ยัยแม่มดฝึกหัดสยบหัวใจพ่อมดจอมซ่า

 
 

 
บทที่1

ฉันกับโดนามาถึงบ้านได้สักพักหนึ่งแล้ว เราสองคนก็เลยต่างคนต่างแยกย้ายไปทำงานบ้านที่ตกลงกันไว้ วันนี้ฉันรดน้ำต้นไม้ส่วนโดนาล้างจาน

พึ่บ!~~

เสียงอะไรมันมาจากข้างหลังหันไปดูหน่อยดีไหมอ่ะ กลัวว่าจะไม่ใช่คนอ่ะ(ผีบ้าอะไรจะออกมากลางแสกๆ)ฉันไปหันดูเจอ.....

“ว๊าย!! ไอ้บ้าตกใจหมดเลย”เห็นผู้ชายสองคนยืนอยู่ข้างหลังฉัน มาแบบนี้ตกใจหมดเลย

“อย่ามาขวัญอ่อนหน่อยเลย”หน่อย...ไอ้หน้าหวานเข้าบ้านคนอื่นแบบนี้ยังจะมาว่าฉันอีก

“นี่พวกนายเข้ามาได้ยังไง”จะใช่พวกที่อาจารย์ส่งมาหรือเปล่านะ

“ก็เดินมาน่ะสิ”จะยั่วโมโหฉันไปถึงไหนเนี่ย

“คอปเปอร์ไม่เอาน่า”อีกคนน่ารักจังเลยแถมหล่อกว่าอีตาบ้านี่ด้วย
 
“แพรวามีอะไรเหรอ เสียงดังเชียว”เบื่อจริงคนสมัยนี้ไม่มีมารยาทเลย

“ก็ออกมาดูสิ อ่อ..แล้วถามด้วยล่ะว่าใช่คนที่อาจารย์ส่งมาหรือเปล่า”ไม่มีมารยาทไม่พอยังจะมากวนประสาทชาวบ้านเขาอีก

“อ้าว แล้วแกทำไมไม่ถามเองล่ะ”คนอย่างนี้ใครอยากจะต้อนรับเล่า

“เออๆ ใช่คนที่อาจารย์เน็กซัสส่งมาหรือเปล่า”ฉันกัดฟันพูดออกไป

“ใช่ อย่าบอกนะว่า...”อะไรกัน ฉันต้องมายุ่งกับอีตาบ้านี่น่ะเหรอฝันไปเถอะ

“ทำไม”ทำไมอีตานี่ชอบหาเรื่องจัง

“ไม่มีอะไร พวกเราเข้าไปได้หรือเปล่า”ดีนะที่อีตานี่มากับคนดีๆไม่อย่างงั้นฉันไม่ให้เข้าบ้านหรอกย่ะ

“ได้ ตามสิ”ฉันเดินไปปิดน้ำแล้วเดินตรงเข้าเปิดประตูสนั่นอย่างกะอยากจะฆ่าใครอย่างนั้นเลย

“แพรวา เดี๋ยวประตูบ้านพังใครทำแกโมโหนิ”เสียงโดนาถามขึ้นเมื่อได้ยินเสียงชะโงกหัวออกมาดูว่าทำไมเพื่อนสาวอีกคนไปโมโหใครมา

“ช่างเหอะ สองคนนี้คือคนที่อาจารย์ส่งมา”ฉันเดินไปหยิบน้ำสองแก้วเอาออกมาให้สองคนนี้

“นี่แพรวา โมโหใครมาอีกล่ะหรือว่านายสองคนไปกวนประสาทอะไรเพื่อนฉัน”เสียงโดนาพูดกับฉันก่อนที่จะหันไปจ้องสองคนนี้อย่างสงสัย

“อย่างยัยนนี้น่ะเหรอโมโหใครเป็น”หน่อย...อีตาบ้าอยากตายมาใช่ไหมถึงได้แขวะกันตลอดเลยนิ

“คนอย่างฉันทำไม”ให้ตายเหอะทำไมอาจารย์ต้องส่งคนแบบนี้มาด้วยเนี่ย

“นี่นายฉันขอเตือนว่าอย่าทำให้เพื่อนฉันโมโหไปมากกว่านี้ไม่งั้นนายแย่แน่”อีตาบ้าทำเป็นไม่เชื่อว่าคนอย่างฉันจะทำได้ อย่ามาลองดีกับฉันขอเตือนไว้ก่อน

ตุ๊บ!!~~

เสียงถาดน้ำที่ฉันวางเองแหละก็คนมันโมโหนิคนอะไรแขวะได้ตลอดเวลา

“แกก็หัดระงับอารมณ์ตัวเองมั้งสิ”พยายามแล้วแต่มันทนไม่ไหวนิ คนอะไรนิสัยแย่ชะมัดเลย

“ว่าแต่ที่มานี่มีอะไร”ขอเปิดประเด็นแรกเลยล่ะกันสองคนนี้จะได้กลับบ้านไปฉันรำคราญ

“อาจารย์ให้ฉันสองคนมาดูแลเธอสองคนฉันจะดูแลคนที่ชื่อว่าโดนาส่วนคอปเปอร์ดูแลคนที่ชื่อแพรวา”ห๊ะ!! อีตานี่ต้องมาดูแลฉัน อยากจะบ้าตายแค่นี้ก็จะฆ่ากันอยู่แล้วถ้าต่อไปไม่อยากจะคิดเลย

“อืม นายสองคนชื่ออะไรจะได้เรียกถูก - -*”ฉันถามอย่างเซ็งสุดๆ

“ฉันชื่อคอปเปอร์ส่วนนี่ชื่อเวเพอร์”ชื่อดูฝรั่งสุดๆ เป็นพี่น้องกันป่ะเนี่ย

“แล้วพวกนายสองคนต้องนอนที่นี่ใช่ไหม”ยัยโดนาทำไมต้องถามด้วยเนี่ย

“ใช่ ทำไมพวกเธอชอบถามแปลก โง่กันป่ะเนี่ย”อ๊าย!! ไอ้หน้าหวานแก...

“ไม่ได้โง่ ถ้าปากดีมากล่ะก็นอนข้างนอกเลยไป”กล้าดียังไงมาว่าฉันกับยัยโดนาไม่ทราบ

“เธอกล้าเหรอ”ยิ่งซะกว่ากล้าซะอีก ไอ้หน้าหวานแกได้นอนตากยุงแน่

“กล้า ทำไมจะไม่กล้า”ฉันชี้นิ้วไปทางประตูแสดงให้เห็นว่าเชิญออกไปนอนข้างนอก อยากจะมาท้าดีนักฉันก็เลยจัดไปอย่าให้เสีย

“ยัยบ้าฉันประชด นี่เอาจริงเลยเหรอ”ประชดเหรอ สายไปแล้วมั้ง ฮ่าๆ

“เสียใจด้วยนะฉันทำจริง ออกไปนอนข้างนอกซะ”ฮ่าๆ ฉันอยากให้ทุกคนเห็นหน้าคอปเปอร์ตอนนี้อีตาคอปเปอร์หัวเสียสุดๆเมื่อฉันไล่ออกไปนอนข้างนอก

หลังจากที่คอปเปอร์กับเวเพอร์ออกไปแล้วฉันกับโดนาไปอาบน้ำนอนกันอย่างสบายใจ อยากปากเสียดีนักต้องเจอแบบนี้แหละถึงจะเข็ดลืมไปคนอย่างอีตาคอปเปอร์คงเข็ดยาก

“แพรวา ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ”ใจลงใจร้ายอะไรเล่า พูดซะเขวหมดเลยนะ

“ไม่หรอก ต้องโดนซะบ้างจะได้รู้สึก”ตามจริงฉันไม่ใจร้ายหรอกแต่โมโหไปหน่อยก็เลยพูดไปอย่างนั้นแอบเอาหมอนกับผ้าห่มไปให้ดีกว่า

ฉันเดินไปหยิบหมอนผ้าห่มแล้วเดินลงบันไดอย่างเงียบที่สุดถ้าอีตาคอปเปอร์รู้ล่ะก็มีหวังหัวเราะเยาะฉันแน่ ฉันค่อยเปิดประตูอ่างเบาๆมือที่สุดแล้วค่อยๆวางหมอนกับผ้าห่มลงแล้วก็ปิดประตูลงวิ่งขึ้นห้องทันที ใครจะไปยอมให้โดนจับได้เล่า
 
..........................................................
 
เม้นสักหน่อยนะ  แล้วจะมาอัพให้