BADWISH สัมผัสรักร้ายของยัยตัวดี

“เฮ้! ไอ้คุณกาย GAME OVER แล้วว่ะ ^O^”
“เหอะ เอ็นเจแกนี่มันร้ายไม่เบาเลยปิดเกมเร็วชะมัดยาด -*-”
“ฝีมือโว้ย ^w^”
“นี่พวกแกสองคนยังไม่เลิกเล่นเกมบ้านั่นอยู่อีกรึไง” วินเทอร์ทักขึ้นเนือยๆ
“เออ นั่นดิ -_-” เอชัวพยักเพยิดหน้าเห็นด้วยอีกคน
“หึ! ระวังเหอะจะเจอดีเข้าให้สักวัน  -_-” ซัมเมอร์พูดขึ้นขณะที่ยังคงนอนเอาหนังสือปิดหน้าอยู่
“เฮ้ย! ไอ้ซัมแกก็เป็นไปกับพวกมันด้วยเหรอ หึ้ย! ไอ้นิว ไอ้ซัม และแกเอชัว ฟังไว้เลยนะเพล์บอยฆ่าไม่ตายอย่างฉันไม่มีทางตกหลุมพลางที่ขุดไว้เองเด็ดขาด! -O-^” สกายว่าพลางยืนชี้หน้าเพื่อนทีละคน
หนอยมันน่าโมโหนักไอ้เพื่อนบ้ามาดูถูกเพล์บอยอย่างผมได้ อีกอย่างนี่มันเกมของผมนะผมไม่โง่ไปติดกับดักของตัวเองหรอกน่า ^V^ ว่าแต่เอ็นเจมันก็งกใช่ย่อยเหมือนกันแฮะถึงขนาดยืนแบมือทวงเงินเดิมพันอยู่ได้ ...นี่มันนึกว่าคนอย่างผมจะโกงมันรึไงกับอีแค่เศษเงินไม่กี่หมื่น! -*-
แต่จะว่าไปมันก็เจ๋งจริงๆ นั่นล่ะ...ไม่ถึงอาทิตย์ก็ปิดเกมได้แล้ว =_=^
“เออๆ รู้แล้ว!” ผมทำหน้ายุ่งๆ นิดหน่อยแล้วส่งธนบัติสีเงินปึ๊งหนึ่งที่ได้เตรียมไว้ในซองสีขาวให้มันก่อนที่ผมจะเริ่มเปิดฉากเกมขึ้นอีกครั้ง โดยที่มีผมเป็นคนคุมเกมในครั้งนี้ ^^
“เฮ้ย เอ็นเจคราวนี่จะเอาใครดีวะสอยมันมาเกือบจะหมดโรงเรียนสตรีแล้วนะ -_-” ผมหันไปถามเอ็นเจที่กำลังง่วนอยู่กับการนับเงินเดิมพัน -_-^ เอ็นเจมองหน้าผมอย่างใช่ความคิดหลังจากที่มันเพิ่งยัดซองใส่ธนบัตรสีเงินนับสิบเข้ากระเป๋าเป็นที่เรียบร้อย หมอนั่นละสายตาไปจากผมอยู่ชั่วขณะหนึ่งก่อนที่จะ...
“หึ หึ หึ ฉันว่าฉันพอจะนึกออกแล้วล่ะ...คราวนี้เราไม่ไปไกลขนาดนั้นหรอก ^_^” เอ็นเจฉีกยิ้มร้ายกาจที่มุมปากก่อนจะชี้นิ้วไปยังเป้าหมายรายต่อไป ที่กำลังจะเดินผ่านลานเอนกประสงค์ไป โดยมีสายตาของเพื่อนๆ มองตามอย่างสงสัย
หญิงสาวผู้มีผิวขาวเนียนละเอียดรับกับเรือนผมสีน้ำตาลเข้มที่ถูกดัดลอนตรงปลายอย่างสวยงามยาวลงมาถึงเอว ใบหน้าที่เรียบเฉยนั่นทำให้เธอดูเป็นผู้หญิงที่เย็นชาเข้าถึงได้ยาก การที่เธออยู่ไกลอีกฝากฝั่งของลานเอนกประสงค์นั่นไม่สามารถบั่นทอนความสวยของเธอลงได้เลยแม้แต่น้อย
ใบหน้าสวยไร้ที่ติแต่แฝงไปด้วยความเย็นชานั่นสะกดสายตาของผมให้ชะงักงันอยู่ที่เธอราวกับต้องมนต์สะกด...จะว่าไปทำไมผมถึงไม่เคยเห็นเธอมาก่อนเลยนะ O.,O!
“นั่น...นั่นมัน... O_O!!” วินเทอร์ร้องขึ้นมาหลังจากที่รู้ว่าเป้าหมายคนต่อไปของสกายเป็นใคร
“(  - -) (  - -) (  - -)! --> -->  (=O= );;”
เสียงร้องของวินเทอร์ทำเอาผมสะดุ้งไปเล็กน้อย ผมละสายตาจากร่างบางที่เดินจากไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้มาที่วินเทอร์แทน (ดูเหมือนว่าไม่ใช่แค่ผมคนเดียวที่มีปฏิกิริยาเช่นนี้)
สายตาของพวกผมจับจ้องไปที่วินเทอร์มันจนแทบจะเป็นตาเดียวกันเลยยกเว้นซัมเมอร์ที่ยังคงมีหนังสือเล่มเดิมแปะอยู่ที่บนหน้าของมัน นอกจากการนอนแล้วหมอนี่ไม่เคยให้ความสนใจกับอะไรเลยจริงๆ สินะ! ไม่รู้ว่ามันไปอดหลับอดนอนมาจากไหนกัน =__=
“ไอ้วินน~ แกรู้จักสาวสวยคนนั้นด้วยเหรอ~” (เอ็นเจ)
“เออ รู้จัก...นั่นอีฟ เธออยู่ห้องเดียวกับฉันเอง...ฉันว่าเปลี่ยนเป้าหมายเหอะอีฟไม่สนใจแกหรอกไอ้กาย -_-;” วินเทอร์หันไปเตือนเพื่อนด้วยความหวังดี
“แกจะไปรู้ได้ไงว่าเขาจะสนหรือไม่สนฉัน! -*-”
“หึ! ก็เพราะวินมันรู้จักยัยนั่นดีน่ะสิ” ซัมเมอร์พูดขึ้นทั้งๆ ที่ยังคงมีหนังสือปิดหน้าอยู่
“ไอ้ซัมถ้าแกอยากจะพูดอะไรก็ช่วยเอาหนังสือออกก่อนได้มั้ย! ฉันล่ะนึกว่าเสียงกระซิบจากซาตานที่ไหนซะอีก -*-”
ว่าแต่วินเทอร์มันไปรู้จักสาวสวยขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ยไม่เห็นจะแนะนำให้พวกผมรู้จักบ้างเลย แล้วไอ้ที่ว่ารู้จักดีนี่มันรู้ถึงขั้นไหนกัน -.,- ว่าแล้วพวกผมก็มองวินเทอร์เพื่อนไม่รักดีอย่างจับผิดเพราะคำพูดของซัมเมอร์น้องชายฝาแฝดของมัน
“นั่นอีฟ...เธอสวย...จบ”
ไอ้เวร! รู้จักดียังไงวะ เธอสวย...จบ โคตรจะรู้จักกันดีเลย -_-^
“ไอ้...วิน!  (  - -) (  - -) --> -->  (^^ );;;” ผมกับเอ็นเจส่งสายตากดดันอย่างไม่ลดละ ว่าแต่ทำไมเอ็นเจมันต้องทำท่าอยากรู้ขนาดนั้นด้วยล่ะรึว่ามันคิดจะแย่งของเล่นของผม -___-^
“เออ! ก็ได้ๆ ...ฉันรู้จักอีฟเมื่อสองปีก่อน...เรามักจะจับฉลากได้ทำรายงานกลุ่มเดียวกันอยู่บ่อยๆ เลยทำให้เราสนิทกัน...”
เชื่อเลยมีเพื่อนสวยขนาดนี้มาสองปีแต่ไม่เคยจะแนะนำให้พวกผมรู้จัก -*-
“...เมื่อก่อนอีฟเป็นคนร่าเริงและเป็นมิตรกับทุกคนถึงแม้จะปากร้ายและเอาแต่ใจตัวเองอยู่บ้างก็...ตามประสาลูกสาวคนเล็กน่ะนะ แต่จริงๆ แล้วเธอเป็นคนที่แคร์ความรู้สึกของคนอื่นมาก...สรุปว่าเป็นคนดีเพราะฉะนั้นฉันไม่อยากให้แก...”
“เมื่อก่อน?” ผมขัดขึ้นอย่างสงสัย
“ใช่ เมื่อก่อน อืม...อีฟเปลี่ยนไปมากแทบจะเป็นละคนเมื่อประมาณช่วงครึ่งปีก่อนนี้น่าจะได้ เธอเปลี่ยนไปมากจริงๆ อีฟกลายเป็นคนปิดกั้นตัวเองสุดๆ โดยเฉพาะกับผู้ชาย...”
“แล้วเพื่อนสาวคนสวยของแกชอบอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าอย่าง กระเป๋าหรือเสื้อผ้าแบรนด์...” ผมถามขึ้นเมื่อเห็นท่าว่าเรื่องเล่ากำลังจะจบลงจากการนิ่งเงียบของวินเทอร์
“หึ แกเลิกคิดที่จะซื้อของล่อยัยนั่นไปได้เลยเพราะว่าบ้านยัยนั่นรวยจะตาย...รวยกว่าพ่อแกด้วยซ้ำไป” ซัมเมอร์ขัดขึ้นอีกครั้งขณะที่ปรับเปลี่ยนอิริยาบทจากการนอนเอาหนังสือปิดหน้ามาเป็นการนั่งหันหลังพิงต้นไม้ใกล้ๆ แทน
“จริงดิ! ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะมีใครรวยกว่าเจ้าพ่อแห่งอสังหาริมทรัพย์อย่างพ่อไอ้กายอีก O_O!”
อย่าว่าแต่เอ็นเจมันจะตกใจเลยผมเองยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีใครรวยกว่าพ่อผม -_- ที่พูดนี่ไม่ได้จะอวดร่ำอวดรวยอะไรหรอกนะแต่มันเป็นเรื่องจริง ^__^ เพราะธุรกิจของพ่อผมน่ะมีสาขาใหญ่น้อยอยู่ทั่วทั้งในประเทศและต่างประเทศ อีกอย่างพ่อผมก็ติดอันดับสี่ของนักธุรกิจที่รวยที่สุดของประเทศเชียวนะ ผมถึงได้เอาเงินพ่อมาผลาญเล่นแบบนี้ได้ยังไงล่ะ ^O^
“อีฟไม่ชอบของพวกนั้นหรอก...แต่อีฟน่ะรักการทำขนมเป็นชีวิตจิตใจเลยทีเดียวอีฟมักจะแบ่งขนมมาให้ฉันกับซัมชิมอยู่บ่อยๆ และสุดท้ายก็คงเป็น อืม...เพื่อนสนิท อีฟมีเพื่อนที่สนิทกันมากอยู่สองคนนั่นก็คือลูกโป่งที่เรียนอยู่ห้องเดียวกับพวกแกส่วนอีกคนก็จะเป็นยัย...” คำพูดของวินเทอร์สะดุดลงเมื่อนึกถึงหญิงสาวคนหนึ่ง หญิงสาวที่ชอบกวนประสาทเขาเสมอ
“ใคร?” พวกผมถามแทบจะพร้อมกันเลยล่ะเหมือนกับว่ากำลังติดซีรี่ส์เรื่องหนึ่งเลยทีเดียว =_=;
“ขอบอกยัยนี่น่ะร้ายสุดๆ ไปเลย ผู้หญิงอะไรสวยซะเปล่าแต่ดันโหดชะมัดและก็กวนประสาทสุดๆ หึ้ย! นึกถึงยัยเอแคร์ขึ้นมาทีไรฉันล่ะหงุดหงิดทุกทีสิน่า =_=;”
“เอแคร์!! O_O!!”
ไม่ใช่เสียงของผมหรอกนะแต่นั่นเป็นเสียงของร้องเอชัวมันน่ะ ว่าแต่มันจะตกใจอะไรของมัน -_- “แกตกใจอะไรของแกน่ะเอชัว -_-”
“เอ่อ...เปล่าๆๆ O_O;; ” นั่นทำหน้าเลิ่กลั่กแบบนั้นยิ่งทำให้พวกผมสงสัยเข้าไปอีกแสดงว่ามันต้องมีอะไรปิดบังพวกผมอยู่เป็นแน่!
“รึว่า...แกเล็งยัยนั่นอยู่” ผมหรี่ตามองมันอย่างจับผิด
“จะบ้าหรอ! ฟ้าผ่าตายกันพอดี O_O^”
กะอีแค่ชอบสาวทำไมฟ้าต้องผ่าด้วยวะ... -*-
“หืมม~” ผมยังคงพยายามคาดคั้นอย่างเอาเป็นเอาตายเพราะความอยากรู้ -.,-
“ไอ้กายแกอย่ามายุ่งเรื่องของฉันเลย เอาเรื่องของตัวแกเองให้รอดก่อนเหอะ -__-^^” เอชัวเอามือดันหัวเพื่อนออกไปเบาๆ อย่างรำคาญ
เออนั่นดิ... เฮ้อ! เท่าที่ฟังๆ มามันก็น่าเป็นห่วงอยู่เหมือนกันแต่มาถึงขั้นนี้แล้วผมไม่ยอมแพ้เอ็นเจมันหรอกเสียเชิงชายหมด -*- ยิ่งตอนนี้ผมกับมันกำลังแข่งกันขึ้นเป็นที่หนึ่งอยู่ด้วย
ถึงผมจะคาดคั้นเรื่องยัยเอแคร์กับไอ้เอชัวมันไปก็เท่านั้น คิดได้ดังนั้นผมจึงหันกลับไปเก็บข้อมูลจากวินเทอร์มันต่อ “แล้วเรื่อง...”
“ไม่มีอะไรจะบอกแล้วโว้ย! อยากรู้อะไรก็ไปสืบเอาเองและก็ขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะไอ้กายว่าห้ามลากฉันเข้าไปยุ่งด้วยเด็ดขาด! ยังไงซะอีฟก็เป็นเพื่อนฉัน...แค่นี้ฉันก็รู้สึกผิดกับอีฟแล้ว!” วินเมอร์พูดขึ้นอย่างหงุดหงิด
นี่ขนาดมันรู้สึกผิดมันยังเล่ามาซะยาวเหยียดขนาดนี้เลย นี่ถ้าไม่ใช่เพื่อนมันคงแฉซะยัยนั่นเละเป็นโจ๊กแน่ๆ =_=
...แต่ยังไงซะขอแย็บอีกสักหน่อยเถอะนะ ^.,^
“เออๆๆ ก็ได้ๆ ...ว่าแต่ขอเบอร์อีฟหน่อยดิ ^__^”
“ไอ้กายฉันว่าฉันเพิ่งพูดไปหยกๆ นะ -__-^”
“ชิ! หาเองก็ได้วะ -*-” ผมยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจนักเพราะว่าระดับผมการที่จะหาข้อมูลของใครสักคนน่ะมันเป็นเรื่องที่ง่ายดายยิ่งกว่าปลอกกล้วยเข้าปากเสียอีก
 
หึ! รอฉันก่อนนะ ‘ของเล่น’ ชิ้นใหม่ของฉันรับรองอีกไม่นานเราต้องได้เจอกันแน่...