Silent Melody ดนตรีรักสื่อวิญญาณ

   เสียงโทรศัพท์ของคาเมะดังขึ้นในรุ่งเช้าวันเสาร์ที่อากาศค่อนข้างเย็น เจ้าของโทรศัพท์งัวเงียลุกขึ้นมารับและ   มีเสียงผู้หญิงลอดสายเข้ามา      “คุณคาเมะคะ  บ่ายวันนี้ท่านประธานต้นสังกัดขอนัดพบคุณเพื่อคุยธุระด่วนค่ะ”      “เข้าใจแล้ว ขอบคุณค่ะ” คาเมะตัดสาย แต่ยังคงนั่งอยู่บนที่นอนนุ่ม เช้าอากาศเย็นออกจะหนาวซะด้วยซ้ำ อากาศแบบนี้ไม่อยากจะไปไหนเลยจริงๆ จากนั้นคาเมะก็ลุกจากเตียง เดินลงไปข้างล่าง และเห็นโทโมะกับฮิบาริหลับอยู่ที่หน้าโทรทัศน์ในห้องรับแขก ใกล้ๆกันนั้นมีเครื่องวีดีโอเกมวางอยู่    “นี่คงจะชวนกันเล่นเกมจนหลับกันตรงนี้สินะ” คาเมะมองใบหน้าคมของโทโมะที่กำลังหลับอยู่ ปลายนิ้วเรียวปัดเส้นผมที่ปิดใบหน้านั้นออก แล้วลูบไล้ฝ่ามือนุ่มไปบนใบหน้าอ่อนเยาว์นั้นอย่างทะนุถนอม    “โทโมะน้องรัก....เธอเป็นสิ่งเดียวที่ฉันเหลืออยู่ ฉันจะไม่ยอมเสียเธอไปอีกคนแน่ ไม่มีวัน” ความคิดนั้นเกิดขึ้นในใจ เธอมองน้องชายอยู่สักพัก แล้วจึงหันไปมองเพื่อนของน้องชายที่หลับอยู่ข้างๆกัน   “ฮิบาริคุง เวลาหลับนี่ เหมือนเด็กเลยแฮะ แต่ก็น่ารักดี” ช่วงบ่าย คาเมะไปที่ต้นสังกัดตามที่นัดไว้ พนักงานในต้นสังกัดต่างพากันจ้องเธอเป็นตาเดียว ก็แน่ล่ะคนดังเดินผ่านมาทั้งที  คาเมะมาถึงหน้าห้องทำงานของประธานกรรมการ และได้พบเลขาฯ ยืนรออยู่     “คุณโอโตะสึกิคะ  เชิญด้านในเลยค่ะ ท่านประธานกำลังคอยอยู่”     “ขอบคุณค่ะ” เมื่อเข้าไปด้านใน คาเมะกวาดสายตามองไปรอบๆห้อง ก็แอบแปลกใจเล็กน้อย    “โห! นี่ห้องของประธานฯต้นสังกัดหรอเนี่ย โค-ตะ-ระ หรูเลย” เธอคิดในใจ และเสียงใครบางคนก็ดังขึ้น    “ขอบใจที่มานะ” เสียงนั้นคุ้นมาก เหมือนเธอเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน พอเจ้าของเสียงหันมา คราวนี้ล่ะ ถึงบางอ้อเลย    “คุณฮิโรโตะ!?”    “สวัสดีครับ คาเมะฮิโกะ”    “นี่คุณ....เป็น....ประธานฯของค่ายนี้หรอครับ”    “ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกตั้งแต่แรก ผมตั้งใจจะให้คุณรู้วันนี้ และตอนนี้ล่ะนะ”    “อ่าค่ะ ว่าแต่ที่คุณเรียกฉันมา มีธุระอะไรหรอคะ”    “ก็อยากรู้อาการล่าสุดของคุณ แล้วก็จะบอกยอดขายอัลบั้มล่าสุดของคุณกับโทโมะ สุดท้ายก็เรื่องคอนเสิร์ตครั้งล่าสุด”    “ค่ะ  ตอนนี้ฉันหายดีแล้ว”      “ดีใจที่ได้ยินแบบนั้นนะครับ แล้วก็ยอดขายอัลบั้มล่าสุดของคุณทั้งสอง ถล่มทลายเกินคาด ส่วนคอนเสิร์ตก็ Perfect มาก ดูจากยอดขายบัตรที่หมดภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง จนต้องได้เสริมที่นั่งกันเลยล่ะ”   “ค่ะ” ฮิโรโตะ ได้รับคำตอบกลับมาแค่คำเดียว แปลกชะมัด ไม่ดีใจมั่งเลยรึไง   “เอ่อ....ตอบได้สั้นมากเลยนะครับ”   “แล้วจะให้ฉันพูดอะไรล่ะคะ”  “คุณนี่แปลกดีนะ”  “......” “OK เย็นนี้คุณว่างมั้ย”  “ทำไมคะ”  “ถ้าไม่รังเกียจล่ะก็ ผมอยากชวนคุณไป Dinner ด้วยน่ะ” “จะดีหรอคะ” “ดีสิครับ ทำไมจะไม่ดีล่ะ” “.......” “ว่าไงล่ะครับ” หญิงสาวลังเล ตัดสินใจไม่ถูก นี่เขาชวนเดทนี่หน่า แต่คิดดูอีกทีแล้ว เธอก็รับปากไป จะปฏิเสธก็คงน่าเกลียด เพราะคนชวนเป็นถึงประธานต้นสังกัด เป็นไงก็เป็นกันล่ะคราวนี้  หล่อนจ้องชายหนุ่มอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอเห็นเป็นอีกคนหนึ่ง คนที่เธอไม่อาจลืมเลือนไปจากใจได้แม้สักนิดเดียว   “เซย์จิ!?” ชื่อนี้ลอยเข้ามาในหัวใจ แม้จะรู้ว่าไม่ใช่ แต่ก็อดคิดไม่ได้ ทำไมถึงได้เหมือนกันเหลือเกิน  เหมือนจนแยกไม่ออกเลย ต่างกันแค่ คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า มีดวงตาสีฟ้าเท่านั้นเอง   เย็นวันนั้นฮิโรโตะไปรอคาเมะที่จุดนัดหมาย เป็นร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง ไม่นานนักคาเมะก็มาถึง เธอแต่งตัวด้วยชุดสีฟ้า รวบผมเรียบร้อย ดูสวยอย่างกับคุณหนูไฮโซ ฮิโรโตะรู้สึกชื่นชมในความสวยที่ดูเรียบง่ายนั้น หลังจากทานอาหารค่ำแล้ว        ฮิโรโตะพาคาเมะไปนั่งเล่นที่ยอดเขาแห่งหนึ่ง    “ที่นี่ ยอดเขาที่พวกคู่รักชอบมานั่งดูดาวกันนี่คะ”    “ครับ คุณเคยมาแล้วหรอ”    “ค่ะ แต่ก็หลายปีแล้ว”    “มาทางสิครับ ตรงนี้มองเห็นดาวลูกไก่ชัดเลย”  ชายหนุ่มยื่นมือไปหาอีกฝ่าย เธอจับมือนั้นอย่างไม่ลังเล ทั้งสองมองดูดาวลูกไก่อย่างเพลินตา คาเมะนึกถึงเมื่อครั้งที่เธอเคยมาดูดาวที่นี่เป็นครั้งแรก ตอนนั้นเธอมากับเซย์จิ  ส่วนฮิโรโตะเขามองดูดาวอยู่พักหนึ่ง แล้วหันมามองใบหน้าสวยของคาเมะ เขารู้สึกว่าดวงตาเธอมีความเศร้าแอบแฝงอยู่     “คาเมะฮิโกะ คุณสวยมาก แต่ทำไมดวงตาของคุณเหมือนคนมีความทุกข์แบบนั้นนะ” ฮิโรโตะคิดในใจ เขาหันมองดูดาวอีกครั้ง และได้เห็นดาวตกดวงหนึ่ง    “คาเมะครับ เมื่อกี้เห็นดาวตกมั้ย”    “เห็นค่ะ”    “ว่ากันว่า ถ้าอธิษฐานกับดาวตก คำอธิษฐานจะเป็นจริงนะ”    “อย่างนั้นหรอคะ”    “ใช่....ลองอธิษฐานดูสิครับ” สาวผมสีม่วงทำตามที่อีกฝ่ายบอก เธอหลับตาลง ไม่นานนักก็ลืมตาขึ้น    “อธิษฐานว่าไงครับ”   “ไม่บอก”   “ซะงั้นล่ะ...” ฮิโรโตะ ไม่เซ้าซี้อะไรคาเมะ เขาไปส่งคาเมะที่บ้านหลังใหม่และได้พบโทโมะกับฮิบาริอยู่ที่นั่น   “เจ๊....กลับมาแล้วหรอ....เอ๋!? คุณคือ”   “โทโมะคุง ฮิบาริคุง นี่คุณฮิโรโตะ เป็นเจ้าของค่ายเมโทรี่ เร็คคอร์ด ต้นสังกัดที่เราอยู่น่ะ”   “สวัสดีครับ”  เด็กหนุ่มทั้งสองกล่าวทักทาย แม้จะแปลกใจแต่ก็ไม่กล้าถามอะไรตอนนี้    “เธอ คือซากุระอิ ฮิบาริ ใช่มั้ย”    “ใช่ครับ”    “ฉันเคยเห็นเธอแสดงคอนเสิร์ตที่โอกินาน่า  ลีลาการลีดกีต้าร์กับพลังเสียงของเธอไม่ธรรมดาเลยนะ”    “ขอบคุณครับผม”    “แล้วทำไมเธอถึงได้.....” โทโมะเดาออกว่าฮิโรโตะจะถามอะไร จึงชิงตอบไปก่อน      “ผมชวนเค้ามาอยู่ด้วยกันนะครับ”      “อ๋อ.....อย่างนั้นหรอ” ฮิโรโตะดูนาฬิกา จากนั้นก็ขอตัวกลับ  ขณะที่รถของเขาแล่นออกไป โทโมะกับฮิบาริเห็นเงาคนชุดขาวยืนอยู่ตรงที่รถของ     ฮิโรโตะจอดอยู่เมื่อครู่นี้  ทั้งสองยืนอึ้ง พูดอะไรไม่ออก เงานั้นยืนอยู่นานพอสมควรก่อนที่จะหายไปต่อหน้าต่อตาทั้งสอง     “โทโมะ....นายเห็นอย่างที่ฉันเห็นหรือป่าว”    “ฉันก็อยากถามนายเหมือนกันแหละ”   “ฉันว่าฉันไม่ได้เหนื่อย ไม่ได้หิว แล้วก็ไม่ได้เพี้ยนด้วย สติฉันยังสมบูรณ์อยู่แน่นอน”   “แล้วฉันเองก็ไม่มั่นใจว่าไม่ได้ฝันด้วย นายลองเขกหัวฉันหน่อยสิ”   “จัดให้”  (เขกเต็มแรง)    “เฮ้ย!!! มันเจ็บนะเฟ้ย....แต่ก็นะ ไม่ได้ฝันจริงๆด้วย”    “งั้นก็หมายความว่า........”     “คิดเอาไว้ว่าใช่  ต้องใช่แน่ๆ”     “ผี!!!!!!!!!” ทั้งโทโมะและฮิบาริขนลุกไปตามๆกัน ทั้งสองรีบเข้าบ้านแล้วปิดประตูหน้าต่างอย่างเร็ว งานเข้าล่ะทีนี้  อยู่ดีๆก็เห็นผีซะอย่างนั้น สงสัยคงต้องเข้าวัดทำบุญสัก 9 วัดแล้วล่ะ บรื๋อออออออออ!!!!!