เรื่อง เเผนการรักพิชิตใจเธอ

               “โหชางมินที่นี้สวยจังเลยน่าอยู่ด้วย” หลังจากที่ชางมินเปิดประตูบ้านพักติดกับชายทะเล ฉันก็เดินตามเขาเข้าไปในบ้านทันที ภายในบ้านตบแต่งได้สวยมาก ผนังทาสีขาวสะอาดตา พื้นบ้านก็ปูด้ยผมสีสีเทาทำให้เวลาเดินรู้สึกสบายไมเย็นเท้าด้วย มีทุกอย่างครบครัน อาทิเช่น ทีวี เครื่องเสียง มีแม้กระทั้งคอมพิวเตอร์ เหมาแก่การมาพักผ่อนมากๆ ฉันเดินดูต่ไปเลื่อยๆ ทางซ้ายก็เป็นห้องน้ำ ถัดไปอีกก็เป็นห้องครัว บ้านี้มีสองชั้นล่ะ ชั้นบนคงเป็นห้องนอนมั้ง ถ้าฉันมาที่นี้เพื่อมาพักผ่อนก็คงจะดีมากกว่านี้น่ะ แต่ต้องมาหนีตายซะนี่ ฉันยิ้มได้ไม่นานก็ต้องกับมาเศร้าอีกเมื่อนึกถึงเหตุผลที่มาที่นี้ แต่ทำไมนายชางมินดูเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลยดูมีความสุขด้วยซ้ำ หรือว่าเขาเสียสติไปแล้ว
                         “ต้นหอมฉันซื้อของใช้ส่วนตัวมาให้ด้วยน่ะมาดูสิ” นายชางมินไปซื้อมาตอนไหนน่ะหรือว่าเขาเตรียมการไว้ก่อนที่จะไปรับฉัน นายชางมินนี่รอบคอบจริงๆ
                         “ไหนนายซื้ออะไรมาให้ฉันบ้าง”
               “เยอะแยะ  อ่ะ” นายชางมินยื่นถุงที่ซื้มาให้กับฉันแต่ทำไมมันมีตั้งหลายใบล่ะเนี่ยนี่กะว่าจะมาอยู่เป็นเดือนเลยหรอเนี่ย  “ลองเปิดดูซิ” ฉันไม่รอช้ารีบเปิดดูถุงสีชมพูก่อนมีเสื้อยืดอยู่สองสามตัวกับกางขายาวสองตัวขาสั้นอีกสองตัว ก็ดีเหมือนถ้านายไม่ซื่อมาฉันก็คงได้ใส่ตัวเดิมที่ฉันใส่มานั่นแหละฉันไปยิ้มให้เขาเพื่อเป็นการขอบคุณ และฉันเอื้อมไปก็หยิบถุงสีขาวใบใหญ่ขึ้นมาเปิดดู ข้างในก็มี สบู่ ยาสะผม แปงสีฟัน ยาสีฟัน และของใช้อีกเยอะแยะ นานยนี่รอบคอบจริงๆ แอ๊ะ เละถุงเล็กสีฟ้านั่นอะไรฉันรีบหยิบมาเปิดดูทันที  อ๋อชุดชั้นในผู้หญิงนี่เอง  หา นี่มันของผูหญิงนิ มีตั้งหลายตัวหลายสีดูแต่ละตัวซิ  มีแต่ผ้าลูกไม้ทั้งนั้นเลย
                          “นี่ของใคร” ฉันชูชุดชั้นในขึ้นมาโชว์และก็ถามคนตรงหน้าที่ทำหน้าไม่สะทกสะท้านอไร
                         “ก็ของเธอไง” *0* กรี๊ด...นายชางมินตอบมาอย่างหน้าตาเฉยว่าไอ้ที่ฉันถืออยู่นี่มันป็นของฉัน เกิดมาฉันยังไม่เคยใส่เลยน่ะ แล้วนายมารู้ไซส์ฉันไดงัยน่าอายชะมัดo///o
                         “แบบธรรมดาก็มีทำไมนายไม่ซื้อล่ะ” >_<
               “ก็คนมันรีบนิใครจะไปมัวเลือกเล่า” มันก็จริงแฮะ ก็ได้ฉันยกโทษให้ก็ได้ ก็ยังดีกว่าไม่มีใส่อีกนั่นแหละ ฉันจึงรีบเก็บของทุกอย่างเข้าถุงไปอย่างเรียบร้อยรวมถึงชุดชั้นในวาบหวิวด้วย
                         “ฉันซื้อของกินมาตุนไว้เพียบเลย” เขาชูถึงที่กองไว้กับพื้นให้ฉันดู ในถุงก็มีทั้ง ผัก เนื้อหมู เนื้อไก่ และอีกหลายอย่างที่มันกินได้ นี่นายเตรียมการเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไหรเนี่ย ของที่ซื้อมาแทบจะไม่ต้องออกไปหาซื้อที่ไหนเลยน่ะเนี่ย
                          “ทำไมนายเตรียมการมาดีอย่างนี้เนี่ย”
                “คนมันก็ต้องรอบคอบหน่อย อย่าลืมซิว่าเรากำลังหนีคนของนูน่าอยู่น่ะ” นายชางมินอธิบายทำให้ฉันเข้าใจมากยิ่งขึ้น นี่เรากำลังหนีคนของครูแยจินอยู่ซิน่ะ
                         “จริงสิเรากำลังหนีกันอยู่” ว่าแล้วฉันก็ทำหน้าเศร้าลงไปอีก
             “อย่าเศร้าไปเลยดูสิที่นี่อากาศดีออกทำหน้าให้มันสดชื่นหน่อยสิน่า”และนายชางมินก็เอามือของเขามาดึงหน้าฉันให้ยิ้ม -______-
                         “ ก็ได้” ^_______^ ฉัทำท่ฉีกยิ้มให้เขาดู อยู่กับนายฉันก็ไม่กลัวอะไรแล้วล่ะ
                         “ เที่ยงแล้วซิน่ะ ทำกับข้าวให้กินหน่อยซิหิวแล้ว”
               “ฉันหรอ อืม..ก็ได้ แต่นายต้องมาช่วยฉันน่ะ”
               “คร้าบ ^__^* ที่รัก” นายเรียกฉันว่าที่รักหรอ เขินจังเรายังไม่แต่งงานกันเลยน่ะ*///*
                         “นายไปตั้งหม้อข้าวซินายทำเป็นรึเปล่า” ฉันพูดไปพรางเก็บของสดที่นายชางมินซื้อมาเข้าไปในตู้เย็นให้เป็นระเบียบ พอฉันหันมาก็เห็นนายชางมินยืนถือหม้อหุงข้าวอยู่อย่างเก้ๆกังๆเห็นนายแบบนี้แล้วก็น่ารักดีเหมือนกันน่ะ  นี่คงจะทำไม่เป็นล่ะซิท่า กับอีแค่หุงข้าวฉันทำได้สบายมาก
                         “มา เดี๋ยวฉันทำเองนายเอาผักที่อยู่บนโต๊ะไปล้างก็แล้วกัน” นายชางมินยื่นหม้อหุงข้าวมาให้ฉัน แล้วก็รีบเดินหยิบผักไปล้าง “นิล้างเบาๆหน่อยซิเดี๋ยวผักก็ช้ำหมดหรอก” ฉันส่ายหน้ากับการกระทำของเขา เกิดมาคงไม่เคยทำอะไรเลยล่ะซิ
                          “ เสร็จแล้ว” และนายชางมินก็ยื่นผักที่ล้างเสร็จแล้วมาให้ฉัน ดูซิทำพื้นครัวเปียกไปหมด  คิดผิดจริงๆที่ให้นายมาช่วยเนี่ย     
                          “ นายไม่ต้องช่วยแล้วล่ะเดี๋ยวฉันทำเองนายออกไปรอข้างนอกเถอะเดี๋ยวฉันทำเสร็จแล้วจะเรียก” ฉันพูดจบนายชางมินก็เดินออกจากห้องครัวไปทันที หมดตัวปํญหาแล้วซิน่ะ หลังจากนั้นฉันก็ลงมือทำอาหารทันที เห็นแบบเนี่ยฉันทำอาหารเป็นน่ะจะบอกให้ แม่ชอบเรียกฉันไปช่วยทำอาหารในครัวบ่อยๆ ฉันดูแม่ทำตลอดจนตอนนี้ฉันทำกับข้าวแทนแม่ได้แล้ว เก่งมั้ยล่ะ (จร้าแม่กุลสัตตรี ถ้าฉันไม่เขียนเธอก็ทำไม่เป็นหรอก)
                         “ โหหน้ากินจังเลย” นายชางมินทำตาโตกับอาหารที่ฉันทำเสร็จแล้ว
               “มีแค่อาหารง่ายน่ะ อาหารไทยกินได้หรือเปล่า”
               “กินได้ซินูน่าทำให้กินอยู่บ่อยๆ”
               “นายคบกับนูน่ามานานแล้วซิน่ะ” อยู่กับฉันทำไมชอบพูดถึงครูแยจินน่ะ น้อยใจน่ะเนี่ย Y_Y
                         “ก็ตั้งแต่เด็กๆแล้ว” หมายความว่าคบกันมานานแล้วซิ นี่ฉันทำบาปมากเลยน่ะเนี่ยที่ทำให้คู่รักกันมานานต้องเลิกกันเพราะฉัน แล้วยังทำให้เขาต้องเดือดร้อนหนีหัวซุกหัวซุนอีก คนที่สมควรด้รับกรรมคือฉันคนเดียวไม่ควรจะเป็นเขา “จริงหรอ” ทำไมวันนี้ฉันทำหน้าเศร้าบ่อยจังน่ะนี้ก็เป็นอีครั้งที้ฉันเศร้า
                          “ อร่อยจัง” นายชางมินกินอาหารที่ฉันทำอย่างมีความสุข นี่นายไม่รู้ศึกเศร้าบ้างหรืองัยที่เลิกกับครูแยจิน   “อ้าวต้นหอมไม่กินล่ะ” ฉันพยายามฝืนยิ้มให้เขาพร้อมกับตักข้าวใส่ปาก อาหารที่ฉันทำอร่อยจริงๆแหละแต่ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์กิ่นเลย แต่ก็ต้องฝืนกินเพื่อให้คนตรงหน้าสบายใจ