You are my hope.เจ้าเท่านั้น ที่ข้าจะรอ yaoi

        รุ่งขึ้น หลังงานพิธีผ่านไป
        จุนนั่งขัดถูดาบประจำกายของมาซารุอย่างเอาใจใส่  ระหว่างที่เจ้าของดาบกำลังทำธุระบางอย่างกับท่านหญิงอาสึสะ  เขาจำได้ว่าเป็นเล่มนี้ที่แขวนอยู่ที่ผนังศาลเจ้าฟุมิเนเนะแน่ๆ
        อย่างไรก็ดี สายตาของท่านหญิงที่มองเขามาด้วยความค้อนอยู่หลายรอบกับอาการร้อนรนของมาซารุนั่นแปลว่าอะไรกันนะ  หรือเขาไปทำอะไรผิดมาอีกแล้ว
        "นึกว่าเจ้าจะนั่งอยู่เฉยๆ  ปล่อยให้มาซารุขัดดาบเองแล้วซะอีก"
        ท่านมารุสึเกะส่งเสียงทักก่อน  ในเมื่อยืนตั้งนาน เด็กหนุ่มก็เอาแต่หันหลังขัดดาบพลางรำลึกอดีตอย่างไม่รู้ว่ามีใครมา
        "อ๊ะ ขออภัยครับ  ท่านมารุสึเกะ"  จุนรีบทำความเคารพทันที  "ผม ผมจะไปเตรียมน้ำชามาให้..."
        ท่านมารุสึเกะโบกไม้ไปมาอย่างรำคาญ  "พอๆ  เลิกทำท่าลนลานได้แล้ว  วันนี้ข้าแวะมาหามาซารุ  เจ้านายเจ้าอยู่ไหน  ไปเรียกมาสิ"
        จุนทำหน้าหนักใจ  "มาซารุซังไปทำธุระกับท่านหญิงอาสึสะครับ  แต่ไม่ได้บอกไว้ว่าจะไปไหน  แต่ดูรีบร้อนกันพอสมควร"
        ท่านมารุสึเกะเลิกคิ้วแล้วใช้พัดโบกตัวเองไปมา  ไหนๆบุตรชายไม่อยู่ เขาก็ถือโอกาสพูดเปิดอกกับเจ้าโคชูไม่ได้ดั่งใจผู้นี้สักที
        "รู้ไหมว่ามาซารุมีฝีมือดาบที่ล้ำเลิศ"
        จุนพยักหน้าและตอบรับ  แน่นอนล่ะ เขารู้เรื่องนั้นดีจากงานแข่งขันเคนโด้  แต่ท่านมารุสึเกะต้องการสื่ออะไรกันล่ะ?
        เขาเหลือบมองเด็กหนุ่มที่ทำหน้าไม่รู้เรื่องอะไรก็พูดต่อ  "แล้วรู้ไหมว่ามาซารุจะขึ้นเป็นผู้นำตระกูลคนต่อไป"
        จุนกระพริบตาปริบๆ  "ครับ"
        "เฮ้อ"  สุดท้ายท่านมารุสึเกะก็ต้องถอนหายใจออกมา  ท่าทางดูผ่อนคลายกว่าเมื่อครู่  "แต่ถึงเขาจะเป็นอย่างไรหรือเก่งแค่ไหน  เขาก็เป็นบุตรชายคนสำคัญของข้านะ"
        ท่านมารุสึเกะเอื้อมมือมาสัมผัสไหล่ของเด็กหนุ่มแล้วตบแรงๆด้วยใบหน้ายิ้มๆ
        "ตำแหน่งโคชูนี้คือความไว้วางใจให้เจ้าได้ดูแลมาซารุ  การที่เขามีความสุขเป็นสิ่งสำคัญของเจ้า  แต่ถ้าเจ้าคิดทำบ้าหรือหลอกใช้อะไรลูกข้าล่้ะก็  จะเป็นมาซารุ เป็นท่านหญิง เป็นท่านมิสึกาวะ  หรือจะทั้งตระกูลขอร้องก็ตาม  ข้าจะเอาดาบวิ่งไล่เจ้าไปรอบเมืองเอโดะจนกว่าเจ้าจะกลับมาคุกเข่าอ้อนวอนขอความเมตตากับมาซารุเลย  คอยดู!"
        ไม่สังหาร?  จุนทำหน้างุนงง  ไม่เข้าใจในความคิดของท่านมารุสึเกะ
        "มองอะไรแบบนั้น"  ท่านมารุสึเกะจ้องโคชูของบุตรชายอย่างไม่สบอารมณ์  "มาซารุทั้งหวงทั้งห่วงเจ้าขนาดนั้น  ข้าจะฆ่าเจ้าลงได้ยังไงกัน!"
        เด็กหนุ่มมองไล่หลังท่านมารุสึเกะไปจนลับตา  แล้วอดหัวเราะออกมาไม่ได้  นี่มาซารุเป็นพวกประเภทโดนครอบครัวหวงน่าดูเลยอย่างนั้นสินะ  แต่จุนเองก็ใช่ว่าจะไม่คิดอะไร  เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางมองดาบในมือ
        นี่เราก็ทำได้แค่ขัดดาบเนี่ยนะ
        จุนนึกแล้วสลด  หันหลังให้ประตูเพื่อขัดดาบต่อไปอย่างตั้งอกตั้งใจ  ถึงจะทำอะไรไม่ได้นักแต่ว่าได้ช่วยอะไรเล็กๆน้อยๆก็ดี!
 
        "ข้าล่ะเชื่อจริงๆ"  ท่านหญิงอาสึสะปาดเหงื่อแล้วมองขนมโกโบโมจิหน้าตาน่ารับประทานที่จัดวางอย่างสวยงามอยู่บนจานพลางนึกต่อว่าจุนอยู่ในใจ  จนผู้ถูกคิดถึงจามไปหลายที  "เท่านี้ก็คงจะใช้ได้แล้วล่ะ  ที่เหลือแค่รอให้คนรักร้อยปีของเจ้ามากิน"
        มาซารุหัวเราะเบาๆ  ดวงตาประกายขึ้นมาเล็กน้อย  "อะไรกัน ข้ายังไม่ได้พูดสักหน่อยว่ามีความสัมพันธ์กับเขาแบบนั้นนะ ท่านพี่หญิง  เรื่องในอีกหลายร้อยปีใช่ว่าข้าจะต้องเกี่ยวข้องเสมอไป"
        นางส่ายหน้าอย่างไม่อยากจะต่อปากต่อคำ  เรื่องในอีกร้อยปีไม่เกี่ยวข้องอะไรกันเล่า  หากไม่ใช่ว่าเด็กหนุ่มผู้นั้นพูดขึ้นมาว่าชอบกินสิ่งนี้  เขาจะมาขอให้นางสอนวิธีทำไปเพื่ออะไรกัน
        อย่างไรก็ตาม นางไม่เข้าใจอยู่ดีว่าจุนมีดีอะไรนัก  ทำไมมาซารุถึงต้องไปหลงรักใคร่เขาถึงขนาดนี้
        "เขาเป็นคนดีนะ  จะเรียกว่ามีน้ำใจร่วมด้วยก็ได้  ที่สำคัญ ข้าชอบตอนที่เขามองข้า  สายตานั้นอบอุ่นทั้งอ่อนโยน"  มาซารุยกมือขึ้นทาบหัวใจ  ระบายยิ้มบางๆ  "สิ่งเหล่านั้นมันมากเสียจนข้ารู้สึกว่าอยากถูกจ้องมองไปตลอด  ทุกเวลา...ทุกนาที"
        ท่านหญิงมองค้อนผู้ที่อยู่ในภวังค์รักแล้วนึกถึงบุรุษผู้อยู่ในใจนางบ้าง  ก็ใช่ว่าจะไม่เข้าใจความรู้สึกหรอกนะ  นางเองก็รู้สึกดีเหมือนกันยามที่ท่านมิสึกาวะจ้องมองนาง...
 
        "เอ๋ มาซารุซังหัดทำครั้งแีรกเหรอ"  
        จุนมองขนมที่ถูกจัดมาด้วยความตื่นเต้น  ไม่ได้นึกถึงเลยว่าตนพูดอะไรไว้เมื่อวานอันเป็นต้นเหตุของการหัดทำขนมครั้งนี้  ว่าแล้วหยิบกินทีละชิ้นๆ
        ท่านหญิงมองจุนด้วยความขึ้งโกรธปนเอ็นดู  ขึ้งโกรธที่เด็กหนุ่มไม่รู้ที่มาคนนี้ทำให้มาซารุต้องวุ่นวายหลายเรื่องและเอ็นดูเพราะเขาเป็นคนที่ร่างงดงามในชุดกิโมโนรักที่สุด
        อย่างไรก็ดีั นางสนับสนุนความรักครั้งนี้มากกว่าใคร  ต่อให้ทุกคนในตระกูลจะอยู่ฝ่ายขัดขวางก็เถอะ  ถึงแม้หากพลาดวิวาห์จากมาซารุก็ใช่ว่าจะทำให้ได้แต่งงานกับท่านองเมียวจิก็ตาม  แต่ถึงกระนั้นมันก็ดีกว่าแต่งงานไปกับมาซารุจริงๆ  
        อีกอย่าง แม้แค่เพียงน้อยนิดก็ตาม  แต่ข้าก็อยากจะสร้างสิ่งที่เรียกว่าความหวังที่จะได้ครองคู่กับท่านมิสึกาวะ...
        "อร่อยเหมือนที่เคยกิน  มาซารุซังยังไงก็ฝีมือไม่ตกสินะ"  จุนแอบยิ้มเจ้าเล่ห์  "สมแล้วที่เป็น..."
        ท่านหญิงอยู่ไกลเกินกว่าจะได้ยินคำพูดที่ราวกับกระซิบให้ได้ยินเพียงสองคน  แต่นางก็เดาออก  คำพูดนั้นจะเป็นอะไรไปได้นอกจากคำว่า 'คนรักของผม' หรืออย่างน้อยก็คงทำนองนั้น
        และท่านหญิงอาสึสะคิดว่าคงเดาไม่ผิดเมื่อเห็นใบหน้าที่แดงระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อยของมาซารุ
        ทีข้าพูดกลับเถียง  ทีเขาพูดไม่เอ่ยปากว่าสักคำ
        นางคิดในใจอย่างขำๆพลางขอตัวกลับไปก่้อน  ถึงจะไม่มีธุระอะไรให้ต้องไปจากวงสนทนา  แต่ว่าอยู่เป็นก้างขวางคอคู่รักไปจะดีตรงไหนกัน
 
 
        หลังมื้ออาหารเย็น  มาซารุมองดาบที่ถูกขัดจนขึ้นเงาวับแล้วส่งเสียงชื่นชม  ตัวดาบสะท้อนเงาของดวงจันทร์ได้อย่างงดงาม  ร่างในชุดกิโมโนไม่มีทางรู้เลยว่ายามที่ถือดาบช่างดูงดงามในความคิดของจุน
        เหมือนกับดอกไม้ล้ำค่าที่มีหนามช่วยขับความงามให้ปรากฏชัดเจน...
        ดอกไม้ที่จุนใช้เปรียบคงจะเป็นดอกกุหลาบไม่ผิดแน่  ดอกไม้ที่แสนสวยส่งกลิ่นหอมเย้ายวน  ทั้งล่อหลอกให้ลุ่มหลงด้วยความงามและท้าทายผู้ที่ต้องการสัมผัสด้วยหนามอันแหลมคม
        หากมาซารุรู้ความคิดของจุนได้  เขาคงจะเปรียบเด็กหนุ่มเป็นต้นกุหลาบ  ไม่มีหนามใดของกุหลาบจะอยากทิ่มแทงต้นไม้ของตนเองหรอกนะ
        สายลมเย็นๆพัดผ่านให้อากาศไม่ร้อนจนเกินไปแต่มันก็ดูเหมือนจะหนาวนิดๆ  มาซารุตกใจเล็กน้อยเมื่อถูกโอบเอวให้เข้าไปใกล้  แต่เขาก็ซบไหล่อีกฝ่ายอย่างมีความสุขโดยไม่ต้องกลัวใครมาเห็น  ใช่ว่าที่ตำหนักคาเสะไม่มียามเฝ้าอยู่  แต่พวกนั้นอยู่ไกลออกไปเกินกว่าจะมองแล้วรู้ได้ต่างหาก
        ดวงจันทร์สว่างไสวใช้แทนโคมไฟได้เป็นอย่างดี  จุนเหลือบมองคนข้างกายแล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
        "เห็นพระจันทร์แล้วนึกถึงโรมิโอกับจูเลียต  ฉากที่บอกรักกับดวงจันทร์นะ  ฉากนั้นเป็นที่ประทับใจคนมากมายเลย  ผมก็ชอบ"  จุนลูบไล้เส้นผมนุ่มสลวยของอีกฝ่ายอย่างเบามือ  "เพียงแต่...ผมไม่ยอมให้เรามีตอนจบแบบนั้นแน่นอน"
        มาซารุกระพริบตาปริบๆอย่างไม่เข้าใจว่าตอนจบนั้นคืออะไร  เด็กหนุ่มจึงเล่าวรรณกรรมรักชั้นเลิศของอังกฤษให้ร่างในชุดกิโมโนฟัง  ยิ่งมาซารุได้ฟังมากเท่าไหร่  ความหนาวเหน็บภายนอกยิ่งซึมลึกไปถึงจิตใจ...
        จุนมองมาซารุที่เหม่อลอยมองไปยังดวงจันทร์ด้วยแล้วจับมือแน่นหนัก  "อย่าห่วงไปเลย  ผมไม่มีทางให้เราต้องได้พบกับความรักอันแสนเศร้าแบบนั้นแน่!"
        ความอบอุ่นที่กอบกุมมือทั้งสองราวกับจะสลายความหนาวเหน็บทั้งนอกกายและในใจได้  อย่างไรก็ดี มาซารุเอ่ยเศร้าๆ  "แต่เจ้าเล่าว่าข้ารอเจ้าที่ศาลเจ้าฟุมิเนเนะในสภาพของ...วิญญาณ  ไม่ใช่หรือ?"
        ร่างในชุดกิโมโนผละออกไปโดยอ้างว่าได้เวลาเข้านอน  ทั้งที่นี่ก็เพิ่งหัวค่ำแท้ๆ  จุนนึกโทษตัวเองที่ทำบรรยากาศเสียหมด
 
        ถึงจะดับแสงจากตะเกียงแล้ว  จุนก็รับรู้ได้ว่าคนข้างกายยังคงไม่หลับ  จากตอนนั้นก็ผ่านมาหลายชั่วโมง  อาจจะเกือบเที่ยงคืนแล้วก็ได้
        ในที่สุด เขาสะกิดให้มาซารุที่นอนไม่หลับให้ออกไปเดินเล่นด้วยกัน  แน่นอนว่าสำหรับคนที่ไม่ง่วงสักนิดย่อมไม่ปฏิเสธ
        เลียบแม่น้ำมีแสงจากดวงจันทร์ฉายชัดจนเห็นระลอกคลื่นเหนือผิวน้ำ  สายลมพัดมาทีละวูบใหญ่ๆ  แต่ล่ะครั้งนำความหนาวมาสัมผัสกายไม่น้อยเลย  ถึงกระนั้น ไม่คงไม่ได้หนาวไปกว่าจิตใจของมาซารุตอนนี้หรอก
        เขากลัว...กลัวเหลือเกิน  ภายภาคหน้าจะเป็นเช่นไร
        หากจุนได้กลับไปในอนาคต  แล้วข้าจะอยู่ได้อย่างไร...
        เด็กหนุ่มมองออกไปทางแม่น้ำที่มีเงาจันทร์ทอดผ่าน  "จุดนี้เห็นพระจันทร์ชัดที่สุดสินะ"
        มาซารุกระพริบตาปริบๆ  กอดอกด้วยความหนาว  ยูคาตะไม่ได้กันลมได้มากนักหรอกนะ  
        แต่มาซารุเริ่มตื่นตระหนกเมื่อถูกรวบเอวมาประชิดติดกายกับเด็กหนุ่ม  เลือดที่ใบหน้าปรากฏสีขึ้นทีละน้อย
        "นี่เจ้าจะทำอะไร"
        จุนยิ้มกว้าง  "เขาว่ากันว่าพระจันทร์เป็นสิ่งนำโชคให้ความรักล่ะ"
        ริมฝีปากของจุนประกบกับมาซารุอย่างรวดเร็วเพื่อกั้นคำถามต่างๆ  ความอบอุ่นเร่าร้อนวาบไปทั่วกายมาซารุผ่านทางสัมผัสนั้น  เป็นความรู้สึกวาบหวามแปลกใหม่อย่างที่เขาไม่เคยได้รับมาก่อน
        ราวกับเวลาได้หยุดไปเมื่อตอนที่มาซารุถูกจุมพิต  แต่เมื่อสิ่งนั้นได้หยุดลงไป  เขากลับรู้สึกว่ามันช่างเร็วเหลือเกิน...
        "ผมรักเธอนะ มาซารุ ไม่ว่าจะเป็นอดีต ปัจจุบัน หรืออนาคต  คนที่ผมจะรักก็มีเพียงเธอเท่านั้น!"
 
        ฟูกนอนสำหรับคนเดียวกับมีสองร่างกำลังโอบกอดกันอยู่  มาซารุซบกับแผ่นอกแสนอุ่นที่มีเสียงหัวใจเต้นตึกตักของจุนแล้วรู้สึกประหม่าไม่ต่างกับคนที่กำลังกอดเขาเท่าไหร่นัก
        ถึงพวกเขาจะเคยจุมพิตหรือเคยโอบกอดกันมาแล้ว  แต่ในเวลานอนแบบนี้มันเป็นครั้งแรก  ฉะนั้น แม้ว่าอากาศตามความเป็นจริงจะค่อนข้างหนาว  แต่คนทั้งสองกลับรู้สึกว่าใบหน้าของตนช่างร้อนวูบวาบเพราะต่างเขินกันและกัน
        "ข้า...ข้ายิ่งนอนไม่หลับเข้าไปอีก"  มาซารุพูดเสียงอ้อมแอ้มอย่างประหม่า  "ข้ารบกวนเจ้ารึเปล่า"
        "ไม่หรอก"  จุนบังคับให้ตัวเองดูไม่ตื่นเต้นเกินไป  "ผมเองก็นอนไม่หลับ"
        ทุกอย่างเงียบไปชั่วครู่ ต่างฝ่ายต่างไม่รู้จะสรรหาคำใดมาพูดกัน  ถึงเป็นอย่างนั้นแต่กลับไม่รู้สึกอึดอัดจนอยากจะผลักไส  ตรงกันข้าม กลับรู้สึกอยากกอดอีกฝ่ายให้แน่นขึ้นไปอีก  แน่นพอที่จะไม่้ให้ใครมาพรากความรักนี้ไปได้  แน่นพอที่จะซึมซับความรู้สึกทั้งมวลในห้วงเวลานี้
        มาซารุครุ่นคิดถึงเวลาหลายวันที่ผ่านมาแล้วนึกแปลกใจ  ทำไมตนถึงได้รักเด็กหนุ่มผู้นี้ได้มากมายนัก  ทำไมกัน  ความจริงเขาก็รู้อยู่เต็มอกว่าจุนไม่ใช่คนที่พิเศษไปกว่าใคร  แต่มันขาดไปไม่ได้  เขาก็แค่รู้สึกอยากจะอยู่ด้วยเท่านั้นเอง
        แล้วมาซารุก็สะดุดใจกับบางอย่างเ้มื่อนึกย้อนอดีตไปมา  เขาถามจุนด้วยเสียงที่จริงจังว่า  "ทำไมตอนนั้นเจ้าถึงได้รู้วิชาดาบลับได้ล่ะ  ข้าในอนาคตเป็นคนบอกเจ้าหรือ"
        เมื่อบรรยากาศเหมือนเปลี่ยนกระทันหัน  เด็กหนุ่มได้แต่ตอบรับสั้นๆอย่างตั้งตัวไม่ทัน
        "ข้าในตอนนั้นบอกเจ้าหรือเปล่าว่าทำไมถึงให้ไป"
        สำหรับมาซารุแล้ว  เขารู้สึกดีมากๆกับจุนก็จริง  แต่เขาก็รู้อีกว่าแค่ความรู้สึกดีไม่น่าจะทำให้ตัวเองมอบสิ่งสำคัญขนาดนี้ไปให้กับจุนได้เลย
        ผ่านไปสักพักกับความเงียบงัน  มาซารุสะกิดอีกฝ่ายเพื่อถามหาคำตอบ 
        "จุน...  อ้าว หลับไปแล้วหรอกหรือ"
        พอบรรยายกาศตื่นเต้นนั้นคลาย  ร่างกายก็เริ่มทำตามเวลา  จุนผล็อยหลับไปอย่างง่ายดายและรวดเร็ว  ใบหน้าที่ไม่สนใจอะไรนอกจากการหลับนี่มันช่างเป็นสิ่งที่มาซารุนึกชอบขึ้นมาจริงๆ
        ร่างในชุดยูกาตะลังเลอยู่เล็กน้อยแล้วตัดสินใจประทับจุมพิตเบาๆกับคนข้างกาย  "ฝันดีนะ จุน  ในความฝันของเจ้าหวังว่าจะมีข้าอยู่กับเจ้าท่ามกลางความสุขอย่างที่สุด  ความสุขแบบที่เจ้าอยากให้มีระหว่างข้าและเจ้าเท่านั้น"