IDOLS : All Star Battle SNSD Editon

IDOLS : All Star BattleChapter 1 "Beginning"     ...โซล ปี 2012 กลางดึก จู่ๆก็มีเสียงระเบิดดังสนั่นขึ้นมา แต่กลับไม่มีใครรู้สึกเลยซักนิด จะมีเพียงแต่วัยรุ่นชายหญิงแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้สึก และหลังจากนั้นเหุการณ์ก็จบลงไป เหลือไว้แต่ความสงสัยของคนบางคนเท่านั้น...
    
     เช้าวันต่อมาก็มีหลายคนมาพูดกันถึงปรากฏการณ์ครั้งนี้กันยกใหญ่ แต่เนื่องจากไม่มีการยืนยันกันทุกคนจนกลายเป็นเรื่องที่กำลังจะถูกลืมในไม่ช้าแน่นอน
     ยกเว้นเด็กสาวคนหนึ่งที่กำลังดูข่าวนี้อย่างใจจดใจจ่อ เธอคือ "อิมยุนอา"
     "จริงๆด้วย ไม่ได้มีแค่เราคนเดียวที่รู้สึก" เธอพูดขึ้นมาระหว่างดูข่าวอยู่ จนแม่ของเธอต้องมาถาม     "อะไรลูก รู้สึกอะไรงั้นเหรอ?" แม่ของเธอถามและพลางชงกาแฟไปด้วย     "เนี่ยค่ะแม่ ในข่าวนี่ หนูว่าเมื่อคืนหนูก็รู้สึก เสียงระเบิดดังสนั่นลั่นไปหมดเลย นี่ทุกคนไม่รู้เลยเหรอ?"      "ไม่เลยจ๊ะ ลูกคงฝันนั่นแหละนะ ไม่ต้องไปคิดมากหรอก รีบไปมหาลัยได้แล้วล่ะ"      "ค่าาาา แหม ไล่กันเลยนะคะแม่" ยุนอาพูดและเข้าไปกอดด้านหลัง     "นี่! ลูกคนนี้นี่ ไปได้แล้ว เดี๋ยวก็สายหรอก" แม่ของเธอยิ้มและรีบไล่ไป     ระหว่างนั้นเธอก็อยู่ที่มหาลัย ซึ่งกำลังมีคนเยอะมากกำลังมุงอะไรกันอยู่ซักอย่าง ด้วยความเป็นคนขี้สงสัยของเธอเธอจึงเข้าไปดูด้วย มันเป็นซุ้มของพวกบ้าลัทธิโบราณของเกาหลีที่พักหลังนี้ออกมากันบ่อยเหลือเกิน     "ทุกท่าน โปรดฟังทางนี้" ผู้หญิงแก่ๆท่าทางไม่ค่อยดีพูดออกมา "นี่เป็นปีที่โลกเก่ากำลังจะดับสูญลงไป กำลังจะมีโลกใหม่เข้ามาแทนที่ ถึงเวลาแล้วที่เราจะยอมรับเรื่องนี้"     ยุนอาตั้งใจฟังมาก     "เป็นโลกที่จะเกิดสิ่งใหม่ๆที่สวยงาม แต่จะต้องก้าวผ่านบางอย่างไป ซึ่งจะต้องมี 'ราชินี' เป็นผู้นำพาไป ราชินีที่มีอำนาจสูงสุดของโลกนี้ ถึงเวลาแล้วที่เหล่าหญิงสาวที่ถูกเลือกจะต้องแย่งชิงกันเพื่อให้ได้ซึ่งตำแหน่ง 'ราชินีแห่งโลกใหม่'"     ทุกคนที่มุงอยู่นั้นต่างก็พูดว่าไร้สาระกันทั้งนั้น บ้างก็ว่ายายแก่นี่บ้าไม่ก็เสียสติ มีเพียงยุนอาคนเดียวที่ติดใจกับเรื่องนี้ และเมื่อยุนอามองไปรอบๆ เธอก็สังเกตเห็นชายคนหนึ่งกำลังมองมาที่เธออยู่ไกลลิบ และก็รีบวิ่งไปไหนก็ไม่รู้     ต่อมา ยุนอามานั่งคอยใครบางคนอยู่ที่ร้านกาแฟ และนั่งคิดเรื่องที่ได้ยินมาอยู่ตลอด ใจลอยขนาดลืมไปว่ากาแฟที่สั่งมามันร้อนเลยเผลอจิบไปซะลวกปาก ทำเอาคนอื่นมองเลย     ตอนนั้นเองคนที่เธอรออยู่ก็มาแล้ว "พี่คะ ยังไม่เรียนเหรอ?"     "มาแล้วเหรอ ซอฮยอน" ยุนอาทักตอบ ซอฮยอนเด็กกว่ายุนอาปีเดียว แต่ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าตัวเธอเองซะอีก ทำให้ยุนอามักจะมาปรึกษาเรื่องต่างๆหลายเรื่องตั้งแต่อยู่มัธยมปลายแล้ว "แล้วเธอล่ะไม่มีเรียนเหรอไง?"     "วันนี้ฉันหยุดค่ะ ก็เลยออกมาตามที่นัดได้" ซอฮยอนกำลังจะนั่ง แต่ก็เอาผ้าออกมาเช็ดเก้าอี้ก่อนจะนั่ง     "ยังรักความสะอาดเหมือนเดิมเลยนะ" ยุนอาพูดแกมเหน็บแนม     "ไม่ได้นะคะ สุขภาพต้องมาก่อนทุกอย่างเสมอ ไม่ได้ไม่ได้" เธอพูดพลางเอากระดาษทิชชู่มาเช็ดปาก "แล้วพี่นัดฉันมาตอนนี้ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจเหรอคะ?"     "เธอเห็นฉันเป็นคนซีเรียสเหรอเนี่ย? จริงๆมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตนะ แต่มันค้างคาใจฉันมาก" ยุนอาพูดขึ้น "เธอเคยได้ยินเรื่องราชินีแห่งโลกใหม่หรือเปล่า?"     "หือ?" ซอฮยอนสะดุ้งขึ้นมา "ทำไมถึงพูดเรื่องแบบนี้ล่ะคะวันนี้"     "ก็แค่...อยากรู้น่ะ"     "มันเป็นตำนานเก่าแก่ของประเทศเราค่ะ ตั้งแต่สมัยโกโชซอนนู่แล้วค่ะ เท่าที่ฉันรู้มันเป็นนิทานที่แต่งขึ้นมาในสมัยนั้นน่ะค่ะ"     "อ่ะ..อ๋อ ใช่ มันเป็นแค่นิทานสินะ" ยุนอาถอนหายใจ "นี่ฉันคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย"     "ไม่ต้องคิดมากค่ะ วิชาประวัติศาสตร์มันเป็นปกติที่เราจะลืม" ซอฮยอนยื่นหน้าเข้ามาพูด     "มันไม่ใช่แบบนั้นย่ะ!" ยุนอาเถียง     และตอนนั้นเองก็มีเสียงะเบิดดังขึ้นอีกหน!!! "ว้ายยย" ยุนอาร้องขึ้นมา และตอนนี้ทุกอย่างสั่นไหวไปหมด เธอมั่นใจแล้วว่าครั้งนี้ทุกคนรู้สึกเหมือนเธอแน่     "อะไรกัน! แผ่นดินไหวเหรอเนี่ย!?" ยุนอาลุกขึ้นและจูงมือซอฮยอนออกไป ตอนนี้ทุกคนเกิดความโกลาหลขึ้นไปทั่ว ยังดีที่ตึกยังไม่ถล่มลงมาซะก่อน และทั้งสองไปหลบกันอยู่ใต้ตึกแห่งหนึ่ง     "เกาหลีใต้มีแผ่นดินไหว ไม่เห็นเคยเรียนเรื่องนี้มาก่อนเลย!!" ซอฮยอนพูดขึ้น     "เธอบอกเองไงว่ามันลืมกันได้น่ะ" ยุนอาเหน็บอีกรอบ จนไปสังเกตเห็นเงามาล้อมรอบเธอทั้งคู่      ทันใดนั้นตึกที่พวกเธอหลบอยู่ ถูกยกออกไป! โดยสัตว์ประหลาดที่มีรูปร่างเหมือนกับยักษ์!!!      ซอฮยอนเห็นแล้วรับวิ่งออกไปทันที แต่ยุนอายังยืนอยู่ (คงวิ่งไม่ออกมั้ง)     "ตัวอะไรกันเนี่ยยยย" เธอตะโกนไปหามันทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะตะโกนไปทำไม     "ไอดอลส์" ยักษ์ตัวนั้นพูดขึ้น ยุนอาคิดว่าเจ้ายักษ์นี่เห็นเธอเป็นนักร้องหรือเปล่า? แต่จะมามัวเสียเวลาคิดไม่ได้แล้ว เพราะมันยืนอยู่ตรงหน้าเธอนี่เอง และเอามืออันใหญ่เบ้อเริ่มเทิ่มของมันกวาดเข้ามา     "ฉันกำลังฝัน! ฉันกำลังฝัน! ฉันกำลังฝัน!" เธอหลับตาปี๋     "พี่ยุนอาาาาาาา!!!!"ซอฮยอนร้องด้วยความตกใจ ยุนอาเอามือมาบังไว้ด้วยสันชาตญาณ แต่จู่ๆยักษ์ตนนั้นก็กระเด็นออกไป!     ยุนอาคงนึกว่าตัวเองไปสวรรค์แล้ว แต่เมื่อเธอลืมตาขึ้นมา เธอก็เห็นว่า ที่มือทั้งสองข้างของเธอ มีแสงสว่างประหลาดสีขาวนวลออกมา เหมือนกับไฟสีขาวที่โชดช่วงและสว่างจ้า     แต่ตอนนั้น ซอฮยอนที่ยืนอยู่กลับมองอยู่เฉยๆซะอย่างงั้น     "นี่..นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย!? ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย!?" ยุนอาตกใจกับแสงสีชาวที่มือตัวเองเป็นอย่างมาก แต่ที่ต้องตกใจกว่าคือ ยักษ์ตนนั้นกำลังลุกขึ้นมาแล้ว!     "ไอดอลส์.....ราชินี....โลกใหม่!!!" มันพูดแต่คำเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา จนในที่สุดมันก็ลุกขึ้นมา     "อ๊ายยย ลุกขึ้นมาแล้ว!" ยุนอายังคงตกใจอยู่ และทำตัวไม่ถูกกับเหตุการณ์ตรงหน้า     "พียุนคะ รีบไปจากที่นี่เถอะค่ะ!" ซอฮยอนรีบเข้ามาจับมือเตรียมตัวลากไป     "ฉันรู้! แต่มือของฉันนี่หล่ะ" ระหว่างนั้นยักษ์ตนนั้นก็ใกล้เข้ามาแล้ว!!     "ไอดอลส์! ราชินี!" ยักษ์ตนนั้นพูดและเตรียมตัวทุบแล้ว     "อะไรก็ไม่รู้ แต่...ย๊าาาาา!!!" เธอยิงพลังแสงนั้นออกไป พลังแสงนั้นเปลี่ยนสภาพเป็นเหมือนตาข่ายแสงห่อหุ้มเจ้ายักษ์ตนนั้นไว้จนมันล้มลงไป แผ่นดินสะเทือนไปหมด หลังจากนั้นแสงสีขาวที่มือของเธอก็หายเข้าไปในมือเธออีกครั้ง      ตอนนั้นเอง มีรถยนตร์คันสีดำพุ่งตรงเข้ามาด้วยความเร็วสูงและมาจอดตรงหน้าทั้งสองสาว กระจกรถเปิดลงมา เป็นชายคนที่ยุนอาเห็นในตอนนั้นเอง     "สาวๆ รีบขึ้นมาเลย เร็วๆ" ชายคนนั้นพูดขึ้น     "นี่ คุณคือ.."     "พี่อีทึก!" ซอฮยอนพูดชื่อของชายคนนี้ขึ้นมา     "เอ๊ะ! ซอฮยอน! เธอรู้จักเขาเหรอ!? เขาเป็นใครน่ะ!?" ยุนอาถามอย่างเร่งเร้า     "ไว้ค่อยคุยกันได้มั๊ย ขึ้นมาที่รถก่อน จะพูดอะไรค่อยพูดเหอะน่า!" อีทึกรีบเร่งทั้งสองจึงขึ้นไปบนรถกันและออกรถไปเลย     "นี่มันไม่ใช่เรื่องจริง ฉันกำลังฝันอยู่ ขอเถอะ ตื่นซักทีเถอะ ตื่นตื่นตื่นตื่นตื่นตื่น!!!!" ยุนอาที่กำลังอยู่ในภาวะตกใตก็ยังตกใจอยู่แบบนั้น จนอีทึกต้องตะโกนเรียกสติ     "นี่! ลืมตาได้แล้ว! นี่น่ะไม่ใช่ฝันหรอกนะ!"     ยุนอาลืมตาและเงยหน้าขึ้นมาด้วยสีหน้าไม่ค่อยรับได้     "ฉันสิต้องถามคุณ! คุณเป็นใคร ทำไมยัยซอฮยอนถึงได้รู้จักคุณ แล้วที่เกิดขึ้นนี่มันอะไรกันแน่น่ะ หา!"     อีทึกหันไปมองหน้าซอฮยอน แต่เธอก็ส่ายหน้าและเหมือนจะบอกว่าให้เขาเป็นคนพูดเอง     "นี่เธอไม่รู้อะไรเลยใช่มั๊ยเนี่ย เอางี้ เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังทั้งหมดเลย ยังมีอีกเป็นร้อยเรื่องที่เธอต้องรู้ อิมยุนอา"     "หา?"     และรถก็ยังขับต่อไปเรื่อยๆ ท่ามกลางความโกลาหลในตอนนี้...(โปรดติดตามตอนต่อไป)