เรื่อง เเผนการรักพิชิตใจเธอ

บทที่2

             “ ต้นหอม!แก้มเธอ”

                   “ อะไรแก้มฉันเป็นอะไร” ฉันตกใจรีบตื่นขึ้นมาจากการนอนหลับสบายๆอยู่ เพราะเสียงของยัยนิวที่ดังเอามากๆ และกำลังชี้นิ้วมาที่แก้มของฉัน

                                 “ ทำไมมันมีรอยช้ำๆที่แก้มเธอล่ะไปโดนอะไรมา” ยัยนิวก็ยังตกใจกับรอยช้ำที่แก้มของฉันอยู่ ก็รอยที่ฉันโดนไอ้ชาติหมาที่ไหนไม่รู้มาตบหน้าฉันซะเป็นรอยเลยน่ะซิ และเราจะตอบยัยนิวว่ายังงัยดีล่ะ ที่จะทำให้ยัยนิวไม่เป็นห่วงน่ะ ยัยนิวยิ่งเวอ่ร์ๆอยู่ด้ว

                            “ อ๊อ..เมื่อคืนนี้ฉันนอนดิ้นน่ะก็เลยตกเตียงหน้ามันก็เลยไปกระทบกับพื้นแรงไปหน่อย มันก็เลยเป็นแบบนี้น่ะ  ( ขอโล่การแสดงให้กับนางเอกเราด่วนเลยค่ะ)

                                 “ หรอ แล้วเจ็บหรือเปล่า” ขอโทษน่ะเพื่อนที่ฉันต้องโกหกน่ะ ก็ฉันไม่อยากให้เธอเป็นห่วงฉันไปมากกว่านี้นิ *-*

                             “ ตอนแรกก็เจ็บน่ะแต่ตอนนี้ไม่เจ็บแล้ว” เพราะฉันมียาดีมารักษาแล้ว

                             “ต้นหอมทำไมปากแกมันบวมๆอ่ะ” *o* กึ้ย..ยังไม่หายบวมอีกหรอ ก็เมื่อคืนกว่านายชางมินจะยอมปล่อยฉัน ก็เล่นจูบฉันซะปากชาไปเลย กรี๊ด พอคิดถึงแล้วก็เขิน  *///*

                             “ต้นหอมแกเป็นไร นั่งยิ้มคนเดียวอยู่ได้” ก็คนมันกำลังมีความสุขนิ

                    “ นิวนี่มันก็ได้เวลาลงไปพบครูแยจินแล้วนิฉันไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนดีกว่า” ฉันรีบกระโดดลงจากเตียงแล้วเดินหนียัยนิวเข้าไปในห้องน้ำทันที ปล่อยให้ยัยนิวนั่งเอ๋ออยู่บนเตียงคนเดียว 

ห้องอาหารภายในโรงแรม

                       ฉันกับยัยนิวแต่งตัวกันเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เดินมาสมทบกับเพื่อนๆที่กำลังยืนรอครูแยจินอยู่ เพื่อที่จะได้เข้าไปทานอาหารด้วยกัน นี่ก็เป็นวันที่สองแล้วซิน่ะที่เรามาเที่ยวที่เกาหลีน่ะ เห็นครูแยจินบอกว่าวันนี้จะพาไป ราชวังเคียงบก เป็นราชวังที่ใหญ่ที่สุด กับราชวังชองด็อกดุง เป็นราชวังที่สวยที่สุด พวกเรายืนรอครูแยจินไม่นาน คุณครูก็เดินมาพร้อมกับนายชางมินด้วยกันอย่างสนิทสนม ใช่สิฉันมันตัวสำรองนิ พอครูแยจินไม่อยู่ก็มาออเซอะฉัน ผู้ชายเป็นแบบนี้กันทุกคนหรือเปล่าน่ะ แต่ฉันก็รักนายเข้าไปแล้วน่ะนายชางมิน

                “นักเรียนค่ะทำธุระของตัวเองให้เสร็จแล้วเดี๋ยวรวมตัวกันที่หน้าโรงแรมน่ะค่ะ” หลังจากที่พวกเราทานอาหารกันเสร็จครูแยจินก็เรียกรวมตัวนักเรียนทันที

                  “ ต้นหอม” นั่นนายชางมินเรียกฉันและกำลังเดินมาทางนี้นิ ช่างกล้ามากน่ะครูแยจินยังยืนอยู่ตรงนั้นอยู่เลย เดี๋ยวก็ได้โดนกันทั้งสองคนหรอก     

                       “ นิวไปเข้าห้องน้ำกันเถอะ” ฉันรีบจูงมือยัยนิวเพื่อไปเข้าห้องน้ำ นี่คงเป็นวิธีเดียวที่จะหนีนายชางมินได้

                       หลังจากที่ทำธุระในห้องน้ำเสร็จก็เจอนายชางมินยืนอยูหน้าห้องน้ำซะแล้ว ฉันจะทำไงดีล่ะยัยน้กเขียนช่วยคิดหน่อยซิ (ก็เธอบอกฉันงัยว่ามีหน้าที่เขียนก็เขียนไปงัย ตอนนี้ช่วยตัวเองไปก่อนเถอะ ---งอน) มางอนอะไรเอาตอนนี้

                       “ คุณชางมินมีอะไรหรือเปล่าค่ะมายืนหน้าห้องน้ำหญิงเนี่ย” ยัยนิวเอ่ยถามนายชางมินที่ยืนพิงผหนังข้างห้องน้ำหญิงอยู่

                    “ เมื่อกี้ผมเห็นพี่แยจินเรียกหาคุณน่ะครับคุณนิว” นายชางมินพูดกับยัยนิวแต่สายตาหันมาจิกฉันซะงั้น

                       “จริงหรอค่ะงั้นเดี๋ยวฉันฝากต้นหอมด้วยน่ะค่ะเดี๋ยวฉันไปหาครูแยจินก่อน” ยัยนิววิ่งปรู๊ดออกไปแล้วพอฉันจะวิ่งตามไปก็โดนอีตาชางมินคว้าแขนฉันไว้

                     “จะรีบไปไหนล่ะ หลบหน้ากันทำไม”

                     “ใครหลบฉันไม่ได้หลบน่ะ” ฉันพูดไปพรางแกะมือเหนียวๆของนายชางมินออก

                     “ ก็ที่ทำอยู่นี่งัยเขาเรียกว่าหลบ” นายชางมินไม่พูดเปล่ายังจะบีบข้อมือฉันแรงขึ้นไปอีก

                         “ปล่อยก่อนซิเดี๋ยวใครก็มาเห็นเข้าหรอก” ใช่เดี๋ยวครูแยจินก็มาเห็นหรอกแอบมาคุยกันสองคนแบบเนี่ย

                          “เรื่องเมื่อคืนนี้เธอยังไม่เข้าใจความรู้สึกฉันอีกหรอ” นายชางมินย้ำถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้  ทำให้ฉันโกรธเขามากยิ่งขึ้น จะรื้อฟื้นทำไมล่ะก็ในเมื่อนายมีครูแยจินอยู่แล้วทั้งคน

                            “ เรื่องอะไร เมื่อคนนี้มีตั้งหลายเรื่อง”

                   “จะให้ฉันทวนความจำให้มั้ยล่ะ” นายชางมินยกมือขึ้นลูบใบหน้าหล่อๆของตนเองสายตาที่มองฉันทำให้หัวใจฉันสั่นไปหมด อ้ายนี่มันหน้าห้องน้ำน่ะ  ฉันออกแรงผลักนายชางมินออกห่างทันทีในเวลาที่เขากำลังเผลออยู่ ฉันจึงวิ่งหนีออกมาได้ ใครจะอยู่รอให้นายทำอะไรบ้าล่ะ

                             “ต้นหอมแกวิ่งหนีอะไรมาว่ะ” ยัยนิวถามที่เห็นฉันวิ่งกระหืดกระหอบมา