Sugar Love หลุมรักร้าย ของนายหน้าหวาน

 

 

Sougr Love หลุมรักร้าย... ของนายหน้าหวาน


Chapter 6

" โทโมะ รอด้วยดิ บอกมาว่าเพราะอะไร!!"
และแล้ว ยังคงตื้อเขาไม่ยอมเลิก นี่เขาจะรู้มั้ยน่า ว่าฉันเป็นคนใจร้อนมากขนาดไหน
 
ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!
 
ฉันวิ่งลงบนไดอย่างไววา ตาโทโมะบ้าเดินเร็วซะมัดเลย วิ่งตามแทบจะไม่ทัน อีกอย่างบ้านหลัง
นี้ก็ใหญ่โตเหรือเกินนน~~ จะเดินไปไหนมาไหนต้องเหมื่อยแถมยังลำบากอีก เพราะมันกว้างมากๆ ทำเป็นสนามเตะบอลก็ยังได้เลย!! (เวอร์อีกแล้ว - -^)
" โทโมะ โมะ!!"
ฉันเรียกชื่อเขาเพราะเห็นว่าเขาหยุดเดินแถวๆบันไดขั้นสุดท้าย แต่..! ทว่า
เท้าฉันดันเหยียบพลาดขั้น
 
"กริ๊ดดดดดดดดดด >0< "
 
ตุบ!!
ฉันตกบันไดแล้วแน่ๆๆเลย แง่ๆๆ T^T เอ๋!!แต่ข้องใจอยู่อย่างหนึ่งอ่า
ทำไมพื้นมันไม่แข็งเลยล่ะ นุ่มอีกด้วยซ้ำไป แถมฉันก็ไม่รู้สึกเจ็บด้วย หรือว่าฉันตายแล้ว!!
แง่ๆๆๆๆ TT0TT พรุ่งนี้ฉันต้องไปรับน้องอยู่ที่ทะเล แล้วก็ถูกแต่งตั้งให้เป็นรุ่นพี่อย่างเต็มตัว
คงไม่ได้ทำแล้วแน่ๆเลย อีกปีเดียวก็จะเรียนจบแล้ว อีกอย่างฉันต้อง บราๆๆๆๆๆๆๆ
(หยุดเพ้อสักที -O-)
 
" แก้วใจ ตัวเธอเนี่ย หนักซะมัดเลย "
 
สียงเข็มๆ คุ้นๆดังขึ้นอยู่ที่ข้างหูของฉัน ทำให้ฉันลืมตาขึ้นมาทันที
"0.0"
 
"เธอเนี่ย ซุมซ่ามจริงๆ 'สวย' แต่ทำไมเฟอะฟ่ะถึงขนาดนี้ว่ะ เดินตกบันไดซะงั้น -_-^"
" วะ ว๊าย!! >_< "
จู่ๆโทโมะก็อุ้มฉันขึ้นลอยอยู่กางอากาค ฉันร้องพร้อมกับเกาะไหล่กว้างๆของคนตรงหน้าไว้
กลัวตกซ้ำสองง่ะ T^T
โทโมะยิ้มบางๆที่มุมปาก ก่อนจะอุ้มฉันเดินไปวางบนโซฟา ใกล้ๆจุดกับนั้นพอดี
จากนั้นเขาก็ทิ้งตัวนั่งลงโซฟา ข้างๆตัวฉันด้วยอีกคน
" เธอคงเหมื่อยสินะ พักผ่อนก่อนเหอะ เดี๋ยวตื่นขึ้นมา ฉันจะบอกสิ่งที่เธออยากรู้ทุกอย่าง "
ฉันนั่งเงียบ ในขณะที่หัวของฉันซบลงบนบ่าของเขา ตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้
โทโมะใช่มืออีกข้างโอบไหล่ของฉันไว้ ฉันไม่ได้เป็นพวกขาดความอุบอุ่นซะหน่อย >///<
แต่ก็นะ ยังไงก็อุ่นดี อีกอย่างฉันก็ไม่มีแรงจะเถียงกับเขาแล้ว เปีอกตาของฉันค่อยๆหลับลง
เรื่อยๆๆ และในที่สุดมันก็ปิดสนิทจนได้
 
 
ฉันรู้สึกตัวอีกที่ก็พบว่า ตัวเองยังนอนบนตักของโทโมะอยู่ที่โซฟา ให้ตายเถอะน่าอายซะมัดเลย
ฉันรีบเด่งลุกขึ้นมา โดยอัตนัติ
" ตื่นแล้วหรอ "
ฉันหันไปมองต้นเสียงด้วยสีหน้าหวาดหวั่น โทโมะกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ พลางส่งยิ้มมาให้ฉันบางๆ
" โธ่ นี่มันกี่โมง กี่ยามแล้วเนี่ย ยังมืดอยู่เลย "
ฉันพึมพำ ก่อนจะหันซ้าย หันขวา มองดูรอบๆ นี่ฉันนอนได้นอนดี ถึงขนาดนี้เชียวหรอ
ตั้งแต่กางวัน ยัน กางคืน - -*
" เดี๋ยวฉันจะออกไป ซื้อ อะไร ให้กิน รออยู่นี่นะ "
เขาลุกยืน พร้อมกับหยิบเสื้อขึ้นมาสะบัดให้เป็นทรงเดิม
" ก็ได้ นายรีบมาเร็วๆล่ะ "
" ทำไม กลัวจะคิดถึงฉันหรอ ^^"
หมอนี้ ก็ดันยิ้มอยู่ได้ มีไรให้ยิ้มนักหนา ฉันเบ้ปาก ก่อนจะส่งสายตาใปให้เขา อย่างเอาเรื่อง
" ใครจะคิดถึงนายกันเล่า ฉันกลัวผีมากกว่าย่ะ "
ยิ่งอยู่คนเดียว กางค่ำ กางคืน แบบนี้ ฉันอดที่จะคิดแบบนั้นไม่ได้ และที่สำคัญอ่ะนะ ที่นี่ ไม่
ใช่บ้านฉันด้วย เกิดฉันหัวเสียขึ้นมาจะทำไงล่ะ -*-
" งั้น ฉันไปไม่นานหรอก ถ้าง่วงก็นอนอีกได้นะ เดี๋ยวมา "
" อื้อ "
ฉันครางตอบรับในรำคอ ก่อนที่โทโมะจะหัวเราะ หึๆ แล้วเดินออกไปทันที
 ปัง!!!
เสียงปิดประตู ของเขาทำเอาฉันสะดุ้งกันยกใหญ่ ตาบ้าเอ๊ย!!! ประตูมันไม่พังลงตรงหน้าก็บุญ แค่ไหนแล้ว
ห้องรับแขกกับโซฟา ข้างล่างนี่มันไม่ดีเลยนะ เสียงอะไรดังนิดหน่อยก็ได้ยินซัดแจ๋ว
ฉันจะหลับลง มั้ยเนี่ย ทั้งๆที่ตัวเองก็ยังง่วงอยู่แท้ๆเลย แต่ เพราะไม่มีโทโมะอยู่ด้วยมั่ง
ฉันเลย ไม่อุ่นใจ
พอฉันนั่งเงียบๆ คนเดียวไป ได้สักพัก ไฟในห้องก็ดับลงกะทันหัน ทำให้เหรือแต่ความมืด
เข้ามาแทน ยิ่งฉันลืมตาในความมือแบบนี้ ถึงได้รู้ว่าฉันกลัวมากขนาดไหน ทั้งบ้านมืดสนิท
ไม่มีแม้แต่ แสงไฟเล็ดลอดเข้ามา ...
และนานอยู่ที่ฉันจะปรับสายตาให้ชิน และรู้สึกว่ามีเสียงบางอย่างหยุดลงที่หน้าประตู
เอาแล้วสิ!! จะทำยังไงดีๆๆ โทโมะๆๆๆ นายรีบกลับมาเร็วๆสิ ฉันกลัวนะโวย ฉี่จะราดอยู่แล้วเนี่ย T^T
เสียงก๊อกแก๊ก ดังขึ้นมาจากประตูห้องรับแขก ที่ฉันกำลังนั่งตัวสั่น เหมือนลูกนกตกน้ำ
และดูท่าว่ามันจะถูกเปิดออกแล้วล่ะ
ฉันหลับตาปี๋ แล้วก็ท่องนะโม พุทโธ ธัมมัง สังฆัง อย่างบ้าครั่ง มั่วไปหมด ใจเต็นรัวชนิดที่ว่ากระโดง กระเด็น ออกมาจากอก เสียให้ได้
พอเสียงประตูนั่นถูกปิดลงอีกครั้ง เสียงฝีเท้าก็คืบคลานเข้ามา และมันก็เลือกที่จะหยุดอยู่โซฟาข้างๆฉัน
พระเจ้า!! พ่อแก้ว แม่แก้ว ชวยหนูด้วยยยยยยยยยยยยยย T0T
โซฟาเริ่มทรุดยวบลง ผะ... ผีนั่นมันนั่งลงบนโซฟา แล้ว โอ๊ะ!! ฉันอยากจะกัดลิ้นตายไปซะตรงนี้
อยากได้อะไร อยากกินอะไร ทำไมไม่บอกฉันในฝันเล่า มาทำแบบนี้ ฉันจะขาดใจตายไปซะก่อนนะ รู้มั้ย
พอฉันกำลังจะลุกหนี แต่ทว่า!! มือหน้าของผีตนนั้นก็ฉุดฉันเอาไว้ อือๆๆๆ ปล่อยฉันไปเถอะนะ
เจ้าผีบ้า ฉันกลัวแล้วววว สาบานว่าจะทำบุญใส่บาตร ไปให้!!! T_T
ฉันพยายามปลดข้อมือออก แต่มันก็หนาแน่น ซะเหรือเกิน แต่ยิ่งดิ้นเท่าไรอีกฝ่ายก็ยิ่งรัดแน่นเท่นั้น  ด้วยอารามตกใจถึงขีดสุด บวกกับความกลัวอันร้ายแรง
ฉันเลยเตะผีตนนั้นสุดแรงเกิด และดูท่าว่าจะโดนเข้าเต็มๆซะด้วย ฝีเท้าเราเนี่ย สุดยอด
พลั่ก!!!
" โอ๊ย เจ็บ!!!"
มันร้องค่า มันร้อง
ว่าแต่ว่า เสียงมันคุ้นๆนะ เอ่อ ไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดไว้แฮะ เสียงนั่นโอดครวญไม่เลิก
ฉันที่สติเริ่มกลับมาอยู่กับเนื้อกันตัวก็ค่อยๆ มองร่างในเงามืด พอเห็นเขาชัดๆ แบบนี้ ถึงรู้เลย
ว่าไม่ใช่ ผีบ้า ผีบอ อะไรหรอก แต่เป็น...
" โทโมะ!!"