lesson of angel 365วันเดิมพันหัวใจยัยจอมป่วน

Lesson 6
 
 

 
 
 
ชีวิตใหม่ ? (4)
 
                ตอนนี้ฉันกำลังถูกนายหน้าหล่อคนหนึ่งกำลังจะแย่งความบริสุทธิ์ของฉันไปค่ะ ชีวิตฉันทำไม้องมาเจออะไรร้ายๆเรื่อยเลยเนี่ย ใครก็ได้ช่วยด้วย แม่จ๋าพ่อจ๋า T []T
 
                “ฟิ้ววว..ผั๊วะ” อยู่ๆก็มีบางสิ่งบางอย่างลอยมากระทบกับหัวนายหื่นนี่เข้าอย่างเต็มแรง
 
                “เห้ย ใครวะ!!! กล้าดียังไงมาทำร้ายฉันแบบนี้!!!! = [ ]=”

นายหื่นถึงกับโมโหและปล่อยมือออกจากฉันทันที โชคเข้าข้างอย่างแรงเลยงิ โอ้วว ใครกันหนอที่ช่วยข้าพเจ้าเอาไว้ T/\T
 
                “พอเถอะครับพี่ไดจิ” หนุ่มน้อยหน้าตาดีคนหนึ่งค่อยๆเดินออกมา โหยย เด็กหนุ่มหน้าใสคนนี้ ไว้โตกว่านี้พี่ขอจองตัวได้มั้ยเนี่ย O.,o 555555555
 
                “ไอ้เฮจิ นี่นายเป็นน้องฉันนะเว้ย กล้าทำพี่ชายแบบนี้ได้ไงห๊า!! = [   ]=” นายหื่นนั่นโมโหอย่างมากแต่เด็กนี่ชื่อเฮจินี่ก็ไม่สนแฮะ นิ่งเชียว - . -
 
                “คุณคือคนที่พี่ริวตะพามาน่ะสิครับ เชิญทางนี้ครับ” เด็กหนุ่มสุภาพพูดกับฉัน แล้วเข้าก็เดินนำฉันไป ฉันรีบเดินไปหาหนุ่มน้อยคนนั้นอย่างเร็ว ทิ้งให้นายหื่นยืนโมโหอยู่คนเดียว
 
                “อย่าไปสนใจพี่ผมเลยครับ พี่ผมสมองไม่ค่อยครบไม่สมประกอบสักเท่าไหร่ มีดีแค่ม่อสาวๆ นั่นก็คงออกไปหาหญิงอีกล่ะครับ - -”

เหออๆ นายนี่ปากร้ายจริงๆเลยนะเนี่ย นิสัยคล้ายๆนายริวตงริวตะอะไรนั่นเลย แต่ดีที่น้องเขายังมีความสุภาพ น่ารักอ้ะค่ะ -/////-
 
                “เชิญครับเราเตรียมอาหารให้คุณแล้ว ^^”
เมื่อพูดจบเด็กหนุ่มก็เปิดแระตูให้ฉันราวกับฉันเป็นเจ้าหญิงยังไงอย่างนั้นแหละ เขินจริงๆ >//////< 5555555
 
                “ว้าวววว*O*”
ฉันถึงกับตาวาวเมื่อเห็นห้องหรูๆกับอาหารหลายหลายที่ตั้งอยู่เต็มโต๊ะไปหมด โอยย เกิดมาเพิ่งเคยพบเคยเห้นอาหารเยอะแยะแบบนี้ กินทั้งวันก็ไม่หมดเหอะ *.*
 
                “แฮ่ม..”เสียงของใครสักคนดังขึ้น ทำให้ฉันต้องหยุดความคิดนั้นไว้แล้วหันไปมอง
 
มีหญิงน่าจะมีอายุสักหน่อยแต่เธอดูสวยและสง่ามากนั่งอยู่ปลายโต๊ะตรงข้ามที่หัวโต๊ะมีชายอีกคนที่ดูดีมาดนักธุระกิจกำลังยิ้มให้ฉัน เด็กหนุ่มที่ชื่อเฮจิเดินตรงไปนั่งตามระเบียบ ตรงข้ามมีชายอีกคน น่าจะแก่กว่าฉันหน่อย คนนี้ก็หล่อไม่ใช่เล่นเลยอ่ะ แต่สายตาเขาดูดุๆจริงเหมือนพวกมาเฟียยัยไงอย่างนั้นแหละ - . – และตรงข้างๆของหนุ่มหล่อมาเฟียคนนั้นก็คือ อีตาริวตะนั่นเอง เหอะๆ ยังต้องมาเจออีก ให้ตายเซ่ =____________=;
 
                “เชิญหนูนั่งตรงนี้เลยนะจ๊ะ ^-^”
สาวใหญ่บอกให้ฉันนั่งตรงตำแหน่งข้างๆเธอ ฉันพยักหน้าตอบเล็กน้อยก่อนที่จะนั่งลงตามที่เธอสั่งฉัน แลดูฉันเรียบร้อยไปเลยไง ก็ใช่สิตอนนี้ไม่รู้อยู่ไหนต้องขอแอ๊บแบ๋วเอาไว้ก่อนเพื่อความอยู่รอด หุหุ ^.^
 
                “เชิญทานได้เลยหนู ทานให้เต็มที่เลยนะ” คุณอาผู้ชายคนนั้นบอกฉัน เต็มทีเลยงั้นรึ ฉันไม่เกรงจะล่ะนะ อิอิ
 
ในขณะที่ฉันกำลังจะจ้วง(?) ขอใช้คำนี้ค่ะเพราะตักเนี่ยมันไม่ใช่ฉันแน่เรียบร้อยเกินไป                5555555555 – 3 -; ในขณะที่ฉันกำลังจ้วงตักอาหารนั้น สายตาของอีตาริวตะที่นั่งอยู่ตรงข้ามฉันก็แทรกเข้ามาในสัมผัสของฉันพอดีเป๊ะ
 
                ‘มองหน้าทำไมย่ะ จะบอกว่าฉันเป็นยัยตะกระล่ะสิ = 3 =’ (นี่คือความคิดในหัวฉัน)
                ‘ในนี้ไม่มีใครตะกระไปเท่าเธอแล้วล่ะ ยัยเซ่อ = =;’ (ความคิดอีกตาริวตะ)
 
                “ว่าแต่หนูเป็นใครมาจากไหนกันจ๊ะนี่ ? เป็นใครชื่ออะไรกัน แล้วทำไมอยู่ๆถึงได้สลบเป็นลมไป”
เสียงของคุณน้าดังขึ้นห้ามมวยทางสายตาของฉันกับอีตาริวตะ
 
                “ชื่อยูค่ะ ความจริงเป็นคนไทยค่ะ แต่หนูได้รับอุบัติเหตุจน..ตายไปค่ะ แต่อยู่ๆหนูได้พรจากนางฟ้าทำให้หนูได้มาอยู่ที่นี่อีกครั้ง”
เหอออ พูดไปเหมือนฉันโกหกเลยไงเนี่ย เขาจะเชื่อคำพูดฉันมั้ยนะ -3-
 
                “5555555555555 พรจากนางฟ้า ? เธอต้องเป็นบ้าไปแน่ๆ”
พี่ชายสุดหล่อมาดมาเฟียหัวเราะดังลั่นแล้วพูดจากวนไม่เชื่อในคำที่ฉันพูด - . – มันก็ไม่น่าเชื่อนั่นแหละแต่ไม่น่าจะหัวเราะแบบนั้นนี่นา
 
                “ยัยนี่มันบ้า ผมบอกแล้วไง - -” นายริวตะพูดเสียงเรียบหน้าตาเฉยชา ฮึ๋ยยย อยากจะลิ้มโต๊ะอาหารจริงๆ กวนกันทั้งพี่น้องเลยรึไงวะเนี่ย = []=
 
                “ไม่ได้โกหกนะมันคือเรื่องจริงอ่ะ ฉันพูดไปก็คงไม่มีใครเชื่อหรอก= o =”
                “ใครมันจะไปเชื่อคำพูดเธอ มีแต่นิยายทั้งนั้นแหละ” ก็มันคือนิยายไงย่ะ 5555555555 =3 =
 
                “อืม น้าว่าหนูคงจะโดนผลกระทบมาจากอุบัติเหตุครั้งนั้น เลยทำให้หนูเกิดวามสับสนนะจ๊ะ แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวน๊าจะส่งหนูกลับบ้านเอง ^-^”

 กลับบ้าน ว้าวว ดีใจจังฉันจะได้กลับบ้านแล้วว >w < เอ๊ะ ! แต่เดี๋ยวก่อน ฉันกลับบ้านไปไม่ได้นี่นา ถ้ากลับไปแล้วคนที่นั้นเจอฉันอีกร่างนึงจะทำไงล่ะเนี่ย ไม่ได้ๆจะกลับไปตอนนี้ไม่ได้หรอก ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว
 
                “เอ่อ..คือหนูจำไม่ได้ค่ะว่าหนูมาจากไหน หนูลืมเรื่องราวบางส่วนไปน่ะค่ะ (._.)” ฉันปั้นหน้าดราม่าขึ้นมานิดๆให้ดูสมจริง โฮ๊ะๆๆๆ แสดงเก่งใช่มั้ยล่ะ ? - .. –
 
                “โถ่ๆ หนูหน้าสงสาจริงๆเลย” คุณน้ามองฉันต้องความเห็นใจ
 
                “นั่นสิ เป็นผู้หญิงตัวคนเดียว แถมไม่ใช่คนที่นี่มันอันตรายมากเลยนะ” คุณอาพูดเสริมขึ้น
 
                “หนูไม่มีที่ไปจริงๆค่ะ คุณน้าคุณอาช่วยหน่อยนะคะ จะให้หนูทำอะไรก็ได้ค่ะ กวาดบ้านถูบ้านเป็นคนใช้ก็ยอมค่ะ”
ฉันแสร้งบีบน้ำตาเล็กน้อย เพื่อเรียกคะแนนความสงสาร คึคึ นาทีจะให้ทำอะไรก็ต้องทำล่ะว่ะ ดีกว่าไปตายเอาดาบหน้า –w -;
 
                “บ้านเราไม่ต้องการคนใช้เพิ่ม แค่นี้กก็มีมากพอแล้ว - -”
อีตาริวตะแย้งขึ้น นี่นายจะไม่ขัดฉันสักเรื่องได้มั้ยเนี่ยห๊า !! =[]=
 
                “ไม่ให้เป็นคนรับใช้ งั้น..ให้หนูเป็นบอร์ดี้การ์ดให้ก็ได้นะคะ หนูเรียกมวยไทยมาก่อน เพราะพ่อหนูเคยเป็นนักมวยเก่า *O*”

                “เราไม่ได้มีเหตุจำเป็นถึงกับต้องจ้างบอร์ดี้การ์ด - -“
นายริวตะแย้งอีก โหยยยย ไอ้บ้านี่ เงียบๆหน่อยไม่ได้รึไงย่ะ อยากล้มโต๊ะครั้งที่สอง =[]=!!
 
                “น่าสนดีว่ะริว เธอน่ะเก่งมวยด้วย ? สนใจมาเข้าแก๊งค์ฉันมั้ยล่ะ ?” พี่ชายมาดมาเฟียถามฉัน นั่นไง ยังมีคนที่ต้องการฉัน โฮ๊ะๆๆๆ ฉันไม่ง้อนายหรอกย่ะไอ้ตาริวตะจอนเฮี๊ยบ :P
 
                “เข้าแก๊งค์ ? จะให้ฉันไปทำหน้าที่อะไรเหรอคะ? *O*”
                “อืม.. ให้เธอเป็นพวกนางนกต่อให้ฉันไง ฉันต้องการผู้หญิงหน้าตาโง่ๆเชื่องๆอยู่พอดีเลยว่ะ 55555”
ตลกตายล่ะไอ้ฮ๊วกก !!! อยากล้มโต๊ะครั้งที่สามเว้ยยยยย!!! =[]= แต่ต้องเย็นไว้ๆ ใจเย็นไว้อียู - . –
 
                “พอเลยฮิโระ 5555 แต่ก็น่าสนุกจริงๆ เอาล่ะงั้นน้าจะรับหนูเข้าทำงานนะคะ ^-^” คุณน้าใจดีที่สุดเลยอ่า ซึ้งจนน้ำตาเล็ดเลยค่ะ T ^T
 
                “ขอบคุณค่ะคุณน้า ที่ใจดีต่อหนู หนูจะทำงานอย่างเต็มที่เลยค่ะ T/\T”
                “ดีมากจ๊ะ เพราะหนูคงต้องเหนื่อยหน่อยนะเพราะน้าจะให้หนูคุ้มครองริวตะนะจ๊ะ^^”
ห๊า !!! ไปคุ้มกันนายนี่เนี่ยนะ โอ้ววว คุณน้าแกล้งหนูป่าวคะนี่ ? T []T
 
                “แม่ ผมไม่จำเป็นต้องมีคนมาคอยคุม โดนเฉพาะยัยบ้านี่ครับ = =”
เคยถามฉันมั้ยว่าอยากปกป้องนายหรือเปล่าน่ะเหอะๆๆๆๆ = 3 =
 
                “แม่ตัดสินใจแล้ว ใครก็ห้ามเถียงนะจ๊ะ เอาเป็นว่าตกลงตามนี้เนอะ เราเริ่มทำงานได้ตั้งแต่พรุ่งนี้เลยนะจ๊ะหนูยู”
เมื่อสิ้นสุดคำพูดคุณน้ายิ้มอย่างร่าเริงแล้วก็รับประทานอาหารต่อ ส่วนอีตาริวตะก็นั่งขมวดคิ้วจนจะผูกโบว์ได้แล้วไงนั้น - . –
 
                ไหนๆเรื่องมันเป็นแบบนี้เนี่ย แต่ชั่งเถอะวันนี้เอาตามนี้ไปก่อนไง วันอื่นค่อยว่ากันอีกที เวลานี้ขอกินก่อนเหอะ หง่ำๆๆๆๆๆๆๆ >w<
 
 
 
 
โปรดติดตามตอนต่อไป
 
อัพติดต่อกันเลยนะค้าา อิอิ ติชมกันได้เช่นเคยเนอะ ขอบคุณทุกคนเลยค่าา