่มีสองโหมดรึไงนะ = =

“เธอเหมือนกลัวฉันนะ”

“ก็นะ…”

“ก็นะ -o- ?”

   นายฮยอกกิยื่นหน้ามาใกล้เหมือนอยากจะพิสูจน์กลิ่นปากฉัน =_= เดี๋ยวก็งับแก้มให้หายหมั่นเขี่ยวซะหรอก

“เธอคงอยากจะดึงแก้มฉันเล่นใช่มั้ย”

“หา =o=”

“โอ๊ะ ไม่ใช่แค่นั้นเธออยากจะงับแก้มฉันด้วย !~”

นายฮยอกกิรีบเด้งออกจากฉันพลางเอามือปิดแก้มตัว นะ น่ารักอ่าาา~! >//<

“เธอกำลังคิดว่าฉันน่ารักเหมือนเด็กๆอยู่ -o-!”

“ฉันไม่ได้คิดอะไรนะ >O<”

แต่จะว่าไปหมอนี่รู้ได้ไงว่าฉันคิดอะไร =_=’

“สายตาเธอหื่นกามมาก กกก ~”

“ไม่นะ TOT”

“ฉันยินดีให้เธอกัดฟรีทั้งตัวเลย ไม่คิดตังค์ด้วย -.,-”

“ไอ้ลามก อ๊ายยยยย”

   ขณะที่ฉันกำลังจะวิ่งไปต่อยหน้าหมอนั่นแต่ดันลืมไปวางตัวเองขายังเจ็บอยู่ ทำให้ฉันเสียหลังล้มทำนายฮยอกกิเต็ม หน้าฉันแทบจะเข้าไปสิงอกเขาได้อยู่แล้ว T.,T

“เมื่อไหร่จะลุกอ่ะ”

“เอ่อ…”

อยากจะบอกว่าฉันยันตัวเองลุกขึ้นไม่ได้ หนูขาเจ็บค่ะ T^T

“นายช่วยดันตัวฉันออกทีสิ TT”

“ได้!”

   ฉันว่านายคงไม่เข้าใจภาษาเกาหลีแล้วล่ะ ฉันบอกให้นายดันตัวฉันให้ลุกขึ้นโว้ยยย ไม่ใช่พลิกตัวฉันขึ้นมากอด! ตอนนี้นายฮยอกกิอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนโดยมีฉันนั่งตักเขาอยู่ สองแขนของเขากำลังโอบกอดฉันไว้ น่าแปลกที่กลับฉันรู้สึกอบอุ่นและเคลิบเคลิ้มกับอ้อม แขนของเขาราวกันว่าเขาเคยกอดฉันมาก่อนหน้านี้ที่ไม่ใช่ในสตูดิโอของ CHIC BOY

“นายฮยอกกิ…”

“ขอโทษนะ”

“…”

“วันนั้นฉันวู่วามไป ฉันรู้สึกเหมือนว่าฉันต้องการเธอมาก ดูรามิ เธอไม่รู้สึกอะไรบ้างเลย …”

“นายเลยจูบฉันสินะ”

“หือ?”

อ๊ากกกกกก ฉันพูดมันออกไปแล้ว T//T

“เธอไม่ชอบ ?”

“ที่ เกาหลีอาจจะจูบกันเป็นเรื่องธรรมดา แต่ฉันอยู่ประเทศไทยมาเป็นสิบๆปีที่ประเทศนั้นการจูบกันตอนเจอหน้ากันครั้ง แรกมันไม่สมควรเลยนะ ถึงฉันจะเป็นคนเกาหลีแต่ฉันเพิ่งย้ายกลับมาที่นี่บอกตรงๆว่าฉันยังชินกับ วัฒนธรรมเก่าๆ ถึงมันจะฟังดูโบราณไปหน่อยก็เถอะ -_-”
   ฉันพูดยืดยาวออกไปฮยอกกิคลายวงแขนออกแล้วลูบผมฉันเบาๆก่อนจะหัวเราะเหมือนเรื่องที่ฉันพูดไปเมื่อกี้มันเป็นเรื่องตลกระดับโลก -_-

“ฮ่าๆๆๆ เธอเป็นคนแบบนี้เอง เหมือนเมื่อก่อนเลย อุ๊บ! ฮ่าๆๆๆๆ”

“นี่ฉันพูดจริงนะ =_= ฉันบอกว่าไม่ชอบนายก็ไม่ควรทำ”

“I think so ~  ที่เธอหวงเนื้อหวงตัวมันก็ดีแล้วละ ผู้หญิงส่วนใหญ่ที่ฉันทำแบบนั้นจะยอมหมดตั้งแต่ต้นยันจบ”

“=o=”

“ขอโทษนะที่ทำให้เธอไม่พอใจ”

“ไม่เป็นไร -_-;”

“แต่เธอไม่ได้รังเกียจฉันหนิ คงจะไม่ว่านะถ้าฉันจะให้เธอมาเป็นดัชเชสของฉัน ^O^”

“อะไรนะ =_= ฉันไม่เข้าใจเลยคำพวกนี้”

“ดัชเชสก็คือแฟนของปริ๊นซ์ไง ~”

ขอบคุณนะฮยอกกิฉันเข้าใจมาก =_=+

“งั้นเธอคงจะไม่ว่านะถ้าฉันบอกว่าชอบเธอ”

“อะไรนะ ! เราเพิ่งเจอกันไม่กี่วันเอง”

“พวกเราเป็นโซลเมตแอนด์เลิฟแอทเฟิรส์ไซน์ไง ^O^”

“นายมันบ้า =_= ปล่อยฉันได้แล้วป่านนี้น้องสาวฉันคงเดินหารอบโรงเรียนแล้วเดี๋ยวยัยนั่นคลั่งฉันจะลำบาก”

“มามะ เดี๋ยวฉันพยุงไปเอง”

   นายฮยอกกิค่อยๆดันตัวฉันขึ้นเบาๆก่อนจะโอบไหล่ฉันเพื่อพยุงให้เดิน จะว่าไปเขาก็ไม่ได้เลวร้ายนะแต่ฉันไม่ค่อยเชื่อเลยว่าจะมีพวกที่ รักตั้งแต่แรกพบเหลืออยู่บนโลกนี้ด้วย

มันน่าจะเป็นความรักที่ฉาบฉวยไม่ใช่รักที่จบลงอย่างมีความสุขชั่วนิรันดร์หรอก

ฉันถอนหายใจพลางปิดประตูห้องทำงานของฮยอกกิเบาๆ