รักสามเรา เขา เธอ และ ฉัน

...?//โมะค้ะ

โทโมะ//........... (เงียบไม่พูดอะไร)

...?//สวัสดีค่ะคุณลุงจำเริญ

ลุงจำเริญ//สวัสดีจ้ะ

...?//โมะ วันนี้มีถ่ายแบบไม่ใช่หรอ แล้วทำไมถึงหยุดล่ะ

โทโมะ//ชั้นมีถ่ายแบบพรุ่งนี้

...?//เอ่อ.. หรอคะไม่รู้เลยนะเนี่ย

โทโมะ//เธอก้อหัดรู้บ้างสิ เธอ เก่ง ฉลาดไม่ใช่หรอ แค่นี้เธอยังจำไม่ได้เลย

...?//ขอโทษค่ะ แต่สัญญาว่าจะไม่ทำให้โมะโกรธอีกแล้ว

โทโมะ//อย่าเรียกชั้นว่าโมะได้มั้ยชั้นจะให้คนที่ชั้นรัก และ นับถือเท่านั้น เธอล่ะเงียบไปเลย (แรงนะ)

...?//นี่ทำไมโมะ เอ้ย! โทโมะ พูดกับชั้นแบบนี้ล่ะ

แก้ว//สมควรเหมือนกัน (แก้วหันซุบซิบกับธามไท)

ธามไท//ใช่สมควร

...?//พวกเธอซุบซิบอะไรกันน่ะ

แก้ว//ป่าวค่ะ แค่คุยกันตามประสาไปน่ะค่ะ

...?//ชั้นไม่เชื่อ แล้วเธอเป็นใครกล้าดียังไง หรือว่าแฟนของโมะหรอ

โทโมะ//ยัยซาตานอย่างยัยนั้นน่ะหรอ ชาติหน้าตอนบ่ายๆเถอะ

แก้ว//หนอย...........นาย

ธามไท//แก้วใจเย็นๆก่อนแปปนึงเถอะ

แก้ว//ชิ

...?//55555 จิงด้วยสิ คนไม่สกุลรุนชาติอย่างเนี่ย ไม่น่ามาอยู่บ้างหลังเนี่ยเลย น่าจะเปนสก๊อยมากว่านะ

แก้ว//โอ้ย นี่ป้า ป้าเป็นใครเนี่ยเที่ยวด่าชาวบ้านคิดว่าตัวเองเป็นใคร ใหญ่โตมาจากไหนกัน เห็นสวยแบบเนี่ย เธอคิดว่าเธอคู่ควรกับคนดีหรอ อย่างเนี่ยคนดีก้อคงไม่มีคนเอา ถ้าใครเอา ก้อเคี๊ยวเอื้องแล้ว

...?//นี่แกกล้าว่าชั้นหรอฮะ

แก้ว//มากกว่านี้ก้อได้นะ

ลุงจำเริญ//หยุด ทั้งสองคนเลย

...?//ลุงจำเริญคะมัน

ลุงจำเริญ//หนูหวาย หนูควรกลับไปก่อนเถอะ แล้วค่อยมาหาไอ้เจ้าโมะมันใหม่แล้วกันนะ

แก้ว//อ๋อ นี่ชื่อหวายหรอกหรอ วายวอดมากกว่านะวายวอด

ลุงจำเริญ//หนูแก้ว พอเถอะอย่าทะเลาะกันได้มั้ย

หวาย//เนี่ยน่ะหรอ ชื่อแก้ว

แก้ว//แล้วจะทำไมยัยวายวอด

หวาย//แก

โทโมะ//กลับบ้านไปซะหวาย ชั้นเหนื่อย

หวาย//แต่ว่าโมะคะ

โทโมะ//กลับไปซะ

หวาย//แต่ว่าโมะ

โทโมะ//ชั้นบอกให้ออกไปไงเล่า!!!(โทโมะขึ้นเสียง)

หวาย//ไปก้อได้  (แล้วหวายก้อออกไป)

แล้วโทโมะก้อขึ้นห้องไป แล้วแก้วก้อขึ้นตามไปด้วย

ธามไท//แก้ว  เธอจะไปไหน

แก้ว//ชั้นจะไปดูไอ้ตุ๊ดหน้าจืดหน่อยน่ะ

ธามไท//แต่ตอนนี้พี่เค้าโมโหอยู่นะ

แก้ว//เหอะน่า ชั้นรู้ว่าทำยังไงน่ะ

ลุงจำเริญ//อย่าไปเลยหนูแก้ว ไปแล้วจะโดนหูชาปล่าวๆน่า...

แก้ว//ลุงจำเริญ ลุงจ้างให้หนูมาดูแลเค้านะคะ ทำไมหนูจะทำตามหน้าไม่ได่ล่ะคะ

แล้วแก้วก้อขึ้นตามไป

หน้าห้องโทโมะ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก

แก้ว//นาย ชั้นเองนะ

โทโมะ//เธออย่ามาเพิ่งยุ่งกับชั้นตอนนี้ชั้นปวดหัว

แก้ว//นายเปนอะไรอ่ะ

โทโมะ//.........

แก้ว//งั้นชั้นเข้าไปนะ

โทโมะ//อย่าเข้ามานะ ห้องนี้ชั้นเข้าได้คนเดียว

แก้ว//นาย ชั้นรู้นะว่านายเครียด ทำไมนายต้องเก็บไว้คนเดียว ชั้นรู้ว่าหลายเรื่อง แต่ทำไมนายไม่ปล่อยกาย ปล่อยใจบ้างล่ะ หรือว่า นายอยากระบายอะไรนายก้อระบายกับพ่อนาย น้องนาย หรือมาระบายกับชั้นก้อได้ชั้นรู้นะ คนอย่างนาย

โทโมะ//เธอจะมารู้ได้ยัง เพราะเธอไม่ใช่ตัวชั้น

แก้ว//ชั้นรู้ได้ไง ก้อ ไม่ใช่สิ่งที่จำเปนต้องรู้ แต่นายควรทำตามที่ชั้นบอกบ้าง

โทโมะ//โอ้ย! ตอนนี้ชั้นปวดหัวไม่ไหวแล้ว

แก้ว//งั้นชั้นเข้าไปนะ (แก้วพังประตูเข้าไปเห็นโทโมะนอนราบไปกับพื้นกับมือที่กัมหัวอยู่) ห๊ะ นี่นาย  นายธาม ธาม ธาม (แก้วตะโกนเรียกธามไท)

ธามไท//มีไรแก้ว ห๊ะ! พี่ พี่ พี่

แก้ว//เรียกรถพยาบาลเร็ว!

แต๋น//ว้าย คุณหนู  คุณผู้ชายคร้า

ลุงจำเริญ//มีอะไรร้องลั่นบ้านเชียว

แต๋น//คุณหนูค่ะ คุณหนู แย่แล้วค่ะ

ลุงจำเริญ//ห๊ะ ไอ้โมะ

ณ โรงพยาบาล

บุรุษพยาบาลเข็นโทโมะที่เข้าห้องฉุกเฉินอย่างรวดเร็ว

ลุงจำเริญ//ลูกชายชั้นจะเปนไรมั้ยเนี่ย

ธามไท//พี่ไม่เปนไรหรอกพ่อ

แก้ว//หนูว่าตอนดีขึ้น

หลังจาก 30 นาทีผ่านไป หมอก้อเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน

ธามไท//หมอครับ หมอ พี่ผมเปนไงบ้างครับ

หมอ//คนไข้เปนโรคไมเกรนน่ะครับ จะมีหนักบ้างเป็นธรรมดา เพราะเกิดจากที่คนไข้เนี่ยเครียดเกินไป หรือมีปัญหาทางจืต มีอะไรที่กดดันหรือเก็บกดไว้มากมายไม่มีที่ให้ระบายความในใจ คนไข้ก้อรู้สึกเครียด จนประสาทเนี่ยทนไม่ไหว จนเกิดอาการไม่เกรนคั่นโคม่า แต่ตอนนี้ไม่เปนไรแล้วครับคนไข้ปรอดภัยแล้วครับ ต้องนอนโรงพยาบาลสักสองสามวันถึงจะกลับบ้านได้ครับ

แก้ว//ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ งั้นก้อพยายามอย่าให้คนไข้เครียดใช่มั้ยคะ

หมอ//ใช่แล้วครับ งั้นหมอขอตัวนะครับ

ลุงจำเริญ//ขอบคุณมากๆครับคุนหมอ

ห้องคนไข้

โทโมะ//ธาม พี่จะตายมั้ย

ธามไท//ไม่หรอกพี่ พี่หายดีแล้ว

แก้ว//ใช่ นายยังไม่ตาย

โทโมะ//นี่เธอ

แก้ว//นี่ ขอร้องตอนนี้อย่าเพิ่งทะเลาะกันเหอะ ให้นายหายก่อนเถอะน่ะ

โทโมะ//แล้วใครเฝ้าพี่อ่ะ ธามหรอ

ธามไท//ป่าวพี่ ผมต้องภารกิจน่ะ

แก้ว//ชั้นเฝ้านายเนี่ยแหละ

โทโมะ//ห๊ะ ทำไมล่ะ

แก้ว//นายลืมไปแล้วหรอ ว่าชั้นเปนคนมาดูแลนาย

โทโมะ//งั้นก้อได้ แต่ชั้นไม่ได้ดูแลง่ายขนาดนั้นนะ

แก้ว//คำว่ากลัว ไม่มีแน่นอน

ธามไท//งั้นผมไปนะพี่ บายแก้วแล้วถ้าพี่ออกจากโรงพยาบาลเธออย่าลืมนะ

แก้ว//ชั้นไม่ลืมหรอกน่า

ธามไท//ไปแล้วพี่ หวัดดีคราบบบบ