university(มหาลัยโลกปิศาจ)

8.0

เขียนโดย nitty

วันที่ 29 มีนาคม พ.ศ. 2555 เวลา 00.07 น.

2 บท

2 วิจารณ์

5,910 อ่าน

1) ..หนี้ที่ต้องชดใช้..

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก

"กริ๊ง กริ๊งๆๆๆ"เสียงนาฬิกาปลุกที่ดัง(มากๆ)จนทำให้ผมตื่นต้องลุกออกจากเตียงทั้งที่ยังไม่เต็มใจจะลุก..ผมรีบทำภารกิจเสร็จสรรพเตรียมตัวไปเรียนเพราะวันนี้เป็นวันเริ่มเข้าเรียนวันแรก..ที่บ้านผมเป็นตรอกซอยเล็กๆเลยไม่ค่อยมีรถโดยสารจำเป็นต้องขี่จักรยานไปเรียน เพราะบ้านผมมันค่อนข้างไกลจากโรงเรียนมากๆ...
"เฮ้อ!ถึงซะที"ผมถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหอบ แล้วเดินตรงไปยังห้องเรียน..
"อะ..เอ๋!แล้วห้องเรียนเราอยู่ทางไหนล่ะเฟ้ย!!"ผมรีบลนลานหาทางไปห้องเรียนแต่ก็ไม่ถูกซักที..เลยตัดสินใจไปห้องน้ำ เพราะปวด...มาก แต่ยังเดินไปไม่ถึงก็ไปสะดุดตากับก้อนหินสีม่วง(ที่ไม่น่าจะเป็นสีม่วง)ผมเห็นมันแปลกดีก็เลยเก็บขึ้นมาใส่กระเป๋าเป้...

..1 ชั่วโมงผ่านไป..
"เฮ้อ!ถึงซะที ตามหาแทบแย่ที่แท้ก็อยู่ตรงนี้นี่เอง"ผมรีบตรงรี่เข้าไปที่ห้องเรียนทันที แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเข้าห้อง...
"แซส!"เสียงเรียกหนึ่งดังขึ้น..
"เฮือก!!!ตายละหว่า"ผมสะดุ้งสุดตัว..ร่างกายไม่ขยับ
'ทำไงดี มาวันแรกก็ต้องซวยแล้วหรอเนี่ย ทำไงดีๆ!'ผมคิด เพราะตอนนี้เริ่มรู้ตัวว่ามาเข้าเรียนสาย
"ถ้าไม่เข้าก็รอด..แต่ถ้าเข้าไปก็..อึก"ผมพูดพลางกลืนน้ำลายลงคอ
"แซส!!"เสียงพูดเริ่มดังขึ้น..ดังขึ้นเรื่อยๆ
"งั้น ขอไปล่ะ.."ผมตั้งท่าจะวิ่งออกจากห้องเรียน แต่ทันทีก็ต้องอยุดกึก
"แซส เอาสมุดไปวางไว้บนห้องพักครูให้หน่อยสิ..ยืนบื้ออยู่ได้"ครูพูด เขาเป็นครูสอนวิชา'วิทย์ยาศาสตร์'ที่ยืนถือสมุดที่กองอยู่เต็มมือ
"เฮ้อ!รอดไป.."ผมถอนหายใจจากที่รู้สึกอึดอัดมานาน
"่้่อ๋อ!!ฮะผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ"ผมรับคำ แล้วเอาสมุดไปวางไว้บนห้องพักครูตามที่ครูสั่ง....

..หลังเลิกเรียน^^
"หาว"ผมอ้าปากหวอเพราะหลังเลิกเรียนได้ไม่นานโดนครูทำโทษ เพราะว่าหลับในห้องเรียนไป 2 ตั้งแน่ะ..ผมก็ต้องขี่จักรยานกลับบ้้านไปเหมือนเคย..แต่ทว่า..ทันทีที่เปิดประตูเข้าบ้าน
"แซส นี่จ้ะสตรูหมู"นึกว่าใคร..ที่แท้ก็เป็นครูประจำวิชาภาษาอังกฤษนี่เอง..ครูเค้าเป็นคนใจดีทำอาหารให้กิน(เกือบ)ทุกวัน
"โห!วันนี้เป็นสตรูหมู น่าอร่อย"ผมพูดพลางลูบท้อง..
"มารีบกินสิจ๊ะ เดี๋ยวก็หายร้อนหรอก"..
"ฮะ"ผมรีบเข้าไปนั่งบนเก้าอี้..พลางเหลือบมองโต๊ะจัดของด้านข้างจนทำให้ครูสาวเอะใจถามผม..
"ทำไมไม่รีบกินล่ะจ๊ะ"ผมจึงรีบตอบด้วยความสงสัยที่แฝงอยู่ในใจ
"อ๋อ!ฮะจะกินเดี๋ยวนี้ล่ะฮะ แต่.."ผมเว้นช่วงแล้วพูดต่อ
"ครูไม่กินเหรอฮะ"ครูที่สีีหน้าดูกังวล เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มใสๆแล้วเสียงแหลมเล็กจากครูก็ดังขึ้น
"ครูไม่หิวจ้ะ"
"อ๋อ!เหรอฮะคือ.."ยังพูดไม่ทันจบ ครูสาวก็หันมาพูดต่อ
"งั้น..ครูขอตัวก่อนนะ พรุ่งนี้เราคงจะได้เจอกัน"
'เอ่อ คำแรกๆน่ะเข้าใจ แต่..คำจบประโยคนี่มันยังไงๆอยู่แฮะ' ผมคิด..จากนั้นก็เดินเข้าห้องนอนของตัวเองพลางคิดไปว่า....'ไอ้แสงสีฟ้าออกม่วงๆมันคืออะไรกัน..แต่ที่เห็นมันมาจากก้อนหินที่เราเก็บได้เมื่อตอนเช้านี่หว่า มันคืออะไรกันแน่นะ!!'

..ตอนเช้าของอีกวัน..
"หาว"ผมลุกออกจากเตียงพลางเช็ดน้ำตาที่คลอเบ้าเพราะเพิ่งตื่นนอน
"วันนี้จะกินอะไรดีนะ"ผมพูดเพราะตอนนี้คงหิวจัดคงเป็นเพราะเมื่อวานตอนเย็นคงกินไม่อิ่ม...แต่..เดี๋ยว..เดี๋ยวนะ
"ตอนนี้เราอยู่ที่ไหนเนี่ย นี่มันไม่ใช่บ้าน.."ยังพูดไม่จบเลย(มีใครมาแทรกอีกเนี่ย!)
"อ้าว!!ตื่นแล้วหรอ"เสียงใสๆดังขึ้น..เอ๋!เสียงนี้มันคุ้นหูดีจัง เหมือนเคยได้ยินที่ไหนน้า ผมคิดพลันหันไปมองต้นเสียง..แต่แล้ว..
"หา!..นี่เธอ..เธออีกแล้วเหรอเนี่ย!!ระ..หรือว่านี่บ้านเธอ..อย่าบอกนะว่าเธอจะมาปล้ำชั้น..ผู้หญิงอะไร..นี่มันโรคจิตชัดๆ!!!"ผมพูดติดๆขัดๆ(แถมยาวเหยียดอีกต่างหาก)เพราะตอนนี้ทำตัวไม่ถูก..

"นี่นาย ไม่รู้จักบุญคุณคนซะเลย"
"บุญคุณอะไร"ผมถามด้วยความอยากรู้ปนสงสัย
"ก็บุญคุณที่ฉันช่วยชีวิตนายไว้ยังไงล่ะ!ไม่งั้นป่านนี้นายคงตายจนไม่ได้ไปผุดไปเกิด
แล้ว"ตอนนี้คุณเธอทำเอาผมสงสัยไปมากยิ่งขึ้น..ผมเลยถามต่ออีกว่า
"เรื่อง.."
"ไว้เดี๋ยวเล่าให้ฟัง..มันยาวน่ะ"
"ที่แท้ก็ขี้เกียจเล่า..อย่ามาโม้ให้มันมาก"
"หนอย!..นี่นาย"ตอนนี้สงสัยคุณเธอคงจะโกรธจัด..ดวงตาสีเลือดคู่นั้นมองมาทางผม ทำเองผมใจหายวาบ
"อระแฮ่ม!"เธอกระแอม 2 ที(ไอ้เราก็นึกว่าจะโดนเธอจี้..เหมือนหนังที่พระเอกถูกคนร้ายเรียกค่าไถ่..ถ้าไม่ยอมจ่าย..ตายสถานเดียว!!..ก็อะไรประมาณนี้แหละ)แล้วพูดต่อ...
"อย่าลืม!จ่ายค่าชดใช้ที่ชั้นช่วยนายไว้ด้วยล่ะ.."พูดจบ คุณเธอก็แบมือมาทางผม
"อะไร?"
"50,000,000 ปอนด์"ทันทีที่ได้ยินผมถึกกับสะดุ้ง..เป็นดังคาด ตอนนี้คุณเธอจะเรียกค่าไถ่จากผม แถมไม่ใช่น้อย..
"แล้วใครบอกให้เธอช่วย"ผมใจดีสู้เสืออยู่..แต่เธอน่ะมันก็แค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ..อย่างผมน่ะไม่กลัวหรอก..
"หนอย!หยาบคายเกินไปแล้ว"เธอพูดอย่างกับอ่านใจผมได้..
"คอส.."เสียงเล็ก แต่ทรงอำนาจดังขึ้น..ผมเห็นควันลอยฟุ้งไปทั่ว แล้วผู้ชายร่างสูงทัดผมสีดำสนิท ดวงตาสีแดงฉาน ก็มาปรากฏตัวต่อหน้าผมทำเอาผมตกใจ แต่ปากขยับไม่ได้เพราะตอนนี้ผมอึ้งไปชั่วขณะ..
"หือ!มีอะไรอีก เรียกข้ามาทำไม?"เสียงเย็นชาแต่ทุ้มก้องดังขึ้น
"...."หญิงสาวไม่ตอบแล้วหันมาพูดกับผม
"เอายังไง..จะจ่ายหรือไม่จ่าย"
"ไม่จ่าย!!"ผมพูดอย่างอารมณ์เสีย
"คอส..ต่อไปเราคงไม่ต้องเปลืองเงินแล้วล่ะ..วันนี้เรามีเลือดมนุษย์มาเพิ่ม.."ทันทีที่ผมได้ยิน จากที่รู้สึกไม่ดีก็เพิ่มขึ้นมาหลายเท่า..ผมจึงรีบกลับคำพูดใหม่ว่า..
"จะ..จ่าย!!จ่ายก็จ่ายโว้ย"
"ดี"
ตอนนี้คุณเธอคงจะอารมณ์ดีมาก ผิดกับผมที่่นั่งบื้ออยู่ข้างเธอ แต่ เอ๋!..
"เฮ้ย!..ลืมไป ไม่มีเงิน"ตายๆตายแน่ๆงานนี้ ผมพูดออกมาเสียงดัง จนทำให้เธอหันมามองผม
"เมื่อกี๊ว่าไงนะ..ไม่มีเงินจ่าย"เธอพูด ตายแน่ๆผมได้แต่ภาวนาขอให้คุณเธอไม่เล่นจี้เงิน(เพราะไม่งั้นรับรองได้เลยว่าเพิ่มขึ้นมาอีก 2 เท่า)และไม่ให้ปิศาจนั่นมาดูดเลือดผมจนหมดตัว..แต่แล้วก็เป็นดังคาด
"ไม่มีเงินจ่ายก็ไม่เป็นไร แต่..ต้องทำงานชดใช้หนี้ แล้วเดี๋ยวชั้นจะส่งนายไป university"
"หา!มะ.."ผมจะพูดต่อ แต่ก็ต้องหยุดเพราะคุณเธอใช้สายตาอาฆาตมองผม..
"กะ..ก็ได้"ผมตอบ..ว่าแล้วว่ายังไงคุณเธอก็ต้องได้สมใจ
"ยิ่งดี"เธอยิ้ม..กล่าวด้วยน้ำเสียงสดใส
"งั้นพรุงนี้เลยละกัน ให้นายมาตามแผนที่ใบนี้"เธอพูดพร้อมกับยื่นกระดาษใบนึงให้ผม
"อ้อ!!ชั้นลืมบอกไป ฉันชื่อ 'เคล กิลเบิร์ต'ส่วนนี่.."เธอชี้ไปยังผู้ชายร่างสูงทัด..
"..คอสฟรานส์ แดรกคิวล่า เป็นแวมไพร์"

..^ ^..

:11:

"กริ๊ง กริ๊งๆๆๆ"เสียงนาฬิกาปลุกที่ดัง(มากๆ)จนทำให้ผมตื่นต้องลุกออกจากเตียงทั้งที่ยังไม่เต็มใจจะลุก..ผมรีบทำภารกิจเสร็จสรรพเตรียมตัวไปเรียนเพราะวันนี้เป็นวันเริ่มเข้าเรียนวันแรก..ที่บ้านผมเป็นตรอกซอยเล็กๆเลยไม่ค่อยมีรถโดยสารจำเป็นต้องขี่จักรยานไปเรียน เพราะบ้านผมมันค่อนข้างไกลจากโรงเรียนมากๆ...
"เฮ้อ!ถึงซะที"ผมถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหอบ แล้วเดินตรงไปยังห้องเรียน..
"อะ..เอ๋!แล้วห้องเรียนเราอยู่ทางไหนล่ะเฟ้ย!!"ผมรีบลนลานหาทางไปห้องเรียนแต่ก็ไม่ถูกซักที..เลยตัดสินใจไปห้องน้ำ เพราะปวด...มาก แต่ยังเดินไปไม่ถึงก็ไปสะดุดตากับก้อนหินสีม่วง(ที่ไม่น่าจะเป็นสีม่วง)ผมเห็นมันแปลกดีก็เลยเก็บขึ้นมาใส่กระเป๋าเป้...
..1 ชั่วโมงผ่านไป..
"เฮ้อ!ถึงซะที ตามหาแทบแย่ที่แท้ก็อยู่ตรงนี้นี่เอง"ผมรีบตรงรี่เข้าไปที่ห้องเรียนทันที แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเข้าห้อง...
"แซส!"เสียงเรียกหนึ่งดังขึ้น..
"เฮือก!!!ตายละหว่า"ผมสะดุ้งสุดตัว..ร่างกายไม่ขยับ
'ทำไงดี มาวันแรกก็ต้องซวยแล้วหรอเนี่ย ทำไงดีๆ!'ผมคิด เพราะตอนนี้เริ่มรู้ตัวว่ามาเข้าเรียนสาย
"ถ้าไม่เข้าก็รอด..แต่ถ้าเข้าไปก็..อึก"ผมพูดพลางกลืนน้ำลายลงคอ
"แซส!!"เสียงพูดเริ่มดังขึ้น..ดังขึ้นเรื่อยๆ
"งั้น ขอไปล่ะ.."ผมตั้งท่าจะวิ่งออกจากห้องเรียน แต่ทันทีก็ต้องอยุดกึก
"แซส เอาสมุดไปวางไว้บนห้องพักครูให้หน่อยสิ..ยืนบื้ออยู่ได้"ครูพูด เขาเป็นครูสอนวิชา'วิทย์ยาศาสตร์'ที่ยืนถือสมุดที่กองอยู่เต็มมือ
"เฮ้อ!รอดไป.."ผมถอนหายใจจากที่รู้สึกอึดอัดมานาน
"่้่อ๋อ!!ฮะผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ"ผมรับคำ แล้วเอาสมุดไปวางไว้บนห้องพักครูตามที่ครูสั่ง....
..หลังเลิกเรียน^^
"หาว"ผมอ้าปากหวอเพราะหลังเลิกเรียนได้ไม่นานโดนครูทำโทษ เพราะว่าหลับในห้องเรียนไป 2 ตั้งแน่ะ..ผมก็ต้องขี่จักรยานกลับบ้้านไปเหมือนเคย..แต่ทว่า..ทันทีที่เปิดประตูเข้าบ้าน
"แซส นี่จ้ะสตรูหมู"นึกว่าใคร..ที่แท้ก็เป็นครูประจำวิชาภาษาอังกฤษนี่เอง..ครูเค้าเป็นคนใจดีทำอาหารให้กิน(เกือบ)ทุกวัน
"โห!วันนี้เป็นสตรูหมู น่าอร่อย"ผมพูดพลางลูบท้อง..
"มารีบกินสิจ๊ะ เดี๋ยวก็หายร้อนหรอก"..
"ฮะ"ผมรีบเข้าไปนั่งบนเก้าอี้..พลางเหลือบมองโต๊ะจัดของด้านข้างจนทำให้ครูสาวเอะใจถามผม..
"ทำไมไม่รีบกินล่ะจ๊ะ"ผมจึงรีบตอบด้วยความสงสัยที่แฝงอยู่ในใจ
"อ๋อ!ฮะจะกินเดี๋ยวนี้ล่ะฮะ แต่.."ผมเว้นช่วงแล้วพูดต่อ
"ครูไม่กินเหรอฮะ"ครูที่สีีหน้าดูกังวล เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มใสๆแล้วเสียงแหลมเล็กจากครูก็ดังขึ้น
"ครูไม่หิวจ้ะ"
"อ๋อ!เหรอฮะคือ.."ยังพูดไม่ทันจบ ครูสาวก็หันมาพูดต่อ
"งั้น..ครูขอตัวก่อนนะ พรุ่งนี้เราคงจะได้เจอกัน"
'เอ่อ คำแรกๆน่ะเข้าใจ แต่..คำจบประโยคนี่มันยังไงๆอยู่แฮะ' ผมคิด..จากนั้นก็เดินเข้าห้องนอนของตัวเองพลางคิดไปว่า....'ไอ้แสงสีฟ้าออกม่วงๆมันคืออะไรกัน..แต่ที่เห็นมันมาจากก้อนหินที่เราเก็บได้เมื่อตอนเช้านี่หว่า มันคืออะไรกันแน่นะ!!'
..ตอนเช้าของอีกวัน..
"หาว"ผมลุกออกจากเตียงพลางเช็ดน้ำตาที่คลอเบ้าเพราะเพิ่งตื่นนอน
"วันนี้จะกินอะไรดีนะ"ผมพูดเพราะตอนนี้คงหิวจัดคงเป็นเพราะเมื่อวานตอนเย็นคงกินไม่อิ่ม...แต่..เดี๋ยว..เดี๋ยวนะ
"ตอนนี้เราอยู่ที่ไหนเนี่ย นี่มันไม่ใช่บ้าน.."ยังพูดไม่จบเลย(มีใครมาแทรกอีกเนี่ย!)
"อ้าว!!ตื่นแล้วหรอ"เสียงใสๆดังขึ้น..เอ๋!เสียงนี้มันคุ้นหูดีจัง เหมือนเคยได้ยินที่ไหนน้า ผมคิดพลันหันไปมองต้นเสียง..แต่แล้ว..
"หา!..นี่เธอ..เธออีกแล้วเหรอเนี่ย!!ระ..หรือว่านี่บ้านเธอ..อย่าบอกนะว่าเธอจะมาปล้ำชั้น..ผู้หญิงอะไร..นี่มันโรคจิตชัดๆ!!!"ผมพูดติดๆขัดๆ(แถมยาวเหยียดอีกต่างหาก)เพราะตอนนี้ทำตัวไม่ถูก..
"นี่นาย ไม่รู้จักบุญคุณคนซะเลย"
"บุญคุณอะไร"ผมถามด้วยความอยากรู้ปนสงสัย
"ก็บุญคุณที่ฉันช่วยชีวิตนายไว้ยังไงล่ะ!ไม่งั้นป่านนี้นายคงตายจนไม่ได้ไปผุดไปเกิด
แล้ว"ตอนนี้คุณเธอทำเอาผมสงสัยไปมากยิ่งขึ้น..ผมเลยถามต่ออีกว่า
"เรื่อง.."
"ไว้เดี๋ยวเล่าให้ฟัง..มันยาวน่ะ"
"ที่แท้ก็ขี้เกียจเล่า..อย่ามาโม้ให้มันมาก"
"หนอย!..นี่นาย"ตอนนี้สงสัยคุณเธอคงจะโกรธจัด..ดวงตาสีเลือดคู่นั้นมองมาทางผม ทำเองผมใจหายวาบ
"อระแฮ่ม!"เธอกระแอม 2 ที(ไอ้เราก็นึกว่าจะโดนเธอจี้..เหมือนหนังที่พระเอกถูกคนร้ายเรียกค่าไถ่..ถ้าไม่ยอมจ่าย..ตายสถานเดียว!!..ก็อะไรประมาณนี้แหละ)แล้วพูดต่อ...
"อย่าลืม!จ่ายค่าชดใช้ที่ชั้นช่วยนายไว้ด้วยล่ะ.."พูดจบ คุณเธอก็แบมือมาทางผม
"อะไร?"
"50,000,000 ปอนด์"ทันทีที่ได้ยินผมถึกกับสะดุ้ง..เป็นดังคาด ตอนนี้คุณเธอจะเรียกค่าไถ่จากผม แถมไม่ใช่น้อย..
"แล้วใครบอกให้เธอช่วย"ผมใจดีสู้เสืออยู่..แต่เธอน่ะมันก็แค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ..อย่างผมน่ะไม่กลัวหรอก..
"หนอย!หยาบคายเกินไปแล้ว"เธอพูดอย่างกับอ่านใจผมได้..
"คอส.."เสียงเล็ก แต่ทรงอำนาจดังขึ้น..ผมเห็นควันลอยฟุ้งไปทั่ว แล้วผู้ชายร่างสูงทัดผมสีดำสนิท ดวงตาสีแดงฉาน ก็มาปรากฏตัวต่อหน้าผมทำเอาผมตกใจ แต่ปากขยับไม่ได้เพราะตอนนี้ผมอึ้งไปชั่วขณะ..
"หือ!มีอะไรอีก เรียกข้ามาทำไม?"เสียงเย็นชาแต่ทุ้มก้องดังขึ้น
"...."หญิงสาวไม่ตอบแล้วหันมาพูดกับผม
"เอายังไง..จะจ่ายหรือไม่จ่าย"
"ไม่จ่าย!!"ผมพูดอย่างอารมณ์เสีย
"คอส..ต่อไปเราคงไม่ต้องเปลืองเงินแล้วล่ะ..วันนี้เรามีเลือดมนุษย์มาเพิ่ม.."ทันทีที่ผมได้ยิน จากที่รู้สึกไม่ดีก็เพิ่มขึ้นมาหลายเท่า..ผมจึงรีบกลับคำพูดใหม่ว่า..
"จะ..จ่าย!!จ่ายก็จ่ายโว้ย"
"ดี"
ตอนนี้คุณเธอคงจะอารมณ์ดีมาก ผิดกับผมที่่นั่งบื้ออยู่ข้างเธอ แต่ เอ๋!..
"เฮ้ย!..ลืมไป ไม่มีเงิน"ตายๆตายแน่ๆงานนี้ ผมพูดออกมาเสียงดัง จนทำให้เธอหันมามองผม
"เมื่อกี๊ว่าไงนะ..ไม่มีเงินจ่าย"เธอพูด ตายแน่ๆผมได้แต่ภาวนาขอให้คุณเธอไม่เล่นจี้เงิน(เพราะไม่งั้นรับรองได้เลยว่าเพิ่มขึ้นมาอีก 2 เท่า)และไม่ให้ปิศาจนั่นมาดูดเลือดผมจนหมดตัว..แต่แล้วก็เป็นดังคาด
"ไม่มีเงินจ่ายก็ไม่เป็นไร แต่..ต้องทำงานชดใช้หนี้ แล้วเดี๋ยวชั้นจะส่งนายไป university"
"หา!มะ.."ผมจะพูดต่อ แต่ก็ต้องหยุดเพราะคุณเธอใช้สายตาอาฆาตมองผม..
"กะ..ก็ได้"ผมตอบ..ว่าแล้วว่ายังไงคุณเธอก็ต้องได้สมใจ
"ยิ่งดี"เธอยิ้ม..กล่าวด้วยน้ำเสียงสดใส
"งั้นพรุงนี้เลยละกัน ให้นายมาตามแผนที่ใบนี้"เธอพูดพร้อมกับยื่นกระดาษใบนึงให้ผม
"อ้อ!!ชั้นลืมบอกไป ฉันชื่อ 'เคล กิลเบิร์ต'ส่วนนี่.."เธอชี้ไปยังผู้ชายร่างสูงทัด..
"..คอสฟรานส์ แดรกคิวล่า เป็นแวมไพร์"
..^ ^..

:11: "กริ๊ง กริ๊งๆๆๆ"เสียงนาฬิกาปลุกที่ดัง(มากๆ)จนทำให้ผมตื่นต้องลุกออกจากเตียงทั้งที่ยังไม่เต็มใจจะลุก..ผมรีบทำภารกิจเสร็จสรรพเตรียมตัวไปเรียนเพราะวันนี้เป็นวันเริ่มเข้าเรียนวันแรก..ที่บ้านผมเป็นตรอกซอยเล็กๆเลยไม่ค่อยมีรถโดยสารจำเป็นต้องขี่จักรยานไปเรียน เพราะบ้านผมมันค่อนข้างไกลจากโรงเรียนมากๆ...

ตัวละคร

สารบัญ

บท 2