รักสามเรา เขา เธอ และ ฉัน

 ณ ห้องพักพิเศษของคนไข้

โทโมะ//นี่ ยัยยักกินคน

แก้ว//อะไรของนาย

โทโมะ//ป่าว

แก้ว//อะไรของนายเนี่ยอย่ากวนได้มั้ย

โทโมะ//ไม่ชั้นอยากถามว่าเธอทำอะไรของเธออยู่น่ะ (โทโมะหันไปดูแก้ว เมื่อแก้วกำลังจ้องอะไรบางอย่าง)

แก้ว//ชั้นกำลังสะกดจิตตัวเองอยู่น่ะ

โทโมะ//เธอนี่ ถ้าจะบ้า

แก้ว//เรื่องของชั้น แบบนี้อ่ะทำให้จิตสงบได้นะ

โทโมะ//เอาเหอะๆ ทำไรก้อเชิญ

 บลา บลา บลา

โทโมะ//เสียงอะไรข้างนอกน่ะ มีคนมารุมเต็มหน้าประตูเต็มเลย

แก้ว//เดี๋ยวชั้นออกไปดูก่อน

 

พอแก้วออกไปก้อมีแต่ฟลตกล้องเต็มไปหมด รายร้อมด้วยนักข่าว โดยที่ธามไทกั้นเอาไว้

 

นักข่าว1//น้องธามไทคะ น้องโทโมะเปนอะไรคะ

นักข่าว2//ใช่ค่ะ แพ้ความรักจนตรอมใจรึป่าวคะ

นักข่าว1//แล้วตอนนี้อาการเปนไงบ้างคะ

ธามไท//พวกพี่ๆครับผมอยากพวกพี่กลับไปได้แล้วนะครับเพราะตอนนี้พี่ชายผมป่วยอยู่ถ้ามีคนมารุมแบบนี้พี่ชายผมอาการกำเริบได้นะครับ

นักข่าว1//แต่เราอยากรู้จิงๆนะคะ

แก้ว//พวกพี่ๆคะ เค้าบอกให้กลับสิคะนี่มันโรงพยาบาลนะคะไม่ใช่ที่ที่พวกพี่จะต้องถามอะไรหรอกค่ะ ถ้าเกิดการทำงานของพี่ ทำแล้วได้เงินก้อดีสำหรับพวกพี่ๆ แต่ถ้าการทำงานของพวกพี่ทำให้คนตายเนี่ย มันไม่คุ้มหรอกนะคะ

นักข่าว2//น้องเปนใคร

แก้ว//ดิชั้นเปนใครไม่สำคัญหรอกค่ะ แต่แค่ให้พวกพี่กลับไปทำงานหาข่าวอื่นที่ดีกว่านี้เถอะค่ะ หรือพวกพี่จะอยู่แล้วจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้คะ

(แก้วไม่รู้ตัวว่าโทโมะแอบฟังอยู่ในห้อง ส่วนธามไทก้อตะลึงไปเลยว่าไม่เคยทำให้นักข่าวกลุ่มนี้กลับไปได้)

นักข่าว2//ไปพวกเรากลับ (แล้วนักข่าวก้อกลับไปแบบเซ็งๆ)

 

ธามไท//เธอเก่งอ่ะเธอทำได้ไงอ่ะ

แก้ว//ชั้นเบื่อกับอาชีพนี้อ่ะ อาชีพที่ต้องคอยอยากรู้เรื่องชาวบ้านเค้า แล้วเอาไปบอกคนทั้งประเทศ ชั้นยังสงสารดาราแทนเลย

ธามไท//แต่ยังไงพวกนักข่าวเก่งด้านนี้เค้าก้อต้องทำหน้าที่สิ ชั้นว่านักข่าวบางคนเค้าก้อไม่อยากทำหรอกนะ เค้าทำเพื่อความอยู่รอดของคนที่ไม่มีอะไรจะทำอ่ะนะ

แก้ว//อืมๆ ว่าแต่เรามัวทำไรกันหน้าห้องเนี่ย

ธามไท//เออ นั่นสิ

 

แล้วทั้งคู่ก้อเข้าห้องไป

ธามไท//มา แก้ว กินขนมกันชั้นซื้อมาเยอะแยะเลย มา พี่โทโมะกินด้วยกัน

โทโมะ//ชั้นต้องนอนอยู่บนเตียงถ้าพี่ลงไปกินได้ คงลงไปนานแล้วสิ

ธามไท//งั้นผมป้อนให้ก้อได้

โทโมะ//ไม่ต้อง! ยัยยักกินคน ป้อน

แก้ว//เฮ้ย! ให้น้องนายป้อนสิ

โทโมะ//เธอมาดูแลชั้นนะ เธอก้อต้องป้อนสิ

แก้ว//นายนี่มัน.....

โทโมะ//เร็วสิ ถ้าไม่อยากป้อนก้อเชิญเธอออกไปได้เลย

แก้ว//หนอย.....ก้อได้ (แก้วหยิบขนมขึ้นมาแต่ดูจากการป้อนแล้ว เอาเข้าปากเร็วไปมั้ยแก้ว)

โทโมะ//อี้ เอออ้อนอั้นอ้าอ้าอ่อยไอ้อั้ย(นี่ เธอป้อนชั้นช้าหน่อยได้มั้ย)

แก้ว//ก้ออยากให้ชั้นป้อนนิ

 ก๊อก ก๊อก ก๊อก

หวายเคาะประตูเสร็จก้อพรวดพราดเข้ามา

หวาย//โมะ โมะเปนไรคะ ไม่สบายตรงไหนหรอคะหรือยัยแก้วมันทำอะไร

แก้ว//นี่นี่ ยัยป่าหวายวายวอด เธอพูดอะไรหัดเกรงใจคนอื่นบ้างนะ

หวาย//แล้วจะทำไมเธอจะมายุ่งอะไรอีก เธอทำให้โมะเปนแบบนี้ก้อเพราะเธอ

แก้ว//เธอกลับไปเถอะ ตอนนี้ชั้นยังไม่อยากทะเลาะกับเธอรอให้โทโมะหายดีก่อน

หวาย//กลัวจะสู้ชั้นไม่ได้ก้อบอกมาเหอะ

ธามไท//พี่หวายครับ พี่กลับไปดีกว่า

หวาย//น้องธาม พี่อุตส่าห์มาเยี่ยมนะ

ธามไท//ก้อลองถามพี่โมะดูสิครับว่าอยากให้ใครมาเยี่ยมมั้ย

หวาย//ก้อต้องการสิ ใครจะไม่ต้องการกำลังใจดีๆแบบนี้ เนาะโมะ

โทโมะ//ชั้นบอกเธอแล้วใช่มั้ยว่าอยาเรียกชั้นว่าโมะ

หวาย//แหม โมะก้อ

แก้ว//เธอกลับไปได้และยัยป่าหวายวายวอด

หวาย//หนอย....แก ชิ ชั้นกลับก้อได้ แต่โมะหายไวไวนะคะ

โทโมะ//ไปซะก่อนที่ชั้นจะไมเกรนกำเริบ

หวาย//โมะอ่ะ

ธามไท//กลับไปได้แล้วครับพี่หวาย

หวาย//ไปก้อได้ ฝากไว้ก่อนนะยัยแกลบ เอ้ย ยัยแก้ว

แก้ว//รีบๆไปซะก่อนที่มือของชั้นปั้นกำปั้นไปแตะที่ใบหน้าอันหนาๆของเธอ

หวาย//ชิ ไปและนะ (แล้วหวายก้อออกไป)

ธามไท//งั้นผมกลับบ้านก่อนนะแก้ว

แก้ว//อืม กลับดีๆล่ะ เพราะมันจะมืดแล้ว

ธามไท//อืมใจมาก ไปและพี่ หวัดดีคราบบบบ (แล้วธามไทก้ออกจากห้องไป)

 

และระหว่างนั้น แก้ว กะ โทโมะก้ออยู่กันสองต่อสอง

โทโมะ//โอ้ย ปวดหัว

แก้ว//ปวดหัวหรอ ไมเกรนล่ะสิ มาเดี๋ยวนวดให้

โทโมะ//เธอนวดเปนด้วยหรอ

แก้ว//ชั้นเคยนวดเท้าให้แม่มาแล้วน่า

โทโมะ//แต่นี่มันหัว ไม่ใช่เท้า

แก้ว//อืมๆ เหอะน่า (แล้วแก้วก้อขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วนำมือทั้งสองข้างนวดที่ขมับของโทโมะ)

แก้ว//เปนไง ดีขึ้นมั้ย

โทโมะ//อืม ก้อโอเค

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

พยาบาลเคาะห้องเพื่อตรวจคนไข้

พยาบาล//เดี๋ยวดิชั้น ตรวจดูอาการหน่อยนะ

5 นาทีผ่านไป

แก้ว//เปนไงบ้างคะ

พยาบาล//ก้อดีขึ้นบ้างนะคะเนี่ย ทำกายภาพบำบัดเยอะๆจะได้กลับบ้านเร็วๆนะคะ

แก้ว//กายภาพบำบัดนี่ต้องทำยังไงบ้างอ่ะคะ

พยาบาล//ก้อต้องนวดที่ขมับบ้าง หรือ ทำอะไรให้ผ่อนคลาย รับลมชมวิวธรรมชาติค่ะ

แก้ว//อ๋อค่ะ ขอบคุณค่ะ

แก้วหันไปเห็นถาดข้าววางไว้

แก้ว//นี่นายกินข้าวหน่อยนะ

โทโมะ//ชั้นไม่กิน

แก้ว//ทำไมล่ะ กับข้าวน่ากินออก

โทโมะ//มีอะไรบ้างอ่ะ

แก้ว//ก้อมี ยำไข่ ผักกาดผัดใส่ไข่ แล้วก้อข้าวต้ม

โทโมะ//ไม่อ่ะชั้นไม่กิน

แก้ว//ถ้านายไม่กิน นายจะกินอะไร

โทโมะ//โจ๊ก

แก้ว//โจ๊ก โถ่นึกว่าอะไร

โทโมะ//ไม่ใช่โจ๊กธรรมดา ต้องเปนรสชาติที่ชั้นชอบ

แก้ว//ที่ว่าชอบอ่ะ ชอบแบบไหน

โทโมะ//ไม่รู้ เรื่องของเธอที่จะหามาได้

แก้ว//เอ๊ะ นายนี่มัน

แล้วแก้วก้อลงไปซื้อให้โดยดี

เมื่อถึงร้านโจ๊ก

แก้ว//งั้นเอาแบบที่เราชอบแล้วกัน    ลุงคะขอโจ๊กใส่หมูเยอะๆใส่ไข่ด้วย แล้วไม่ต้องมัดยางนะคะเดี๋ยวหนูปรุงเอง

ลุง//ได้เลย

หลังจากได้ถุงโจ๊กแล้วแก้วก้อมานั่งปรุงตรงโต๊ะที่เอาไว้สำหรับให้แขกนั่งแล้วมีเครื่องปรุงเอาไว้ให้ปรุงตามอัธยาศัย

แก้ว//งั้นก้อใสให้หมดทุกอย่างให้พอดีๆ พริกไม่ใส่แล้วกัน

 

ด้านโทโมะ

โทโมะ//ยัยนั่นจะรู้มั้ยเนี่ย คงเดาไม่ถูกหรอก เพราะสูตรเนี่ยยังไงเธอก้อไม่รู้หรอก

เมื่อแก้วเข้ามาในห้อง ก้อเกิดอาการรุ้นว่าจะใช่รสนี้รึป่าว

 

ติดตามตอนหน้านะคะ