เรื่อง เเผนการรักพิชิตใจเธอ

                          “เปล่าขึ้นรถเถอะ” ฉันชวนยัยนิวให้รีบขึ้นรถที่มาจอดรออยู่และก็เข้าไปนั่งยังทีเดิมทันที ที่นั่งของยัยนิวติดกระจกรถถัดมาคือที่ของฉัน “ฉุบ” แอ๊ะเหมือนมีคนนั่งมาอีกคนใครน่ะพอฉันหันไปดูก็พบว่า นายชางมินนี่เอง หา oOo นายชางมินหรอ
                               “^_^ ขอนั่งดว้ยคนน่ะครับ”
                           “ได้ซิค่ะที่ตรงนั้นว่างอยู่พอดี” ยัยนิวพูดอนุญาตทันทีที่นายชางมินพูดขอไม่ถามฉันซักคำยัยเพื่อนคนนี้นิ
                                “ ผมขอนั่งด้วยน่ะครับคุณต้นหอม^_^*” นั่งแล้วนิจะมาถามฉันทำไมล่ะ
                            “ ก็นั่งไปซิถ้าไม่มีใครว่า” ฉันพูดกับเขาแต่สายตาหันไปยังนอกกระจกรถ มือของฉันที่วางไว้แนบตัวอยู่ก็โดนคนข้างๆทั้งจับทั้งบีบแรงๆจนเจ็บไปหมดแล้ว “โอ้ย” ฉันกลั้นความเจ็บปวดไว้ไม่อยู่จึงร้องออกมาเรียกความสนใจจากยัยนิวที่นั่งข้างฉัน                              
                                 “เป็นอะไรหรอต้นหอม ร้องซะดังเลย” ไม่ให้ร้องได้งันล่ะก็ไอ้คนข้างๆมันบีบมือฉันซะเจ็บน่ะสิ ร้องขนาดนี้แล้วยังไม่ปล่อยอีก โอ๊ยเจ็บน่ะโว้ย
                                “ มดมันคงจะกัดฉันน่ะ” ฉันพูดกับยัยนิวแต่แอบหันไปค้อนใส่ตัวต้นเหตุ
                    “อืมระวังหน่อยแล้วกันบนรถมดมันคงจะเยอะอ่ะเมื่อกี้ฉันยังโดนไปทีสองทีเลยดูสิทั้งเจ็บทั้งคัน” ยัยนิวพูดกับฉันพรางเอามือเกายิกๆ ฉันไม่โดนมดตัวเล็กอย่างเธอนิแต่ฉันโดนมดตัวเท่าควาย (พระเอกเราจะรู้มั้ยเนี่ยว่าโดนนางเอกด่า ฮิ ฮิ)
                               ระหว่างอยู่บนรถฉันกับนายชางมินก็ต่อสู้กันทางสายตาอย่างเงียบๆและพอยัยนิวเผลอๆฉันก็เอื้อมมือไปหยิกเขาแรงบ้าง และอีกหลายๆทีที่ยัยนิวเผลอ นี่แหละคือสงครามระหว่างเราสองคน
                               “นักเรียนถึงแล้วค่ะรีบลงมากันได้แล้ว” ครูแยจินเรียกรวมตัวนักเรียนทันทีเมื่อรถจอด
                               “นิลุกซักทีซิฉันกับนิวจะลงแล้ว”นายชางมินลุกตามที่ฉันสั่งอย่างอืดอาดกว่าจะยุระยาดเอาตัวเองลงจากรถได้ นายนี่มันจริงๆเลย ฉันส่ายหน้าให้เขาอย่างละอา นี่ครูแยจินชอบไปได้งัยเนี่ย (เธอก็หลงเสน่ห์เขาด้วยใช่มั้ยล่ะ)
                               ราชวังเคียงบอ๊ก
                                         “นี่คือพระราชวังเคยงบอ๊ก เป็นสถานที่ที่ใหญ่ที่สุด บลา บลา ค่ะ” คุณครูแยจินอธิบายเรื่องราวที่เกี่ยวกับพระราชวังเคียงบอ๊ก ที่นี่ยัยจริงด้วย เดินชมทั้งหมดคงจะไม่ไหวหลบไปนั่งพักดีกว่า ฉันเดินไปยังเก้าอี้ที่เขาจัดไว้ให้นั่งพัก อากาศที่นี่ดีจังเลยไม่ร้อนเหมือนประเทศไทยเลย ฉันนั่งชมนู่นชมนี่ไปเรื่อย ก็รู้สึกว่ามีอะไรเย็นๆมาแตะที่แก้ม 
                                         “หิวน้ำมั้ย” ไม่ต้องบอกหลอกค่ะว่าเป็นใคร นายชางมินนั่นแหละ
                         “ไม่ นายจะเลิกตามฉันได้หรือยังเนี่ย” ฉันปฎิเสธน้ำของนายชางมิน และหันไปต่อว่าเขาให้เกตามฉันซักที
                                   “รังเกียจฉันนักหรอ!” โหว นายชางมินตะคอกใส่หน้าฉันจนเกือบจะตกเก้าอี้แนะ
                                         “นายพูดเองน่ะ” ฉันพูดประชดใส่หน้าเขาบ้างจนตอนนี้หน้าเขาแดงก่ำเพราะความโกรธ
                                         “ฉันไม่เข้าใจเธอจริงๆ” ฉันก็ไม่เข้าใจนายเหมือนกันนายมีแฟนอยู่แล้วยังจะมายุ่งกับฉันอีก แล้วแฟนนายก็คือครูแยจินอีกด้วย
                                         “ ถ้าไม่เข้าใจก็ไม่ต้องมาวุ่นวายกับฉันซิ ไปหาครูแยจินนู่นไป” ฉันพุดไล่เข้าพร้อมกับผลักตัวเข้าไปด้วย น้ำตาฉันจะไหลอยู่แล้วน่ะ อึก อึก (โถนางเอกของเราร้องให้ซะแล้ว)
                                         “ต้นหอมฉันถามเธอจริงเธอชอบฉันบ้างหรือเปล่า”นายชางมินรวบสองมือฉันไปแปะไว้ที่อกของเขา และก็ถามฉันด้วยสีหน้าจริงจัง นิถ้าฉันไม่รู้ว่านายมีแฟนแล้วฉันคงจะหลงคารมณ์นายไปแล้วล่ะ
                                          “ ฉันไม่ได้ชอบนาย” ฉันไม่อยากพูดคำนี้ออกมาเลย แต่เรื่องเราสองคนมันเป็นไปไม่ได้หรอกตราบไดที่นายยังเป็นแฟนกับครูแยจินอยู่
                           “....”
                          “ได้ยินมั้ย ฉัน-ไม่-ได้-ชอบ-นาย”ฉันย้ำใส่หน้าเขาไปอีกครั้ง ฉันพยายามที่จะไม่ให้น้ำตาไหลออกมาจึงหันหน้าไปทางอื่น
                                           “ เธอ..มีแฟนแล้วใช่มั้ย”
                                            “....”เหอะ ยังมาถามฉันเสียงสั่นอีกนายต่างหากล่ะที่มีแฟนแล้วไม่ใช่ฉัน
                                           “ ทำไมไม่ตอบล่ะ เธอโกหกฉันใช่มั้ยเรื่องจูบแรกนั่นน่ะ”
                          “ใช่! นายดูไม่ออกหรืองัยว่าฉันน่ะแกล้งทำเป็นจูบไม่ป็น นายมันโง่เอง” ฉันใช่มือปาดน้ำตาที่มันไหลออกมาไม่หยุด ฮือ ฮือ นายดูไม่ออกหรืองัยว่าฉันประชดนาย
                                           “เข้าใจแล้ว”
                          “ ฮึก  ฮือ” เขาไปแล้วเขาเดินจากฉันไปแล้ว ตอนนี้น้ำตาฉันไหลออกมาไม่หยุดแล้ว นั่งน้องไห้เหมือนคนบ้า ในระยะเวลาเพียงสองวันฉันรักนายได้มากขนาดนี้เลยหรอ นายชางมิน  นายถามแต่ฉันว่าชอบนายหรือเปล่าทำไมนายไม่ถามตัวเองบ้างว่าฉันเข้าไปอยู่ในหัวใจนายบ้างหรือเปล่า ฮือ ฮือ