Sugar Love หลุมรักร้าย ของนายหน้าหวาน

10.0

เขียนโดย evan

วันที่ 30 ธันวาคม พ.ศ. 2554 เวลา 19.04 น.

  14 chapter
  89 วิจารณ์
  22.10K อ่าน
แชร์นิยาย Share Share Share

 

5)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

                                                                         

 Sougr Love หลุมรักร้าย... ของนายหน้าหวาน

 

Chapter 5

 

" พวกเธอทำไรแก้วใจน่ะ พิม หวาย จินนี่  !! "

 

" ว๊ายย!! โทโมะ!!"

สามสาวยังคงพร้อมใจกันประสารเสียง 'ตกใจ' ใช่พวกเธอตกใจ จนหน้าเหวอไปเลยล่ะ

 

และรีบปล่อย แขนของฉันโดยอัตโนมัติ

ฉันรู้สึกว่าร่างของฉันเซถลาเกือบหงายหลังเพราะแรงเหวี่ยงของยัย พิมกับจินนี่ แต่ก็ไม่ได้

ล้มนะ เพราะโทโมะวิ่งเข้ามาประคองฉันเอาไว้ได้ทันเวลาพอดี

 

" ฉันถามว่าพวกเธอทำไรแก้ว หูแตกรึไงว่ะ!!!!"

 

" ทะ โทโมะ เออ...คือ...พวกเรา "

พิม พูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ และ อีกสองคนที่เหรือ ก็เอาแต่ก้มหน้า

 

" ไปตายซะ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้า !!!"

 

" โทโมะค่ะ แต่ว่า..."

 

" บอกให้ไปไง ก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหว ต่อยผู้หญิงขึ้นมา ไม่รู้ด้วยนร้า!!!"

 

สายตาของเขาโหดร้ายมาก นี่ขนาดฉันไม่ได้โดน ฉันยังกลัวเลย แล้วนี่ยิ่งเป็นสาวๆๆ

พวกนั่นล่ะก็ กลัวจนแทบจะเป็นลมไปเลยล่ะ

 

 

 

 

วันต่อมา

 

ปริบๆๆๆๆ

 

ฉันกระพริบตาถี่ๆ เมื่อแสงแดดมันส่องมาโดนตา ฉันไม่รู้เลย ว่าตัวเองหลับไปตั้งแต่ตอนไหน

มันเริ่มทำให้ฉันที่กำลังงัวเงียต้องลุกขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ 

ทันทีที่ลืมตาฉันก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงสุดหรู รอบข้างมีข้าวของเครื่องใช่ครบถ้วน

ตู้เสื้อผ้าสีฟ้าขนาดใหญ่ตั้งเด่นเป็นสง่า ถัดออกไปเป็นโต๊ะไม้กับเก้าอี้

เล็กๆ ไว้สำหรับนั่งเล่น ทุกอย่างดูสะอาดตาไปหมด ไม่มีแม้แต่คราบฝุ่นสักนิดเดียวเลย ...

ทำไม่ห้องนี้มันสวยยังกะ 'วัง' นะเหมือนฉันเป็นเจ้าหญิงเลยล่ะ *0* (เวอร์ - - )

เอ๋~~หรือว่าฉันจะฝันไปเองหว่า

คิดได้อย่างนั้น ฉันก็พยายามยันตัวเองให้ลุกนั่งอยู่ที่ตรง แต่ว่ามือของฉันดันไปสัมผัสกับแขน

ของใครก็ไม่รู้ อยู่ข้างๆฉันเองแหละ พอหันไปมอง ปุ๊บ ... 0_0 !!!

 

" กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!! "

ฉันกริ๊ดดังลั่น เมื่อเจอกับคุณชายรูปหล่อหน้าหวาน จนน้ำตานเรียกปู่ - - อย่างโทโมะ นอนอยู่ ในระยะห่างไม่ถึงสองเซนติเมตร!!

 

" โอ๊ย!! แก้วจะร้องทำไมล่ะ หะ หูฉัน!!"

หมอนั่นพลิกตัวตกจากเตียงสุดหรูนั่นทันที ด้วยความตกใจกับเสียงแปดหลอดของฉัน พร้อมกับ

ปิดหูที่ดูท่าจะอื้ออย่างทรมาน

 

" นะ นายมานอนบนเตียงนี้ได้ยังไงย่ะ!!"

ฉันเอ่ยถามด้วยเสียงที่แทบจะเป็นเสียงกริ๊ดอยู่แล้ว

 

" ก็นี้มันห้องฉันเตียงฉัน ถ้าไม่ให้นอนตรงนี้ แล้วจะให้ไปนอนอยู่ราวบนไดหรือยังไง =_="

 

" หา!! นี่ฉันมานอนที่บ้านนาย แถมยังนอนกับนาย ทั้งคืนเลยหรอ !!"

 

" ใช่มั่ง -0- "

 

" อ๊ายยย !! แล้วนายทำไรฉันบ้างห๊ะ ไอ้ผีทะเล นี่แนะๆ !!"

ฉันเริ่ม พุงกะฉุด เข้าไปหาโทโมะ ก่อนจะใช่มือของฉัน ทุบตีแผ่นหลังของเขา อย่างบ้าคลั่ง

 

หมอนั่น ได้แต่ร้อง ห้าม และพยายามเดินหนี แต่ฉันก็ตามไปติดๆ จนชิดตัวเขา

ไม่รู้ละ วีนแตกไว้ก่อน พ่อสอนไว้ ( พ่อที่ไหนสอนแบบนี้ด้วยหรอ - -)

 

" พอที เถอะ เจ็บนะ !!"

 

โทโมะ พูด แต่มือของเขา ยังค่อย ปัดป้อง มือของฉันที่กำลังเหวี่ยง และ ทุบตีเขาอยู่

 

" ฉันไม่ได้ทำไรเธอซะหน่อย ก็แค่นอนกอดนิดหน่อยๆ !!"

นิดๆ หน่อยๆงั้นหรอ พูดมาได้ไม่อายปาก อ๊ากกก ฉันอยากพ่นไฟ !!

 

" ไอ้หน้าหวาน แค่กอด กอด หรอ ละ แล้วเสื้อผ้าฉันทำไมมันถึง... "

ฉันเริ่มสำรวจเสื้อผ้าของตัวเอง ก็พบว่ามันไม่ใช่ชุดเดิม!! ต๊าย ตายไอ้บ้าโทโมะมันทำไรฉานนนน

 

" เอ่อ คือ เสื้อผ้าของเธอมันเปรียกตั้งแต่เมื่อวานแล้วน่ะ ฉันเลยซื้อมาเปลี่ยนให้ใหม่ -_-^"

 

" ห๊ะ !! ถ้าอย่างนั้น นายก็เห็น... >_<"

ฉันก้มหน้าดูตัวเองอีกรอบ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหน้าแดงแทน

 

" กริ๊ดดดดดดดดด ไอ้บ้าทำงี้ได้ไงอ่ะ !!"

ฉันวิ่งไปที่เตียง ก่อนจะปาหมอนข้าง บินไปโดนหน้าของโทโมะเต็มๆ และตามด้วยตุ๊กตาบิน และ อีกสารพัดสารเพ ด้วยฝีมือฉันเองแหละ

 

" พอที่เถอะฉันเจ็บนะโว๊ย คนน่ะ ไม่ใช่ ควาย จะได้ตีเอาตีเอาแบบนี้!! "

 

" ไม่สนเว้ยยยย!! กริ๊ดดดดด อุ๊บ!!"

 

" กริ๊ดอยู่นั่นแหละ หูฉันจะหนวก รู้มั้ยเนี่ย!!"

เขาตวาดใส่หน้าฉัน แต่มือของเขายังคงปิดปากฉันไว้แน่นหนา

 

" หยุดร้องหยุดกริ๊ดแล้วฟังฉันพูดสักครึ่งนาที่ได้มั้ย "

พอเขาสั่งจบ เขาก็ครายมือของจากปากของฉันอย่างรวดเร็ว

 

โทโมะขมวดคิ้วยุ้งๆแล้วบอกฉัน ว่า

" เมื่อวานน่ะ ตอนที่เธอถูกยัยผู้หญิงพวกนั้นทำร้าย พอฉันไล่พวกหล่อนไปเรีอบร้อยแล้ว
เธอก็ไม่มีแรง ดันเป็นลมหมดสติ ฟุบไปลงต่อหน้าต่อตาซะงั้น ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงก็เลยตัดสินใจอุ้มเธอมานอนที่บ้านฉันเนี่ยแหละ เก็ตมะ
? "

 

" แล้วทำไมนายต้องพาฉันมานอนเตียงเดียวกับนายด้วยห๊ะ!! และ อีกอย่างนายเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันทำไม ใครใช้ -///-"

 

" แบบว่า...เอ่อ... คือ (คืออะไรว่ะ เกิดอาการนึกไม่ออก=_=' ) เห้ย! ช่างมันเถอะ ฉันขี้เกียจพูด

ยาวๆ "

ขี้เกียจพูดยาวๆ...? หมอนี่นะ แล้วไอ้ที่กวนประสาทฉันทุกวี่ทุกวัน ทำไมไม่ขี้เกียจพูดบ้าง -*-

 

" นายสมองกลับด้านรึเปล่าย่ะ พูดมาตรงๆสิ!! "

ฉันถาม แต่ไม่กล้าสบตากับคนตรงหน้า ก็ดูโทโมะดิ จ้องฉันไม่วางตาเลย ฉันก็อายเป็นนะฟ่ะ!

 

" คือ... ฉันคิดว่า ฉันจะรับผิดชอบ "

ประโยคสุดท้ายเขาพูดเสียงเบามาก แต่ฉันก็พอจะได้ยิน เพราะมีกันอยู่แค่สองคน ( ในห้องนอนอีกต่างหาก เวรจริงๆ -_- )

 

" นี่ จะบ้าหรอ รับผิดชอบ รับผิดชอบอะไร "

 

" เธออย่าทำเป็นซื่อบื้อได้มั้ย ก็เรื่องที่ฉันพาเธอมานอนด้วยไง แถมยังกอดเธออีกต่างหาก มันไม่เหมาะสมใครรู้เข้า เธอจะเสียหายเอา "

 

=0= หมอนั่นพูดคำๆนั้นออกมาหน้าตาเฉย โอ๊ย!! อยากจะบ้าตายให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย

โทโมะยังมีหัวใจอยู่รึเปล่าเนี่ย ถ้ามีฉันอยากจะจับมาฉีกดูข้างใน ว่ามันเป็นสีอะไร

 

" นายทำร้ายจิตใจฉันมากเกินไปแล้วนะ "

ฉันว่าพร้อมกับตีหน้าเคร้า อยากจะร้องไห้ แต่ฉันก็ไม่เข้าใจจริงๆว่าน้ำตามันถึงไม่ยอมไหลนะ

หรือว่าฉันจะไม่เสียใจ 0_0??? ( นางเอกเริ่มเพี้ยน - - )

 

" แก้วใจ จะให้ฉันสาบานที่ไหนก็ได้น่ะ ว่าฉันไม่ได้ปล้ำเธอ  แค่ กอด -///-"

ว่าแล้วโทโมะก็เริ่มหน้าแดง แดงเหมือนลูก สตรอเบอร์รี่สุกๆ ประดับอยู่บนแก้มของเขา

น่ากินสุดๆ ผู้ชายอาร๊ายยยยย น่าหวานมากๆๆเลย ยิ่งดูใกล้ ยิ่งหวานนน

ไม่ได้!! อย่ามา ปลึ้มตอนนี้ ไม่ใช่เวลา  

 

" แล้วฉันจะเชื่อนายได้ยังไง ว่านาย เอ่อ... นายไม่ได้ปล้ำฉันจริงๆ ><"

ฉันแกล้งถามต่อ เมื่อเห็นโทโมะอายไม่หยุด ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าเขาก็มีมุมน่ารักๆแบบนี้เหมือนกัน

 

" ฉันรู้ว่าเรื่องแบบนี้มันอยากที่จะเชื่อ แล้วฉัน..."

 

"..."

ฉันได้แต่นั่งอึ้ง ไม่ยอมพูดจาอะไรเพราะกลัวว่าจะไม่ได้ยินเสียงที่เขาจะพูด แต่ตาบ้าโทโมะก็เป็นฝ่ายกะอึกกะอักซะเอง

 

" ฉันจะ"

 

"..."

 

"จะ"

 

" จะอะไร รีบๆพูดมาสิยะ ขี้เกียจลุ้นนะเนี่ย "

ฉันเร่งเมื่อเห็นโทโมะพูดกะตุกกะตักอยู่ได้ เขาก้มหน้าลงก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

 

" ฉันจะรับเธอเป็นเจ้าสาว! ทำแบบนี้ พอใจยัง "

ฉันแทบจะขำก๊ากๆออกมาดัง เมื่อแอบสังเกตเห็นเขาหน้าแดงแบบสุดๆ แดงยิ่งกว่าฉัน

ในตอนนี้ซะอีก

 

" โทโมะ ฉันว่าไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้มั่ง นายควนแต่งงานกับคนที่นายรักไม่ใช่หรอ "

 

" ไม่ได้! ฉันต้องแต่งงานกับเธอ แก้วใจ!! "

โทโมะ บกซะเสียงดังเลย

 

"เอ่า ทำไม "

 

" ก็... เห้อ ช่างเถอะ - -"

เขาบอกไว้แค่นี้ แล้วก็ลุกขึ้นเดินออกไปเปิดประตูซะดื้อๆ

 

" เอ๊ะ!! มาบอกฉันก่อนสิ นายจะไปไหน! "

ฉันรีบร้องตามหลังของเขาไปทันที อะไรกัน มาหลอกให้ฉันอยาก( รู้ )แล้วก็เดินจากไปเฉยเลย

 

" โทโมะ รอด้วยดิ บอกมาว่าเพราะอะไร!!"

และแล้ว ยังคงตื้อเขาไม่ยอมเลิก นี่เขาจะรู้มั้ยน่า ว่าฉันเป็นคนใจร้อนมากขนาดไหน

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เม้นเยอะๆนะ เราจะได้มีกำลังใจ


 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา