Bad Tomboy ร้ายกี่ครั้ง...ก็รักเธอ

             เช้าวันใหม่ อาเจนลงทุนตื่นแต่เช้าขึ้นมาจับหลานสาวแต่งชุดนักเรียนมอปลายชายของโรงเรียนเซนจูเนียร์ที่เพิ่งโทรไปสั่งซื้อแบบด่วนเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน ยุนอาตีหน้าบึ้งตึงยามมองตัวเองในกระจก ร่างสูงผู้มีเส้นผมสีทองอร่ามตัดกับชุดสูทสีดำ อกเสื้อด้านซ้ายกลัดเข็มกลัดทองซึ่งเป็นสัญลักษณ์ประจำโรงเรียน ทับเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตัวในกับเนกไทสีแดง กางเกงขายาวสีขาวยิ่งส่งให้เธอดูเหมือนเจ้าชายที่หลุดออกมาจากนิทานก่อนนอนอย่างไรอย่างนั้น
 
               หลังรับประทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย บอดี้การ์ดทั้งสองก็เข้ามาล็อคแขนทั้งสองข้างของคุณหนูแล้วลากขึ้นรถไปตามคำสั่งของอาเจน ดวงตาสีน้ำตาลส่องแววหงุดหงิดไม่พอใจยามสบตากับผู้เป็นอาที่ทำหน้าที่ขับรถตรงไปยังโรงเรียนเซนจูเนียร์ด้วยรอยยิ้มสยองยิ่งกว่าหนังผี ถึงจะแอบคิดหนีก็หนีไม่ทันแล้วในเมื่อตอนนี้รถเบนซ์สีดำคันหรูแล่นเข้ามาจอดในลานจอดรถหน้าตึกเรียนเสียแล้ว
 
             อาเจนในชุดข้าราชการสีครีมเรียบร้อยดูสุภาพลงจากรถอ้อมไปเปิดประตู ลากหลานสาวตัวดีออกจากรถด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแฝงแววขู่เข็ญทำให้ยุนอาที่แกล้งทิ้งน้ำหนักไม่ยอมลงตามแรงดึงของอาต้องรีบลุกออกจากรถทันควัน
 
            สาวหล่อเดินต้อยๆ ตามหลังผู้เป็นอาเข้าตึกเรียนไปอย่างว่าง่าย โดยมีสายตาเหล่านักเรียนหญิงต่างหันมามองเจ้าของเส้นผมสีทองอร่ามที่รับกับใบหน้าหล่อคมสวยนั่นอย่างสนอกสนใจ ยุนอาเห็นแล้วก็อดคลี่ยิ้มหวานโปรยเสน่ห์ตามนิสัยขี้หลีไม่ได้เล่นเอาสาวๆ แทบใจละลายไปกองกับพื้น
 
             “เลิกเล่นแล้วรีบตามอามาเดี๋ยวนี้!” อาเจนหันมาทำตาขวางใส่อย่างไม่พอใจแล้วรีบพาหลานสาวตรงไปที่ห้องพักครูทันที
 
              ก้าวแรกที่เข้ามาในห้องยุนอาเห็นเด็กสาวในชุดนักเรียนสูทสีดำทับเสื้อเชิ้ตสีขาวกับเนกไทสีแดง กระโปรงสั้นสีขาวขอบทองนั่งไขว้ห่างอยู่บนโซฟาหนานุ่มหน้าโต๊ะอาจารย์
 
             มะนาวเป็นหลานสาวแม่บ้านที่ถูกอาเจนบังคับให้เข้าเรียนที่นี่เพื่อติดตามควบคุมความประพฤติของคุณหนูตัวดี หล่อนแอบกระตุกยิ้มเยาะใส่ยุนอาเล็กน้อย ก่อนหันไปยกมือไหว้อาเจนพร้อมรอยยิ้มสดใสอย่างรวดเร็ว นัยน์ตาสีน้ำตาลคู่สวยจ้องมองใบหน้าที่เปลี่ยนได้ไวกว่าการเปลี่ยนหน้ากากนั่นด้วยความอึ้งปนหมั่นไส้
 
           “เธอน่าจะไปเอาดีด้านการแสดงนะ เผื่อวงการบันเทิงจะได้นางร้ายหน้าตายที่หาได้ยากไปเล่นละครน้ำเน่าหลังข่าว” ยุนอาเอ่ยประชด หลังอาเจนออกจากห้องไปไม่ถึงหนึ่งนาที ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามกับมะนาวสาวใช้ตัวแสบที่เจอหน้ากันทีไรเป็นต้องกัดกันให้ตายทุกที พร้อมรอยยิ้มหวานแฝงยาพิษร้ายกาจเช่นเคย
 
           “ขอบคุณที่แนะนำ ฉันเองก็อยากจะลองเรียนด้านนี้ดูอยู่เหมือนกัน” มะนาวกล่าวยิ้มๆ พยายามระงับอารมณ์ไม่ให้เผลอพุ่งตัวเข้าไปบีบคอคุณหนูปากร้ายตรงหน้าที่กำลังล้วงหยิบหมากฝรั่งขึ้นมาเคี้ยวตุ้ยๆ แก้เซ็ง
 
           “ต่อไปนี้ฉันจะเป็นคนคอยควบคุมความประพฤติของเธอระหว่างอยู่ในโรงเรียน แต่ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้เสมอนะคะ”
 
            “ถ้าเป็นไปได้เธอช่วยหยุดยิ้มสักระยะหนึ่งได้ไหม ฉันเห็นทีไร...” ยุนอาเว้นช่วงนิดหนึ่งก่อนคลี่ยิ้มบาง นัยน์ตาส่องประกายเจ้าเล่ห์เหลือร้าย ชะโงกหน้าข้ามฟากแล้วเอื้อมมือไปแปะบนริมฝีปากบางของร่างเล็กนั้นพร้อมเหยียดยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ
 
           “อยากหาอะไรมาปิดรอยยิ้มน่าขยะแขยงของเธอจริงๆ”
 
             นัยน์ตาสีดำกลมใสเบิกกว้างตกใจเมื่อลองคลำปากตัวเองที่มีอะไรเหนียวๆ มาติด พอเห็นว่าเป็นหมากฝรั่งที่คุณหนูเพิ่งเคี้ยวเข้าปากไปตะกี้ถึงกับกรีดร้องลั่นห้อง โชคดีที่เวลานี้อาจารย์หลายท่านออกไปเตรียมสอนกันหมดจึงเหลือเพียงเด็กใหม่สองคนที่ถูกอาเจนหรืออาจารย์ฝ่ายปกครองให้นั่งรออยู่ที่นี่ ไม่อย่างนั้นมะนาวคงถูกอาจารย์รุมด่าว่ากันแน่ๆ
 
            “ธ เธอมัน...มันร้ายกาจมาก” มะนาวชี้นิ้วด่าคนตรงหน้าเสียงสั่นด้วยความโกรธเคือง ขณะที่มืออีกข้างกำลังเช็ดถูเอาคราบหมากฝรั่งเหนียวหนึบออกจากปากไปมาตามแรงอารมณ์ที่ทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ ตามลำดับ
 
            “อ๊ะๆ ถ้าเธอทำอย่างนั้นแรงๆ ปากมันจะบวมแล้วน่าเกลียดมากเลยนะ” ยุนอาเอ่ยเตือนเสียงใส (ซื่อ) เช่นเดียวกับนัยน์ตาที่ซ่อนประกายความสนุกสะใจไม่มิด “หรือว่าเธออยากให้หน้าตัวเองน่าเกลียดกว่าเดิมก็เชิญตามสบาย ฉันอุตส่าห์เตือนด้วยความหวังดีแท้ๆ”
 
            “กรี๊ดดด ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ!” มะนาวร้องกรีดร้อง พร้อมกระโดดข้ามไปบีบคอคุณหนูปากร้ายด้วยความโกรธเกรี้ยวสุดขีด วันนี้เธอตัดสินใจแล้วว่าจะต้องฆ่ายุนอาให้ตายคามือให้ได้ แม้จะต้องถูกไล่ออกจากบ้านไปติดคุกหลายสิบปีก็ตาม
 
           “เฮ้ย เธอจะฆ่าฉันให้ตายทั้งเป็นหรือไง” ยุนอาร้องโวยวาย เธอพยายามเอามือเหนียวหนึบของสาวใช้ออกจากคอจนสำเร็จก่อนจะรีบสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอดโดยเร็ว หลังหายใจจนคล่องปอด นัยน์ตาสีน้ำตาลก็ส่องประกายวาวโรจน์หันไปจ้องมองมะนาวที่ถูกผลักกระเด็นล้มไปนั่งบนพื้นอย่างแค้นเคืองสุดๆ 
 
            “คิดจะทำร้ายฉันมันไม่ง่ายอย่างที่เธอคิดหรอกนะ มะนาว”
 
          น้ำเสียงราบเรียบแฝงความเย็นยะเยือกจนคนฟังถึงกับหนาวสะท้านไปทั่วร่างด้วยความหวาดกลัว ร่างสูงค่อยๆ ลุกเดินไปหาร่างบางที่นั่งตัวสั่นอยู่บนพื้น ถึงคิดอยากจะหนีออกจากห้องนี้เช่นไรก็ทำไม่ได้ เพราะเวลานี้ขาและร่างกายทุกส่วนถูกแช่แข็งด้วยสายตาคมกริบของยุนอาเสียแล้ว
 
           “ตะกี้เธอบีบคอฉันใช่ไหม คราวนี้ถึงตาฉันเอาคืนบ้างละนะ”
 
          รอยยิ้มปีศาจกระหายเลือดของยุนอาทิ่มแทงร่างกายของสาวใช้ราวกับมีดคมทั้งเป็น ร่างสูงก้มลงบีบคอมะนาวเต็มแรงโดยไม่สนใจสีหน้าขาวซีดที่เริ่มขาดอากาศของเธอแม้แต่น้อย ไม่ว่าร่างเล็กจะพยายามดิ้นรนขัดขื่นอย่างไรก็ไร้ผลเพราะไม่อาจสู้แรงของคนร่างสูงได้
 
          “แค่กๆ ปะ... ปล่อยนะ”
 
           “อยากให้ฉันหยุดก็ต้องขอโทษก่อนสิ”
 
           “ขะ... ขอโทษ” มะนาวพูดเสียงขาดๆ หายๆ ด้วยสีหน้าไร้สีเลือดคล้ายคนใกล้ตาย เห็นเช่นนั้นยุนอาจึงยอมคลายมือออกเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยอยู่ดี รอยยิ้มหวานพึงพอใจประดับบนดวงหน้าหล่อสวยอีกครั้ง นัยน์ตาส่องประกายพึงพอใจที่ได้ยินคำขอโทษจากสาวร่างเล็ก
 
            “งั้น วันนี้ฉันจะปล่อย...”
 
             ผลัวะ!!
 
             ไม่ทันที่ยุนอาจะพูดอะไรจบก็มีมือแข็งแรงของใครบางคนเข้ามาดึงคอเสื้อเธอจากทางด้านหลัง สาวหล่อหันขวับไปมองอย่างไม่พอใจแต่ไม่ทันจะเอ่ยต่อว่าอะไร เด็กหนุ่มคนนั้นก็ซัดหมัดใส่หน้าเธอเต็มเหนี่ยวเล่นเอาเจ้าตัวถึงกับทรุดไปนอนกองกับพื้น เลือดไหลซิบตรงมุมปากทำให้เธอตกใจรีบใช้แขนเสื้อเช็ดออกทันที มะนาวเองก็ตกใจหันไปดูสภาพคุณหนูตัวดีที่ตอนนี้ได้แต่จ้องหน้าคนมาใหม่ด้วยสายตาเชือดเฉือน
 
            “นายเป็นใครน่ะ” ยุนอาเอ่ยถามเสียงฉุน
 
            “นายนั่นแหละเป็นใคร ทำไมถึงได้กล้าทำร้ายผู้หญิงในห้องพักครูแบบนี้!”
 
              เด็กหนุ่มร่างสูงเดินเข้ามาจ้องหน้าเธอด้วยสีหน้าดุดันราวกับเคยโกรธแค้นเคืองอะไรกับเธอมาแต่ชาติปางก่อน เส้นผมสีดำยาวระต้นคอเช่นเดียวนัยน์ตาคมดุของคนตรงหน้าไม่ได้ทำให้ยุนอานึกหวาดกลัวแต่อย่างใด ทว่า ยิ่งทวีความโกรธเคืองมากขึ้น
 
         “ฉันจะทำอะไรกับผู้หญิงคนนี้ มันก็เรื่องของฉัน เพราะยัยนี่เป็น....”
 
           “ไม่ว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นใคร นายก็ไม่มีสิทธิ์ทำร้ายเพศแม่เช่นนี้” เด็กหนุ่มเอ่ยแทรกเสียงเข้ม
 
            “หึ นี่มันเรื่องระหว่างฉันกับยัยนี่ นายเป็นคนนอกไม่มีสิทธิ์เข้ามายุ่งเข้าใจมั้ย”
 
            ยุนอาลุกขึ้นประจันหน้ากับคนนอกหน้าหล่อเข้มอย่างไม่กลัวเกรง มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่นเตรียมชกหน้าเขาทันทีถ้าเขายังพูดอะไรไม่เข้าหูอีกครั้งเดียวล่ะก็ เธอจะซัดให้ตายกลางห้องพักครูนี่แหละ!
 
            “ในฐานะที่นายเป็นนักเรียนของที่นี่ ฉันต้องมีสิทธิ์ยุ่งเพราะฉันคือ ‘กฎ’ ของโรงเรียนนี้!” เด็กหนุ่มยืดอกราวกับต้องการบอกตำแหน่งยศสำคัญอะไรบางอย่างของตัวเองให้เจ้าผมทองรับรู้
 
        “ถ้านายยังไม่สำนึกผิดที่ทำให้ผู้หญิงคนนี้ต้องเจ็บตัวล่ะก็ ฉันจะสั่งสอนให้เอง”  สิ้นคำ เด็กหนุ่มก็ซัดหมัดกะใส่หน้าเนียนใสของเจ้าผมทองอีกครั้งด้วยความโกรธเคือง
 
          ยุนอาที่เตรียมตั้งรับไว้ก่อนแล้วรู้ทันจึงหลบหมัดนั้นได้อย่างง่ายดาย ก่อนหมุนตัวกระโดดขึ้นเตะก้านคอของเด็กหนุ่มเต็มแรงเล่นเอาเจ้าตัวถึงกับทรุดไปกองกับพื้น ร่างสูงจ้องเลือดที่ไหลซิบออกจากปากหยดใส่พื้นด้วยแววตาอึ้งทึ้ง เพราะตั้งแต่เข้าเรียนที่นี่เขาไม่เคยเสียเลือดให้กับศัตรูหน้าไหนมาก่อน
 
           “มันจะมากไปแล้วนะ!”
 
         “อยากตายก็เข้ามาเลย!”
 
           ครืดดด~
 
            ทั้งสองตั้งท่าจะเข้าฟัดเหวี่ยงกันอีกครั้ง แต่ต้องชะมักเมื่อประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับร่างอาจารย์สาวสวยวัยสามสิบปลายๆ ดูคุ้นตาเดินเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน นัยน์ตาสีน้ำตาลจ้องมองสภาพของหลานสาวกับเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตาโกรธเกรี้ยว เล่นเอาทั้งสองแทบผละออกห่างจากกันไม่ทัน ส่วนมะนาวรีบลุกไปยืนหลบลูกหลงอยู่หลังโต๊ะใกล้ๆ ทันที
 
             “เธอสองคนทำอะไรกัน!” อาเจนเอ่ยถามเสียงขุ่นเคืองหลังดึงหูลากเด็กทั้งสองมานั่งสอบสวนกันในห้องชุดรับรองซึ่งอยู่ห่างจากห้องพักครูที่เพิ่งเกิดเรื่องตะกี้ไม่มากนัก
 
           “ก็หมอนี่เข้ามาชกหน้ายุนก่อนนี่” ยุนอาส่งตาขวางใส่ศัตรูที่นั่งอยู่ข้างๆ อย่างไม่พอใจ
 
            “เธอชกหน้านักเรียนใหม่ของครูจริงเหรอ โดม” อาเจนหันมาถามเด็กหนุ่มเสียงอ่อนผิดกับถามหลานสาวลิบลับ
 
           “ครับ” โดมพยักหน้ารับ “เพราะผมเห็นเขากำลังบีบคอผู้หญิงคนนั้นให้ตายก็เลยเข้าไปช่วยน่ะครับ” เด็กหนุ่มชี้นิ้วไปที่มะนาวซึ่งยืนหลบอยู่หลังอาเจน
 
           “จริงหรือยุนอา” อาเจนหันกลับมาถามเสียงเรียบเย็นกับหลานสาวอีกครั้งเล่นเอาเจ้าตัวถึงกับสะดุ้งโหยง เหงื่อไหลโชก หน้าซีด ปากสั่นคิดหาคำแก้ตัวไม่ออกได้แต่นั่งนิ่งยอมรับโทษอย่างยอมจำนน
 
           “ช่างเหอะ แต่ทีหลังถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกฉันไม่ปล่อยเธอไว้อีกแน่”
 
            “.......”
 
          “เอ่อ ว่าแต่อาจารย์มีอะไรให้ผมรับใช้หรือครับ ถึงได้เรียกตัวด่วนแต่เช้า” โดมเอ่ยถามเพื่อทำลายความเงียบอันแสนน่าอึดอัดลง
 
           “อ๊ะ จริงสิ” อาเจนฉีกยิ้มกว้างเหมือนเพิ่งนึกอะไรได้ “ฉันอยากให้เธอช่วยดูแลหลานสาวของฉันระหว่างเรียนอยู่ที่นี่น่ะ”
 
           “หลานสาว? คนไหนหรือครับ”
 
           “ก็คนที่เธอมีเรื่องตะกี้นั่นแหละ”
 
            “คนนั้นหรือครับ” โดมชี้นิ้วไปที่มะนาวซึ่งยังคงยืนหลบอยู่หลังอาจารย์ด้วยสีหน้ามึนงง แต่อาเจนกลับส่ายหน้าก่อนชี้ไปที่เจ้าผมทองซึ่งนั่งก้มหน้าไม่ยอมสบสายตาใครอยู่ข้างๆ เขา
 
            “คนที่นั่งใกล้เธอต่างหาก” คำตอบของอาจารย์เล่นเอาเด็กหนุ่มถึงกับนิ่งอึ้งตาค้าง หันไปจ้องหน้ายุนอาที่เงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยสีหน้าหงุดหงิดเล็กๆ ที่ดูท่าทางโดมจะยังไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่ได้ยินนัก ริมฝีปากบางเรียวสีชมพูจำต้องเอ่ยอธิบายให้เขาเข้าใจอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเนือยๆ
 
            “นายไม่ต้องแปลกใจหรอก ฉันนี่แหละ ‘หลานสาว’ ของอาจารย์”
 
            โดมนิ่งอึ้งไปหลายวิ ดวงตาสีสนิมเรียวคมจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของยุนอา ขณะที่สมองก็เริ่มประมวลผล ถ้าคนคนนี้คือหลานสาวของอาจารย์จริงๆ ก็แสดงว่าตะกี้เขามีเรื่องชกต่อยกับทอมอย่างนั้นเหรอ!
 
           ยุนอาเหลือบมองมะนาวกับโดมสลับไปมาด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย ทำไมอาเจนต้องให้สองคนนี้มาคอยควบคุมความประพฤติราวกับเห็นเธอเป็นเด็กด้วยนะ สงสัยชีวิตในรั้วโรงเรียนนี้คงมีแต่เรื่องวุ่นๆ ชวนปวดหัวเกือบทุกวันแน่ๆ
 
            เฮ้อ ปกติเธอก็เป็นคนไม่ค่อยชอบมาโรงเรียนอยู่แล้ว ยิ่งมีสองคนนี้ตามติด ความรู้สึกเกลียดโรงเรียนก็ยิ่งทวีคูณมากขึ้น
 
            “เพราะฉะนั้นตั้งแต่นี้ไป มะนาวกับโดมต้องคอยดูแลหลานสาวของฉันดีๆ นะจ๊ะ อย่าให้เจ้าตัวไปก่อเรื่องที่ไหนละ อาจารย์ขอฝากไว้ด้วยนะ”
 
            ....ก็อย่างที่บอก เธอเกลียดโรงเรียนนี้ที่สุดเลย!