เรื่อง เเผนการรักพิชิตใจเธอ

 
วันที่แสนจ่ะวุ่นวาย
                                          “กรี๊ด...”  
                         “โอ๊ย  เสียงอะไรเนี่ยหนวกกหูชะมัด”
                         “นิออกไปน่ะนายมานอนที่นี่ได้งัย” ดูสิค่ะคุณผู้อ่าน เมื่อคืนบอกกับฉันว่าจะไปนอนทีโซฟา จะไม่มายุ่มย่ามกับฉันเด็ดขาด แต่ดูสิมานอนอยู่บนเตียงฉันเฉยเลย
                                          “ขอนอนอีแป๊บเดียวน่า” ดูสิยังจะมานอนต่ออีก ยังนี้มันต้องโดน
                                          “ ผลัก ตุบ โอ๊ย” เหตุการณ์นี้คุ้นๆมั้ยค่ะ ก็เหมือนตอนที่เขาไปเฝ้าใข้ฉันน่ะค่ะ ฉันได้ถีบเขาร่วงเตียงไปอีกครั้งแล้ว
                                          “โอ๊ย อีกแล้วน่ะยัยตัวแสบ เธอถีบฉันเป็นครั้งที่สองแล้วน่ะ” 
                         “ อ๊ะ จำได้ด้วยหรอจะ” ฉันยืนไปตั้งหลักอยู่หน้าประตูพลางพูดล้อเลียนเขาไปด้วย  “โอ๊ย โอ๊ย เจ็บจังเลย” ฉัยยังยืนล้อเลียนเขาอยู่อย่านั้น
                                          “ยัยตัวแสบเธอตายแน่” หวานายชางมินทำหน้าโหดเตรียมจะพุง่ตัวมาหา 
ฉันแล้ว หนีก่อนดีกว่าใครจ่ะอยู่ล่ะ แต่ทว่านายชางมินไวเหมือนลิงลพบุลี วิ่งมาดักหน้าฉันซะงั้น 
                                “หึ เธอหนีฉันไม่พ้นหรอก” นายชางมินยิ้มกรุ่มกริ่มพลางเอามือกั้นฉันไว้ทั้งสองข้าง ทำให้หลังฉันติดกับประตูห้อง
                                  “ฉันขอโทษฉันกลัวแล้ว” ฉันหลับตาปี๊ตัวสั่นเหมือนลูกหมาตัวน้อยๆ   
                                  “ทีเมื่อกี้ยังเก่งอยู่เลยน่ะ”                   
                         “ก็ตอนนี้ไม่เก่งแล้วนี่” ฉันยังคงหลับตาอยู่อย่างนั้น โดยไม่รู้เลยว่าคนตรงหน้าคิดจะทำอะไร
                                          “ยังงี้มันต้องลงโทษ”
                         “ลงทะ อุ๊บ” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบเหมือนกับว่ามีอะไรอุ่นๆมากระทบที่ริมฝีปากของฉัน พอฉันลืมตาขึ้นมาก็รู้ว่านายชางมินกำลังจูบฉันอยุ่ ฉันไม่ปฏิเสธจูบของเขากลับจูบตอบเขาไป จูบแบนี้มันรู้สึกดีจัง
                                          “จูบเป็นแล้วนี่”
                         “*///*” ฉันไม่พูดอะไรได้แต่ก้มหน้าหลบเขาอย่างเดียว ตอนนี้หน้าฉันร้อนไปหมดแล้วน่ะอย่ามองกันซิ
                                          “ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด โทรศัพท์มาฉันไปรับก่อนน่ะ” นายชางมินกดรับโทรศัพท์แล้วรีบเดินออกไปทันที ครูแยจินโทรมาหรือเปล่าน่ะ  เมื่อคืนนี้ฉันก็นั่งคิดเรื่องนี้อยู่นานเลยทีเดียว ฉัยนตัดสินใจแล้วล่ะว่าจะคืนชางมินให้กับครูแยจินซะเรื่องทั้งหมดมันจะได้จบซักที ฉันขอเจ็บเองคนเดียวดีกว่า ถึงฉันจะรักนายแต่ฉันก็ไม่ยอมให้นายมาเดือดร้อนเพราะฉันหรอกน่ะ  ฉันไม่ใช่คนเห็นแก่ตัวแบบนั้น วันนี้แหละฉันจะบอกนาย
                      เจ็บยิ่งกว่า
                                        หลังจากที่เราสองคนทานข้าวเช้าเสร็จนายชางมินก็ชวนฉันมานั่งดูทีวีที่ห้องรับแขก นั่งโซฟาตัวเดียวกัน ถึงเวลาแล้วซิน่ะที่ฉันจะบอกนาย
                                         “ชางมิน” ฉันหันไปคยกับเขาที่กำลังสนใจทีวีอยู่
                                         “อะไรหรอ” เขาตอบกับฉันโดยที่สายตายังจ้องอยู่กับทีวีอยู่
                                         “นายไปคืนดีกับครูแยจินเถอะน่ะ”
                         “....”คำพูดของฉันทำให้เขาอึ้งไปทันที
                         “เรากลับไปหาครูแยจินเถอะน่ะ แล้วฉันจะเป็นฝ่ายไปเอง นายจะได้ไม่ต้องโดนครูแยจินทำร้ายงัย”
                                         “หมายความว่างัย!” เขาพูดกับฉันโดยทีไม่หันหน้ามามองฉันเลย แต่น้ำเสียงเขานิ่งมาก
                         “ก็คิดซะว่าเรื่องของเราไม่เคยเกิดขึ้นงัยแล้วนายก็กับไปคบกับครูแยจินเหมือนเดิม”
                         “แสดงว่าเธอไม่ได้รักฉันเลยซิน่ะ ถึงได้ผลักใสฉันไปให้พ้นหน้าเธอขนาดเนี่ย”
                         “ฉันไม่ได้หมายความยังงั้น”
                         “แล้วแบบไหนล่ะที่เธอต้องการน่ะ!!” อยู่นายชางมินก็หันหน้ามาพูดกับฉันด้วยสีหน้าที่โกรธจัด
                                         “นะนายจะทำอะไรฉัน”
                         “ก็ทำให้เธอไม่มีวันหนีฉันไปไหนงัยล่ะ!!!” นายชางมินผลักตัวฉันให้นอนราบไปกับโซฟาโดยทีตัวของเขาอยู่ข้างบน เหตุการนี้มันเหมือนกับวันนั้นเลยวันเดียวกับที่ฉันถีบเขาตกเตียงแต่มันเป็นหลังจากนั้น “แล้วรู้ไว้ซะน่ะแนกับนูน่าหรือครูแยจินของเธอน่ะเป็น ‘พี่’ฉันเอง” นายล้อฉันเล่นหรอนายไม่ได้โกรหกฉันใช่มั้ย
                                         “สิ่งที่นายพูดมามันไม่จริงใช่มั้ย”ฉันส่ายหน้าไม่เชื่อกับคำพูดของเขา
                                  “จริง!สิ่งที่ฉันพูดมาทั้งหมดเป็นความจริงฉันกับพี่แยจินเราเป็นพี่น้องกัน” ปาร์ค ชางมิน ปาร์คแยจิน เขาสองคนานมสกุลเดียวกันนิ นี่นายหรอกฉัน นายทำแบบนี้กับฉันได้งัย
                                 “นายคงเห็นว่าฉันหรอกง่ายสิน่ะ”
                             “ที่ฉันหรอกเธอมาที่นี่เพราะว่าฉันแค่อยากอยู่กับเธอสองคนและอยากจะรู้ใจของเธอด้วยว่ารักฉันจริงหรือเปล่า แต่ตอนนี้เธอคงไม่ได้รักฉันซิน่ะเธอถึงได้ผลักใสฉันแบบนี้งัย ฉันจะลงโทษเธอให้เข็ดเลย”แล้วเขาก็โน้มหน้ามาใกล้หน้าฉันจนจมูกเราจะชนกันอยู่แล้

                          “นายอย่าทำอะไรบ้าๆน่ะ”
                         “เรามาต่อจากวันนั้นกันเถอะน่ะ” แล้วนายชางมินก็เบี่ยงหน้ามาซุกใซ้ที่ต้นคอของฉันอย่างบ้าคลั่งฉันพยายามเบี่ยงหน้าหลบเขา แต่มันก็ไม่สำเร็จฉันจึงร้องห้ามเขา
                      “หยุดเถอะอย่าทำแบบนี้เลยนายจะทำลายชีวิตฉันหรอ” เขาไม่สนกับสิ่งที่ฉันพูด เขาบ้าไปแล้วไม่คิดเลยว่าขาจะกล้าเอาความรู้สึกของฉันมาล้อเล้นแบนี้นายกล้าหรอกฉัน                        
                              ฉันจะไม่ให้อภัยกับสิ่งที่นายทำไว้กลับฉันเลยคอยดู อยู่ๆน้ำตาฉันก็ไหลออกมา แต่ก็ไม่อาจหยุดเขาได้ เสื้อผ้าฉันโดนถอดไปตอนไหนไม่รู้แต่ตอนนี้เขากำลังลุกล้ำเข้ามาภายในร่างกายของฉัน ฉันสู้แรงผู้ชายที่แข็แกร่งไม่ได้จึงปล่อยให้เขาทำในสิ่งที่เขาต้องการ ดวงตาของฉันผ่าเลือนหลังจากนั้นก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย นี่ฉันคงต้องยอมแพ้นายซิน่ะชางมิน