The Kid , No kid.

        หนัก... นั่นคือความคิดแรกของคาโอรุที่กำลังสะลึมสะลือ  เสียงเป๊าะแป๊ะแปลกๆบางอย่างก่อให้เกิดเสียงกวนใจคนหลับ  แต่ตัวต้นเหตุแท้จริงที่ทำให้เขาตื่นคือสิ่งหนักๆที่ทับขาเขาอยู่ตอนนี้มากกว่า  ใครกันนะ เซโตะหรีือ?  แต่เด็กน้อยผมแดงคนนั้นก็ไม่ได้หนักขนาดนี้นี่นา...

        บางที ต่อให้เป็นคนที่คิดว่าตั้งสติก่อนลืมตาได้มากแล้ว  ก็ยังไม่วายต้องร้องลั่นออกมาอย่างแน่นอน!  ร่างเปลือยเปล่าของเซโตะเวอร์ชั่นวัยรุ่นปรากฏแทนที่จะเป็นเด็กน้อยคนนั้น

        แล้วผู้ที่โดนคนในสภาพนั้นนอนทับอยู่จะไม่ตกใจกว่าปกติเป็นสามเท่าได้อย่างไรกันล่ะ

        "อะไรกันนักหนาเนี่ย!"  

        เ้ซโตะร้องโวยวายอย่างตื่นไม่เต็มที่  ก่อนจะสังเกตร่างตัวเองชัดๆ  รีบวิ่งไปเอาผ้าห่มผืนใหญ่มาคลุมกายไว้ก่อน  นาฬิกาพกพลาสติกสีแดงตกลงที่พื้นโดยไร้ซึ่งความสนใจ  ภาพเหล่านั้นมีคาโอรุซึ่งกำลังอึ้งจับจ้องอยู่

        ถึงเซโตะในร่างนี้จะไม่ได้บึกบึนกล้ามใหญ่แบบนักเพาะกายก็ตาม  แต่หลังจากค้นอยู่นาน เสื้อผ้าไซส์ของคาโอรุก็ยังเล็กกว่าอยู่ดี  ถ้าต้องอยู่ในสภาพรัดตึงแน่นแบบนั้น  เขายอมเอาผ้านวมคลุมตัวเหมือนชนเผ่าอะไรสักอย่างแบบนี้ดีกว่า  อย่างน้อยก็เดินได้โดยไม่เหมือนปิศาจโครงกระดูกในเกมตีมอนสเตอร์ล่ะ!

        "ฉันนี่แหละเซโตะ  เลิกถามได้เลย"

        เซโตะชิงพูดก่อนที่คาโอรุจะทันออกเสียง  เด็กหนุ่มเนตรราตรีกอดอกทำหน้าเย็นชาใส่  ถึงจะเป็นมิตรกับเด็กน้อยผมแดง  แต่กับคนที่เคยทำเรื่องบ้าๆกับเขา  อย่าหวังว่า่จะลืมกันง่ายๆนักเลย!

        เซโตะนึกถึงเจ้านาฬิกาพกท่าทางป้อกแป้กของโรซารี่ขึ้นมาได้  เมื่อหยิบขึ้นมาอ่านเวลาก็เป็นดังคาด มันชี้ไปที่เลขสิบสองแล้วหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้น  คำบอกเล่าของโรซารี่กับลูกเห็บที่ตกลงมามันบ่งบอกว่านี่คือนาฬิกาดูว่าเขาจะคืนร่างได้เมื่อไหร่แน่นอน

        "นายเอาเด็กคนนั้นไปไว้ที่ไหน"  คาโอรุทำเสียงไร้อารมณ์  "แล้วทำไมจะโผล่มาต้องไม่ใส่เสื้อผ้าด้วย  โรคจิตวิตถารหรือว่าว่างจัด!"

        เซโตะคิ้วกระตุกอย่างโมโหโกรธา  ตอนเขาเป็นเด็กน้อยอะไรๆก็พูดจาหวานหู  ทั้งอ่อนโยนใจดีอย่างกับนางฟ้า!  ไหงพอเขากลับมาเป็นวัยรุ่นถึงได้เชือดเฉือนกันนักนะ

        "ฉันไม่มีคำอธิบายอะไรทั้งนั้น  นายดูเอาเองตอนเจ้าเสียงเป๊าะแป๊ะนี่หยุดแล้วกัน"

        แต่คาโอรุยังถามไม่เลิก  "เซโตะคุงปลอดภัยใช่ไหม"

        "ปลอดภัยสิ!"

        สิ่งหนึ่งที่เซโตะไม่ได้พูดออกไปคือ 'ก็เขานั่งอยู่ตรงนี้แล้วไงเล่า'  แน่ล่ะ พูดออกไปก็รังแต่จะยืดเยื้อ  หลังจากนั่งรอด้วยอารมณ์คุกกรุ่นจนจะหลับไม่หลับอยู่รอมร่อ  เข็มนาฬิกาก็เริ่มเคลื่อนออกจากเลขสิบสอง  คราวนี้มันหมุนติ้วๆอยู่สามครั้งแล้วหยุดที่ตัวเลขหนึ่งในนั้น  หมุนติ้วๆตอนแรกน่าจะหมายถึงอีกสามวัน

        คาโอรุอ้าปากค้างเมื่อเห็นเซโตะที่นั่งหน้ามุ่ยจ้องนาฬิกาพกของเล่นค่อยๆหดลงเรื่อยๆจนมีขนาดตัวตามที่เขาเคยเจอ  นี่...นี่มันอะไรกันเนี่ย!?

        เด็กน้อมผมแดงดูจะชอบอกชอบใจในสีหน้าอึ้งทึ่งของอีกฝ่ายไม่น้อย  โดยเฉพาะการยืดอกภาคภูมิใจนั่น  ช่างเป็นสิ่งที่ชวนหยิกแก้มซะจริง  แต่คาโอรุตอนนี้ไม่แน่ใจว่าจะทำอย่างนั้นดีไหม  หลักฐานมันทนโท่ขนาดนี้จะบอกว่าโกหกก็คงจะเหลือเชื่อไปสักหน่อยล่ะ

        "นาย...หด?"  คาโอรุอ้าปากค้างไม่เลิก  "นี่...นี่นายคือเซโตะคุงจริงๆด้วย!"

        เขาค้อนตรงหน้าไปมา  เมื่อก่อนพูดแล้วพูดอีกก็ไม่ฟังแถมเอาถาดทุบเอาๆอย่างไร้ซึ่งความปรานี  ทำอย่างกับเขาเป็นสเต็ก!  ตอนนี้มาทำอึ้งไปทำไม

        "นายเป็นมนุษย์จริงๆรึเปล่านะ"  คาโอรุถอยกรูด  "เป็นเทพหรือว่ามนุษย์ต่างดาว?"

        เซโตะค้อนเขารอบที่หนึ่งร้อย  ยืนยันสถานะชัดเจนว่าตนเองเป็นมนุษย์ตั้งแต่กำเนิด  แล้วเริ่มเล่าให้ฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง  แน่ล่ะ ตอนนี้สิ่งที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ก็เกิดขึ้นแล้ว  ไม่มีเหตุผลที่คาโอรุต้องไม่เชื่ออะไรอีก  เขาครุ่นคิดคำนวณไปมา  ตอนนี้คนที่เป็นคีย์เวิร์ดที่ดีที่สุดคงไม่พ้นสาวผมทองโรซารี่!  แต่จะหาตัวเธอคนนั้นได้จากไหนกันล่ะ

        ผู้มีเนตรราตรีนึกอะไรขึ้นมาได้  ถึงจะเป็นวิธีที่ง่ายที่สุดก็เถอะ  แต่ความไม่ชอบก็คือไม่ชอบอยู่ดี  ถึงจะต้องจำใจก็เถอะ  ทว่า...หากต้องเลี้ยงเจ้าเด็กที่รู้อยู่เต็มอกว่าเป็นคู่รักคู่แค้นแบบนี้ก็ไม่เอาด้วยแล้วล่ะ  เขาต่อสายอย่างรวดเร็วถึงอัลลิวีน

        "หึๆๆ"  เสียงหัวเราะของผู้หญิงปลายสายดังขึ้น  "ในที่สุดก็ต้องมาให้พวกเราช่วยสินะคะ  ท่านคาโอรุ หึๆ ก๊าก ฮ่าฮ่าฮ่า!"

        นี่เป็นหนึ่งในสาเหตุที่ไม่อยากต่อสายหาอัลลิวีนนี่แหละ!  หลังจากหัวเราะซะจนคนโทรไปน่าวางสายใส่หยุดลง  เสียงลึกลับของผู้หญิงคนเดิมก็กลับมา  ถามว่าคราวนี้เขาต้องการอะไรเป็นพิเศษ  เครื่องเพชร ชุดสวยๆ หรือให้ไปจัดการใคร?  แน่นอน ไม่พูดถึงเรื่องเงินเพราะในบัญชีมีอยู่ครบถ้วน  ตัดเข้าทุกสัปดาห์  มีอะไรให้แคร์เรื่องนั้นกันเล่า

        "ตรวจสอบเรื่องเจ้าหน้าที่ชื่อโรซาริ  อืม...โรซารี่  โรซารี่ต่างหาก  ผมแกละยาวๆสีทอง  ใส่ชุดสีส้มสลับขาว  ท่าทางเพี้ยนๆ  อายุประมาณสิบหกหรือสิบเจ็ด"

        เสียงนิ้วไล่ตามแป้นพิมพ์ปรากฏอยู่สักพักก็หยุดลงแล้วพูดอย่างแปลกใจว่า  "มีเจ้าหน้าที่ชื่อนั้นอยู่เหมือนกันนะะ  แต่ว่าเราส่งไปทำงานที่อเมริกาอยู่  ไม่ทราบว่ามีปัญหาอะไรเกิดขึ้นหรือว่าต้องการให้ช่วยอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ"

        คาโอรุขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วถามว่ามีเจ้าหน้่าที่ประมาณนั้นอยู่ที่ญี่ปุ่นบ้างหรือไม่  รวมทั้งอัลลิวีนส่งใครมายุ่งวุ่นวายกับคนที่ชื่อ มุราคาอิ เซโตะ ไหม

        "มีเจ้าหน้าที่ชื่อโรซารี่ในญี่ปุ่นอยู่บ้าง  แต่รูปพรรณหรืออื่นๆแตกต่างจากที่ท่านว่ามานะค่ะ  ส่วนเรื่องส่งใครไปก็ยังไม่มีกำหนดการในเรื่องนั้น  แล้วก็มุราคาอิ เซโตะ ตอนนี้ทางองค์กรพบเขาในสถานะเฝ้าจับตาค่ะ  เนื่องจากมุราคาอิ เซโตะ นักเรียนมัธยมห้องเอได้มีการตรวจสอบว่าเป็นคนเดียวกับเด็กปริศนาที่ไร้ที่มาอย่าง มุราคาอิ เซโตะ ซึ่งอยู่ภายใต้การควบคุมของท่านค่ะ  ต้องการส่งคนไปรับตัวเขามาที่ศูน์วิจัยเพื่อค้นคว้าไหมคะ?"

        "ยกเลิกการเฝ้าจับตาที่ว่านั่นซะ  แล้วส่งคนมารับได้เลย"

        ถึงเซโตะจะไม่รู้ว่าปลายสายพูดอะไรมาบ้าง  แต่คาโอรุที่บอกว่าให้ส่งคนมารับนั้น  เขาได้ยินชัดเจน  นี่อีกฝ่ายตั้งใจจะทำอะไร  หรือว่าส่งเขาไปที่องค์กรอะไรนั่นเพื่อเป็นค้นหาวิธีแก้ไขกลับเป็นร่างเดิม  ก็ดีนะสิ!  ในที่สุด เขาก็ไม่ต้องอยู่ในร่างเล็กๆที่แทบจะหยิบอะไรไม่ถึงนี่สักที

        คาโอรุอธิบายว่าจะมีคนมารับเซโตะไปที่ศูนย์วิจัยเพิ่อค้นคว้าว่าทำไมจู่ๆถึงตัวหดลงไปได้

        "แล้วก็สำนึกไว้ด้วยล่ะ"  คาโอรุจิ้มหน้าผากเซโตะเบบี้อย่างใจร้าย  "ฉันช่วยถึงขนาดนี้ก็อย่าได้คิดทำบ้าๆกับฉันเป็นครั้งที่สองล่ะ  ไม่งั้น ฉันจะให้อัลลิวีนฉีดอะไรประหลาดๆให้นายมีร่างเป็นปลาหมึก หัวเป็นแมงกะพรุนเลยคอยดู!"

        โรซารี่มองภาพเหล่านั้นแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่  ต่อให้เป็นสุดยอดองค์กรแค่ไหนก็ทำให้เจ้าหนูคนนี้กลับเป็นวัยรุ่นสุดห่ามคนเดิมไม่ได้หรอกนะ

        เรื่องราวผ่านไปหลังจากนั้นถึงสามวัน  ลูกเห็บที่ตกลงมาตามเวลาที่นาฬิกาพกพลาสติกสีแดงได้บอกไว้  คาโอรุเหม่อมองสภาพอากาศแล้วอดคิดถึงเด็กน้อยคนนั้นไม่ได้  ถึงเป็นช่วงเวลาสั้นๆก็เถอะ  มันก็เป็นอะไรที่สนุกดีออกนะ

        คาโอริเดินออกมาจากห้องวิจัยของตนเองหลังจากที่คลุกอยู่เกือบอาทิตย์  แล้วกระดกกาแฟอั้กๆ  มองพี่ชายที่ทำหน้าเหงาๆอย่างกับคนอกหักแล้วเรียกหาเซโตะ  แต่แน่นอนว่าไม่มีการตอบรับเพราะองค์กรอัลลิวีนนำตัวเขาไปตั้งแต่สามวันที่แล้ว  คาโอรุถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วบอกเรื่องนั้นกับน้องสาวด้วยน้ำเสียงซึมๆ

        เป็นเอามากแฮะ

        คาโอริมองพี่ชายแล้วนึกในใจว่าเคยเจอเขาแสดงอาการเช่นนี้ออกมาครั้งล่าสุดเมื่อไหร่  ใช่ตอนย้ายโรงเรียนเพื่อขึ้นชั้นมัธยมหรือเปล่านะ?

        อย่างไรก็ดี เธอสะดุดกึกกับคำว่า 'ให้ไปแล้ว' ของคาโอรุ

        "จะบ้าเรอะ!"  เธอเดือดดาลจนกระชากคอเสื้อผู้เป็นพี่ชายแท้ๆ  "คิดอะไรถึงให้เจ้าพวกนั้นไปนะ!""

        คาโอรุพยามดึงคอเสื้อของตัวเองให้กลับมาอยู่ที่เดิมสุดชีวิตแล้วเล่าให้ฟังว่าทำไมเขาถึงได้ทำแบบนั้นไป  ถึงจะเชื่อเรื่องที่คนคนหนึ่งกลายเป็นเด็กก็ตาม  แน่นอนล่ะ คาโอริเคยเจออะไรที่มันมากกว่านี้เยอะแล้วนี่นา  แต่เรื่องที่ให้องค์กรอัลลิวีนเอาคนไปค้นคว้า  เธอยอมรับไม่ได้เด็ดขาด!

        "นายจำไม่ได้รึไง  เด็กร่วมห้องคนหนึ่งของฉันเคยเกือบโดนผ่าตัดทดลองสมองเพียงเพราะญาติของเธอมีพลังจิตนะ!  เจ้าพวกนั้นเอาตัวเด็กคนนั้นไปทำการตามใจชอบเพราะคิดว่าถ้าเป็นสายเลือดเดียวก็อาจมีความเป็นไปได้สูงกว่าคนอื่นว่าถ้าผ่าตัดขึ้นมาแล้วจะมีพลังจิตสำเร็จ!"

        คาโอรุนิ่งไปพักหนึ่ง  "ฉันย้ำแล้วว่าห้ามทำอะไรเกินเลยอย่างการผ่าตัด..."

        เสียงเคาะประตูเป็นจังหวะอย่างร่าเริงพร้อมกับคำพูดสดใส  "ขอโทษค่ะ  มีใครอยู่ไหมเอ่ย  ตอนนี้เซโตะคุงแย่แล้วนะคะ"

        สองศรีพี่น้องหยุดการยื้อยุดคอเสื้อแล้ววิ่งไปที่ประตูทันที  คนที่มาไม่ใช่ใครที่ไหน  สาวผมทองโรซารี่นั่นเอง!  เธอยื่นภาพถ่ายบางอย่างให้  เป็นเซโตะที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงทดลองพร้อมสายระโยงระยาง  ราวกับถูกมนุษย์ต่างดาวจับไปในการ์ตูนวิทยาศาสตร์ของโลกตะวันตก

        โรซารี่เล่าให้ฟังว่าเด็กน้อยผมแดงคนนั้นถูกจับนอนอย่างนั้นมาหลายวันแล้ว  แต่ต่อให้ตรวจอย่างไร ร่างกายก็ไม่มีของผิดปกติถูกฉีดหรือฝังชิป  ตอนที่กำลังลงมติให้ปล่อยตัวแล้วลงสถานะไปว่าเป็นเด็กไม่ทราบที่มานั้นเอง  เซโตะก็ค่อยๆกลับคืนร่างเดิมเพราะลูกเห็บที่ตกลงมาพอดี  สถานการณ์จึงเปลี่ยนไป  ตอนนี้เขาถูกถ่ายเทเลือดออกมาจำนวนมากเพื่อนำไปทดลองหลายๆอย่าง  หากเป็นเช่นนี้ต่อไปได้แห้งสนิทแน่นอน!

        "เดี๋ยวสิ  คอมพ์สภาพอากาศของฉันมันแสดงว่าลูกเห็บตกได้ไม่นาน  ถึงเธอจะใช้เฮลิคอปเตอร์บินมาก็เหอะ  แต่จากศูนย์วิจัยนั่นถึงบ้านฉันก็ใช้เวลาไม่ต่ำกว่าสามสิบนาทีแน่นอน!  นี่มันแค่สิบนาทีเองนะ"

        โรซารี่ทำแก้มป่องอย่างงอนๆ  "เถอะน่า ถ้าใช้เวลานานขนาดนั้นก็ยิ่งมีเวลาจำกัดในการช่วยนะ"

        เฮ้อ ถ้ายังเป็นเด็กน้อยน่าหยิกคงอุ้มมาบริการถึงที่นี่แล้ว  แต่ตัวโตๆจะเอามาทำไม เกะกะ!

        มอเตอร์ไซค์ NAKED ที่ถูกดัดแปลงจนเหมือนมอเตอร์ไซค์ของบรรดาคนแปลงร่างในซีรี่ย์ของญี่ปุ่นถูกสะบัดผ้าคลุมออก  ถึงมันจะเท่แค่ไหนก็ตาม  แต่ฝุ่นที่เกาะอยู่บางจุดบ่งบอกว่ามันคงไม่ได้ล้างมาสามปีได้แล้ว  แน่นอน คาโอริง่วนอยู่ในห้องวิจัยอาวุธของตัวเอง  ไม่มีเวลาสำหรับกิจกรรมสุนทรีย์อย่างล้างรถหรอก

        คาโอรุอยากจะขับเองเพราะฝีมือการขับของน้องสาวนั้นดีเลิศ  ใช่! มันดีเลิศ  แต่เพราะอย่างนั้นคาโอริจึงขับร้อยแปดสิบกิโลเมตรอย่างไม่สนใจโลก , ผู้ใช้รถใช้ถนนและคนซ้อน!  ทว่า...ในสภาวะอย่างนี้ก็คงต้องจำใจทนความรู้สึกหวาดเสียวเหมือนเล่นรถไฟเหาะไปก่อนล่ะนะ  ความไวเป็นต่อ!

        โรซารี่มองรถที่บึ่งออกไปอย่างรวดเร็วแล้วผิวปากวี้ดวิ้ว  โซราซี่ที่ยืนพิงสาวไฟฟ้าพยามทำตัวไม่น่าสนใจเพราะไม่อยากยุ่งยากมองอย่างกลุ้ม  "บอกสถานการณ์เกินจริงไปจะดีเหรอ"

        "เกินจริงตรงไหน"  โรซารี่แสร้งทำหน้าใสซื่อ  "ก็เซโตะงี่เง่าถูกนำเลือดไปทดลองจริงๆนี่นา  ถึงจะไม่ได้โดนสูบเอาๆก็เถอะ  แต่เจาะเลือดไปหลายๆครั้งมันก็คล้ายกับที่ฉันเล่านั่นล่ะ  ฮิฮะ"

        วิวที่ผ่านไปอย่างรวดเร็วเหมือนการกรอภาพในระดับสูง  คาโอรุมองอะไรไม่ทันตัดสินใจหลับตาไว้ดีกว่า  จะได้ไม่เป็นลมก่อนจะถึงศูนย์วิจัย  ไม่งั้น อย่าว่าแต่จะช่วยเซโตะ  ตัวเขาเองจะถูกหามไปส่งห้องพยาบาลซะเปล่าๆ  ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมน้องสาวของเขาถึงได้กล้าขี่มอเตอร์ไซค์ด้วยความเร็วแบบนี้กันนะ

        ที่สำคัญ ไม่รู้ตลอดทางที่ผ่านมาพวกเขาควรได้ใบสั่งเพราะขับเร็วเกินกฏหมายกำหนดกี่ใบแล้วน่ะ!

        ตั้งแต่รถของคาโอริแล่นเข้ามาในเขตก็ถูกกล้องตรวจจับและแจ้งเรียบร้อย  จึงไม่น่าแปลกใจเมื่อคาโอริจอดรถปุ๊บ  คนในชุดเรียบร้อยทั้งชายหญิงก็เดินเข้ามาให้การต้อนรับ  ถึงจะไม่รู้ว่าทำไมแต่ก็พอเดาได้ลางๆว่าคงเป็นเรื่องของเด็กผมแดงแน่นอน

        "ฉันมาพาเซโตะคุง...เซโตะงี่เง่ากลับบ้าน"  คาโอรุพูดอย่างรวดเร็ว  "เขาอยู่ที่ไหน"

        เจ้าหน้าที่มองหน้ากันอยู่สักพัก  ในที่สุด ก็มีผู้หญิงในชุดกาวน์สีขาวเป็นคนตอบขึ้นมา  "มุราคาอิ เซโตะ อยู่ที่ห้องวิจัยหมายเลขศูนย์สามค่ะ  แต่ว่าจะพาเขาไปตอนนี้เลยไม่ได้...อึ้ก!"

        คาโอริทุบต้นคอเธอคนนั้นจนสลบแล้วจัดการคนที่เหลืออย่างรวดเร็ว  ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลงอะไรเพราะวิธีนี้ง่ายกว่า  ระหว่างนั้นคาโอรุซึ่งเคยมาที่ศูนย์วิจัยนี้บ้างตอนเด็กๆรีบก้าวไปยังห้องศูนย์สามอย่างรู้ทาง  ประตูสีขาวเปิดผางออก  คาโอริที่ตามมาสมทบพี่ชายบอกให้เขาจัดการเรื่องเด็กหนุ่มผมแดงพลางจัดการเจ้าหน้าที่ในห้องโดยไม่ฟังอะไรทังนั้น

        โรซารี่สวมชุดกาวน์และแว่นกันแดดยืนอยู่ข้างโซราซี่ที่แต่งกายเหมือนกันโดยแอบมองภาพนั้นด้วยสายตาที่เหมือนมองเรื่องสนุกๆอยู่ก็ไม่ปาน

        คาโอรุดึงสายที่มีแผ่นกลมสีขาวที่ติดตามตัวเซโตะออกจนหมดแล้วพยามเรียกให้เขาตื่นขึ้นมา  เด็กหนุ่มผมแดงฟื้นขึ้นมาอย่างเพลียๆ  ใบหน้าขาวซีด  เรียกชื่อคาโอรุเบาๆ

        "ไม่ต้องกลัวนะ  ฉันมาช่วยแล้ว"

        เด็กหนุ่มผมสีชาดลุกขึ้นยืนอย่างยากเย็นเพราะแทบไร้เรี่ยวแรง  ถึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างระหว่างที่ตนสลบอยู่  แต่ท่าทางสถานการณ์ตอนนี้มันดูจริงจัง  คงไม่ใช่การแกล้งแผลงๆของผู้มีเนตรราตรีหรอก

        "ฉันขอโทษจริงๆ"  คาโอรุละล่ำละลักพูด  "ฉันไม่น่าไว้ใจอัลลิวีนเลย"

        เซดตะงุนงง  หลายวันมานี้เขาหลับอยู่ตลอดจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นมาบ้าง  ฟื้นอีกทีก็เจอคาโอรุที่ร้อนรนอยู่อย่างนี้แล้ว  "เกิดอะไรขึ้น?"

        "ไว้ค่อยอธิบาย"

        คาโอรุตัดบทสั้นๆแล้วช่วยพยุงกลับไปตามทางเดิม  เจ้าหน้าที่ของอัลลิวีนวิ่งเข้ามาหลังรู้เรื่องความวุ่นวายที่เกิดขึ้น  "ไม่ได้นะ  ท่านคาโอรุ ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้นะ!"

        คาโอริจัดการคนพวกนั้นอย่างชำนาญ  แต่เจ้าหน้าต่างๆยังพุ่งมาขวางไม่หยุด  แต่ทางออกไม่ได้มีแห่งเดียวนี่นะ!