Sugar Love หลุมรักร้าย ของนายหน้าหวาน

10.0

เขียนโดย evan

วันที่ 30 ธันวาคม พ.ศ. 2554 เวลา 19.04 น.

  14 chapter
  89 วิจารณ์
  22.10K อ่าน
แชร์นิยาย Share Share Share

 

12)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

Sougr Love หลุมรักร้าย... ของนายหน้าหวาน ( TK PF)

 

 


       ฉันค่อยๆ ขยับเปลือกตาของตัวเองขึ้นมาพลางบิดขี้เกียจและกลิ้งตัวไปมาอยู่บนเตียง รู้สึกเมื่อยไปหมดทั้งตัวเลยอ่ะเมื่อคืนฉันไปทำอะไรนี่ย


       ฉันเด้งตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมกับอาการปวดหัวหนึบๆ แถมยังรู้สึกเจ็บบริเวณต้นแขนอีกต่างหาก พอหันไปดูก็เห็นผ้ากอซแปะอยู่บนแผลที่ได้จากยัยพิม ใครมาทำแผลให้ฉันเนี่ยน่ารักจัง


       ในขณะที่ฉันกำลังปลื้ม สายตาก็เหลือบไปเห็นชามข้าวต้มที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง พอฉันขยับเข้าไปดูใกล้ๆ ก็เห็นกุ้งสองตัวงอเข้าหากันเป็นรูปหัวใจข้างชามก็มีซองยากับกระดาษโน้ตที่เขียนว่า


อารุณสวัสดี  ^^ กินข้าวแล้วอย่าลืมกินยาด้วยนะ 
 

       ใครมันมาเล่นพิเรนทร์แถวนี้เนี่ย - - บอกให้กินข้าวก็โอเคนะแต่กินยาเนี่ยสิฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยทำไมต้องกินยาด้วยหรือว่าฉันกำลังจะตาย O_O! (คิดมาได้)


       “ไง ตื่นแล้วหรอ


       ฉันที่กำลังกินข้าวต้มช้อนสุดท้ายหันไปมองทางประตูที่ถูกเปิดเข้ามาด้วยน้ำมือของโทโมะฉันนั่งกินข้าวอยู่เนี่ยนายคิดว่าฉันละเมอรึไง


       “นายมีอะไร


       “เปล่า แค่จะมาดูเฉยๆ ว่าเธอตื่นหรือยัง


       “นายคิดว่าฉันตื่นสายขนาดนี้เชียว?”


       ฉันหันหน้าไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังห้องก่อนจะหันไปถามเขา ฉันตื่นตอนเก้าโมงและใช้เวลาในการนั่งกินข้าวต้มชามนี้หนึ่งชั่วโมงเศษ - - ทำไมฉันถึงได้กินข้าวนานแบบนี้เนี่ย


       “ก็เมื่อวานคุณหมอบอกว่าวันนี้เธออาจจะมีไข้ ฉันเลยมาดูไงว่าเธอจะตื่นสายหรือเปล่า


       อ๋อ มิน่าล่ะพอฉันตื่นขึ้นมาแล้วถึงได้รู้สึกมึนๆ ที่แท้ก็เป็นเพราะฉันกำลังจะเป็นหวัดนั่นเอง แต่เมื่อวานฉันก็ไม่ได้ไปตากแดดตากลมตากฝนที่ไหนนี่นา ทำไมฉันถึงไม่สบายได้ล่ะ


       “แล้วสายไหมล่ะ


       “หึ สายกว่าฉันตั้งสองชั่วโมงก็แล้วกัน


       “ก็ฉันไม่สบายนี่นา ลองฉันไม่เป็นไรดูสิมีหรอที่นายจะตื่นเช้ากว่าฉัน


       “ไม่ต้องบ่นเลย รีบกินยาแล้วนอน...


       “นายจะให้ฉันนอนอีกแล้วหรอ ฉันเพิ่งจะตื่นเองนะ


       ฉันโผลงออกไปเมื่อได้ยินประโยคนั้นทำให้โทโมะขมวดคิ้วมองหน้าฉันทันที ฉันจึงจ้องเขากลับไปอย่างไม่ลดละ


       “ต้องนอน ถ้าไม่นอนแล้วเธอจะหายหรอ


       “โหย...ก็ฉันไม่อยากนอนนี่นา อย่าให้ฉันนอนเลยนะ


       ฉันออดอ้อนแต่ดูเหมือนเขาจะไม่ให้ - - นี่นายจะมาเป็นพ่อคนที่สองของฉันหรือเปล่าเนี่ย


       “ถ้าเธอไม่นอนแล้วเธอจะทำอะไร


       “ทำไรก็ได้ขอแค่ไม่ต้องนอนก็พอ


       “ตามใจ ถ้าอาการไม่ดีขึ้นอย่ามาโทษฉันก็แล้วกัน


       เขาพูดแค่นั้นและเดินออกจากห้องฉันไป ฉันจึงลุกขึ้นจากเตียงด้วยความยากลำบากเพราะมีอาการมึนหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูเตรียมจะอาบน้ำ แต่คนที่เพิ่งจะเดินออกจากห้องฉันไปก็เปิดประตูเข้ามา ลืมด่าฉันอีกรึไง -*-


       “ฉันลืมบอกไป


       “ว่า???”


       “เธอ  ห้าม  อาบน้ำ


       “ว่าไงนะ!


       ฉันร้องห้องคอแทบแตก นายจะบ้ารึไงตื่นเช้ามาก็ต้องอาบน้ำสิยะถ้าไม่อาบเดี๋ยวเดินไปไหนกลิ่นก็ได้ฟุ้งไปทั่วบริเวณหรอก - -


       “ไม่ชัดหรือไง ฉันบอกว่าเธอห้ามอาบน้ำ


       “ทำไมอ่ะT^T”


       “ถ้าแผลเธอโดนน้ำแล้วเดี๋ยวมันจะอักเสบ


       “นี่ ฉันโดนมีดปอกผลไม้นะไม่ได้โดนมีดสปาต้าทำไมจะอาบไม่ได้ -*-


       “ฉันก็เพิ่งจะบอกไปว่าเดี๋ยวมันอักเสบ เธอเห็นแผลเธอหรือยังล่ะนี่ถ้ามันลึกกว่านี้หมอบอกว่าต้องเย็บนะบอกให้ เพราะฉะนั้น...เธอห้ามอาบน้ำนี่เป็นคำสั่ง ถ้าเธอไม่เชื่อฉันจะจับเธอแช่น้ำทั้งวันเลย


       เขาพูดเสียงโหดหน้าตาจริงจัง - - มองจากสายตาแล้วฉันคิดว่าถ้าฉันผิดคำสั่งหมอนี่มันต้องทำตามคำขู่ของมันแน่ๆ เลย ไม่อาบก็ได้ฟระ


       “เช็ดตัวอย่างเดียวก็พอ แล้วก็อย่าลืมกินยาล่ะถ้าฉันรู้ว่าเธอไม่กินฉันจะเอายาพวกนั้นน่ะมาละลายน้ำให้เธอกินเป็นแก้วๆ เลย


       แง ทำไมวันนี้ไอ้หมอนี่มันโหดจังฟระเนี่ย T^T สิ่งที่ฉันอยากทำเขาก็ไม่ให้ทำพอสิ่งที่ฉันไม่อยากทำเขาก็อยากจะให้ฉันทำ โทโมะใจร้าย ถ้าวันนี้ได้กลิ่นเหม็นๆ จากใครไม่ต้องสงสัยนะแต่ขอให้เงียบไว้ ^^;


       ฉันทำตามที่โทโมะบอกคือไม่อาบน้ำแต่กินยา ก่อนจะเดินถือถาดข้าวต้มลงบันไดไปปกติไม่ถึงหนึ่งนาทีฉันก็ถึงชั้นล่างแล้วแต่วันนี้ฉันรู้สึกว่าบันไดบ้านของอีตาหน้าหวานเนี่ย มันช่างยาวไกลเหลือเกิน ใครมันมาต่อบันไดบ้านเขาเพิ่มหรือเปล่าเนี่ย - -


       “โอ๊ย...ไม่ไหวแล้วนะ


       ฉันหยุดเดินวางถาดข้าวไว้ที่ขั้นบันไดก่อนที่จะทิ้งตัวลงไปนั่งบ้าง มันปวดหัวมากๆ เลยอ่ะถ้าฉันเดินต่อไปชีวิตฉันได้จบบริบูรณ์แน่


        “หึ เป็นไงล่ะบอกให้นอนก็ไม่ยอมสุดท้ายก็มาติดแหง็กอยู่ตรงเนี้ยะ


       เสียงของโทโมะดังขึ้นจากด้านหลังก่อนที่ตัวจะมาหยุดอยู่ข้างๆ ฉัน เชอะ ก็คนมันปวดหัวนี่นาขืนฉันเดินต่อไปก็ได้กลิ้งตกบันไดตายตามความปรารถนาอันสูงสุดของยัยพิมมี่จอมร้ายกาจน่ะสิ - -


       “ถ้าไม่ช่วยก็อย่าซ้ำเติมได้ไหม


       “โอ๋ๆๆ อย่างอนสิ มาๆ เดี๋ยวฉันช่วย


       ฉันแอบยิ้มกับตัวเองคิดว่าเขาจะเป็นสุภาพบุรุษอุ้มฉันลงไปจากบันได แต่เปล่าเลย...การกระทำของเขามันทำให้ฉันอยากจะกลิ้งตกบันไดตายให้รู้แล้วรู้รอดเพราะแทนที่เขาจะอุ้มฉันแต่เขากลับหยิบถาดที่ฉันวางไว้ข้างตัวเดินลงบันไดไปอย่างหน้าตาเฉย -*- นี่ถ้าไม่ติดว่าฉันปวดหัวแล้วก็ไม่มีแรงนะฉันกระโดดลงจากบันไดไปยิงลูกโทษเขาแล้ว


       “อื้อ ตัวเธอนี่เบาจังเลยนะ


       “โทโมะคะ โมะอยากจะให้แก้วคนนี้ฟรีคิกออกจากนอกบ้านไหมคะ ^-^?”


       “หึ ฉันว่าเธอหาทางลงจากบันไดให้ได้ก่อนไหมแล้วค่อยมาฟรีคิกฉัน


       “กรี๊ด! โทโมะนายดูถูกฉันมากเกินไปแล้วนะคิดว่าฉันไม่สบายแล้วจะหักคอนายไปจิ้มน้ำพริกกะปิกินไม่ได้ใช่ไหม!?”


       ว่าแล้วฉันก็วิ่งลงมาจากบันไดอย่างรวดเร็วและเอาหมอนที่วางอยู่บนโซฟาวิ่งไล่ตีโทโมะอย่างบ้าคลั่ง แรงมันมาจากไหนก็ไม่รู้ฉันรู้อย่างเดียวว่าวันนี้ฉันต้องฆ่าโทโมะให้ได้ (ติดเชื้อพิมมี่หรือไง - -)


       “เฮ้ยนี่! เธอไปเอาแรงมาจากไหนเนี่ยเมื่อกี้ยังเดี้ยงคาบันไดอยู่เลยไม่ใช่รึไง


       “มันมาจากก้นบึ้งของหัวใจที่โดนนายดูถูกไง!


       “นี่แก้ว ใจเย็นสิ เดี๋ยวอาการแย่ลงไม่รู้ด้วยนะ


       “ช่างมันสิ ถึงมันจะแย่ลงฉันก็ไม่ตายง่ายๆ หรอก


       ฉันไม่สนคำเตือนของโทโมะแล้วบรรจงฟาดหมอนใส่ตัวเขาด้วยความมันมือ ^^;แต่พอตีเขาไปเรื่อยๆ โดยที่เขาก็มีปัดป้องบ้างฉันก็เริ่มเหนื่อยจนแทบจะขาดใจและจู่ๆ ร่างกายของฉันก็หยุดชะงักเหมือนมีใครดึงปลั๊กไฟออก เฮ้ย! ฉันเป็นอะไรไปน่ะ


       “เธอเป็นไรน่ะ


       “หายใจไม่ทัน - -


       ฉันว่าพลางหายใจแบบหอบๆ ไม่น่าเล่นเลยฉัน - - จะตายหรือเปล่าเนี่ย


       “เป็นไงล่ะฉันเตือนแล้วก็ไม่เชื่อ ไปนั่งพักก่อน


      โทโมะเดินเข้ามาพยุงร่างฉันเดินไปที่โซฟาและในขณะนั้นเองขาของฉันมันก็ร่วงผล็อยลง ทำให้ฉันล้มลงบนโซฟาโดยมีเขาที่ไม่ทันตั้งตัวล้มลงมาทับร่างฉัน พอเห็นอย่างนั้นฉันคิดว่าถ้าฉันตั้งหน้าตรงๆ แบบนี้ปากเขาต้องมาชนปากฉันเป็นแน่แท้ฉันจึงรีบหันหน้าไปทางอื่นทำให้จมูกโด่งๆ ของเขาฝังลงที่ที่แก้มของฉันอย่างจัง ฉันนอนค้างอยู่อย่างนั้นส่วนเขาก็ค่อยๆ ยกจมูกของเขาออกไปพลางมองหน้าฉันนิ่ง อย่ามองสิฟระฉันเขินนะ -///-


       “โทโมะ! นายแอบแต๊ะอั๋งฉันหรอ


       ฉันลุกพรวดขึ้นมาก่อนจะโวยวายเป็นการกลบเกลื่อนความเขิน โดนไปเต็มๆ ซะขนาดนั้นไม่เขินก็ต่อมความรู้สึกเสื่อมแล้ว


       “เธอนั่นแหละยืนไม่ดีฉันเลยล้มลงไปด้วย


       “แล้วถ้านายเป็นหลักให้ฉัน ฉันจะล้มลงไปไหมล่ะ


       “ตกลงฉันผิด???”


       “ใช่ นายน่ะผิดเต็มประตูแล้วก็ไม่ต้องมาเถียงกับฉันต่อเลยนะ


       “ครับๆ


       ฉันขยับตัวออกห่างจากไอ้หญี่ปุนหน้าหวานเพราะรู้สึกว่าตัวของฉันมันร้อนๆ ยังไงก็ไม่รู้ ถ้าเกิดตัวเขาได้รับความร้อนจากตัวฉันเดี๋ยวฉันจะซวยแหลก - -


       “ทำไมไอ้เขื่อนมันมาช้าจัง


       “จะไปรู้หมอนั่นหรอ


       “ถ้างั้น...เรามานั่งแปลกันไปก่อนดีกว่า อ่ะ เธอเขียนเหมือนเดิม


       ฉันมองโทโมะตาปริบๆ เมื่อเขายื่นกระดาษพร้อมปากกามาวางไว้บนโต๊ะตรงหน้าฉัน ฉันกำลังปวดหัวอยู่นะนายยังจะให้ฉันเขียนอีกหรอ นายแปลเองก็เขียนเองสิยะจะมาให้ฉันเขียนทำไมเดี๋ยวก็ต้องมานั่งแกะตัวหนังสือจากภาษาไทยมาเป็นภาษาไทยอีกทีหรอก - -


       “ทำไมนายไม่เขียนเองอ่ะ


       “อ้าว ก็ฉันแปลเธอเขียนไงหรือเธอจะใจดำให้ฉันทั้งแปลทั้งเขียนเองล่ะ


       แล้วทำไมนายถึงใจดำให้คนปวดหัวมานั่งเขียนหนังสือล่ะยะ แต่ถ้าฉันบอกว่าฉันปวดหัวเขาจะต้องให้ฉันนอนแน่ๆ เลยอ่ะ ไม่เอาหรอกฉันไม่อยากนอน


       “ก็ได้ๆ ว่ามาสิ


       ฉันหยิบปากกาขึ้นมาพร้อมจด พอโทโมะเอ่ยปากพูดถึงประโยคในหนังสือฉันก็จัดการเขียนตามคำบอกของเขาทั้งๆ ที่หัวมันก็แทบจะระเบิดแต่ฉันไม่อยากนอนนี่นา ถ้าเกิดฉันหลับไปแล้วตื่นขึ้นมาเจอเหตุการณ์เหมือนเมื่อวานก็ไม่ไหวนะ


 



       ฉันนั่งเขียนมาเป็นเวลาหลายชั่วโมงโดยที่โทโมะก็ไม่รู้ว่าฉันกำลังต่อสู้กับหัวอันหนักอึ้งของตัวเองอยู่เขาจึงบอกมารัวๆ แบบไม่เกรงใจสมองคนเขียนบ้างเลยว่าจะจำประโยคของเขาได้หรือเปล่า - - ฉันนั่งปิดเขาได้เป็นเวลานานจนกระทั่งเขื่อนได้ปรากฏตัวขึ้นในบ้านของโทโมะอาการที่ฉันอุตส่าห์ปกปิดไว้มันก็ได้เผยแผ่ออกไปให้คนข้างกายได้รับรู้ว่าฉันปวดหัวมากแค่ไหน


       “ไอ้โมะ ทำไมแกใช้แรงงานคนไม่สบายวะ


       “อะไร?”


       เขื่อนที่เดินเข้ามานั่งลงบนโซฟาตัวข้างฉันพลางพูดขึ้นมา หมอนี่มันกำลังจะทำให้ความลับของฉันถูกเปิดเผย


       “แกดูหน้าน้องแก้วสิเนี่ย ซีดเป็นท้องปลาตายแล้ว


       เขื่อนจับหน้าฉันหันไปให้โทโมะดู ทำไมนายทำแบบนี้ล่ะเขื่อนเดี๋ยวฉันก็โดนคุณพ่อคนที่สองดุเอาหรอก T^T


       “ไหนเธอบอกไม่เป็นอะไรไง


       โทโมะถามเสียงดุ แง ฉันลืมบอกไปว่าก่อนที่เขื่อนจะมาเขาเคยถามฉันว่าฉันไหวไหมฉันก็เลยโกหกไปว่าไหวจึงทำให้เขาบอกฉันเขียนมาเป็นชุดเหมือนลูกกระสุนปืนกล - -


       “ฉัน...บอกหรอ


       “ไม่ต้องมาทำเป็นงง ไปนอนเดี๋ยวนี้เลย


       “เฮ้ย! ไม่เอาฉันไม่นอน


       ฉันแหกปากร้องลั่นเมื่อถูกไอ้หน้าหวานสุดหล่ออุ้มเดินขึ้นบันไดไป นายปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะฉันไม่ได้สั่งให้นายอุ้มฉันขึ้นมานอนสักหน่อย


       “ไม่เอาๆ ฉันไม่นอน


       “ไม่นอนก็ถึงห้องแล้วอ่ะ


       เขาโยนฉันลงบนเตียง ย้ำว่า โยน ทำไมถึงทำกับคนไม่สบายแบบนี้ล่ะคะสุดหล่อT^T


       “นี่! ถ้าเธอไม่นอนฉันจะจูบเธอจนกว่าเธอจะเคลิ้มหลับไปเลยนะ


       ไอ้หน้าหวานพูดขึ้นมาเมื่อฉันทำท่าจะลุกออกจากเตียง ทุเรศ! คิดมาได้ไม่อายสมอง -*- นายคิดว่าฉันไม่กลัวรึไง?


       “ตกลงจะนอนไม่นอน


       “นอนก็ได้


       ฉันพูดเสียงบูดก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง ไม่อยากนอนก็ยังจะบังคับให้นอนนี่ถ้าไม่ติดว่าคำขู่เขาน่ากลัวขนาดนั้นนะฉันเปิดประตูเดินออกไปแล้วไม่มานอนอยู่ตรงนี้หรอก


       ฉันค่อยๆ เลื่อนผ้าห่มลงมาเมื่อได้ยินเสียงเปิดปิดประตูพอเห็นว่าในห้องนี้ไม่มีร่างของโทโมะแล้วฉันก็เด้งตัวลุกขึ้นนั่งและหันไปแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ประตู ตอนนี้ฉันก็เหมือนแมวไม่อยู่หนูร่าเริงล่ะ นายคิดว่าฉันจะวานรสอนง่ายหรือไงยะรู้เอาไว้นะว่าคนอย่างฉันไม่ทำตามใครง่ายๆ หรอก ฮ่าๆๆๆ เฮ้ย!


       “ถ้าฉันรู้ว่าเธอไม่หลับล่ะก็เจอดีแน่!!



       ฉันรีบล้มตัวลงนอนจับผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวแกล้งทำเป็นเนียนไม่รู้เรื่องอะไรเพราะจู่ๆ โทโมะก็เปิดประตูเข้ามาอีกครั้ง ใจหายหมด -*- ดีนะที่ฉันไหวตัวทันไม่งั้นชีวิตฉันหาไม่แน่ ว่าแต่เขาจะรู้ได้ยังไงล่ะว่าฉันหลับจริงหรือเปล่าในห้องฉันไม่มีกล้องวงจรปิดสักหน่อยแล้วเขาก็ไม่ได้มานั่งเฝ้าฉัน ถ้าฉันแค่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงใครมันจะไปรู้ว่าฉันไม่ได้หลับ จริงไหมล่ะ


       ฉันทำตามความคิดของตัวเองโดยการนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงสมองก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยแต่จู่ๆ ฉันก็หลับไปเฉยเลย - - ไหนบอกว่าจะไม่หลับไงใช้ไม่ได้เลยฉันเนี่ยพูดแล้วคืนคำได้ไงกัน z z Z
 
 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา