BADWISH สัมผัสรักร้ายของยัยตัวดี

ห้องคหกรรม  Empire Inter High School

“อีฟฉันไม่เข้าใจแกจริงๆ ทำไมแกยังคบอีตาวินเทอร์เป็นเพื่อนอยู่อีกเนี่ยทีกับคนอื่นแค่เดินเข้ามาขายขนมจีบแกก็ตัดชื่อพวกนั้นออกจากสารบบเฉยเลย แต่ทีกลับอีตานั่นแกกลับยอมให้เป็นเพื่อนอยู่ได้ รึว่าแกยังชอบ...”

“หยุดความคิดของแกไว้แค่นั้นเลยนะเอแคร์ วินเขาไม่เหมือนกับผู้ชายคนอื่นๆ อย่างน้อย...เขาก็มีความจริงใจมากกว่าพวกนั้น” ฉันพูดขัดขึ้นเพราะรู้ดีว่ายัยเอแคร์กำลังคิดอะไรบ้าๆ อยู่ -_-

“แต่เขาบอกเลิกเธอนะอีฟถ้าเป็นลูกโป่ง ลูกโป่งคงไม่อยากเห็นหน้าเขาหรอก T^T”

“ก็เพราะเขาจริงใจน่ะสิถึงได้บอกเลิกฉัน ฉันกับวินน่ะ เราไม่มีอะไรที่เข้ากันได้เลยนะคบกันแบบนี้น่ะดีที่สุดแล้ว และก็ดีเหมือนกันที่วินเป็นคนพูดก่อนเพราะฉันคงไม่กล้าขอเลิกกับเขาแน่ๆ เฮ้อ...เลิกพูดเรื่องนี้กันได้แล้ว เอแคร์แกช่วยหยิบกล่องกระดาษให้ฉันหน่อยสิอยู่ตรงชั้นวางของข้างๆ แกนั่นน่ะ”

ฉันก็รู้ดีอยู่หรอกว่าที่เอแคร์กับลูกโป่งพูดไปน่ะเป็นเพราะว่าพวกนั้นเป็นห่วงฉัน

เอ่อ...จะว่าไปฉันก็ยังไม่ได้แนะนำตัวเลยนี่ =O=;

สวัสดีค่ะ ^_^ ฉันชื่ออีฟ ฉันเรียนอยู่ที่ Empire Inter High School ห้อง 6A ค่ะ มีเพื่อนสุดซี้อยู่สองคนนั่นก็คือยัยเอแคร์กับยัยลูกโป่งพวกเราสามคนสนิทกันมาก ฉันอยู่คฤหาสน์หลังโต (ฟังไม่ผิดหรอกค่ะเพราะใครๆ ที่ได้มาเห็นบ้านของฉันต่างก็พากันร้องเป็นเสียงเดียวกันว่า ‘นี่มันคฤหาสน์ชัดๆ *O*!’ ) กับนิวเยียพี่ชายที่สุดแสนจะทั้งหวงทั้งห่วงน้องสาวอย่างกับอะไรดี และก็มีวาเลนไทม์พี่สาวคนโต (ลูกของคุณพ่อกับภรรยาเก่า) ที่แสนจะเลิศเลอเพอร์เฟคอยู่อีกคนค่ะ แต่พี่วาเพิ่งย้ายไปเรียนต่อที่อเมริกาเมื่อปีที่แล้วนี่เอง อ่า...คิดถึงพี่วาจัง Y_Y ฉันติดพี่สาวคนนี้เอามากๆ เลยนะ ส่วนคุณพ่อของฉันท่านเสียไปนานแล้ว จะทิ้งไว้ก็แต่ธุรกิจที่แสนจะยุ่งๆๆ ยุ่งจนทำให้คุณแม่แทบจะไม่มีเวลากลับมาที่ประเทศไทยเลย T_T (ที่บ้านของฉันทำธุรกิจผลิตและนำเข้าส่งออกรถยนต์แสนหรูหราไปยังประเทศต่างๆ ทั่วโลกซึ่งมีสำนักงานใหญ่อยู่ที่อเมริกา และเพราะเหตุนี้คุณพี่ชายของฉันถึงได้เปลี่ยนรถเป็นว่าเล่น -_- )

“อีฟ...”

คุณพ่อท่านเสียหลังจากที่ฉันจะลืมตาดูโลกได้ไม่กี่เดือนเอง คุณแม่ก็เลยไม่มีเวลาเลี้ยงฉันเพราะงานที่แสนจะยุ่งมากมาย -_- หน้าที่เลี้ยงฉันจึงตกเป็นของพี่วาเลนไทม์กับพี่นิวเยียไปโดยปริยาย และทั้งสองก็ช่วยกันเลี้ยงน้องสาวที่แสนน่ารักคนนี้ด้วยความรักที่ล้นปรี่! การที่พวกพี่ทั้งสองประคบประหงมฉันราวกับไข่ในหินก็ไม่ปรานนั้นมันทำให้ฉันเป็นเด็กที่ค่อนข้างเอาแต่ใจพอดูแต่ก็ไม่ได้มากมายอะไร (จริงๆ นะ...=O=;)

“นี่! ยัยอีฟ!”

เสียงตะโกนของเอแคร์ที่ดังอยู่ข้างหูทำเอาฉันยกมือปิดหูแทบไม่ทัน แล้วนี่มันจะตะโกนทำบ้าอะไรเนี่ย!  

“แกเป็นอะไรของแก ฉันเรียกตั้งนานแล้วนะ เอา! นี่กล่องกระดาษว่าแต่แกเหอะจะแบ่งขนมไว้ให้อีตานั่นอีกล่ะสิ -*-”

ยัยเอแคร์ปากก็บ่นแต่ก็ยังยื่นกล่องกระดาษที่ไว้สำหรับใส่เค้กมาให้ฉันอยู่ดี  -.-

“อย่าพูดมากน่าเอแคร์ จะว่าไปชื่อแกก็ออกจะเป็นขนมแสนหวานแต่ทำไมไส้ในแกถึงได้เผ็ดร้อนแบบนี้เนี่ยอยู่ใกล้แกมากๆ ฉันคงโดนรังสีอัมหิตของแกแผดเผาเป็นจุลแน่ๆ =_=;”

“ก็ฉันมันเล็กพริกขี้หนูไง -*-”

“ไง ^_^” และแล้วหนุ่มหน้าใสขวัญใจสาวๆ ก็โผล่หัวมาได้สักที -_-

 วินเทอร์เป็นผู้ชายที่น่าตาดีมากๆ เลยล่ะ ใบหน้าของเขาถือได้ว่าเรียวสวยไม่ต่างจากผู้หญิงเลยทีเดียว ผิวขาวเนียนนั่นเองที่เป็นตัวขับนัยน์ตาสีดำน่าค้นหานั่นให้โดดเด่น อีกทั้งสีผมดำสนิทอย่างธรรมชาติที่ผ่านการตัดแต่งมาอย่างดีนั่นชวนให้เขาดูมีเสน่ห์น่าค้นหาเข้าไปใหญ่ ทุกๆ อย่างที่รังสรรค์ออกมาเป็นเขาทำให้ฉันเคยตอบรับคำขอของเขา...ใช่ ฉันเคยคบกับผู้ชายคนนี้แต่มันก็ช่างเป็นช่วงเวลาที่แสนสั้นนัก

ถึงวินเทอร์จะเป็นฝ่ายขอเลิกด้วยเหตุผลที่ว่าเราสองคนเหมาะที่จะเป็นเพื่อนกันมากกว่า ถึงอย่างนั้นฉันกลับไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรเลยสักนิด นั่นคงเป็นเพราะว่าฉันเองก็ไม่ได้คิดกับเขาเกินว่าคำว่าเพิ่นด้วยล่ะมั้ง ^^ การที่เขากล้าพูดในสิ่งที่คิดออกมาตรงๆ มันทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่จริงใจและฉันกิดว่ามันไม่เสียหายอะไรนี่ที่เราจะคบกันเป็นเพื่อนต่อไป ^^

แววตาซุกซนขี้เล่นของเขาทำเอาใจฉันสั่นไหวได้ทุกทีสิน่า แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะฉันก็ยังคงจัดให้เขาอยู่ในฐานะเพื่อนอยู่ดี -////-

“นาย...มา...ช้า -*-” ฉันพูดเน้นทีละคำอย่างหงุดหงิด

“ก็มาแล้วนี่ไง~ หอมจังเลย ^_^;;”

“เอาไปแบ่งซัมกับพี่เรนด้วยล่ะไม่ใช่กินคนเดียวหมดอีก -_-”

ฉันหยิบกล่องกระดาษที่บรรจุขนมเค้กสูตรพิเศษที่ฉันคิดขึ้นมาเอง -v- ไว้สามชิ้นขึ้นมาใส่ถุงพลาสติกไว้ก่อนยื่นให้วินเทอร์พร้อมกับกำชับให้เขาแบ่งซัมเมอร์กับพี่เรนนี่กินด้วย ก็เมื่อวันก่อนฉันแวะไปที่ร้านของพี่เรนนี่ พี่เรนนี่เดินมาทวงขนมเค้กที่ฉันบอกว่าจะทำมาฝากอ่ะ ฉันเลยจับได้ว่าอีตาวินเทอร์แอบฮุบขนมเค้กไว้กินคนเดียวอ่ะดิ =_=^

“รู้...รู้ได้ไง =O=;” ดูเจ้าตัวจะตกใจมากเลยที่ฉันจับผิดเขาได้

ถึงจะเป็นหนุ่มหล่อเพอร์เฟคยังไงแต่หมอนี่ก็แพ้ทางขนมหวานอยู่ดีเห็นเป็นไม่ได้ต้องกระโดดเข้าใส่ทุกที =_=; แต่ที่ไม่น่าเชื่อยิ่งกว่าก็คือนายซัมเมอร์น้องชายฝาแฝดของหมอนี่น่ะสิหน้าโหดมากๆ พูดก็แสนจะกวนประสาทอย่างที่สุดกลับชอบของหวานอย่างกับอะไรดี เวลาเจอกันทีไรหมอนี่ชอบทำหน้าโหดแถมปากร้ายใส่ฉันตลอดแต่กลับชอบเอาขนมของฉันไปกินก่อนคนอื่นอีก =­_= เป็นไงล่ะฝีมือของฉันอร่อยล่ะสิท่า O\\( -V- )//O อีกคนก็คือพี่เรนนี่สาวสวยที่หลงไหลขนมหวานไม่แพ้น้องชายฝาแฝดเลยถึงขนาดลงทุนเปิดร้านกาแฟเล็กๆ เลยนะเนี่ย

“เมื่อวันก่อนฉันแวะไปที่ร้านมาน่ะ...”

“อย่างนี้นี่เอง ^^;;”

“อ่าว! ไอ้วินแกอยู่นี่เองหรอตามหาซะตั้งนาน~ ^_^”

ฉันหันไปตามเสียงทุ้มนุ่มของคนที่แทรกบทสนทนาของฉัน เขาเป็นชายหนุ่มที่มีใบหน้าที่หล่อเหลาบาดใจสาวๆ ผิวขาวเนียนใสซะจนผู้หญิงบางคนยังแอบอิจฉานั่นรับกับผมสีชาอ่อนได้เป็นอย่างดี อีกทั้งยังช่วยขับนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มชวนหลงใหลให้เด่นชัดขึ้นอีกเป็นเท่าตัว ใบหน้าที่หล่อละลายใจสาวกับนัยน์ตาน้ำตาลเข้มคู่นี้มันทำให้ฉันนึกถึงใครบางคน ...แต่ในความเหมือนก็ยังคงมีความต่างปะปนอยู่เช่นกัน ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่แลดูซุกซนบวกกับท่าทางขี้หลีของหมอนี่มันทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างประหลาด

“พวกแกคงไม่ได้ตั้งใจตามหาฉันจริงๆ หรอกใช่มั้ย -_-” วินเทอร์หันกลับไปถามเพื่อนของเขาทั้งสองอย่างรู้ทัน

“วินแกจะไม่แนะนำเพื่อนให้พวกฉันรู้จักหน่อยรึไง ^_^”

“เอ่อ...อีฟนี่”

“วิน นี่มันตัวอะไรน่ะ...อย่าบอกนะว่าเป็นเพื่อนนาย =_=”

ฉันขัดขึ้นเมื่อเห็นว่าวินเทอร์กำลังจะแนะนำเพื่อนของเขาเพื่อนที่ฉันไม่ได้อยากรู้จักสักนิด ก่อนที่จะจิกสายตามองอีกตาขี้หลีนั่นตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกที ทำเอาคนที่เพิ่งเข้ามาถึงกับอึ้งไปตามๆ กัน

 “(^_^);;  (=O=)v  (=_=)^” นี่คือสีหน้าของวินเทอร์กับเพื่อนเขาอีกคนและนายขี้หลีนั่น กำลังอึ้งกิมกี่กับประโยคทักทายที่ไม่เหมือนใครของฉัน ^^

“เฮ้ย! วินสงสัยเพื่อนแกคงมีปัญหาทางด้านการมองเห็นแน่ๆ เลยว่ะ =_=^” นายขี้หลีมองฉันอีกทีก่อนหันไปทำท่ากระซิบกับเพื่อน…แต่มันช่างเป็นการกระซิบที่ดังเป็นบ้าเลย

“-_-^^” หนอยไอบ้า! อย่านึกว่าฉันไม่ได้ยินนะ

“นี่เพื่อนๆ ฉันเอง เอ็นเจกับ...” วินเทอร์ยังคงพยายามแนะนำเพื่อนเขาอยู่ดีแต่อย่านึกนะว่าฉันจะอยากรู้จักกับหมอนั่นนะ แค่เห็นหน้ากับหาทางแสนกะล่อนของหมอนั่นแล้วฉันยิ่งเกลียดขี้หน้าเข้าไปอีก

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะเอ็นเจ ฉันขอตัวก่อนนะค่ะ ^_^” ฉันทักเอ็นเจแบบขอไปทีซึ่งเอ็นเจเองก็คงจะรู้ถึงได้แค่ยิ้มตอบกลับมาเท่านั้นส่วนอีกคนนะหรอ เหอะ!

“ผมสกายครับยินดีที่ได้รู้จัก (^_^)^” หน้าด้านอย่างไร้ที่ติไง! คนเขาไม่อยากรู้จักยังจะหน้าด้านแนะนำตัวเองอีก -_-

“วินอย่าให้ฉันรู้นะว่านายไม่แบ่งขนมเค้กให้พี่เรนอีกน่ะ -_-” ฉันไม่แยแสต่อการแนะนำตัว (อีกครั้ง) ของหมอนั่นเลยคนอะไรหน้าด้านหน้าทนจริงๆ

“ไม่ยักรู้แฮะ... ว่านอกจากสายตาจะไม่ดีแล้วหูยังไม่ดีอีก เฮ้อ! น่าเสียดายจัง ^_^”

“นี่นาย!” ดูสิหมอนี่ยังจะยื่นหน้าที่แสนอ้อนมืออ้อนเท้ามาใกล้ฉันอีก

“สกายครับยินดีที่ได้รู้จัก ^_^”

“แต่ฉันไม่ยินดี! วิน! นายพาไอ้ที่นายเรียกว่าเพื่อนกลับไปเดี๋ยวนี้เลยนะก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน บอกตามตรงฉันเสียดายเค้กของฉันที่กำลังจะลอยไปโปะหน้า... -_-^” ฉันว่าพลางหันไปมองหน้าอีตาสกายเป้าหมายของเค้กลอยฟ้าในมือของฉัน

“เอ่อ อีฟใจเย็นๆ นะ ใจเย็นๆ ก่อน เฮ้ย! ไอ้กายกลับ -O-;” วินเทอร์รีบเข้ามาดึงแขนของสกายกายทันทีเพราะเขารู้ดีว่าฉันเป็นคนที่พูดจริงทำจริงเสมอ

“ฮะๆๆ ขอโทษครับ ขอโทษ คนสวยใจเย็นๆ สิครับ งั้นพวกผมไม่กวนล่ะ ^O^;”

หมอนั่นเดินออกไปยังไม่ทันพ้นประตูเลยก็หันกลับมายักคิ้วกวนบาทาสิ้นดีให้ฉันอีก -*- “ไว้เจอกันนะครับอีฟ >_<”

ไว้ชาติหน้าเหอะเกลียดจริงเชียว ว่าแต่ทำไมหน้าของหมอนั่นถึงได้...

“เฮ้! อีฟ”

“เอแคร์ แกจะเสียงดังไปทำไมเนี่ยอยู่ใกล้กันแค่นี้เอง -*-” บ้าจริงยัยเอแคร์เคยเรียกฉันดีๆ เป็นกับเขาบ้างมั้ย! -_-

“แกไม่เป็นอะไรใช่มั้ยอีฟ...ฉันเห็นนะหน้าแกตอนที่มองหมอนั่นเมื่อกี๊น่ะ คนอะไรหน้าคล้ายกันเป็นบ้าเลย O_O”

“อีฟอย่าโกหกลูกโป่งนะ ...อีฟยังไม่ลืมพี่คนนั้นใช่มั้ยถึงได้ทำท่าอาลัยอาวรณ์ตอนหมอนั่นกำลังไปแบบนั้นน่ะ Q_Q”

“ฉันไปทำสีหน้าแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน =_=; ...ถึงหมอนั่นจะมีอะไรบางอย่างที่คล้ายพี่ฮีทก็เถอะ แต่รับรองว่ามันไม่มีทางมาทำให้ความรู้สึกของฉันเปลี่ยนไปได้ง่ายๆ หรอกน่า!”

ไม่ใช่ว่าฉันยังลืมพี่ฮีทไม่ได้หรอกนะลูกโป่ง...แต่ตรงกันข้าม ฉันนี่แหละที่เป็นคนเลือกที่จะเก็บความทรงจำต่างๆ ของฉันกับเขาเอาไว้! ...ความทรงจำแสนเจ็บปวดที่ฉันเป็นคนสร้างมันขึ้นมาเองกับมือ...

เม้นท์นิด โหวตหน่อย จะช่วยเป็นกำลังใจให้  'นัก(อยาก)เขียน'  คนนี้ได้มากมายเลยค่ะ ^^