The Kid , No kid.

        เดี๋ยววิ่งเดี๋ยวหยุดไปตลอดทางเช่นนี้ช่างเป็นอะไรที่หนักหนาสาหัสสำหรับเซโตะเหลือเกิน  โชคดีที่ลูกเห็บหยุดตก  ร่างที่หดเล็กลงจึึงถูกคาโอรุอุ้มไปได้  เขาทั้งเพลียทั้งง่วง  อยากจะหลับแต่การโดนอุ้มวิ่งไม่ได้เรียบรื่นเลย  เหมือนนอนอยู่บนรถที่มีทางขรุขระเลย
        เจ้าหน้าที่ยังคงสิ่งตามมาไม่หยุด  "คุณหนูทั้งสอง  ช่วยวางเด็กคนนั้นไว้ก่อนได้ไหมคะ  โธ่!"
        พวกเจ้าหน้าที่วิ่งไล่กวดมาไม่หยุด  ถึงจะเคยมาแต่ก็ใช่ว่าจะรู้ทุกทาง  ยิ่งโดยเฉพาะทางออกที่พอจำได้ก็โดนดักไว้หมด  ถ้ายังวิ่งต่อไปก็รังแต่จะทำให้หลงลึกยิ่งขึ้นไปอีก  อัลลิวีนนี่มันยังไงนะ  สร้างศูนย์วิจัยให้ใหญ่ไปทำไมนักหนา!
        คาโอริหยิบปืนคู่ออกมาจากเอวแล้วเริ่มต้นกราดยิงที่พื้น  แน่นอน ถึงเธอจะเป็นนักพัฒนาอาวุธตัวยงก็ตาม  แต่การฆ่าคนไม่ใช่งานของเธอนี่นา  และมันก็เป็นคำขู่ที่ใช้ได้ผลเมื่อพวกเจ้าหน้าทีุ่ชุดกาวน์ได้แต่ยืนดักอยู่ตรงนั้น  ไม่กล้าเข้าไปใกล้  แม้จะไม่ถอยก็ตามที
        มือเล็กๆของเซโตะเบบี้สัมผัสร่างอีกฝ่ายเบาๆแล้วหลุด  สัมผัสแล้วอ่อนแรงจนจับไม่อยู่เช่นนั้นหลายครั้ง  ในที่สุด คาโอรุก็สังเกตถึงอาการได้  ท่าทางของเซโตะดูแย่ยิ่งกว่าตอนที่เขาเพิ่งมาถึงซะอีก  ลมหายใจก็ไม่เป็นปกติ  กำลังอยู่ในสภาวะที่เลวร้ายลงชัดๆ!
        "เซโตะคุงจะไม่ไหวแล้วนะ"  คาโอรุพูดอย่างร้อนรน  "ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปต้องแย่แน่เลย"
        เจ้าหน้าที่สาวซึ่งต้อนรับในต้อนแรกวิ่งมาดักหน้าไว้ทัน  ส่งผลให้คาโอริจะยิงกราดเข้าไปอีก  ถ้าหากไม่ใช่เพราะเข็มฉีดยาสีขาวเรืองแสงในมือของเธอ  เจ้าหน้าที่คนนั้นเดินเข้าไปช้าๆ  "ส่งให้ดิฉันเถอะค่ะ  อาการของเด็กคนนั้นแย่แล้วนะคะ"
        คาโอรุส่ายหน้าแล้วกอดเด็กน้อยผมแดงแน่นขึ้นไปอีก  "พวกเธอถ่ายเทเลือดเขาออกจำนวนมหาศาล  เอาเขาไปทดลองอะไรต่อมิอะไรตั้งเยอะแยะ  คิดว่าฉันจะส่งตัวเซโตะคุงให้อีกครั้งงั้นเหรอ"
        "ถ่ายเทเลือด?"  เจ้าหน้าที่สาวทวนคำเบาๆแล้วกล่าวอย่างหนักแน่น  "ดิฉันยอมรับว่ามีเหตุการณ์เช่นนั้นจริงๆ  แต่อยู่ในลิมิตต่อวันที่เหมาะสม  ไม่เป็นอันตรายนะคะ"
        คาโอริแย้งถึงอาการของเด็กน้ิอยผมแดง  แค่ถ่ายเลือดในระยะที่เหมาะสมทำไมถึงมีอาการหนักขนาดนี้กันล่ะ
        เจ้าหน้าสาวคนนั้นอ้ำอึ้งอยู่ชั่วครู่แล้วยอมรับว่าฉีดตัวยาพิเศษให้กับเซโตะจริงๆ  เพราะจะทำการทดลองบางอย่าง  ถ้าหากคาโอรุไม่พาออกมากระทันหันคงจะไม่มีอาการแย่ลงเช่นนี้  แต่ยาในมือเธอก็เปรียบเสมือนยาถอนพิษตัวนั้น  ถ้าหากว่ายังลังเลต่อไป  คนที่จะอันตรายก็คือเซโตะเอง
        "พวกเราคือสมาชิกองค์กรอัลลิวีน  มีหน้าที่เชื่อฟังและมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้กับท่านทั้งสอง  ฉะนั้น วางใจพวกเราเถอะค่ะ  ส่งตัวเขามาให้ดิฉันนะคะ"
        คาโอรุตัดสินใจก้าวเข้าไปหาเธอคนนั้น  แม้จะได้ยินเสียงห้ามของคาโอริก็ตาม  เด็กสาวไม่มีทางไว้ใจคนพวกนี้เหมือนที่พี่ชายของเธอแน่  ความทรงจำช่วงสมัยเด็กมันยังฝังลึกอยู่ในใจ  ในตอนนั้น ถ้าพวกเธอมาไม่ทัน  เด็กที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่จะโดนอะไรบ้างก็ไม่รู้!
        ยาสีเขียวเรืองถูกฉีดเข้าไปในร่างกายของเซโตะทีละน้อยๆจนสุด  อาการทรมานเมื่อครู่จึงเริ่มคลาย  แต่ถึงกระนั้น เด็กน้อยผมสีแดงสลบไปในทันที  เจ้าหน้าที่หญิงรีบพูดว่านี่เป็นอาการปกติ
        "ฉันจะดูอาการเขาต่อเอง"  คาโอรุพูดอย่างรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาอีกนิดเมื่อเห็นอาการที่ดีขึ้นตามลำดับ  เมื่อเห็นสายตาน้องสาวก็กล่าวต่อว่า  "แค่ส่งข้อมูลมาก็พอ  ในหลายวันมานี้เธอทำอะไรเขาบ้าง"
        เจ้าหน้าที่สาวพยักหน้ารับคำสั่งแล้วสั่งคนเตรียมห้องหมายเลขศูนย์สามให้พร้อมก่อนที่พวกเขาจะเดินไปถึงและบางส่วนสำหรับพิมพ์ข้อมูลทั้งหมด  ไม่มีใครบ่นว่าสักคำ  เพราะมันคือคำสั่งที่ทำเพื่อคุณหนูทั้งสอง
        พวกคาโอรุเองไม่เข้าใจมานานแล้วว่าทำไมคนในอัลลิวีนถึงต้องทำตามคำสั่งเขาขนาดนี้
 
        "เพราะงั้นฉันถึงรอดมาได้สินะ"  เซโตะที่กลับมายังบ้านของสองพี่น้องหลังอาการเป็นปกติกอดอก  "สรุปก็คือ ถึงจะเสียเวลาไปหลายวัน  ฉันก็ยังไม่ได้กลับคืนร่างเดิมแบบร้อยเปอร์เซ็นต์สินะ  เ็ป็นความผิดของนายชัดๆเลย"
        "คนผิดคือนายที่กลายเป็นเด็กเองต่างหาก"  
        ผู้มีเนตรราตรีส่ายหน้าชี้ไปมาตรงหน้าเด็กน้อยผมแดงอย่างผู้ที่ตัดสินในเรื่องนี้ว่าคนผิดคือตัวเซโตะเอง  ด้วยหลักตรรกะที่บอกว่า  ถ้าตัวเด็กน้อยผมแดงไม่หด  ก็คงไม่ต้องมารู้เรื่องอัลลิวีน  ไม่ต้องโดนยัดเข้าศูนย์วิจัยและโดนทารุณกรรมหรอก  ช่างเป็นเหตุผลที่ตัวเด็กน้อยฟังแล้วโมโหจริงๆ
        คาโอริเดินเข้ามากระดกกาแฟพรวดๆอีกเช่นเคย  พลางเล่าว่าข้อมูลที่อัลลิวีนส่งมาให้เกี่ยวกับเซโตะมีประโยชน์มาก  สร้างอาวุธได้อีกหลากหลายรูปแบบเลยทีเดียว
        เซโตะอดสงสัยไม่ได้  คาโอริดูแล้วคงจะเป็นมืออาชีพด้านการพัฒนาอาวุธอย่างแน่นอน  แต่ของที่สร้างมานั้น  เธอเอามันไปขายให้ใคร  คงไม่ใช่อัลลิวีนแน่  เพราะดูท่าทางเด็กสาวจะเกลียดองค์กรนั้นเข้าไส้  หรือว่าจะพัฒนาขึ้นมาใช้เอง?  ช่างเถอะ อยู่ไปนานๆเดี๋ยวก็คงรู้เองล่ะนะ
        เสียงกดออดดังขึ้นมาในเช้าอันแสนสดใส  ไร้พายุหิมะ  เด็กสาวผมทองมัดแกละโผล่หน้าเข้ามาทักทายอย่างสบายอารมณ์  "ไฮ!  วันนี้สดชื่นจังเลยเนอะ  หิมะไม่ค่อยมีเหมือนวันก่อนๆเลย"
        ตัวก่อเรื่องมาแล้ว...
        เซโตะได้รับฟังเรื่องราวต่างๆและสรุปได้ว่าต้นเหตุของเรื่องวุ่นวายที่หมดก็เพราะโรซารี่พูดจาอะไรเกิืนจริง  ใช่แล้ว! คนผิดคือเด็กสาวผมทองคนนี้นี่แหละ
        "เอาน่าๆ อย่าเพิ่งโมโหโกรธาโอ้ลันล้าไป  ที่มาวันนี้ก็มีของน่าสนใจมาให้ด้วยนะจ๊ะ!"
        คาโอรุพูดอย่างเย็นชาว่าเซโตะไม่ใช่เด็ก  ไม่ต้องได้รับของเล่นอะไรสักหน่อย  บอกมาซะดีๆว่าเธอต้องการอะไรและรู้เรื่องที่ทำไมเซโตะถึงกลายเป็นเด็กใช่ไหม  โรซารี่ยิ้มยียวนอย่างน่าหมั่นไส้แบบที่เด็กน้อยผมแดงว่าแล้วชูบัตรสวนสนุกขึ้นมา
        "Kid Kid Land ดินแดนสวนสนุกที่อบอวลไปด้วยความตื่นเต้นและรื่นเริง  เหมาะไปกับครอบครัว เพื่อน แฟน หรือมนุษย์ต่างดาว  นัดเดทก็ได้ นัดเลิกก็ดี  น่าสนใช่ไหมล่ะ!"
        ทั้งสามคนมองหน้ากันเลิ่กลั่กแต่ไม่มีใครรับบัตรของสวนสนุกมาสักคนเดียว  ความจริงสวนสนุกแห่งนั้นก็เป็นสถานที่มีชื่อเสียงพอสมควร  ตามระดับความน่าสนใจ  ความตื่นเต้นและสนุกสนาน  ไม่ว่าใครได้บัตรฟรีก็ล้วนดีใจ  แต่ไม่รวมการได้จากคนแปลกๆท่าทางน่าสงสัยอย่างโรซารี่แน่นอน!
        สาวผมทองทำหน้ามุ่ยๆบอกว่ามันเป็นแค่ของขอโทษที่พูดจาอะไรเกินจริงจนเดือดร้อนกันไปใหญ่พลางยัดบัตรใส่มือคาโอรุและเซโตะเป็นการขีดเส้นเลืือกคนที่จะได้ไป  แต่แน่นอนว่าเธอไม่ได้เมินคาโอริแน่นอน  โรซารี่ยื่นปืนพลาสติกกระบอกหนึ่งให้พร้อมเปิดให้ดูว่าไม่ได้ใส่อะไรไว้ทั้งนั้น  แต่เมื่อกดยิงกลับมาน้ำจำนวนมหาศาลออกมา
        "เอาไว้ใช้ยามไฟไหมก็ได้  เอาไว้ร่วมประเพณีของต่างประเทศก็ดี  เอาไว้แทนกระบอกน้ำยามเดินป่า  หรือแม้แต่ตอนน้ำไม่ไหล  ปืนสารพัดประโยชน์เลยนะ  สนใจไหมล่ะ"
        คาโอริกอดอกแสร้งหาวกล่าวว่าของเด็กเล่นแบบนี้เธอเองก็มีเช่นเดียวกัน  แน่นอน ไม่ใช่แค่อาวุธที่ไว้ใช้สังหารหรือทำลายล้างแบบปกติเท่านั้น  อาวุธที่ใช้สกัดหรือโจมตีคู่ต่อสู้แบบไม่ให้บาดเจ็บจำพวกน้ำ  คาโอริต้องเคยประดิษฐ์แน่นอน  โรซารี่ทำหน้ามุ่ยๆ  
        "เอาเป็นว่าไม่สนใจสินะ  งั้นเปลี่ยนเป็นบัตรคอนเสิร์ตของสุดยอดไอดอล เมยามิ ริกะ ล่ะ?  ไม่ก็ บัตรนักมายากลฟุรุคาอิ ทาเคชิ  สนใจใช่ไหม...  อ๊ะ อย่าเดินหนีสิ!"
        โรซารี่เก็บบัตรทั้งสองการแสดงใส่กระเป๋าตามเดิมอย่างหงุดหงิด  เอาเถอะ งานของเธอคือการไม่ให้คาโอริไปยุ่งย่ามกับการ 'เดทจำเป็น' นี่เท่านั้นล่ะนะ
        เมื่อเห็นคนอื่นปฏิเสธได้  ทำไมตนเองจึงจะปฏิเสธไม่ได้คาโอรุส่งบัตรสวนสนุกคืนทันทีเพราะความไม่ไว้ใจ  ผิดกับเด็กน้อยผมแดงเข้มที่ส่งคืนเพราะน่าเบื่อ  เขาเป็นหนึ่งในพวกที่ไม่ชอบต่อแถวยืนนานๆ  ทั้งรถไฟเหาะและเรือไวกิ้ง  แต่ละอย่างกว่าจะได้เล่นก็ปาเข้าไปสองชั่วโมง  เล่นได้สองสามอย่างก็ต้องพักทานข้าวแล้ว  น่า้เบื่ออะไรแบบนี้
        โรซารี่แสร้งทำใบหน้าที่แสดงอารมณ์โมโหแล้วเชิดปลายจมูกขึ้นนิดๆ
        "ของที่ฉันให้ไปก็ล้วนแต่มีประโยชน์ทั้งนั้น  จะไม่เอาบัตรสวนสนุกก็ตามใจ!"
        เซโตะชักมือกลับทันที  ถึงจะไม่รู้ว่าสิ่งที่จะเกิดขึ้นคืออะไร  แต่ถ้ามันทำให้เขาเป็นเด็กมัธยมอีกครั้งก็โอเคแล้ว  ด้านคาโอรุซึ่งสาวผมทองกำลังหนักใจ  รายนี้จะกล่อมยังไงให้ไปดีนะ?  แต่ไม่ทันที่จะคิดออก ผู้มีเนตรราตรีก็บอกว่าจะไปเป็นเพื่อนเซโตะเอง
        "นายจะไปทำไมกัน  ที่ฉันไปก็มีเหตุผล...อุ๊บ อื้อๆ!"
        เด็กน้อยผมแดงโดนโรซารี่ปิดปากทันที  สำหรับเธอที่ยังนึกไม่ออกถึงแผนการที่จะทำให้คาโอรุไป  อย่าหวังว่าจะยอทให้มาทำลายโอกาสกันง่ายๆ  คาโอรุก้มหน้าเดินจ้ำเอาๆ  พูดทิ้งท้ายไว้เพียงแค่  "ถ้าอยากไปโรงเรียนสายก็ตามใจ!"  ด้วยน้ำเ้สียงอันเย็นชา...
 
        วันอาทิตย์สำหรับเซโตะเป็นวันที่มาได้ไวมาก  เพราะนับรวมวันที่โดนพวกอัลลิวีนพาตัวไปแล้ว  เวลาเรียนจริงๆก็มีเพียงแค่สามสี่วัน  แต่ไม่จำเป็นต้องห่วงว่าจะตามไม่ทันอะไร  สปิริตของอาจารย์คิริเอะสูงเกินห้ามใจ  จัดการลากลูกศิษย์มาติวเข้มตลอดทั้งเย็นจนครบในที่สุด
        เพราะอย่างนี้ถึงไม่ชอบขาดเรียนไงเล่า!  
        เซโตะคิดอย่างหงุดหงิด  ถึงจะทำตัวให้ภาพลักษณ์เป็นเด็กเกเรสุดอันธพาลก็ตาม  แต่สิ่งหนึ่งที่เขาไม่ทำคือการโดดเรียน  หาใช่ด้วยนิสัยอันดีงามเกินกว่าใครจะเข้าใจไม่  แต่เป็นเพราะเขารู้ตัวอย่างจากพวกรุ่นพี่มานักต่อนักแล้วต่างหาก
        คาโอรุแต่งตัวด้วยชุดเสื้อผ้า่ง่ายๆแต่สบาย  สวมคลุมทับด้วยเสื้อแจ๊คเก็ต  ดูแล้วก็เก๋ไปอีกแบบ  แม้ว่ามันจะไม่ใช่สไตล์การแต่งตัวของเขาเลยก็ตาม  ผิดกับเซโตะที่สวมเสื้อผ้ายังไงก็ยังงั้น
        ในบรรดาเครื่องเล่นทั้งหมดสิ่งที่ทั้งคู่เลือกตรงกันเพียงอย่างเดียวคือไจแอนท์ เฮ้าส์  เพราะเซโตะไม่ชอบการรอคิวรถไฟเหาะนาน  ถึงเรือไวกิ้งที่เด็กน้อยสนใจจะยังไม่มีคนมายืนต่อแถวมากนัก  คาโอรุก็ไม่ชอบเล่นอะไรเหวี่ยงไปเหวี่ยงมา  จะมีก็แต่ไจแอนท์ เฮ้าส์ แห่งนี้เท่านั้นที่ไร้ซึ่งข้อตำหนิ
        อย่างไรก็ตาม หลังจากเข้ามาที่สถานที่จริง  เซโตะรู้สึกทันทีว่าตนเองคิดผิดเต็มประตู  เมื่อผู้มีเนตรราตรีกอดอกพูดขำๆ  "จากมุมมองของพวก 'เด็กๆ'  อะไรๆมันคงใหญ่กว่าปกติเนอะ"
        อย่าย้ำได้ไหม!
        เด็กน้อยผมแดงทำหน้าไม่สบอารมณ์เมื่อถูกอุ้มแนบอกอีกแล้ว  ยังไงกันนะ ก็รู้แล้วไงว่าเขาคือใคร  แต่เมื่อพิจารณาความหวังดีที่อุตสาห์ไม่ทำให้เขาเมื่อย  ผลสรุปออกมาว่าคาโอรุแกล้งตอกย้ำเขาทางการกระทำ!
        "เป็นถ้วยชาที่ใหญ่จังเลยเนอะ"
        ถึงจะมีผู้เล่นในไจแอนท์ เฮ้าส์อยู่บ้าง  แต่ถ้วยชาใบยักษ์นั้นมีแต่พวกคาโอรุ แน่นอน ระหว่างถ้วยชากับชามข้าวใบใหญ่  ชามข้าวที่ใบใหญ่กว่าก็เป็นอะไรน่าสนใจมากสำหรับผู้เล่นทั้งหลาย  แต่เรื่องที่ไม่มีใครเข้ามาในนี้เลยก็ออกจะประหลาดอยู่บ้าง...
        "ไม่ชอบใส่แจ๊คเก็ตเลยแฮะ"  คาโอรุตัดสินใจถอดเสื้อนอกออกในที่สุด  "นายจะเตรียมไว้ทำไมก็ไม่รู้"
        เด็กน้อยผู้ถูกพาดพิงหันขวับมาหาทันที  "ฉันเปล่าสักหน่อย  ฉันจะไปยุ่งกับการแต่งตัวของนายทำไมกันล่ะ  ถึงจะใส่ชุดอะไรๆก็ดูน่าเกลียดทั้งหมดก็เถอะ  ไม่ได้ใส่แล้วดูน่ามองเลยจริงๆนะ"
        คาโอรุคิ้วกระตุก  พูดรวดเร็ว  "งั้นเหรอ  ความจริงฉันก็คิดมานานแล้วล่ะว่านายใส่ชุดได้แย่สุดๆ  แค่ชุดนักเรียนยังเอาชายเสื้อออกมาเลย  คิดว่าทำผิดกฏแล้วนึกว่าเท่นักงั้นเหรอ  ดูสิ ขนาดกระดุมยังติดไม่หมดเลย  อย่างน้อยฉันก็แต่งตัวได้เป็นผู้เป็นคนมากกว่านายล่ะกัน"
        เซโตะได้แต่อ้าปากค้างเมื่อเจอด่ารัวมาเป็นชุดแถมยังเป็นการพูดที่ไม่เปิดช่องให้ตอบโต้ด้วย  ถึงเขาจะเริ่มเถียงก่อนก็เถอะนะ  แต่ว่าไม่จำเป็นต้องว่ากันรัวขนาดนี้สักหน่อย!
        แน่นอน เมื่อไม่พูดคนอื่นก็ย่อมไม่รู้  คาโอรุได้แต่คิดอย่างหงุดหงิดว่าตนเองอุตสาห์มาเป็นเพื่อน  เพราะผ่านเรื่องที่อัลลิวีนไปไม่กี่วันเท่านั้นเอง  ไม่รู้ว่ายังมีอาการอะไรเหลืออยู่บ้างไหม  แต่ถ้าปากกล้าขาแข็งแบบนี้คงหายเป็นปลิดทิ้งแล้วล่ะ!
        หลังจากที่เถียงกันในถ้วยชาจนพอใจ  เสียงเป๊าะแป๊ะแปลกๆชวนให้คิดถึงก็ดังขึ้นมา  ท่าทางเหมือนลูกเห็บจะตกอีกแล้ว...
        "มันน่าแปลกนะ  ลูกเห็บตกบ่อยเกินไปหรือเปล่า  ตกบ่อยกว่าหิมะอีกมั้ง"  
        คาโอรุพึมพำแล้วยื่นแจ๊คเก็ตสีฟ้าของตนให้ด้วยสายตาเยาะๆ  โชคดีที่มันเป็นเสื้อตัวใหญ่  พอให้คลุมกายได้  และคนที่อยู่ในไจแอนท์ เฮ้าส์ ก็ไม่เข้ามาในถ้วยชาเลย  มันเป็นข้อสงสัยที่พวกเขาต่างคิดกันอยู่  แต่ถ้าหากเห็นเด็กสาวผมทองที่ยืนเอาหูแนบเป็นการแอบฟังจากด้านนอก  คงจะสรุปกันได้ว่าเธอใช้วิธีพิลึกพิลั่นสักอย่างกันคนที่จะเข้ามาเป็นแน่
        และหากโรซารี่พูดได้เธอคงตะโกนออกไปดังๆแล้วว่ามันยุ่งยากแค่ไหนกว่าลูกเห็บจะตกถี่ขนาดนี้  พวกเขาอย่ามัวทะเลาะกันจะได้ไหม  ผิดกับโซราซี่ที่คิดว่าหากบรรยากาศไม่เป็นใจ  อะไรๆก็คงไม่คืบหน้า  เด็กสาวผมทองน่าจะลองสร้างโอกาสอะไรแบบนั้นดูบ้างนะ
        "ก็ให้อยู่กันสองต่อสองในถ้วยชาเบ่อเริ่มเทิ่มนี่แล้วไงเล่า!"
        โรซารี่พูดอย่างหงุดหงิดเบาๆ  ไม่สร้างโอกาสตรงไหน  นี่สร้างสุดๆแล้วนะ  เหมือนฉากในละครทั้งหลาย  ตัวเอกสองคนยืนหลบฝนใต้อาคารแล้วเกิดหวั่นไหววูบวาบ  ทุกอย่างก็ควรเป็นเช่นนั้น  ถ้าโรซารี่เข้าใจอะไรๆมากกว่านี้  เช่นที่ตกมันไม่ใช่ฝนหรือคนที่กำลังเถียงกันเรื่องเสื้อผ้าไม่มีอารมณ์จะโรแมนติคหวั่นไหววูบวาบ
        "ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปมันจะไม่เป็นตามเป้าหมายเอานะ"  โซราซี่มองดูใบปลิวเรื่องภัตตาคารสุดหรูหราในคิด คิด แลนด์  "อีกอย่าง เขาเขียนว่าฟรีเชิงเทียนเฉพาะคู่รัก  ไม่ใช่กับพี่เลี้ยงเด็กนะ  แล้วการทานอาหารใต้แสงเทียนควรเป็นเซโตะร่างวัยรุ่นด้วย  จัดการอะไรๆให้เรียบร้อยซะล่ะ"
        โรซารี่พยักหน้าแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือพลาสติกซึ่งเป็นของเล่นจากขบวนการแปลงร่างสักอย่างออกมาจากกระเป๋า  หย่อนวิธีใช้และห่อเป็นกล่องของขวัญผูกริบบิ้นสวยๆ  แล้วยื่นให้่โซราซี่จัดการต่อ  สาวผมทองเพื่อนซี้รับมาอย่างเอือมๆแล้วปาเข้าไปในถ้วยชาใบยักษ์สุดแรง
        มันต้องเป็นของขวัญที่โดนใจมากแน่นอน  ก็นั่นนะมันคือ...
        "โอ๊ย!"  เสียงของเซโตะร้องลั่น  "ใครนะ  ปาอะไรเข้ามาได้ยังไง  รู้มันว่ามันโดนหัวคนอื่นนะ!"
        ดูท่าว่าคงไม่ใช่ของโดนใจอย่างที่โรซารี่คิดซะแล้วล่ะมั้งนี่?