เรื่อง เเผนการรักพิชิตใจเธอ

โรงแรม Airpark Hotel (inheon)

                     วันที่สี่แล้วสิน่ะที่พวกเรามาเที่ยวกันวันนี้ครูแยจินจะพาไปไหนน่ะ เมื่อวานหลังจากที่นายชางมินกลับไปได้สักพักครูแยจิน กับนิวก็เข้ามาดูอาการฉัทันที ฉันแบไม่กล้ามองหน้าครูแยจินเลย กับสิ่งทีฉันทำผิดใกลับครู แล้วครูยังจะมาทำดีกับฉันอีกฉันยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่ หวังว่าวันี้คงจไม่บอกเรื่องฉันกับนายให้ครูแยจินฟังหรอกน่ะ   แล้วนายนั่นหายหัวไปไหนน่ะ ฉันมองไปรอบโรงแรมแล้วยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเขาเลย

                                   “ ต้นหอมวันนี้ครูเขาบอกว่าจะพาไปพิพิธภัณฑ์หมีเท็ดดี้แหละ” ฉันยืนรอยัยนิวทำธุระอยู่ในห้องของโรงแรมได้ไม่นานนิวก็เดินมาบอกสถานที่ที่พวกเราจะไปกันวันนี้ พิพิธภัณฑ์หมีเท็ดดี้ หลอที่นั้คงจะมีแต่ตุกตาหมีสิน่ะเคยเห็นในซีรีย์เกาหลีเรื่องเจ้าหญิงวุ่นวายกับเจ้าชายเย็นชาน่ะ  “แล้วนี้เธอค่อยยังชั่ยังเนี่ย”ยัยนิวพูดถามอาการของฉันพร้อมกับทำสีหน้าเป็นห่วง

                                    “หายแล้วจร้าได้ยาดีน่ะ”

                     “ยาฉันดีใช่มั้ยล่ะ” ก็มีส่วนน่ะแต่ที่ทำให้ฉันหายจากไข้ใจน่ะคือคนที่ดูแลฉันต่างหากล่ะ

                                   “ต้นหอมนิวครูแยจินให้มาตามไปขึ้นรถน่ะ”

                     “ขอบใจน่ะ เปิ้ล”  เลนักเรียนที่มาเที่ยวกับพวกเราวิ่งมาตามฉันกับนิวที่มัวยืนคุยกันอยู่โดยไม่รู้เรื่องเลยว่าเขาขึ้นรถกันไปหมดแล้ว ฉันกับยัยนิวพร้อมด้วยเปิ้ลที่มาตามรีบวิ่งไปขึ้นรถทันที

                      ปาร์ค แยจิน:

                                   “ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...ปี๊บ  มีอะไรหรอพ่อตัวดีโทรมาแต่เช้าเชียว” ฉันกดรับโทรศัพท์ที่น้องตัวแสบโทรมา

                                   (แหมทักกันดีๆก็ได้)น้องชายฉันขี้อ้อนเป็นที่หนึ่งไม่รู้ว่าใช้มุขนี้อ้อนสาวด้วยหรือเปล่า

                                   “จร้ามีอะไรหรอโทรมาแต่เช้าเนี่ย”

                     (ตอนนี้พี่พานักเรียนไปที่ไหนหรอ)

                     “พิพิธภัณฑ์หมีเท็ดดี้ ทำไมหรอ” มันต้องมีสาเหตุสิถึงได้ถามเนี่ยคิดว่าคงจะไม่เกี่ยกับต้นหอมน่ะ เพราะฉันรู้ว่าน้องชายฉันรู้สึกยังงัยกับต้นหอม วันนั้นก็ถึงกับไปเฝ้าไข้ต้นหอมถึงที่ห้องเลยทีเดียว เห็นนิวบอกน่ะ ครั้นจะไปห้ามก็ติดว่าต้องพานักเรียนไป ทัศนะศึกษา น้องชายฉันคงไม่ทำอะไรบ้าๆแน่ (ไม่บ้าหรอกแต่นางเอกของเราน่ะสิเกือบเสียเวอร์จิ้นไปซะแล้ว) จริงหรอ(อื่ม)ยังนี้ต้องจัดการ

                                   ( ผมจะไปรับต้นหอมน่ะ)

                      “ไม่ได้!” (จัดการเลยครูแยจิน)

                     ( อ้าวทำไมล่ะ)

                                   “บอกมาน่ะว่าเมื่อวานนอกจากเฝ้าไข้ต้นหอมแล้วทำอะไรอีกหรือเปล่า”

                     (ผมยังไม่ทันทำอะไรเลยน่ะ) (อย่าไปเชื่อค่ะครู ยุ ยุ)

                     “ก็ยัยนักเขียนบอกพี่อยู่เนี่ย”

                     (ยัยนักเขียนตัวแสบ) (ทำใมฉันบอกเองแหละ แบร่)

                     “อย่าไปว่านักเขียนของฉันน่ะ สารภาพมาซะดีๆ” (ถ้าไม่บอกเดี๋ยวฉันเล่าเองน่ะ)

                                   (ก็ได้นูน่า ก็วันนั้นผมโมโหนิ ที่ยัยนั่นบอกกับผมว่าเธอมีแฟนแล้ว)

                     “....”

                               ( แต่ผมไม่ได้ทำอะไรเกินเลยไปมากกว่าจูบเลยน่ะ แค่คิดไว้เฉยๆ แต่นูน่ารู้มั้ยว่ายัยนั่นมาสารภาพกับผมที่หลังว่าเธอยังไม่มีแฟนแค่หรอกผมเฉยๆ)

                                    “....”

                     (และยัยนั่นยังเข้าใจอีกว่าผมกับนูน่า เป็น‘แฟน’กัน)

                     “ oOo อะไรน่ะ” (โอ้ยจะเสียงดังไปไหนค่ะครูหูหนูจะแตกอยู่แล้วดูซินักเรียนมองกันใหญ่เลย)

                                   ( อย่างที่ผมเล่ามานั่นแหละ แต่พี่อย่าพึ่งบอกต้นหอมน่ะเดี๋ยวผมจะเป็นคนบอกเอง)

                                   “แล้วจะให้ต้นหอมเข้าใจผิดไปถึงเมื่อไหร่” (ใช่นางเอกขอเราน่าสงสารจะตาย)

                                   (นูน่าก็อนุญาตให้ผมพาต้นหอมออกไปสิครับ)

                                    “ก็ได้” (อึ๊ย ไหงง่ายยังนี้หว่า) “แต่ตอ้งเคลียกันให้เข้าใจล่ะรู้มั้ย และห้ามทำอะไรเกินเลยกับนักเรียนของพี่นะรู้มั้ย”

                               (ครับนูน่า แล้วอย่าเชื่อยัยนักเขียนให้มากนักน่ะครับ)  (ทำไมหันมากัดฉันล่ะเดี๋ยวก็บอกเรื่องนั่นซะเลยชิ)      -_- คนสวยอย่าบอกน่ะ (ชมกันแบบเนี่ยเขินแย่ *///*)

                      “แล้วรีบมาล่ะ ปิ๊บ” ฉันกดวางโทรศัพจากน้องชายตัวแสบพรางหันไปมองต้นหอมที่นั่งเล่นกับเพื่อนอยู่ มิน่าล่ะต้นหอมถึงไม่ค่อยมาคุยกับฉันเหมือนเมื่อก่อนเลย เด็กน่ะเด็กคิดไปเองแท้ๆ แต่ก้ดีเหมือนกันน้องฉันจะได้พยายามให้มากกว่านี้