touch love สัมผัสรักให้ยัยน่ารัก [ชื่อเรื่องอาจจะยังไม่แน่นะคะ]

          ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

"อือออออ  ตื่นแล้ว ๆ " ฉันผลักตัวขึ้นแล้วปิดนาฬิกาปลุก นี่ก็ 06.00 น. ฉันลุกจากเตียงนอนและจัดเก็บที่นอนให้เรียบร้อยละ ไปจัดการธุระส่วนตัว ใส่ยูนิฟอร์มของโรงเรียนและมัดแกะสองข้างปล่อยจอนมัดโบว์ติดแกะ

"อ๊ะ ใช้ได้" น่ารักใช้ได้เลยเรา >

"กระเป๋าเรียน กระเป๋าเงิน ไอโฟน นาฬิกา ไอพอด ครบบ!!" ฉันตรวจสอบอีกครั้งและเดินลงมาชั้นล่าง

"คุณหนูตื่นเช้าจังเลยนะคะ"

"อ่อ วันนี้วันเปิดเรียนนะคะ เอมก็เลยตื่นเช้า"

"วันนี้สเต็กนะคะกับนมอุ่น ๆนะคะ" สเต็กกับนมอุ่น ๆ >

"คะ" หน้าตาจะเป็นแบบไหนน้ออ

"มาแล้วคะ เบลคฟัซ"

"คิก คิก คิก คิคิ"

"คุณหนูหัวเราะทำไมละคะ"

"ก็พูดภาษาอังกฤษไง เก่งนิ"

"555 ขอบคุณคะ"

"ช่วยบอกพ่อบ้านให้ด้วยนะคะ ว่าเอมจะไปโรงเรียนและก็ฝากนี่ให้พ่อบ้านด้วยคะ"

"ได้คะคุณหนู"

     เวลา 06:45 น.

"เอมต้องไปเรียนแล้ว เอมไปก่อนนะคะ สวัสดีคะ" ฉันไหว้พี่กานต์สาวใช้ที่บ้าน

"เชิญครับคุณหนู"

"ขอบคุณคะ"

อีกไม่นาน เวลา 07:15 น. ฉันก็มาถึงโรงเรียน

"เชิญครับคุณหนู"

"ขอบคุณคะพ่อบ้าน" 0.0 ทำไมทุกคนต้องมองมาทางเราด้วยละ

"คุณหนูจะให้ผมมารับกี่โมงครับ"

"ประมาณสี่โมงเย็นคะพ่อบ้าน"

"โอเคครับเดี๋ยวก่อนสี่โมงผมจะมารอที่หน้าโรงเรียนนะครับคุรหนู"

"ได้เลยคะ จะเจ็ดโมงครึ่งแล้ว เอมไปก่อนนะคะ สวัสดีคะ"

"ครับ"

ฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนท่ามกลางผู้คนที่ตอนนี้พากันมองฉันยกใหญ่เลย ฉันเดินไปเดินมา ฉันหาห้องอำนวยการไม่เจอ T^T

"มีอะไรให้ช่วยมั๊ยคะ"

"เอ่อคือ ฉันหาห้องอำนวยการไม่เจอนะคะ"

"เดี๋ยวพาไปนะคะ" อ่า ใจดีจัง

"นี่คะ ห้องอำนวยการ ฉันคริสตัน ประธานนักเรียนคะ"

"เอมี่คะ ขอบคุณนะคะ คริสตัน"

"ยินดีคะ"

ก๊อก ก๊อก ขออนุญาตินะคะ

"เชิญ"

"คุณอา"

"อ้าว หลานอา" อาเดินเข้ามาโผโอบกอดฉัน

"มาผิดนัดน้า แปดโมงแล้ว"

"ขอโทษคะ เอมหาห้องอำนวยการไม่เจอนะคะ"

"ขออนุญาติคะ"

"เอมนี่ไงครูประจำชั้นของเอม" o.o

"น้าสา"

"จ่ะ หลานน้า ไปเข้าเรียนกันดีกว่า" ฉันพยักหน้าและเดินตามน้าสาไปยังห้องเรียน พอถึงห้องน้าสาบอกให้ฉันยืนอยู่นอกห้องก่อน ถึงเวลาน้าสาจะเรียกฉันเข้าไป

"วันนี้เรามีเพื่อนร่วมชั้นคนใหม่จะมาให้ทุกคนรู้จักนะจ้ะ เชิญจ้ะ เอมี่"

"เอ่อออ" ทำไมต้องมองด้วย อายนะ -//-

"สวัสดีคะ เอมีเรีย แบล็คฟรอเรส เรียกว่า เอมี่ก็ได้คะ ย้ายมาจาก ไฮสกูลประเทศอังกฤษคะ"

"โหววววววววว" หลายเสียงส่งเสียงมาพร้อมกันเลย เอ๊ะ นั่นมัน นายความลับนิ นายนั่นขยิบตาให้ ถัดลงมาจากหมอนั่น อ่ะ นั่นมันคริสตันนิน่า

"เอมี่จ้ะ หนูไปนั่งข้าง ๆ รณรณก นะจ้ะ รณรณก ยกมือหน่อยจ้ะ" ฮะ นายความลับหรอ นี่ฉันต้องนั่งข้าง ๆ นายความลับหรอเนี่ย

"ฝากเพื่อนใหม่ด้วยนะจ๊ะ รณรณก"

"ครับ ไง" ทำไมหมอนี่ยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนั้นละ

"อืม บังเอิญเนาะที่เจอนายแบบนี้นะ"

และแล้วการเรียนคาบเช้าก้เสร็จสิ้น

"เอมี่ ไปทานข้าวด้วยกันมั๊ย"

"ไปสิคริสตัน"

"แล้วไอ่แสบข้าง ๆ เธอหายไปไหนนะ"

"ไม่รู้สิ"

ฉันและคริสตันเดินไปคุยกันไป จนมาถึงโรงอาหาร

"นี่เอมทานอะไร"

"เอมขอสปาเก็ตตี้ก็แล้วกัน"

"ป้าคะ สปาเก็ตตี้ 2 ที่คะ"

"นี่จ้า สองที่" ฉันกับคริสตันเดินหาที่นั่งกัน พอหาที่ได้เราสองคนก็ลงมือกินกัน คริสตันถามอะไรฉันมากมายและชวนฉันคุยนั่นคุยนี่ ฉันว่าคริิสตันเป็นเพื่อนที่ดีมากเลย ถึงแม้ใคร ๆ ว่าจะเป็นประธานที่ขี้จุ๊จิ๊ก็ตาม (คริสตันบอกมา) แต่สำหรับฉันน่ะนะ คริสตันเป็นคนที่คุยสนุกมาก แถมยังนิสัยดี เหมาะแก่การเป็นผู้นำจริง ๆ เลยหละ

"เอม คริสว่าเราขึ้นห้องกันดีกว่า ไปทำการบ้านกัน"

"ไปสิ" ฉันตอบรับแบบไม่ลังเลอะไรเลย ตั้งแต่มาที่เมืองไทยก็มีคริสตันกับอิตาความลับนิแหละที่คุยกับฉันและฉันคิดว่าเป็นเพื่อนที่ฉันสนิทมากที่สุด แม้จะรู้จักได้ไม่นานก็ตาม

   กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง

และแล้วเสียงสัญญาณเข้าเรียนก่อนบ่ายก็ออก

"เอม นี่อาจารย์จะเข้าสอนแล้วนะ ไอ่สอบหายไปไหนแล้วนะ กระเป๋าก็ไม่อยู่" ด้วยความที่ฉันสงสัยฉันเลยขออนุญาติอาจารย์ออกไปเข้าห้องน้ำเพื่อที่จะโทรอิตาความลับนั่น

   ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด รับซักทีสิ

   ตู๊ด ตู๊ด

[ฮัลโหล] อะรับแล้วว

"ทำไมเสียงนายดูเหนื่อย ๆแบบนั้นนะ"

[สู้]

"อะไรนะ!" นี่ฉันเสียงดังทำไมเนี่ยะ "แล้วนายเป็นไงมั่ง"

[ใกล้ตายละ มาหาหน่อยดิ] -___- อะไรของเขานี่

"ที่ไหนละ"

[ใกล้ ๆ สวนสาธารณะ จะมีโกดังอยู่ ฉันอยู่นี่แหละ]

"อืม เดี๋ยวจะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ" ฉันวางสายและขออาจารย์กลับบ้านก่อน เนื่องว่ามีเหตุฉุกเฉินที่จะต้องทำที่บ้าน คุณครูท่านก็ไม่ว่าอะไร ท่านอนุญาติให้กลับบ้านก่อน และฉันไม่ลืมที่จะให้คริสตันเก็บเอกสารและการบ้านให้ ฉันเดินออกมาที่หน้าโรงเรียนแหละโบกแท็กซีไปสวนสาธารณะด่วนเลย พอมาถึงสวนสาธารณะฉันก็เดินมาจนเจอโกดัง และสัมผัสได้ถึงความหน้ากลัว จนทำให้ขนลุกชัน -__- เอ๊ะ นั่นมันรถของตานั่นนิ

"มีใครอยู่มั๊ยคะ"

"...." ไร้วี่แววของเสียงตอบรับ

"เฮ้ ไอ่ความลับ นายอยู่มั๊ย"

"...." ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียกคะ

"ไอ่ความลับ ซีเคล็ต ยู้วฮู่ววว" อยู่ดี ๆ ฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาใกล้ ในความที่ฉันกลัวฉันจึงไม่กล้าหันไปมอง

"กรี๊ดดดด" มีมือมาแตะไหล่ฉันอ่าาา ฮือ ๆ ฉันทรุดลงนั่งร้องไห้

"นี่ยัยบ๊องหยุดร้องไห้ซักที" เสียงนี่คุ้น ๆ

"ซีเคล็ต"

"ก็เออดิ นึกว่าใคร-__-" ดูหมอนั่นทำหน้าดิ เห้ยย เลือดนิ แล้วอยู่ ๆ หมอนั่นก็ล้มลงไปด้วยความไวของฉันฉันล้มลงไปรับเขาไว้ทัน

"เฮ้ออ เกือบไปไม่งั้นแผลนายคงช้ำกว่าเดิม ฉันว่านายไปโรงพยาบาลเถอะ"

"ฉันไม่ไป!!" แล้วหมอนั่นก็ยังฝืนที่จะยืนและล้มลงไป สมน้ำหน้า ฉันยืนดูเขาที่ตอนนี้กำลังฝืนที่จะยืน

"ฉันว่านายไปโรงพยาบาลเถอะ เดี๋ยวฉันพาไป มีพยาบาลสวย ๆ เยอะเลยนะ"

"ฉันไม่ไป ฉันเกลียดโรงพยาบาลเฟ้ย" ทำไมนายดื้อด้านแบบนี้นะ

"ไปเถอะนะ ถ้านายไม่ไป เมื่อไหร่นายจะหาย กระดูกนายอาจจะร้าวก็ได้"

"เป็นเธอมากกว่าที่จะร้าว ถ้าเธอพาฉันไปฉันจะฆ่าเธอ ยัยบ๊อง"

"ยังจะมาปากดีอีกนะ แล้วใครจะทำแผลให้นายกัน"

"เธอก็ทำให้ฉันเซ่!!" อะไรนะ o.o แต่ถ้าเอาหมอนี่กลับบ้านไป ก็ไม่ได้ เดี๋ยวจะหาว่าไม่งามอีก -__-

"บ้านนายอยู่ไหนละ"

"อยู่ %$#$^&*(&%^+)_ ซอย 10" หมู่บ้านเดียวกันนิ่ แต่แค่คนละซอย ฉันซอย 9 หมอนี่ ซอย 10 บังเอิญจริง ๆ เลยนะ

"แล้วมอเตอร์ไซด์นายละจะทำยังไง"

"ก็เอาไปเซ่ เธอขับเป็นมั๊ย" ยังจะห่วงมอเตอร์ไซด์อีกนะยะ

"ขับเป็น แล้วนายเดินไหวไหม"

"พอไหว" และพอเขาเดินไป เขาก็ล้มเช่นเดิม ฉันส่ายหน้าและต้องจำใจไปช่วยพยุงเขาไปที่รถ พอมาถึงรถฉันก็แบมือไปที่เอา

"อะไร -____-"

"กุญแจรถ กับกุญแจบ้านนะสิยะ เอามา" เขาทำหน้าเข้าใจและยื่นมาให้

"ขึ้นรถสิ"

"พยุงเห็นเซ่" ฉันส่ายหน้าาแต่ก็ยอมช่วยเขาขึ้นรถ

"ขอบใจ" จากนั้นฉันก็ขึ้นรถและขับออกมาโดยไม่สนใจอะไรกับคำพูดและคำโอดโอยของเขาซักนิด ฉันจะทำหน้าที่ให้เสร็จและจะกลับบ้านทันทีที่เสร็จ  ฉันชะลอความเร็วของรถเมื่อมาถึงที่หมู่บ้าน ฉันเลี้ยวเข้าซอยบ้านของเขาไป

"หลังไหนนะ" ฉันจอดรถถามแล้วหันไป นี่เขาหลับหรอเนี่ย เลยหยิกหมอนั่นครั้งนึกทำให้หมอนั่นร้องเสียงหลงออกมา

"เจ็บนะ เธอทำอะไรของเธอนะ"

"ก็นายหลับ ฉันไม่รู้จักบ้านนายนี่ยะ จะไปถูกได้ไงละ"

"เออ ๆ ตรงไปอีกหน่อย ไปอีก ไปอีก นี่ ๆ หลังนี่" ฉันจอดรถตรงหน้าบ้านหมอนี่ และหลังบ้านหมอนี่ก็เป็นบ้านฉัน ทำไมมันบังเอิญเช่นนี้ บ้านหันหลังชนกัน -___- หมอนั่นหยิบรีโหมตขึ้นมากดเปิดประตูรั้ว และฉันขับรถเข้าไป

"มะ ฉันช่วย" ฉันช่วยพยุงหมอนี่ลงรถ และช่วยพยุงมาที่ประตูบ้าน

   แกล็ก ๆ  แอ๊ดดด

"นายอยู่คนเดียวหรอ"

"อืม ใช่บ้านหลังใหญ่ฉันอยู่หลังนู้นนะ" ท้ายซอยนะหรอ -__-

"นั่งตรงนี้นะ เดี๋ยวมาจะไปหยิบกล่องปฐมพยาบาล" เขาไม่รับปากอะไร และฉันก้ไม่สนใจ เดินไปที่ห้องครัวและไปเปิดตู้ยาเพื่อเอากล่องปฐมพยาบาล ฉันเดินเอากล่องปฐมพยาบาลวางลงที่โต๊ะห้องนั่งเล่น

"แก้เสื้อออก" เขาไม่ว่าอะไร เขาก็ทำตามที่ฉัน เฮือกกก ซิคแพ็ค -.,- ฉันไม่ได้คิดจะลวนลามเขานะ แต่ซิคแพ็คมัน ดูสวยดีอ่ะ -//-

"เธอมองอะไรวิคแพ็คฉันวะ"

"ป่าว ฉันแค่ดูแผลนาย" ฉันชัดการเอากะละมังที่ใส่น้ำเอาผ้ามาซักและบิดหมาดๆ ฉันลงมือเช้ดตัวเขาเพื่อจะได้สะดวกในการล้างแผลทำแผล

"ทีนี้เนื้อตัวก็สะอาดซักที เฮ้ออ" ฉันลงมือเอาแอลกอฮอลล้างแผลต่อ เพื่อไม่ให้เชื้อโรคเข้าไป

"เธอนี่ก็ขับรถเร็วเหมือนกันนี่"

"0.0 เร็วหรอ"

"เออดิ เธอทำให้หลับได้เลย เก่งมาก"

"ขอบใจนะ อยู่เมืองนอกฉันต้องขี่มอเตอร์ไซด์นะ" คุยกับเขาไปทำแผลไป จนทำแผลเสร็จ นายรอนี่นะ ฉันขึ้นไปบนห้องนอนเขาและเอาผ้าห่มและหมอนมาให้เขาพักผ่อน

"อะ นอนซะ พักผ่อนเยอะ ๆ นะ นายคงยังไม่ได้ทานอะไร เห็นนายออกไปตั้งแต่คาบ 3 แล้วนี่ เดี๋ยวฉันทำข้าวต้มให้ เดี๋ยวฉันมานะ ไปเข้าห้องน้ำแปป" พอฉันทำธุระเสร็จกลับมาหมอนั่นก็นอนหลับพริ้มเหมือนเด้กไม่มีทางสู้