touch love สัมผัสรักให้ยัยน่ารัก [ชื่อเรื่องอาจจะยังไม่แน่นะคะ]

          "อะ อืออออออ"

"อ้าว ตื่นแล้วหรอยะ เอาซะเย็นเลยนะ - -"

"เห้ยย นี่เธอเฝ้าฉันหรอว่ะเนี่ยย" ก็ใช่อะดิ -_-

"ก็ใช่อะดิ เห็นไข้สูงด้วย แล้วอีกอย่างนายอยู่คนเดียว"

"ขอบใจนะ -//-" -0-

"หน้านายแดง เป็นไข้รึป่าว ก็ไม่ร้อนแล้วนิ เช็ดตัวไปตั้งหลายรอบ"

"เธอแอบลวนลามฉันรึป่าว" ใครจะไปคิดกันละ - -

"อ่ะ นี่ข้าวต้มร้อน ๆ ละนี่ก็ยา ทานยาด้วย ฉันกลับก่อนละ พักผ่อนเยอะ ๆ นะ อ้อ การบ้านนะฉันเอาไว้ที่ห้องนายแล้วนะ มีอะไรไม่เข้าใจถามได้ มาเรียกฉันที่ระเบียงก็ได้ บ้านฉันกับนายหันหลังติดกัน ระเบียงบ้านฉันกับนายตรงกัน ไปละ"

"ให้ไปส่งมั๊ย"

"ไม่ต้องยะ ทำการบ้านซะ พรุ่งนี้ก้พักผ่อนซะเถอะ เดี๋ยววันพุธค่อยไปเรียน" ฉันเดินออกมาจากบ้านนายนี่และเดินอ้อมไปทางหลังบ้านเพราะเมื่อวานตอนกลางคืนฉันเดินออกมาเดินเล่นที่บ้านและเห็นว่ามีประตูข้ามบ้านกันได้ ฉันเลยเปิดประตูเข้าบ้านมา แต่ถ้าเข้าหลังบ้านก็จะมีคนถามว่าทำไมไม่เข้าหน้าบ้านแทนละ ไม่ได้ ๆ ต้องห้ามให้ใครเห็นเด็ดขาด ฉันรีบเดินแบบเงียบ ๆ และพอมาถึงประตูฉันรีบเปิดรีบปิดและขึ้นห้องทันที

"ถึงห้องซะที เหนื่อยชะมัดเลย" ฉันเอนตัวลงนอนบนเตียง และตาก็หลับพริ้มทันที

   19:11 น.

"อะ อืออออ" ฉันปรือตาดุเวลาว่ากี่โมงแล้ว

"ฮะ ป่านนี้แล้วหรอเนี่ยย"

  ป๊อก ป๊อก ป๊อก

ใครทำอะไรที่ระเบียงฉันนะ ฉันจึงลุกจากที่นอนและเดินมาที่ระเบียงเปิดผ้าม่านและเปิดประตูออกไปดู

   โป๊กกก

"อะ โอ๊ยย เจ็บชะมัด ทำบ้าอะไรของนายฮะ"

"เห้ยยย ขอโทษ ๆ เจ็บมากป่ะ"

"ไม่เจ็บมั้ง -___-"

"ฉันเรียกเธอ โทรหาก้ไม่ได้ยินเสียงเธอแม้แต่นิด ฉันก็เลยปาหินใส่นี่แหละ เธอไปทำอะไรมา"

"หลับบ นายมีอะไรรึป่าว"

"สอนการบ้านภาษาอังกฤษหน่อยสิ"

"ได้ ๆ แปปนึงนะ ไปหยิบเสื้อคลุมก่อน" และฉันก็เดินไปหยิบเสื้อคลุมมาหมอนั่นก็เอาผ้าห่มมาคลุมเหมือนกัน อากาศหนาวจริง ๆ นะ

"ข้อไหนละ ที่อยากให้สอน"

"ข้อสุดท้ายย" อ้อ ๆ

   19:45 น. และแล้วฉันก็สอนหมอนี่จนเสร็จ ข้อนี้ก้ไม่ยากนะแต่ทำไมหมอนี่ถึงทำแล้วแสนจะน๊านนาน พอสอนนายนี่ไป ฉันก็ได้โอกาสทำการบ้านเช่นกัน

"เสร็จแล้ว ฉันไปทำวิชาอื่นต่อนะ ขืนอยู่ตรงนี้นาน ๆ เดี๋ยวจะเป็นหวัด นายก็รีบเข้าบ้านได้แล้ว"

"ค้าบบบบ คุณป้า" หมอนี่พูดก่อนที่จะเก็บของและวิ่งหนีเข้าไปในบ้าน ฉันเดินเข้ามาในห้องและวางหนังสือสมุดเครื่องเขียนวางไว้บนเตียงนอน และเดินไปหยิบกระเป๋าเเรียนมานั่งทำการบ้านบนเตียงนอน

   20:35 น. ในที่สุดก็ทำการบ้านเสร็จ

   ก๊อก ก๊อก

"คุณหนู ได้เวลาทานอาหารแล้ว"

"เดี๋ยวเอมลงไปคะ" ฉันเก็บการบ้านไว้เป็นระเบียบและลงไปที่ห้องอาหารทันที

ฉันทานอาหารไปได้ซักพักและขอตัวขึ้นมาอาบน้ำและมานั่งเล่นเอ็มเอศเอ็นบ้าง เฟชบุ๊คบ้าง ทวิตบ้าง สไกฟ์บ้าง อะไรบ้าง

   # that everything u do everything you do oh oh oh oh oh # เสียงเรียกเข้านิ

"ฮัลโหลสวัสดีคะ"

"พูดเพราะเชียวนะป้า" อิตาความลับ - -

"นายมีอะไร -___-"

"ป่าว โทรมาเล่น ๆ" - - แล้วจะโทรมาทำไมเนี่ย

"ไม่มีอะไร ฉันวางนะ"

"เดี๋ยวดิ ๆ แค่จะขอบใจเมื่อตอนบ่ายนะ"

"ไม่เป็นไร เพื่อนกัน งั้นแค่นี้ฉันวางละ"

"เห้ย ๆ เดี๋ยวก่อนดิ"

"อะไรอีกละ"

"คุยเป็นเพื่อนหน่อยเซ่"

"อืม ๆ ได้ ๆ แต่ขอทำงานไปด้วย คุยไปด้วยละกันนะ"

"งานอะไรของเธอวะนั่น"

"แต่งนิยาย -///-"

"ช่างจินตนาการล้นเหลือเนาะ ไร้สาระนะนิยาย"

"นายว่ายังไงนะ!!"

"ก็นิยายไร้สาระ ปัญญาอ่อนไงละ"

"ถึงนิยายจะไร้สาระ แต่ไม่ปัญญาอ่อนอย่างที่นายคิดหรอกนะ"

"ถึงยังไงนิยายก็ไร้สาระ ผู้หญิงก็พุดงี้แหละ ชอบเพ้อเจ้อ ไร้สาระ งี่เง่าอยู่แบบนี้นะ"

"มันจะมากไปแล้วนะ!!" ฉันกรอกเสียงลงไปและกดวางสายทันทีด้วยความโกรธ

"นายอย่ามาว่าแบบนี้ ฉันไม่ชอบ ทุกอย่างมีข้อดีและข้อเสียง" ฉันพุดพึมพำออกมา คอยดูเถอะ ฉันจะไม่คุย จะไม่มองหน้า จะไม่ช่วยอะไรเขาอีกเลย

   เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันไปโรงเรียนตามปกติ

"เอม เมื่อวานไปไหนมาหรอ" คริสตัน

"อ่อ เอมไปเยี่ยมญาติมานะ" ฉันตอบโดยที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

"เธอเป็นอะไรรึป่าว"

"ป่าวจ่ะ"

"นี่ ไอ่แสบเมื่อวานหายไปไหนมาเวรก็ไม่ทำ ปล่อยให้เอมเขาทำให้ได้ไง" เขาไปตอบแค่เอากระเป่ามาเก็บและหายตัวไป

   # Mirror mirror lie to me Show me what I want to see # เบอร์คุณพ่อนิน่า

"ฮัลโหลคะคุณพ่อ"

[ลูกกลับอังกฤษเดี๋ยวนี้นะ พ่อมีเอกสารให้ลูกเซ็น เอกสารด่วนด้วย]

"เอ๋ เอกกสารอะไรคะ คุณพ่อ"

[มรดกของลูกกับพี่ชายลูก]

"แล้วทำไมต้องทำตอนนี้ด้วยละคะ"

[ทนายบออกพ่อว่าตั้งแต่วันนี้ไปถึงอีก 8 ปีเขาจะไปผ่าตัด] -___- เวรกรรมจริง

"ไปเมื่อไหร่คะคุณพ่อ"

[เก้าเช้าโมงนี้ พ่อเตรียมพาสปอร์ตให้แล้ว เดี๋ยวพี่เขาคงจะมาถึงที่โรงเรียนแล้วละนะ]

"กระทันหันเลยหรอคะ"

[ใช่จ๊ะ]

"โอเคคะ เดี๋ยวเอมจะบอกคุณอาก่อนนะคะ"

[จ๊ะ ๆ ] ฉันกดวางสายจากคุณพ่อและโทรหาคุณอากริตทันที พอวางสายจากคุณอากริตเขาก็รู้เรื่องนี้จากคุณพ่อเหมือนกัน แต่รู้ก่อนหน้าฉัน คุณอารู้เมื่อวานนี้แล้วท่านก็เตรียมเสื้อผ้ามาแล้วด้วย T^T เวรกรรมของฉันจริง ๆ

"เอม เกินอะไรขึ้นหรอ" # Mirror mirror lie to me Show me what I want to see #

"คือ แปปนะ"

[พี่มาถึงแล้วนะ รีบ ๆ ลงมาละ]

"ได้คะพี่ เดี๋ยวเอมลงไปนะคะ 15 นาทีคะ" ฉันกดวางสายจากพี่

"คืองี้นะ เอมต้องไปอังกฤษตอนนี้ อาทิตย์นึง"

"กระทันหันแบบนี้เลยหรอ"

"ใช่จ๊ะ เอมฝากคริิสเก็บชิ้นงาน การบ้านให้ด้วยนะ" ฉันหันไปก็เห็นอิตาซีเคล็ตยืนอยู่ที่ประตู แล้วหมอนั่นก็หันหน้าหนีทันที

"ได้จ๊ะๆ"

"งั้นเอมไปนะ อาทิตย์หน้าเจอกัน"

   # Mirror mirror lie to me Show me what I want to see #

[เธอลงมารึยัง เครื่องจะออกแล้วนะ]

"เอมกำลังลงบันไดคะพี่ รอเอมแปปนะคะ ทำไมมันกระทันหันแบบนี้ละ"

  หมับ 

"ซีเคร็ต" ฉันกดวางสายพี่เพราะความตกใจ

"ขอโทษเรื่องเมื่อคืนนะ"

"ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้เอมรีบมาก ๆ ไว้คุยกันนะ นี่นามบัตรเอม คุยกันที่เอ็มเอสเอ็นละกัน"

"เธอจะไปไหน"

"อังกฤษ" ฉันออกวิ่งและตอบเขาประโยคสุดท้าย

    14:25 น. ลงเครื่องซักที และฉันพี่และคุณอากริตก็มาถึงหน้าประตูโดยมีรถของคุณพ่อมาจอดรออยู่

"ตาอาร์เธอร์ เอมี่ ลูกรัก" คุณแม่วิ่งมากอดฉันกับพี่ไว้ ฉันอยู่ที่เมืองไทยแค่ 5 วันเอง แต่พี่อาณธ์นะสิไม่ตั้งปีที่แล้ว พ่อกับแม่มาที่เมืองไทยทุกปี ๆ แต่ฉันไม่ได้กลับมากับพวกท่านหรอก เพราะฉันต้องเรียนไม่ค่อยว่างเท่าไหร่ ส่วนคุณพ่อกับอากริตก้กอดกันแน่นรักใคร่กลมเกลียวกันจริงอะไรจริงน้า

"คุณพ่อให้ผมกับเอมี่และก็อากริตมาที่นี่มีอะไรหรอครับ" พี่อาณธ์ถามหลังจากที่คลายกอดคุณแม่

"มรดกนะ พ่อจะให้ทุกคนคนละครึ่ง แต่ว่า กริตจะได้น้อยสุดเพราะว่าตัวเองมีโรงเรียนเป็นมรดกของคุณทวดไป -__-"

"ไหงงั้นละพี่" อากริตแย้งขึ้นมา

"มรดกของเราก็ได้คนละครึ่งไปแล้วก่อนคุณย่าเสียแกได้มรดกของโรงเรียนกับบริษัทอีกที่หนึ่ง ส่วนของฉันธุระกิจบริษัทเมืองไทยกับเมืองนอก ฉันแบ่งให้แกก้ดีแล้วนะกริต -___-" ดูคุณพ่อกับอากริตเถียงกันสิ เถียงกันตั้งแต่อยู่สนามบินจนมาถึงบ้านเนี่ยก้ยังไม่เลิกเถียงกันอีก เหมือนเด็ก ๆ กันจริง ตั้งแต่เกิดมาฉันย้อนดูตัวเองกับพี่อาณธ์เราสองคนไม่เคยทะเลาะกันเลยแต่มีแค่หยอกล้อกันแค่นั้น

"เธอมองอะไรของเธอฮะ ยัยเอม"

"ปะปล่าว ซักหน่อย"

"-___-" ดูพี่เขาทำหน้าสิ

ฉันพี่อาณธ์คุณพ่อคุณแม่และอากริตนั่งรอทนายครึ่งชั่วโมง ทนายเลทเวลามาก แถมยังเป็นฝรั่งมังค่าอีก แต่เอะทนายของบ้านเรามีคนไทยและฝรั่งนิน่า คนไทยหายไปไหนซะละ อ๊ะ นั่นไงมากแล้ว

"ขอโทษครับท่านมาสาย ทำให้เลทเวลาไปหน่อย" ไม่หน่อยแล้วละคะ ตลิวกินไปรอบนึงละ -.,-

"คุณแม่เอมอยู่ที่ห้องหนังสือนะคะ มีอะไรไปตามเอมที่นั่นนะคะคุรแม่" ฉันกระซิบบอกคุณแม่ คุณแม่ใจดีให้ฉันไปรอที่นั่น

"เฮ้อออ นั่งตั้งนานได้ยืดเส้นยืดสายก็ดี" ฉันเดินมาที่คอมพิวเตอร์ส่วนตัวของฉันที่อยุ่ห้องสมุดฉันจัดการเปิดสิ่งต่าง ๆ ที่สามารถคุยกันได้ทุกอย่าง เอ็มเอสเอ็นมีคนแอดมาด้วย ronrananok.secrec@.... รนระนะนกจุดซีเคร็ต อีเมลล์ซีเคล็ตนี่ ฉันกดรับและมีข้อความยืนยันคำขอเป็นเพื่อนส่งมาว่า

   ' เอมี่ ใช่ไหม เรื่องเมื่อวานขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจที่จะพูด และไม่รู้ว่าเธอจะโกรธได้ถึงขนาดนี้ ยกโทษให้ด้วยนะ

ปล. อ้อ ป้า การบ้านป้าอยู่นี่นะ ' หนอยแนะ กล้าเรียกป้าเชียวหรอยะ เดี๋ยวกลับไปต้องดูการบ้านก่อนละ จะผิดขนาดไหนนะ - -

"เอมจ๊ะ ได้เวลาเซ็นมรดกแล้วนะลูก"

"คะ คุณแม่"