รักหมดใจยัย(วิญญาณ)จอมเปิ่น

 หลังจากได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดมิลรู้สึกสงสารรุ่นน้องคนนี้จับใจเพราะเขาเองก็เจอเหตุการณ์ลักษณะนี้มาเหมือนกันแต่ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไร เสียงกริ่งบ้านก็ดังขึ้น เหล่าเพื่อนบ้านต่างมายืนออที่หน้าบ้านของเขาเหมือนรอดูอะไรสักอย่าง เมื่อมิลเปิดประตูออกไปทุกคนต่างถามเป็นเสียงเดียวกัน

                "มิลเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า พวกน้าได้ยินเสียงร้องดังสนั่นเลย"

                มิลรีบทำหน้าฝืนยิ้มแหยๆ แล้วตอบกลับไปแบบอายๆ

                "ไม่มีอะไรหรอกครับน้า ผมนั่งดูหนังอยู่ สงสัยผมเปิดเสียงดังไป ขอโทษจริงๆนะครับ"

                เมื่อพูดจบทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันไปบ้างก็ส่งสายตาเชิงตำหนิ มิลรีบหันหลังกลับด้วยความเขินอาย ระหว่างที่กำลังเดินกลับห้องมิลกลับได้ยินเสียงของมิ้นดังก้องในโสตประสาทเหมือนเธอกำลังพูดอยู่ข้างๆเขา แต่เมื่อเขากลับไปถึงห้อง มิ้นกลับนิ่งเฉยอยู่บนเก้าอี้ไม้ใกล้ๆกับโต๊ะคอมพิวเตอร์และปากของเธอก็ไม่ได้ขยับเลยแม้แต่น้อย มิลยืนมองดูภาพเบื้องหน้าอยู่ชั่วขณะหนึ่ง แต่เสียงภาวนาอย่าให้เขาผลักไสเธอไปก็ยังก้องในหัวเขาไม่เลิก

                "นี่มันอะไรกันวะเนี่ย ทำไมเสียงยัยนั่นมาวนอยู่ในหัวเราได้" มิลคิดขึ้นในใจด้วยความสับสนวุ่นวาย ทันใดนั้นก็เงยหน้ามาถามอย่างตกใจ

                "พี่ได้ยินที่หนูคิดเหรอ" มิลแทบสะดุ้งกับสิ่งที่มิ้นถาม

                "มิ้นเธอรู้เหรอฉันคิดอะไร"

                "ก็เสียงของพี่มันดังขึ้นในหัวหนูนี่นา"

                เมื่อทุกอย่างเริ่มสับสนมิลตัดสินพูดออกมาให้ได้ยินทั้งสองฝ่าย

                "มิ้นบอกที ตอนนี้พี่พูดอะไรอยู่ในใจ"

                ทุกคำพูดที่เขาและเธอคิดทั้งสองสามารถตอบกลับได้อย่างถูกต้องทุกประการ ไม่ว่าจะพูดอะไรในใจอีกฝ่ายรับรู้ได้ทั้งหมด ตอนนั้นแม้จะสงสารมากแค่ไหนมิลยังอดรู้สึกอึดอัดไม่ได้ เพราะเขารู้ทันทีว่าจากนี้ๆความเป็นส่วนตัวจะไม่เหลืออีกแล้ว ทั้งยังมีวิญญาณของใครอีกคนมาอาศัยอยู่ด้วย

                ด้วยใจที่กำลังว้าวุ่นทำให้ตลอดคืนนั้นมิลไม่สามารถข่มตาหลับได้ แม้ตัวจะนอนนิ่งบนเตียงแต่ดวงตาทั้งสองข้างกลับจ้องอยู่ที่มิ้นที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเดิมไม่ขยับไปไหน ใบหน้าอันแสนเศร้าของเธอชวนให้เขารู้สึกหดหู่ใจไม่น้อย

                เช้าวันต่อมามิลรีบลุกขึ้นมาจัดการธุระส่วนตัวแล้วออกจากบ้านไปขึ้นรถเพื่อเดินทางไปมหาวิทยาลัย ระหว่างทางนั้นเองจู่ๆก็มีใครคนหนึ่งมานั่งบนที่นั่งข้างๆเขา ทั้งที่รถยังมีที่ว่างอีกมากมาย เมื่อเขากันไปก็ได้พบกับหญิงวัยกลางคนผู้นั้นที่เคยทักเขาเมื่อครั้งก่อน

            มิลจึงหันหน้าหนีแล้วทำเป็นไม่สนใจ  แต่เมื่อเธอพูดออกก็ทำให้เขาถึงกับหยุดชะงัก

                "ได้เจอเขาแล้วสิ เจ้าของตัวจริงน่ะ สงสัยมั้ยล่ะทำไมเธอทั้งสองถึงสื่อสารกันได้โดยไม่ต้องพูดออกมา" มิลถึงกับชะงักเมื่อได้ยินแบบนั้น เขาค่อยๆหันกลับไปมองช้าๆและหญิงคนนั้นก็พูดต่อ

                "เจ้าหนุ่ม เธอไปพูดทำนองเชิญเขามาแล้วใช่มั้ย ไม่ต้องสงสัยหรอกตอนนี้จิตของเธอทั้งสองจะสื่อกันติดแล้ว ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรในใจ อีกฝ่ายจะรับรู้ได้ทั้งหมด ตราบเท่าที่เธอยังมีมือถือนั้นติดตัว ส่วนสาวน้อยคนนั้นเธอยังไม่ตาย แต่เธอจะกลับเข้าร่างไม่ได้ จนกว่าสามารถหาสิ่งที่เป็นเหตุให้เธอก่ออกุศลกรรมนี้ได้"

                ตอนนั้นมิลรีบหันหน้ากลับไปแล้วถามกลับ

                "อะไรที่ทำให้เธอหลุดพ้นได้ แล้วผมจะทำอะไรได้"

                "กรรมใครก็กรรมมัน เธอทำได้ก็แค่ทำบุญให้เขา อย่างที่ป้าเคยบอกไป เขาจะติดกับมือถือเครื่องนั้นไปทุกที่ หนุ่มน้อยตราบที่เธอยังมีมือถือนี้ติดตัว ตราบนั้นเขาจะตามและรู้ทุกอย่างที่เธอกำลังคิดในใจ แม้จะไม่ได้พูดออกมาก ส่วนจะทำยังไงต่อนั้นป้าคงบอกไม่ได้"

                เธอพูดจบแล้วก็ลุกจากไป ปล่อยให้มันนั่งคบคิดต่อไปเพียงลำพัง โดยมีวิญญาณของมิ้นยืนพังอยู่ใกล้ๆ