ความทรงจำสีเทา

  แสงแดดยามเช้าเริ่มส่องประกายระยิบระยับ  เมื่อแสงได้สะท้องลงบนพื้นน้ำที่งามสง่า  มองคล้ายดังเพรชงามๆ
ที่ส่องประกาย  มิกซ์  ออกมายืนที่หาดทรายรอคอยคริสตามที่สัญญา  
 
คริส: มาเร็วดีนะ
มิกซ์: อืม  
คริส: ว่าแต่ขาของนายหายเจ็บแล้วหรอ
 
คริสจ้องมองลงไปที่เท้าของมิกซ์  ที่ยังคงมีผ้าพันแผลที่เธอทำว้ให้
 
มิกซ์: ก็ค่อยยังชั่วแล้วล่ะ  พอเดินได้แล้วไม่เจ็บมากเท่าไหร่
คริส: แน่ใจนะ  
มิกซ์: อืม  แน่ใจสิ
คริส: นั่นเราไปตรงนั้นกันดีกว่าไหม
 
คริสชี้ออกไปที่ปลายของหาด  ซึ่งมีผู้คนอยู่ที่นั่นน้อยมาก
 
มิกซ์: คนน้อยนะ  เธออยากจะไปจริงๆหรอ
คริส: คนน้อยๆนะดีแล้ว ไปเถอะ
 
คริสเดินนำมิกซ์ออกไป  ทั้งสองเดินผ่านผู้คนมากมายตรงไปยังอีกฝากหนึ่งของหาด ซึ่งสงบกว่า
 
โจ: โอ้โห คู้นี้เนี่ย  หวานแต่เช้าเลยนะ
เอ็ม: นั่นนะดิ  เราคงต้องไปเตือนมิกซ์มันมั่งแล้วล่ะ ได้ยินว่ามีคนที่ชอบคริสอยู่แล้ว เป็นถึงลูกเจ้าพ่อเชียวนะ 
คนเขากลัวกันทั้งมหาลัยเลย
โจ: เฮ้ย  ของถามหน่อยเหอะ นายอิจฉามิกซ์เปล่าเนี่ย
เอ็ม: เปล่านะ เขาก็แค่เป็นห่วงมิกซ์เฉยๆ  มิกซ์มันเป็นเพื่อนเรานะ
เก้า: ลูกเจ้าพ่อแล้วไง เรามีตั้งสี่คน  จะไปกลัวทำไม  เจอเอ็มไปคนเดียวก็พอแล้ว  รับรองว่าพวกมันวิ่งกระเจิงแน่
โจ: อย่างเอ็มเนี่ยนะ จะไปทำไรใครเขาได้  ถึงตัวมันจะเป็นตุ่มมังกรยักษ์ แต่ใจเล็กเท่าปลาซิว
เอ็ม: พูดอย่างนี้นายอยากเจ็บตัวหรอ  
 
เอ็มขึ้นเสียง
 
โจ: ทำไม  นายจะทำไร
เอ็ม: ก็จะฆ่านายไง  
 
ว่าแล้วเอ็มก็กระโจนโดใส่โจจนทั้งสองลงไปกลิ้งที่พื้นทราย
เก้า: เฮ้อ  เสียบรรยากาศ  อย่างกับศึกพยูนทะเลาะกัน
 
ก่อนที่เท้าของเก้าจะเดินจากไปจากตรงนั้น  ก็โดนเอ็มกับโจดึงเข้ามาร่วมในวงด้วยซะแล้ว
 
ที่อีกฝากของหาดทราย  มิกซ์และคริสเดินมางที่นั่นแล้ว  คริสเดินไปที่ริมหาด  เธอสูญอากาศอันสดชื่นเข้าไป
 
ในปอด  ส่วนมิกซ์ที่เดินมานานแล้ว  เริ่มเจ็บเท้าขึ้น เลยนั่งพักลงที่พื้น
 
คริส: ตรงนี้อากาศดีนะ  คนก็น้อยไม่ค่อนมีเสียงรบกวนเท่าไหร่  นายว่าไหม
คริสที่ยังไม่ได้ทันหันมามองมิกซ์  เธอไม่ได้ยินเสียงที่ตอบกลับมา  เธฮจึงหันกลับไปดู  
 
คริส: อ้าว  เป็นไรไหม 
 
เธอเดินเข้ามาหามิกซ์
 
มิกซ์: ไม่เป็นไรหรอก  
คริส: ไหนขอดูหน่อยสิ  โอ้โฮ  เลือดนายไหลนี่  ไหนบอกว่าหายแล้วไง
เธอทำท่าด้วยความเป็นห่วง
มิกซ์: ไม่เป็นไรหรอก 
มิกซ์พยายามปัดมือของคริสออกจากเเผลของเขา  เพราะมิกซ์รู้สึกเจ็บมาก
คริส: เลือดไหลเเบบนี้ต้องทายาแล้วล่ะ  แต่เดินมาไกลขนาดเนี่ย  จะไปเอาที่ไหนล่ะเนี่ย  คนก็ไม่มีอีก
คริสมองไปรอบๆตัวของเธอ  เธอฉีกชายกระโปรงของเธออกมา
 มิกซ์: เธอจะทำอะไร
คริส: ก็จะช่วยห้ามเลือดให้ก่อนไงล่ะ  
คริสใช้ผ้ากดแผลของมิกซ์เอาไว้  มิกซ์ เริ่มรู้สึกเจ็บมากในตอนนี้
คริส: อาจจะรู้สึกเจ็บหน่อยนะ  แต่อดทนไว้ก่อน
เวลาผ่านสักพัก  เลือดที่ขาของมิกซ์เริ่มหยุดไหลแล้ว
มิกซ์: ขอบคุณนะ  ทำไมถึงช่วยผมมากมายขนาดนี้
คริส: ไม่รู้สิ  ฉันรู้สึกถูกชะตากับนายละมั่ง  
 
คริสหันมายิ้มให้มิกซ์  มิกซ์ก้มหน้าลงเพื่อหลบตาของเธอ
 
คริส: ฉันไม่เข้าใจเลย  ถ้าเป็นคนส่วนใหญ่  เขาจะไม่ทำแบบนี้หรอกนะ  ทำไมนายต้องหลบตาของฉันด้วย
มิกซ์: ........
คริส: หรือว่านายไม่ชอบหน้าฉันหรอ
มิกซ์: ไม่ใช่  คือ ...
คริส: คืออะไร
คริสทำท่าอยากรู้  มิกซ์ค่อยๆก้มหน้าลงไปทีละนิด  คริสก็มองตาของมิกซ์ไม่กระพริบ
คริส: ตลกดีนะนายเนี่ย   เอาเถอะ ฉันไม่ถามแล้ว  ฉันกลัวคำตอบนายจัง ขืนบอกว่าเกลียดหน้าฉัน ฉันแย่แน่เลย
มิกซ์: ไม่ใช่หรอก คือว่าผมนะ.. เออคือว่า..
คริสนั่งลุ้นที่จะรอคำตอบ มิกซ์  เงยหน้าขึ้นมามองหน้าของคริสทันที  ทำเอาคริสถึงกับสะดุ้ง
มิกซ์: ไม่มีะไรหรอก  
แล้วมิกซ์ก็มองออกไปที่คลื่นทะเลที่กำลังพัดไปมา  แววตาของมิกซ์เริ่มที่จะเปลี่ยนไป  มันดูหม่อนหมอง
คริส:  นี่นาย  ไม่เป็นไรใช่ไหม 
คริสเห็นท่าของมิกซ์ที่ไม่ดีนัก
มิกซ์: เธอเคยรักใครหรือเปล่า 
คริส:ฮะ
มิกซ์: ผมนะ  ไม่รู้เลยจริงๆว่าตัวเองทำอะไรผิดไป  ไม่รู้เลยจริงๆ  
มิกซ์  ดูท่าทางเครียด  คริสพยายามปลอบใจของมิกซ์  เธอจับมือของมิกซ์เอาไว้
คริส: เคยสิ  ฉันเองก็เคยีความรักนะ แต่ในเมื่อสุดท้ายเราไม่อาจอยู่เคียงข้างกันได้  ฉันก็คงต้องยอมรับความจริง
หรือว่านายจะฝืนล่ะ ไม่ต้องรู้เหตุผลหรอกว่าทำไม เขาคนนั้นถึงได้จากเราไป เพราะบางครั้ง เหตุผลของคน  ที่หมดใจ  มันก็ไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย
มิกซ์  ดูเศร้าสลดอยู่แบบนั้น    โดยที่มีคริสปลอบใจอยู่เคียงข้าง