Silent Melody ดนตรีรักสื่อวิญญาณ

สองพี่น้องขับรถมายังสถานที่ก่อสร้างแห่งหนึ่งซึ่งนั่นก็คือบ้านหลังใหม่ของเขาและเธอนั่นเอง ขณะที่ทั้งสองกำลังลงจากรถ ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทายอย่างเป็นกันเอง    “อ้าว! พี่น้องโอโตะสึกิ”    “สวัสดีครับคุณ ทาเคนากะ บ้านของพี่กับผมไปถึงไหนแล้วครับ”    “เหลือแค่ตกแต่งภายในก็เสร็จแล้วครับ”    “ใช้เวลานานนานมั้ยคะ”    “ไม่เกินสัปดาห์หน้าก็ย้ายเข้ามาอยู่ได้แล้วครับแล้วครับ”    “อย่างนั้นหรอ...ถ้างั้นขอเดินดูหน่อยนะ”    “ตามสบายครับ”    คาเมะเดินเข้าไปข้างในบ้านส่วนโทโมะยังคงคุยกับวิศวกรอยู่ด้านนอก สาวผมยาวเดินไปยังส่วนที่เป็นห้องนั่งเล่น แล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ จนมาหยุดที่ท่านบูชาที่อยู่ตรงมุมห้อง เธอคิดอะไรบางอย่างอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็กลับออกมาหาโทโมะ   “โทโมะ พี่จะไปซื้อของ เธอจะเอาอะไรมั้ย”   “จะไปซื้ออะไรหรอครับ”   “ของกินน่ะ”   “ถ้างั้นซื้อข้าวแกงกะหรี่ไก่ให้ผมกล่องนึงแล้วกันครับ”   “โอเคนะ เดี๋ยวพี่มา”    สาวสวยขับรถออกไปจนมาถึงสี่แยกใหญ่ เธอมองดูสัญญาณไฟและมั่นใจว่าเป็นไฟเขียวจึงขับผ่านไป แต่จู่ๆก็มีรถอีกคันขับข้ามเลนส์และพุ่งมาทางรถของเธอ มือเรียวหมุนพวงมาลัยหักหลบด้วยความตกใจจนรถเสียหลักพุ่งชนเสาไฟฟ้าข้างทางเข้าอย่างจัง คาเมะได้รับบาดที่ศีรษะ เธอรู้สึกได้ถึงหยดเลือดที่ไหลเปรอะเปื้อนใบหน้าสวยนั้นและแขนขวาของเธอก็ไม่สามารถขยับได้ ไม่นานนักสติของเธอก็ดับวูบลง    “คาเมะจัง...คาเมะจัง....ฉันอยู่ตรงนี้....มาหาฉันสิ” เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งแว่วเข้ามาในโสตประสาท ร่างบางที่กำลังล่องลอยอยู่ในบรรยากาศที่ว่างเปล่าลืมตาขึ้นช้าๆ แล้วมองไปยังเจ้าของเสียงที่ลอยห่างออกไปไม่ไกลนัก   “นั่น...ใครน่ะ”  เจ้าของเสียงนั้นยืนรอคาเมะอยู่ในทุ่งดอกกุหลาบสีขาว เมื่อเข้าไปใกล้เธอก็ได้เห็นหน้าเขาอย่างชัดเจนและจำได้ว่าเขาคือใคร   “เซย์จิ...!?” ใช่แล้ว เขาคือเซย์จิ คนรักของเธอที่จากไปนานแล้ว เขายิ้มให้เธอพร้อมทั้งยื่นมือมาหา   “มาหาฉันสิ” ชายหนุ่มกล่าวเชื้อเชิญด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น เธอยื่นมือไปหมายจะสัมผัสมืออีกฝ่ายที่อยู่ตรงหน้า แต่ทันใดนั้นก็เกิดแสงสว่างจ้าไปทั่วจนมองไม่เห็นสิ่งใด    “พี่ครับ....พี่.....” น้ำเสียงนั้นคุ้นหูเหลือเกิน คงเป็นใครไปไม่ได้แน่ นอกจาก โทโมะฮิสะ น้องชายสุดที่รักนั่นเอง   “โทโมะคุง....”   “พี่ฝันหรอครับ?” หญิงสาวไม่ตอบหากแต่เพียงพยักหน้าเล็กน้อย เธอกวาดสายตามอบไปรอบห้อง และได้พบชายหนุ่มอีกคน เขาสวมแว่นดำกับแจ็คเก๊ตสีน้ำเงินยืนอยู่ที่ปลายเตียง   “เป็นยังไงบ้างครับ” เขาเอ่ยถามพร้อมเดินมายืนข้างๆเตียง   “คุณ....เป็นใครกันคะ?”   “ผม คาวามุระ ฮิโรโตะ ผมขับรถชนคุณก็เลย....”   “อ๋อ...ค่ะ”   “พวกคุณก็คือ โอโตะสึกิ คาเมะฮิโกะกับโทโมะฮิสะ สินะ”   “คุณรู้จักพวกเราด้วยหรอครับ” โทโมะย้อนถามด้วยอาการแปลกใจเมื่อถูกเอ่ยชื่อเสียงเรียงนามขนาดนั้น    “รู้สิครับ Top Idol ที่ดังสุดๆขนาดนั้น คาเมะ โทโมะ แวมไพร์สาวเจ้าเสน่ห์กับหมาป่าทะยานแสง”    “คุณคงจะติดตามพวกเราตลอดเลยสินะครับ รู้แม้กระทั่งสมญานามของเราสองพี่น้องเลย”    “ก็ประมาณนั้นน่ะครับ” คาเมะเงียบ และหลับตาลงเพราะอาการบาดเจ็บ หนุ่มมาดเข้มจ้องอีกฝ่ายอย่างสนใจ สักครู่นายแพทย์คนหนึ่งก็เดินเข้ามาในห้องนั้น โทโมะไม่รอช้า เขารีบถามความเห็นจากนายแพทย์ทันที    “คุณหมอครับ พี่สาวผมเป็นยังไงบ้าง”    “ ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงมากครับ มีศีรษะแตก เย็บไป 2 เข็ม ข้อศอกเคลื่อน แล้วก็พกช้ำเล็กน้อย หมอจึงเห็นว่ากลับบ้านได้เลยนะครับ”    “ขอบคุณครับ”    “ถ้าเช่นนั้นหมอขอตัวนะครับ” หลังจากที่นายแพทย์ไปแล้ว ฮิโรโตะก็หันไปคุยกับ 2 พี่น้อง “ถ้าเช่นนั้นผมขอรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นก็แล้วกันนะครับ แต่ตอนนี้กลับกันเถอะ ผมจะไปส่งเอง”   คาเมะลืมตาและลุกขึ้นช้าๆ โดยมีโทโมะคอยประคองเอาไว้ “แล้วรถของฉันล่ะคะ” ฮิโรโตะ ยิ้มเล็กน้อยก่อนให้คำตอบ  “ที่อู่ซ่อมน่ะครับ ผมให้ช่างมาจัดการแล้ว รถที่ผมขับชนคุณก็อยู่ที่นั่นด้วย”  “ผมเอารถอีกคันมาแล้ว ไม่ต้องห่วงนะครับพี่” โทโมะรีบพูดขึ้น จากนั้นทั้ง 3 ก็กลับไปยังคอนโดฯ ที่พักของ 2 พี่น้องนักดนตรี เมื่อมาถึง ฮิโรโตะก็ถอดเสื้อแจ๊คเก็ตและแว่นตาออก ทำให้สองพี่น้องมองเห็นใบหน้าเขาได้ถนัดตา ทั้งเขาและเธอต่างตกใจใบในหน้าที่หล่อเหลา และดวงตาสีฟ้าใสราวกับท้องฟ้าที่ไร้เมฆหมอก แต่ที่ตกใจที่สุดเห็นจะเป็นคาเมะ เพราะอะไรน่ะหรือ บอกไม่ถูกเหมือนกัน