Sugar Love หลุมรักร้าย ของนายหน้าหวาน

 
        
 
Sougr Love หลุมรักร้าย... ของนายหน้าหวาน 
 
 
หลายวันที่ผ่านมา ฉันอยู่บ้านกับโทโมะตลอด ไปโรงเรียนก็ไปด้วยกัน นั่งก็นั่งด้วยกัน กินข้าวก็กินด้วยกัน แต่ยังไม่ได้นอนด้วยกัน - - พอฉันจะกลับไปนอนที่คอนโดที่พ่อแม่ฉันซื้อให้ เขาก็ไม่ยอม บงคับฉันถึงที่สุด แต่ฉันก็ยอมซะงั้น จนคนทั้งห้องเรียน คิดว่าฉันกับหนุ่มหล่อสุดฮอตอย่างโทโมะ ไปไหนต่อไหนกันแล้ว -0-          “นี่โทโมะ ให้ฉันเขียนให้เปล่า”        หลังจากที่ฉันนั่งมองโทโมะอยู่นานในที่สุดฉันก็พูดออกไปแต่เจ้าตัวก็นิ่งเงียบนั่งเขียนต่อไป เฮ้ ผีเข้ารึไงเนี่ยหันมาคุยกับฉันหน่อยก็จะดีไม่ใช่น้อยเลยนะ   ตอนนี้ ฉันก็ยังอยู่บ้านของเขา อาจารย์ สั่งให้ทำงานแปล ภาษา อะไรเนี่ยแหละ แบ่งเป็นกลุ่ม กลุ่มละ  4 คน มีฉัน โทโมะ เขื่อน แล้วก็พิมมี่ ยัยมารร้าย ทำไมเธอต้องมาอยู่กลุ่มเดียวกับฉันด้วย !        “ทำไมนายไม่พูดกับฉันอ่ะ เป็นไรหรือเปล่า”        ฉันขยับเข้าไปใกล้ๆ เขาพลางเอียงคอถามแต่เขาก็ไม่ตอบ นี่ถ้าฉันถามนายอีกครั้งแล้วขืนนายยังไม่ตอบอีกมีเจ็บมีช้ำแน่งานนี้ -_-+++        “โทโมะคุง...นายโกรธฉันหรอ”        ฉันยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ เขาพร้อมกับพูดเสียงหวานใส่และก็ได้ผล เขาหยุดเขียนก่อนจะหันมามองหน้าฉันจนฉันต้องผงะหัวออกมาเพราะหน้าฉันกับเขามันใกล้กันเกินไปจนฉันใจสั่น - -        “ฉันจะโกรธเธอทำไม”        “จะไปรู้นายหรอ ก็ฉันเห็นนายไม่คุยกับฉันนี่นา”        “คิดมาก ฉันไม่ได้โกรธเธอสักหน่อยงอนเป็นเด็กไปได้”        เขายื่นมือมาผลักหน้าผากฉันเบาๆ ก่อนจะเผยรอยยิ้มที่ฉันไม่ได้เห็นเมื่อสิบนาทีที่แล้วออกมา ตกลงอารมณ์ของนายจะเป็นไงกันแน่เนี่ยฉันตามไม่ทันอ่ะ        “อะแฮ่ม... ที่นี่ไม่ได้มีแค่คุณสองคน -_-”        ฉันกับโทโมะหันไปมองเขื่อนที่เป็นเจ้าของเสียงพร้อมกัน เขากำลังมองฉันแบบล้อเลียน ทำไมนายต้องมองฉันแบบนั้นด้วยอ่ะ        “เงียบไปเลยไอ้เขื่อน แปลเสร็จแล้วรึไง”        “ยัง”        “ยังก็แปลต่อไปเลย”        “ครับๆ”        “ส่วนเธอน่ะเอานี่ไปเขียนแล้วเดี๋ยวฉันบอกเหมือนเดิม”        โทโมะยื่นกระดาษแผ่นใหม่มาให้ฉัน โธ่เอ๊ย สุดท้ายฉันก็ต้องมานั่งเขียนเหมือนเดิม น่าจะให้โทโมะเขียนต่อไปนะเนี่ยไม่น่าไปคุยด้วยเลย - -          ผ่านไปหลายชั่วโมงฉันก็ชักจะเริ่มง่วงนั่งปิดปากหาวหวอดๆ ตัวหนังสือก็เริ่มจะเอนเอียง ปกติฉันไม่ได้เป็นคนที่ง่วงง่ายดายแบบนี้นี่นาแต่ทำวันนี้ฉันถึงได้อยากจะนอนกลางวันขึ้นมาล่ะเนี่ย -*-        “สาบานได้ว่านี่คือตัวหนังสือ -_-”        “เธอเขียนให้มันเป็นภาษาคนหน่อยซิ -_-”        เขื่อนหันมาพูดกับฉันก่อนที่โทโมะจะตามมา ก็ฉันง่วงนี่นาจะให้ฉันเขียนสวยได้ยังไงล่ะ หนังตาฉันมันจะปิดอยู่แล้วเนี่ยทรมานกันชัดๆ เลย -*-        “ลายมือแบบนี้ใครมันจะไปอ่านออก ถ้าทำไม่ได้ก็ออกไปไป๊”        ฉันตวัดสายตาไปมองยัยพิมมี่ที่พูดขึ้นมาอย่างเคืองๆ แล้วลายมือเธอน่ะสวยสักแค่ไหนกันเชียวสู้ฉันตอนไม่ง่วงได้หรือเปล่าล่ะ        “ก็ฉันง่วงอ่ะ ผิดด้วยรึไง”        “ง่วง - -;”        ทุกคนพูดขึ้นมาพร้อมกัน เออ ฉันง่วงมันน่าตกใจตรงไหนเนี่ยฉันเป็นคนนะไม่ใช่หมาที่จะง่วงไม่เป็นน่ะ (หมามันง่วงไม่เป็นหรอ?)        “ตั้งแต่รู้จักกันมาฉันไม่เคยเห็นเธอง่วงตอนกลางวันเลยนะ”        “แล้ววันนี้ฉันจะง่วงตอนกลางวันไม่ได้หรือง่ะ ไอ้หน้าหวาน”        “ผีนกฮูกเข้าสิงรึเปล่าเนี่ย”        เอากันเข้าไป - - ที่ฉันง่วงตอนกลางวันเนี่ยมันผิดมากใช่ไหม? ถ้างั้น...ฉันไม่ง่วงก็ได้ เชอะ        “ขอนอนได้ไหมอ่ะฉันไม่ไหวแล้ว”        “เฮ้ยนี่ เดี๋ยวสิแก้ว...”        เสียงของโทโมะดังเข้าสู่โสตประสาทของฉันเป็นครั้งสุดท้ายเพราะหลังจากที่ฉันทิ้งปากกาเอนตัวไปพิงกับโซฟาฉันก็หลับทันที z z Z          ฉันรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อมีใครคนหนึ่งเข้ามากระชากแขนฉันให้ลุกขึ้นจากโซฟา พอฉันขยับเปลือกตาที่หนักอึ้งของตัวเองขึ้นมาดูก็พบว่าว่าเป็นยัย พิมมี่เธอมาฉุดแขนฉันทำไมเนี่ยคนกำลังหลับสบาย        “ตื่นได้แล้ว”        เพียะ        ฉันหล่นลงไปกองอยู่ที่พื้นพร้อมกับความเจ็บที่แก้มข้างซ้ายด้วยน้ำมือของยัยพิมเธอมาตบหน้าฉันทำไมเนี่ย ดูซิ...ฉันตาสว่างเลย -*-        “ปลุกกันดีๆ ไม่ได้รึไงทำไมต้องตบกันด้วย”        “ก็เพราะฉันหมั่นไส้เธอมานานแล้วไง แหม ทำมาเป็นง่วงนอนเธอรู้หรือเปล่าว่าหลังจากที่เธอมารยาใส่โทโมะไปแล้วเขาก็เสียสละตักให้เธอนอน”        อ้าว ใครมันจะไปรู้วะ - -? ฉันหลับจริงนะไม่ใช่แกล้งหลับฉันยังฝันได้เลขมาสามตัวเลยเธออยากจะเอาไปบอกพ่อเธอให้ซื้อไหมล่ะเผื่อมันจะถูก        “ฉันหลับอยู่จะไปรู้ได้ไงว่าเขาจะเป็นสุภาพบุรุษขนาดนั้น”        “ฉันก็บอกให้เธอรู้แล้วนี่ไง หน้าไม่อาย มาอ่อยผู้ชายถึงที่!”        ยัยพิมพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดหยามใส่ฉัน ใครกันแน่ที่มาอ่อยผู้ชายถึงที่ ฉันอยู่กับโทโมะ ทุกวันอยู่แล้ว แต่หล่อนกลับมานั่งเฝ้าโทโมะ เช้า กรางวัน เย็น โดยอ้างว่าต้องมาทำบทรายงานที่อาจานย์สั่ง ปัดโธ่เอ๊ย!! เชื่อตายแหละ        “ก่อนจะว่าใครดูตัวเองก่อนก็จะดีไม่ใช่น้อยนะ”        “นี่แกด่าฉันหรอ”        “ฉันใช้คำไหนด่าเธอ”        ฉันสวนกลับไปทันที ยัยนี่หนิทำฉันตื่นไม่พอยังจะมายั่วโมโหฉันอีกนะที่ถ้าไม่ติดว่าขาฉันเจ็บล่ะก็เธอได้โดนฉันฟรีคิกออกนอกบ้านไปแล้ว ครั้งก่อนที่เธอกับเพื่อนเธอทำร้ายฉัน ฉันยังไม่ได้เอาคืนเลยนะ        “ปากดีนักนะ”        เพียะ        ยัยพิมกระชากฉันให้ลุกขึ้นยืนอีกครั้งก่อนจะหวดฝ่ามือลงมาที่ใบหน้าของฉันอย่างแรงและปล่อยให้ฉันล้มลง เจ็บอ่ะ T^T ถ้าเธอตบฉันเฉยๆ ไม่ปล่อยให้ฉันล้มลงมาเนี่ยฉันจะไม่เคืองเธอเท่านี้เลยนะ -*-        ฉันยกมือขึ้นมาจับซีกหน้าที่ถูกพิมตบและหันมองไปรอบกายหวังจะขอความช่วยเหลือแต่บังเอิญเกินเหตุว่าในห้องนี้มีแค่ฉันกับยัยพิมแค่สองคน ฉันก็ว่าทำไมถึงไม่มีใครช่วยฉันเลย ทุกคนหายไปไหนกันหมด        “หึ ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอกเพราะโทโมะออกไปส่งเขื่อนที่หน้าหมู่บ้านครั้งก่อนเธอไม่ตายแต่ตอนนี้เธอตายแน่แก้วใจ! มานี”        “โอ๊ย...”        ยัยพิมฉุดฉันให้ลุกขึ้นจากพื้นและฉุดกระชากลากถูฉันไปที่ห้องครัวซึ่งไม่มีใครอยู่เลยเช่นกัน วันนี้พวกแม่บ้านมันหายศีรษะไปไหนกันหมดเนี่ยพ่อก็ออกไปทำธุระกับคุณอาตั้งแต่เช้าแล้วด้วยจะกลับมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แล้วอย่างนี้จะมีใครช่วยฉันได้ T^T?        ฉันเบิกตากว้างเมื่อพิมมี่หยิบมีดขึ้นมาไว้ในมือ เธอคิดที่จะฆ่าหั่นศพฉันหรือไงบอกไว้ก่อนนะว่ามีดปอกผลไม่น่ะมันหั่นศพคนไม่ได้หรอกเพราะฉะนั้นวางลงเถอะ -_-        “เธอจะทำอะไรน่ะพิมมี่”        “ถามได้ ก็จะฆ่าเธอไง”        ว่าแล้วหล่อนก็กระชากข้อมือฉันเข้าไปใกล้ ยัยบ้าเอ๊ย! นี่เธอโรคจิตหรือเปล่าเนี่ยฉันไม่ได้เป็นมนุษย์อมตะนะที่จะตายแล้วฟื้นน่ะ - -        “เฮ้ยนี่! ฆ่าคนมันบาปนะเธอ”        “ช่วยไม่ได้ แกอยากมาแย่งโทโมะของฉันทำไม”        “อย่านะ!!!”        ก่อนที่ยัยพิมจะบรรจงมีดลงมาที่ข้อมือของฉัน ฉันก็เอื้อมมือไปจับมือที่ถือมีดของเธอและต้านไว้สุดแรงเกิด หล่อนจึงปล่อยมืออีกข้างไปยื้อแย่งมีดจากมือของฉัน ทำไมชีวิตฉันมันจะต้องมาเจอคนโรคจิตแบบนี้ด้วยเนี่ย ขาก็เจ็บแรงก็ไม่ค่อยจะมีเพราะยัยนี่เคยทำร้ายฉัน สองวันก่อน แล้วยังจะต้องมาสู้แรงยัยนี่เป็นครั้งที่สองอีก โปรดกรุณาอย่าให้ฉันของขึ้นนะ        “ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ”        “จะบ้าหรอ ถ้าฉันปล่อยเธอก็ฆ่าฉันสิ”        “แกก็รู้อยู่แล้วว่าฉันจะฆ่าแกทำไมถึงไม่ยอมให้ฉันฆ่าดีๆ ล่ะฮะ”        อ้าวนังนี่ - - ใครมันจะไปยอมให้คนมาฆ่าได้ง่ายๆ กันล่ะยะฉันไม่ใช่พวกโรคจิตอย่างเธอนะเฟ้ยที่จะฆ่าคนไม่เลือกหน้านะ คนอะไรสวยก็สวย ทำไมบ้าผู้ชายขนาดนี้        “ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้นสักหน่อย”        “หึ แต่ถึงแกจะดิ้นรนยังไงสุดท้ายแกก็ต้องตาย”        “โอ๊ย!”        ฉันร้องด้วยความเจ็บปวดเพราะฉันโดนแทง! O_O เอ๊ยไม่ใช่! มีดมันเฉียดแขนฉันไปจนเลือดไหลต่างหากล่ะ เจ็บชะมัดเลยดีนะที่แค่เฉียดน่ะ        “อุ้ย! ตายแล้วเจ็บไหมนั่น”        “เธอลองมาโดนดูบ้างไหมล่ะ -*-”        “ก็ดีนะ แต่ขอให้แกตายก่อนก็แล้วกันนังมารหัวใจของฉัน!”        ยัยพิมตวัดปลายมีดมาทางฉันก่อนจะพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วแต่พอดีว่าฉันเบี่ยงตัวหลบได้ก่อนมันจึงพลาดมาโดนต้นแขนของฉันแทน เจ็บอ่ะค่ะที่รัก T^T นี่เธอคิดว่าเรากำลังเล่นหนังฆาตกรรมอยู่หรือไงกันเนี่ย มัวแต่เพ้ออยู่นั่นแหละ ตื่นได้แล้วเฟ้ยเดี๋ยวฉันก็ตายพอดีหรอก ฉันคงจะไม่โชคดีทุกครั้งไปหรอกนะ        “แกจะหลบทำไมเนี่ย”        “อ้าว ก็ถ้าไม่หลบฉันก็ตายน่ะสิไม่น่าถามอะไรโง่ๆ แบบนี้เลย”        “แกว่าฉันโง่หรอ”        “ใช่ ไม่ได้แค่โง่อย่างเดียวนะยังจะโรคจิตอีกด้วยฉันไปทำอะไรให้เธอฮะเธอถึงคิดที่จะฆ่าฉันเนี่ย”        “เพราะแกกำลังจะแย่งโทโมะไปจากฉันไง!”        นังนี่ตะโกนออกมาเหมือนคนสติแตก สุดท้ายหล่อนก็เป็นคนบ้านั่นเอง - - กลับไปอยู่บ้านศรีธัญญาดีกว่าไหมจ๊ะสุดสวย =O=?        “ฉันไม่ได้แย่งสักหน่อย เธอวางมีดเถอะ”        “ถ้าฉันวางมีดแกก็ไม่ตายน่ะสิ ยังไงวันนี้แกก็ต้องตาย! ย๊ากกกก”        “กรี๊ดดดดดด”        ฉันกรีดร้องสุดเสียงก่อนจะรีบวิ่งหนีออกมาจากห้องครัวโดยมียัยพิมมี่คนเสียสติวิ่งถือมีดตามมาด้วย พ่อจ๋าแม่จ๋าหนูกำลังจะโดนคนเสียสติฆ่าตายแล้วนะพ่อแม่ช่วยลูกคนสวยคนนี้ด้วย ช่วยส่งอัศวินมาช่วยหนูทีไอ้คนสติแตกนั่นมันจะมาถึงตัวหนูอยู่แล้วนะ (เพ้ออะไรเนี่ย - -)        ตึงงง...        ในขณะที่ฉันกำลังเพ้อให้พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยจู่ๆ ฉันก็ชนเข้ากับอะไรบางอย่าง มันเจ็บมากเลยอ่ะนี่ฉันวิ่งชนเสาหลักของบ้านหรือไงกันเนี่ย ใครมันช่างกล้าเอาเสามาวางให้ฉันวิ่งชนฟระอย่าให้รู้นะแม่จะตบไม่เลี้ยงเลย        “นี่เธอวิ่งหนีอะไรมาเนี่ย”        เสาพูดได้ O_O??? พอฉันได้ยินเสียงจากสวรรค์ฉันก็เงยหน้าขึ้นไปดู ผลปรากฏว่าจากเสาบ้านกลายมาเป็นใบหน้าอันหล่อเหลาของโทโมะ เสาบ้านมันแปลงร่างได้ O_o        “นี่โทโมะหรือเสาบ้าน -_-?”        “อะไรของเธอเนี่ย ละเมอรึไง”        “โทโมะ! นายช่วยฉันด้วยคนสติแตกมันกำลังจะฆ่าฉัน”        ฉันร้องอย่างดีใจและวิ่งไปหลบหลังเขาแต่หมอนี่มันก็ยังจะมีหน้าหันมาถามฉันด้วยเสียงอันกวนๆ อีกว่า...        “ใคร?”        สั้นๆ แต่ได้ใจความ - - นายไม่ต้องมาถามฉันหรอก คนที่ฉันพูดถึงมันยืนอยู่ข้างหลังนายแล้ว        “นังแก้วใจ! แกตายซะเถอะ”        “เฮ้ย! นี่เธอเป็นอะไรเนี่ยพิมมี่”        “โมะปล่อยนาพิมนะ พิมจะฆ่ามัน!”        พิมมีกรีดร้องเมื่อโทโมะจับแขนที่หล่อนถือมีดไว้ได้ทันก่อนที่มันจะพุ่งเข้ามาที่ท้องของฉัน ถ้าเธอคิดจะเล็งท้องฉันนะฉันว่าเธอเล็งที่หัวใจฉันดีกว่าเผื่อว่ามันจะตัดขั้วหัวใจตายคาที่ฉันจะได้ไม่เจ็บมาก - -        “เธอจะบ้าหรอ”        “ใช่ พิมมันบ้าบ้าเพราะรักโมะไง”        โห่ ขอกระโถนด่วนฉันอยากจะอวกออกมาเป็นคำว่ารัก - - ถ้าเธอรักใครแล้วบ้าแบบนี้ฉันว่าเธออย่ามีความรักจะดีกว่านะลำบากคนอื่นที่ต้องวิ่งหนีเธอเหมือนฉัน        “แล้วถ้าฉันบ้าเพราะรักแก้วบ้างเธอจะทำไง”        ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินประโยคนั้นของโทโมะ บ้าเพราะรักฉันงั้นหรอ...ที่นายพูดเป็นเพราะความโมโหหรือพูดออกมาจากใจจริงเนี่ยนายหน้าหวานเอ๊ย        “โมะรักนังแก้วหรอ”        “ใช่ ฉันรักแก้วรักมานานแล้วด้วย”        “ไม่จริงอ่ะ! โมะโกหกพิมใช่ไหมคะโมะโกหกพิมใช่ไหม!!”        ยัยพิมปล่อยมีดออกจากมือและหันไปเขย่าร่างของโทโมะด้วยความบ้าคลั่ง ส่วนฉันก็ได้แต่ยืนอึ้ง เขาพูดออกมาโดยไม่คิดถึงเจ้าของชื่อคนนั้นเลยอ่ะ ฉันมีความรู้สึกวิงเวียนศีรษะ หน้ามืด ตาลาย คลายจะเป็นลม ขอยาดมตราโป๊ยเซียนด่วน -O-        “ถึงฉันจะโกหกเธอแต่ฉันโกหกหัวใจตัวเองไม่ได้หรอกนะ”        โอ๊ย ขอกระโถนใบที่สองจะได้ไหม ฉันรู้สึกอยากจะอ้วกออกมาเป็นคำว่ารักภาษาอาหรับ - -        “กรี๊ดดดด ไม่จริงโทโมะรักพิมไม่ได้รักนังแก้ว... แกตายซะเถอะ!”        พิมมี่พูดกับตัวเองอยู่สักพักแล้วก็หันมามองหน้าฉันด้วยสายตาอาฆาตก่อนจะก้มลงไปหยิบมีดที่ตกอยู่ที่พื้นและพุ่งเข้ามาหาฉันเช่นเคย ฉันที่กำลังอึ้งๆ อยู่ไม่ได้ทันตั้งตัวก็เลยโดยมีดที่ต้นแขนเป็นแผลที่สามที่ได้จากพิม ถ้าเธอจะฆ่าฉันทำไมไม่เอาตรงท้องหรือหัวใจฟระจะมาทำให้ฉันเจ็บมากขึ้นกว่าเดิมทำไมเนี่ย T^T        “พอได้แล้วพิม ครั้งก่อนเธอก็ทำร้ายแก้วไปแล้วยังไม่พอใจอีกรึไง”        โทโมะปราดเข้ามาจับยัยพิมเอาไว้พร้อมกับตวาดใส่เธอเสียงดัง ฉันรู้สึกว่าชีวิตฉันวันนี้มันแปลกๆ ไปจากทุกวันนะเนี่ยทำไมมันถึงดูวุ่นวายยังไงชอบกล -_-???        “โมะจำเอาไว้เลยนะ พิมจะไม่หยุดแค่นี้แน่!”        พิมแผดเสียงใส่โทโมะก่อนจะเดินเชิดหน้าออกไปจากบ้านของโทโมะ เขามองร่างของยัยนั่นที่เดินจากไปและหันมามองฉันที่ยืนอยู่ด้านหลังอาการเจ็บไม่ปางตาย        “เธอเป็นไรมากหรือเปล่า”        “ไม่มากหรอกแค่สามแผลเอง”        “เจ็บมากไหมอ่ะ”        เขาเดินเข้ามาจับแขนข้างที่เจ็บของฉัน ฉันไม่พูดอะไรนอกจากยืนมองหน้าเขาที่กำลังสำรวจแผลบนแขนของฉันอยู่ ที่เขาพูดไปเมื่อกี้ว่า ‘เขารักฉัน’ มันเป็นความจริงหรือเปล่า (ยังไม่หายข้องใจ)        “นี่โทโมะ...ฉันขอถามอะไรนายอย่างได้ไหม”        “หือ? อะไรล่ะ”        “ที่นายพูดเมื่อกี้...จริงหรือเปล่า”        “หึ ถ้าจริงแล้วเธอจะทำไง”        เขามองหน้าฉันนิ่ง ฉันก็ได้แต่ยืนสบตาเขาโดยที่ไม่พูดอะไรเพราะมันไม่มีอะไรจะพูด - -        “ใช่ ฉันรักเธอ ฉันรู้สึกแบบนี้กับเธอตั้งแต่วันแรกที่เจอเธอแล้ว”        คำพูดของเขาทำให้หัวใจของฉันเต้นไม่เป็นจังหวะก่อนที่ฉันจะรู้สึกมึนๆ วิงเวียงศีรษะและไม่รับรู้อะไรอีกเลย ง่ายๆก็คือ...นางเอกเป็นลมค่ะ =O=;;;