Silent Melody ดนตรีรักสื่อวิญญาณ

หลังจากวันที่ฮิโรโตะได้ไปเดทกับคาเมะครั้งแรก เขาก็เริ่มสนใจเธอและอยากรู้เรื่องของเธอให้มากกว่านี้ เขาหาเวลาไปเจอพวกคาเมะที่บ้านอยู่บ่อยๆ และมีโอกาสได้เห็นชีวิตส่วนตัวของทั้ง 3 คน สิ่งหนึ่งที่ฮิโรโตะสงสัยคือ ตั้งแต่รู้จักกับคาเมะมาเขาไม่เคยเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าสวยนั้นสักครั้ง  ไม่ว่าจะอยู่ในช่วงเวลาที่สนุกสนานแค่ไหนก็ตาม
   “หรือว่าจะมีเรื่องอะไรในใจ”
ประเด็นนั้น แว๊บเข้ามาในความคิด แต่มันจะใช่อย่างที่เขาคิดหรือเปล่า  และในวันนี้เขาก็มาที่บ้านโอโตะสึกิอีกครั้ง แต่ได้พบเพียงโทโมะ อยู่ในบ้านเพียงลำพัง
   “คุณฮิโรโตะ...”
   “สวัสดีโทโมะคุง.....แล้วคาเมะจังกับฮิบาริคุงล่ะ”
   “พากันไปบ้านเกิดที่เซนไดน่ะครับ”
   “อ่าว...ฮิบาริคุงก็เป็นคนเซนไดหรอ”
   “ครับ พวกเรา 3 คนมาจากเมืองเดียวกัน แล้วก็หมู่บ้านเดียวกันด้วย”
    “แล้วนายไม่ไปด้วยหรอ”
    “ไม่ครับ....ขี้เกียจน่ะ อิอิ”
ทั้งสองคุยกันอย่างถูกคอ พวกเขาคุยกันหลายเรื่อง จนกระทั่งฮิโรโตะถามเรื่องราวของพวกเขาในสมัยเรียน
   “เธอสองพี่น้องกับฮิบาริคุงไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันหรอ”
   “ไม่ครับ  ฮิบาริต่างประเทศ ส่วนผมกับพี่เข้ามาเรียนที่โตเกียว”
   “ไม่ยอมห่างกันเลยนะ นาย 2 พี่น้องเนี่ย”
   “ครับ  แถมยังเรียนคณะเดียวกัน ห้องเดียวกัน แล้วก็อยู่ชมรมเดียวกันด้วย อย่างว่าแหละครับ เรามีกันอยู่ 2 คนพี่น้อง”
   “แล้วเป็นยังไงต่อ”
7 ปีที่แล้ว
   “เท็ตสึคุง เลือกชมรมได้รึยัง มันเยอะจนพี่เลือกไม่ถูกแล้ว”
   “ยังไม่รู้เลยเจ๊.....งั้นชมรมตีกบมั้ย เหอๆ”
   “มันมีชมรมนั้นด้วยรึ - -“
   “ล้อเล่นน่ะครับ.....นี่มั้ย ชมรมดนตรีสากล น่าสนนะเนี่ย”
   “อืม...ก็ดีนะ  งั้นชมรมนี้แหละ”
ณ ชมรมดนตรี
    “คนไปไหนหมด มีเครื่องดนตรีวางเต็มไปหมดเลยอ่ะเจ๊
    “นั่นสิ อย่างกับชมรมร้างแน่ะ”
    “ชมรมฉันไม่ใช่ชมรมร้างนะ”
    “จ๊ากกกกกกกกกกกก!!!!!!”
   ชายหน้าตาดีคนหนึ่งเดินเข้ามา พร้อมกับคนในชมรมอีกกลุ่มหนึ่ง ประมาณ 10 กว่าคนได้
   “เธอ 2 คนมาทำอะไรที่นี่”
   “เอ่อ....คือเรา 2 คนจะมาสมัครเข้าชมรมนี้น่ะครับ”
   “งั้นหรอ....แล้วร้องเพลงเป็นรึปล่าวล่ะ”
   “พอเป็นครับ”
   “ไหน Sample สักเพลงสิ”
2 พี่น้องร้องเพลงด้วยกัน น้ำเสียงนั้นไพเราะถูกใจคนในชมรมมาก จึงรับทั้งสองเข้าเป็นสมาชิกของชมรมดนตรี และถัดจากนั้นไม่กี่วัน ได้มีการประชุมกันในชมรม สมาชิกคนหนึ่งประกาศว่า ในวันนี้ประธานชมรมจะมาพบกับสมาชิกทุกคน ไม่กี่นาทีประธานชมรมก็มาถึงและได้พบปะพูดคุยกับสามชิกทุกคน เขาแนะนำว่า ชื่อ “คาเงะคิโยะ เซย์จิ” และแนะนำสิ่งต่างๆที่สมาชิกใหม่ในชมรมควรรู้
   หลังประชุมเสร็จ  คาเมะนั่งเล่นเปียโนแบบไม่รู้คีย์อยู่คนเดียว บังเอิญเซย์จิเดินผ่ามาเห็น จึงเข้าไปคุยด้วย
     “เธอคือ โอโตะสึกิ คาเมะฮิโกะ สินะ”
     “อ๊ะ...เอ่อ...ใช่ค่ะ....ท่านประธาน”
     “ดูเหมือนเธออยากจะหัดเล่นเปียโนสินะ”
     “ก็ใช่ค่ะ แต่ก็เล่นไม่เป็นสักที”
     “ฮึ...ฮึ..ถ้าไม่รังเกียจล่ะก็ ให้ฉันสอนให้แล้วกันนะ”
     “จะดีหรอคะ รุ่นพี่คาเงะคิโยะ”
    “อืม...ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่ะ แล้วก็ไม่ต้องเรียกฉันว่ารุ่นพี่ด้วย เพราะที่จริงฉันเองก็อายุเท่าเธอนั่นแหละ แค่เรียนเร็วไปปีเดียวเอง”
    “ถ้าอย่างนั้นจะให้เรียกว่ายังไงล่ะคะ”
   “ก็ชื่อฉันไง  เซยืจิน่ะ โอเคมั้ย”
   “เอ่อ...เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ”
  “งั้นฉันขอเรียกเธอว่าคาเมะจังนะ”
  “อ่า...ค่ะ”
เซย์จิสอนคาเมะเล่นเปียโน ในครั้งแรกเขาเพียงแค่ชี้นิ้วบอกคีย์  แต่นานๆไปก็เริ่มแนบชืดมากขึ้น ทำเอาคาเมะหน้าแดง ใจเต้นรัวขึ้นมาทันที แต่เธอก็กลั้นใจฝึก จนสำเร็จ
   “อ่ะฮ้า!! เห็นมั้ย เล่นเป็นแล้ว หัวไวเหมือนกันนี่เราน่ะ”
ชายหนุ่มเอ่ยปากชมพร้อมทั้งลูบหัวอีกฝ่าย เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากผู้ชายคนนี้ แม้จะเพิ่งเจอกันเป็นครั้งแรก แต่เธอก็รู้สึกถึงความใจดี สุขุมและเยือกเย็น จากวันนั้นเซย์จิก็สอนให้คาเมะเล่นเครื่องดนตรีทุกชนิดจนชำนาญ ทั้งคู่สนิทกันมากขึ้น จนคบหาเป็นแฟนกันกันในเวลาต่อมา กินเวลาเพียงแค่เทอมเดียวเท่านั้น
   “คาเมะเคยมีแฟนมาก่อนงั้นหรอ”
   “ใช่ครับ...แล้วนั่นก็เป็นรักแรกของพี่ด้วย”
   “เล่าต่อไปเลย”
  “ทั้งพี่เซย์จิและพี่คาเมะคบกันปีเดียวก็หมั้นกัน จากนั้นช่วงที่พี่คาเมะกับผมเรียนปีที่ 4 ก็มีประกาศจากค่ายเมโทรรี่ เร็คคอร์ดว่ารับสมัครนิสิตนักศึกษาเข้า Audition เป็นศิลปินของค่าย แน่นอนว่าผมกับพี่ก็สมัครด้วย”
   “แล้วเด็กคนนั้นล่ะ....เซย์จิน่ะ ไม่สมัครด้วยรึ”
   “พี่เซย์จิป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาลกะทันหัน ก็เลยไม่ได้สมัครด้วยครับ”
   “ป่วยหรอ?”
   “ครับ  เป็นมะเร็ง ระยะสุดท้าย”
   “โอ้...พระเจ้า”
   “พี่คาเมะแทบช๊อคเลยล่ะครับ แล้วก็เกือบจะถอนตัวจากการ audition ด้วย แต่พี่เซย์จิขอเอาไว้ไม่ให้ถอนตัว”
  “แล้วนาย 2 คน ก็เลยได้แข่งพร้อมกันสินะ”
  “ครับ...ส่วนผล ผมกับพี่ก็ชนะเลิศประเภท Duo พอรับรางวัลเสร็จ พี่คาเมะได้รับโทรศัพท์ว่าพี่เซย์จิอาการทรุดลง ผมกับพี่รีบไปที่โรงพยาบาลอย่างเร็วเลยครับ พอไปถึง ก็เห็นพี่เซย์จิตัวซีดจนน่ากลัว แต่เขาก็ยังพูดแสดงความยินดีกับพวกเรา                  จากวันนั้น พี่คาเมะก็ต้องทั้งไปอัดเสียง ซ้อมเต้น ถ่ายแบบ พอเสร็จงานก็จะรีบไปโรงพยาบาลเสมอ พวกเราเทียวเข้าออกโรงพยาบาลอยู่ 3 เดือนครับ ท้ายที่สุด...พี่เซย์จิก็....จากพวกเราไป”
  “.............”
ฮิโรโตะได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดก็รู้สึกสะเทือนใจยิ่งนัก  ส่วนโทโมะพอเล่าจบ ก็ถึงกับน้ำตาซึม ทำเอาฮิโรโตะก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เหมือนกัน
  “ตั้งแต่วันนั้นพี่คาเมะก็เปลี่ยนเป็นคนละคน จากที่เคยยิ้มเก่ง หัวเราะเก่ง ร่าเริง ก็กลับกลายเป็นคนเงียบขรึม ไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะ สีหน้าก็เรียบเฉยตลอด จนดูไม่ออกเลยว่าพี่กำลังคิดอะไรอยู่
  “มิน่าล่ะ ตอนคุยกับผมนี่ ถามคำ ตอบคำ”
  “ต้องขอโทษแทนพี่ด้วยนะครับ”
  “ไม่เป็นไรหรอก ก็รู้สาเหตุแล้วนี่”
จากนั้นฮิโรโตะก็ถามเรื่องอื่นๆของคาเมะ จากโทโมะอีกเล็กน้อย และได้ฝากของบางอย่างไว้กับโทโมะ เพื่อให้เขานำไปมอบให้กับคาเมะอีกที  ช่วงค่ำ คาเมะและฮิบาริกลับมาถึงบ้านและพบโทโมะนั่งเล่นเกมส์อยู่
   “โทโมะคุง กินอะไรรึยังล่ะ  นี่จ้ะ...พี่ซื้อราเม็งมาฝาก”
   “โอ้โห...ขอบคุณครับเจ๊”
   “แล้วก็นี่ ฉันซื้อเกมส์ใหม่ๆมาเล่นอีกเพียบเลยเพื่อน เดี๋ยวกินเสร็จแล้วมาดวล Winning กันสักแมชนะเพื่อน”
   “จัดไปเลยเพื่อน”
คาเมะเดินเข้าไปที่ห้องครัว และเห็นแก้วกาแฟ 2 ใบ วางอยู่ที่ตระกร้าคว่ำแก้ว จึงเกิดสงสัย
   “โทโมะคุง  มีคนมาหาเหรอจ๊ะ”
   “ครับ...คุณฮิโรโตะน่ะครับ”
  “เค้าอีกแล้วหรอ  ทำไมหมู่นี้มาบ่อยจัง”
  “ก็นั่นน่ะสิครับ  เอ๊ะ...หรือว่าเขาชอบเจ๊หว่า เหอๆ”
  “ไม่ขำด้วยเลยนะ - -“
   “แต่มันก็น่าคิดนะครับเจ๊...มาหาบ่อย แถมยังถามทุกอย่างที่เกี่ยวกับเจ๊ด้วย”
    “ขนาดนั้นเลยหรอ....แล้วเธอตอบอะไรไปมั่ง ห๊า!”
   “ก็ตอบเท่าที่จำเป็น และสมควรจะตอบ เท่านั้นล่ะ”
   “ OK งั้นพี่ไปอาบน้ำก่อนนะ”
คาเมะเดินขึ้นไปชั้นบน และทั้งโทโมะกับฮิบาริก็ได้เห็นคนชุดขาวลอยขึ้นบันไดตามหลังคาเมะไป ทั้งสองมั่นใจว่าคนชุดขาวที่เห็นนั้นคงต้องเป็นวิญญาณแน่นอน  ครั้งนี้คนชุดขาวหันมามองโทโมะกับฮิบาริแล้วหายแว๊บไปอีกครั้ง โทโมะคับค้ายคับคาว่าวิญญาณนั้นเหมือนใครสักคนที่เขาเคยรู้จัก แต่ก็ไม่มั่นใจนัก