love hormone สัมผัส(รัก)หน่อยนะMy Darling

บทแห่งการเริ่มต้น   

     “ท่าน 'เฟลอร์'พวกเราจะจงรักพักดีกับท่านตลอดไป ได้โปรดไปกับพวกเราเถอะ”ชายร่างกำยำท่าทางสะบักสะบอมคนหนึ่งกำลังนั่งลงคุกเข่าก้มลงคำนับเป็นเชิงขอร้องแก่“คนๆหนึ่ง”ที่ยืนเปียกน้ำอยู่ตรงหน้าพวกเขาก่อนที่สมาชิกร่วมกลุ่มคนอื่นๆจะทำตามเขาไปในแบบเดียวกัน 
     “ว่าไงล่ะ สนใจรึเปล่าเฟลอร์...”เสียงทุ้มนิ่มปนแหบเสน่ห์นิดๆลอดผ่านออกมาจากมุมมืดมุมหนึ่งใกล้ๆก่อนจะปรากฏร่างสูงค่อนข้างกำยำพร้อมใบหน้าคมเข้มที่ดูมีเสน่ห์และน่าหลงใหลนั้นขึ้นมาพร้อมชายตามอง“คนๆนั้น”ที่อยู่ตรงหน้าอย่างมีเลศนัยน์ซึ่งชื่อของเขาคือ “อินฟินิตี้” หรือเรียกสั้นๆว่า“อินตี้”  วงเล็บเรียกเต็มก็เพียงพอแล้ว-‘’-;
      “ว่าไงล่ะได้เป็นถึงหัวหน้ากลุ่ม VenusFlytrapHMc (กาบหอยแครง)ทั้งทีอย่าตัดสินใจนานนักล่ะเดี๋ยวพวกลูกน้องที่แสนน่ารักของฉันจะเปลี่ยนใจไม่เลือกนายเอาได้น้า...”
      “ได้โปรดเถอะครับ”ชายร่างกำยำก้มลงอีกครั้งพร้อมน้ำเสียงที่มั่นใจในการตัดสินใจอย่างหนักแน่น
      “ได้โปรดเถอะครับ!!!”เสริมเข้าด้วยลูกสมุนที่อยู่ข้างหลังอีกนับสิบ
      “...”         “ว่าไงล่ะ!” 
      “...โทษนะ...”
      “O_O!/O_O!!!!”ทุกคนทำท่าทางตกใจพร้อมๆกันในเวลาเดียวใช่แล้วคำตอบที่พวกเขาต้องการไม่ใช่คำตอบนี้แต่แล้วชีวิตของพวกเขาก็เหมือนต้นไม้ที่ได้รับน้ำมาชโลมร่างกายเพราะคำพูดต่อมาของเฟลอร์...
     “...ที่ต้องบอกให้รอฉันหน่อย”

 คฤหาสน์ตระกูลHormonce
       ท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำตกลงมาสวนป่าท้ายคฤหาสน์มีเด็กผู้ชาย3คนในชุดเสื้อฝนวัย13 15และ16ขวบตามลำดับความอาวุโสกำลังยืนมองสาวน้อยวัยประมาณ12ขวบในสภาพสะบักสะบอมเลือดท่วมกายกำลังนอนสลบอยู่ที่พุ่มไม้ตรงหน้าตัวเอง        “พี่เองจะพวกเธอไม่ต้องกังวลหรอกนะ^o^”พี่คนโตหรือ ‘ออมเล็ต’ หนุ่มน้อยยิ้มหวานเอ่ยขึ้นก่อนจะก้มลงชอนตัวของสาวน้อยขึ้นมา
      “ไหวนะครับพี่ออมเล็ตจะให้ผมช่วยอะไรก็บอกนะครับ” น้องชายคนกลางในนาม‘อะตอม’ หนุ่มน้อยท่าทางเรียบร้อยอ่อนโยนออกปากช่วยเหลือด้วยความเต็มใจ
      “อือ! UoUถ้าไม่ไหวก็ให้ฉันช่วยก็ไม่เป็นไรนะ... ยัยเด็กคนนี้ฮอร์โมนบางส่วนยังไม่เปลี่ยนพวกเราสองคนไม่เกิดอาการแพ้หรอกu-u!...”  เด็กน้อยผู้ทระนงตัวซึ่งเป็นน้องคนสุดท้องหรือ‘เอสแส็ค’ พูดขึ้นในท่าทางที่สั่นเทานิดๆ
      “พี่รู้นะจ๊ะว่าเอสแส็คกำลังกลัวถ้าขี้เกียจที่จะคันไปทั้งตัวก็อยู่เฉยๆดีแล้วล่ะจะ”  พอจบประโยคของออมเล็ตพี่ชายคนโตทั้งสามก็นิ่งกึกไปในทันทีเหมือนกำลังทบทวนอะไรบางสิ่งบางอย่างอยู่ในสมอง
      “พวกเราเกิดมาพร้อมคำสาปที่แตกต่างในทางรูปแบบแต่สุดท้ายแล้วตัวแปรที่สำคัญกลับเป็นรูปแบบเดียวกันคือสิ่งที่ท่านยายบอกไว้ ความทรมานที่ไม่อยากให้เกิดก็ป้องกันไม่ให้มันเกิดตั้งแต่แรกซะยังจะดีกว่านะ แค่เด็กผู้หญิงคนเดียวน้ำหนักยังไม่ถึง40 กิโลฯ...พี่อุ้มไหวจะ^ ^+” ออมเล็ตหันมายิ้มให้กับน้องทั้งสองก่อนจะเดินนำร่างของสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มคนนี้เข้าไปรักษาตัวในคฤหาสน์
      “ฉันไม่ได้แพ้ซักหน่อยu\o/u!แค่รู้สึกแหยะเวลาถูกตัวแล้วก็แค่คันๆก็เท่านั้นเอง! แพ้ตรงไหน!”
      “เอสแส็ค~u_u;;~...อย่างนั้นแหล่ะเขาเรียกว่าแพ้ชาตินี้ฉันคงไม่มีทางได้เห็นนายยืนบนเวทีร้องเพลงเพราะกลัวมีแฟนคลับเป็นผู้หญิงแหง...เฮ้อ!”อะตอมตบบ่าของเอสแส็คด้วยความเหนื่อยใจก่อนจะเดินจากเด็กน้อยที่มีความเชื่อมั่นในตัวเองสูงอย่าง...เอสแส็ค ไว้กลางสายฝน...เพียงลำพัง

----------------------------------------------------------------------------------