ลุ้นรักฉบับเพื่อนซี้ []Yaoi[]

 
 เช้าวันศุกร์ที่ไม่สุขสมชื่อมันเลย เมื่อเพื่อนคนสนิทของผมต้องเป็นคนแปลกหน้า และดูเหมือนอะไรๆจะเปลี่ยนแปลงไปเสียหมด
 
"อาร์มแชร์ งานที่อาจารย์สั่งเมื่อวานมึงเสร็จยัง? ทุกคนเอามาให้กูหมดแล้วนะเว้ยเหลือมึงอ่ะ"
"ง งานเหรอ เฮ้ย กูยังไม่ได้ทำมันเลยว่ะ"
"สัด งั้นกูไม่รอมึงล่ะ เสร็จแล้วมึงเอาไปส่งเองแล้วกัน"
 
จากนั้นหัวหน้าห้องก็เดินสะบัดตูดไม่มองกลับมาที่ผมเลย ..มันเอางานไปส่งแล้วอ่ะ รวมของทุกคนด้วยเหลือแค่ผมที่ไม่ได้ทำ เพราะเอาแต่คิดถึงเรื่องไอ้เจตที่ตอนนี้ไปหน้าระรื่นกับคนอื่น ทั้งที่ทุกครั้งมันจะมานั่งเบียดกระแซะตูดผมแทบจะหล่นเก้าอี้ตัวเองลงไปนั่งที่พื้น แต่วันนี้ไม่! มันเมินผมอ่า .. มึงช่างกล้านะหางานให้กูแล้วยังจะมามินหน้าไม่สนใจกูอีก เชี้ยๆขอบอกมึงแค่นี้แหละ
 
"ซวยจริงกูอังกฤษอีกแน่ะ แม่ง.."
 
อะไรไม่รู้แถมยังมีแปลอีกสองหน้ากระดาษเต็มๆหลังจากที่เอาขึ้นมาดู เหลือบมองคนที่เคยช่วยเป็นจมูกหายใจยามที่เจอเทสวิชานี้เข้าก็ไปนั่งซะห่างไกลเหมือนกับไม่รู้จักกัน แถมไม่สนใจอีกต่างหาก ชิชะ..  กูไม่ง้อมึงก็ได้ ไอ้ ไอ้คนใจร้ๅย 
 
จากที่คิดว่าไม่ง้ออีกคนแล้วก็หันมาขยี้ผมตัวเองเมื่อคิดไม่ออก ไม่มีใครให้ลอกการบ้าน ก่อนจะตัดสินใจเดินไปสะกิดแผ่นหลังที่คุ้นเคย ใช้เป็นที่พิงหลับยามง่วงนั่น หลังจากที่นั่งนับหนึ่งที่ยี่สิบ สามสิบ สี่สิบและอีหลายสิบเพื่อทำใจกล้าเดินไปหามัน
 
"เจตมึงว่างป่ะ?"
"มึงมีไรกะไอ้เจตอ่ะ อาร์มแชร์?"
 
คนที่ผมเรียกชื่อกลับไม่ตอบเอาแต่นั่งเงียบ เพื่อนในกลุ่มจึงถามผมเสียเองหลังจากที่เห็นเรียกชื่อมันหลายครั้ง 
 
"ก กู เอ่อ ทำข้อนี้ไม่ได้อยากให้มันช่วย.."
"ไม่ว่าง"
 
จากที่ตอบกลับมาสองคำทำเพื่อนในกลุ่มมองหน้ากันไปมา ไม่เข้าใจว่าเจตมันไม่ว่างยังไง ตรงไหน? ผมจ้องมองมันนิ่ง กำหมัดตัวเองแน่น พยายามสงบใจไม่ปล่อยหมัดเข้าใบหน้าหล่อๆของมัน 
 
..มันบ้าดีแท้ที่อยู่ๆมาบอกรักผมแล้วจูบผม จากที่บอกว่าไม่รักมันก็ทำตัวเหินห่าง ปล่อยวางผม เมินเฉยไม่สนใจผมอีกเลย นี่มันอะไรผมผิดเหรอ ผิดที่บอกว่าไม่ชอบมัน นี่ผมผิดมากใช่มั้ย?
 
"เฮ้ ไอ้เจตมึงไม่ช่วยมันหน่อยเหรอว่ะ"
"ช่วยไม่ช่วยก็มีค่าเท่าเดิมแหละ"
"มึงหมายความว่าไงว่ะ กูไม่เข้าใจ?"
"ปล่อยให้ทำเองเสียบ้าง ให้คนอื่นช่วยแล้วเมื่อไหร่จะทำเป็นว่ะ"
"เออใช่ ถูกของมึง"
 
ผมกลับมานั่งหัวฟู เมื่อไม่รู้จะเขียนคำตอบอะไรลงไปก่อนจะทิ้งปากานอนราบไปกับโต๊ะเรียน .. ม มึงจำไว้เลยไอ้เจต ไอ้คนใจดำ ไอ้หล่อใจร้าย ไอ้บ้ๅๆ
 
ครืด!!
 
เสียงเก้าอี้ด้านซ้ายถูกลากดึงมายังโต๊ะผมก่อนจะเงียบลง หันไปมองผมก็ต้องนิ่งค้าง และเมื่อสติกลับมาก็รีบดีดตัวนั่งตรง .. โอมเองครับ โอมเองแหละที่ลากเก้าอี้แล้วมานั่งข้างๆผมตอนนี้
 
"ให้กูช่วยไหม?"
"หืม!?  อื้มๆๆ"
"ขอดูหน่อย มึงทำถึงตรงไหนแล้วอ่ะ?"
"...ต ตรงนี้ ข้อนี้"
 
จากนั้นทุกอย่างเหมือนมีแค่เราสอง เหมือนมีแค่โอมกับผม ไม่มีเพื่อนร่วมห้องไม่มีไอ้หมาบ้าอย่างเจตมันด้วย โอ้ย อร้าย พระเจ้าเห็นใจผมแล้วใช่มั้ย ถึงได้ให้เจตมันปฏิเสธที่จะช่วยเหลือผมเพราะท่านจะส่งโอมมาแทนใช่มั้ยครับท่าน 
 
"เย้ เสร็จซ่ะที"
 
ผมสะบัดมือไปมาเมื่อรู้สึกเมื่อยขบ หลังจากที่เอาแต่เขียนหยิกๆตามที่โอมสั่ง และบอกให้ทำ ถึงความจริงว่าผมจะเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างที่ชอบเอาแต่นั่งเหม่อมองหน้าโอมก็ตามแต่ตอนนี้ผมพร้อมส่งงานแล้ว
 
"ขอบใจมึงนะ โอม ถ้าไม่มีมึงงานกูไม่เสร็จแน่ๆ"
"ไม่เป็นไร"
"เอ่อ มื้อเที่ยงทานข้าวด้วยกันมั้ย เดี๋ยวกูเลี้ยงข้าวตอบแทนที่ช่วยทำงานนี่ไง"
 
ผมยกสมุดงานที่เพิ่งเสร็จให้ดู คล้ายบังคับหรือว่า ตั้งใจอยากจะตอบแทนจริงๆ เห็นโอมเหลือบมองไปยังเจตที่นั่งคุยกับเพื่อน พอดีกับที่ผมหันไปมองด้วยคน สายตาเราสบกันก่อนจะเป็นเจตที่หลบสายตาผม หันไปคุยกับเพื่อนต่อ และผมแน่ใจว่าเจตได้ยินสิ่งที่เราคุยกันแน่ แต่ทำเป็นไม่สนใจ
 
"เอาสิแต่กูกินเยอะเลี้ยงไหวเหรอมึง?"
"เท่าที่มีจ่ายอ่ะ แต่เหลือค่ารถเมล์ให้กูไว้เป็นค่ารถกลับบ้านหน่อยนะมึง"
 
จากนั้นเราก็ขำออกมาพร้อมกัน โอมก็คุยสนุกดีถึงจะติดเย็นชา เงียบๆไปนิดแต่ตอนนี้ถือว่าโอเค ทำให้ผมกล้าที่จะคุยและถามโอมมันมากขึ้น
 
และวันนี้ผมกับเจตไม่ได้คุยกัน เวลาอาจารย์ให้ซีตมาทำ ส่งให้มันก็ไม่รับจากมือผมจนต้องวางมันลงที่โต๊ะก่อนเจตมันถึงจะหยิบเอาไปส่งต่อให้เพื่อนคนต่อไป
 
ทานข้าวกลางวันผมก็นั่งทานข้าวกับโอม เยื่องไปอีกสองโต๊ะไม่ไกลนักก็เป็นโต๊ะของเจตกับเพื่อนๆในห้องกลุ่มที่นั่งคุยกันในตอนเช้านั่นแหละ และผมไม่รู้ว่าทำไม ถึงได้รู้สึกงุดหงิดใจนักทั้งที่ผมมั่นใจว่าผมชอบโอม แต่เมื่อไม่มีเจตมานั่งทานข้าวข้างๆเหมือนเช่นทุกวันมันก็รู้สึกขาดอะไรไป
 
"ข้าวไม่อร่อยเหรอมึง"
"อร่อยดิ ของชอบของกูเลยนะเนี้ย"
"เหรอ ไหนกูขอชิมหน่อยดิ"
 
โอมไม่ได้พูดเฉย มันยังจับมือผมที่ตักข้าวจะป้อนเข้าปากตัวเองแต่เมื่อมันแย่งไปป้อนเข้าปากทำให้ผมตกใจ ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่มองมันอยู่อย่างนั้น
 
"อื้ม อร่อยดี"
 
จากนั้นใบหน้าที่แอบมอง แต่ตอนนี้ไม่ต้องแอบซ่อนหลบหลังหนังสือหรือว่าสมุดเพื่อจะมองมันแล้ว ยกยิ้มสวยๆส่งให้ผม ก่อนจะทำให้ผมอึ้งหลบสายตา ด้วยความอายที่มันทำและปฏิบัติต่อผม
 
"ทานข้าวเหมือนเด็กเลยมึง เลอะที่มุมปากแน่ะ"
 
เม็ดข้าวสวยถูกนิ้วเรียวของโอมเช็ดออกให้ และมันช่างบังเอิญอีกครั้งเมื่อผมหลบสายตาโอมเพราะอาย แต่ดันไปสบสายตาเข้ากับเจตที่จ้องมองมา
 
"ด เดี๋ยวกูไปซื้อของหวาน มึงอยากกินไรโอม"
"ตามใจคนเลี้ยง"
"อื้ม ถ้าไม่ถูกใจอย่ามาบ่นให้กูนะเว้ย"
 
จากนั้นผมก็รีบลุกเดินหนีไป .. ทำไม ทำไมต้องแคร์สายตาเจตมันด้วย ทำไมถึงรู้สึกแย่เมื่อเจตเห็นผมกับโอมสนิทสนมกันขนาดนี้ ทำไมผมอยากจะเข้าไปอธิบายว่า โอมมันทำเองทั้งนั้นผมไม่ได้เป็นคนเริ่มก่อน และอยากจะเข้าไปอธิบายให้เจตมันเข้าใจเสียใหม่ ทำไมนะ ทำไม??
 
ปึก!! // เฮ้ย!!
 
ผมเดินเหม่อลอยจนได้เรื่องเมื่อชนเข้ากับรุ่นน้องและช่างบังเอิญอย่างได้ใจเมื่อของหวานที่อยู่ในมือรุ่นน้องคนนั้นหกรดเสื้อผม
 
"มึงเป็นไรป่าวอาร์มแชร์"
"ไม่อ่ะ แต่.."
 
ผมมองหน้าอกตัวเองเลอะเยอะมาก ก่อนจะถูกมือของโอมฉุดให้เดินตามกันออกจากโรงอาหารไปยังห้องน้ำหลังเจรจาขอโทษน้องคนนั้นและโอมช่วยจ่ายค่าของหวานถ้วยนั้นอีกด้วย
 
"ถอดเสื้อสิ กูมีเสื้อบาสติดกระเป๋ามาด้วย กูให้ยืม"
"แต่เย็นนี้มึงมีซ้อมนะโอม กูใช้แล้วมึงจะใส่ไรลงเล่นอ่ะ"
"ไว้ตอนเย็นมึงไปนั่งเชียร์กูเล่นสิแล้วมึงจะรู้ว่ากูใส่ไรลงเล่นบาส"
 
ใบหน้าที่ห่างกันเพียงนิดทำให้ผมหายใจสะดุด ต้องเบนใบหน้าหนีหลบสายตาโอมมัน ลมหายใจอุ่นที่เป่ารดใบหน้าผมทำให้รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว อ้า.. เมื่อไหร่จะผ่านช่วงเวลานี้ไปเสียที ก่อนที่ผมจะหมดลมหายใจตายเพราะกลั้นใจเมื่อยามเข้าใกล้โอมมันน่ะ
 
"อาร์มแชร์"
"อะไรมึง? อ อื้อ"
 
เสียงของโอมเรียกชื่อผมดังขึ้นเบาๆจึงหันกลับมามองมัน ใบหน้าและสายตาของโอมที่เอาแต่จ้องมองไม่ได้พูดสิ่งใดออกมา มือที่ช่วยเช็ดคราบเลอะยังหยุดอยู่กับที่ ทำให้ผมเปิดปากถาม ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อไม่คิดว่า โอมมันจะรุกจูบผมเอาตอนนี้
 
ปัง!
 
"เจต!"