ความทรงจำสีเทา

  แสงแดดยามเช้าเริ่มส่องประกายระยิบระยับ  เมื่อแสงได้สะท้องลงบนพื้นน้ำที่งามสง่า  มองคล้ายดังเพรชงามๆ

ที่ส่องประกาย  มิกซ์  ออกมายืนที่หาดทรายรอคอยคริสตามที่สัญญา  

คริส: มาเร็วดีนะ

มิกซ์: อืม  

คริส: ว่าแต่ขาของนายหายเจ็บแล้วหรอ

คริสจ้องมองลงไปที่เท้าของมิกซ์  ที่ยังคงมีผ้าพันแผลที่เธอทำว้ให้

มิกซ์: ก็ค่อยยังชั่วแล้วล่ะ  พอเดินได้แล้วไม่เจ็บมากเท่าไหร่

คริส: แน่ใจนะ  

มิกซ์: อืม  แน่ใจสิ

คริส: นั่นเราไปตรงนั้นกันดีกว่าไหม

คริสชี้ออกไปที่ปลายของหาด  ซึ่งมีผู้คนอยู่ที่นั่นน้อยมาก

มิกซ์: คนน้อยนะ  เธออยากจะไปจริงๆหรอ

คริส: คนน้อยๆนะดีแล้ว ไปเถอะ

คริสเดินนำมิกซ์ออกไป  ทั้งสองเดินผ่านผู้คนมากมายตรงไปยังอีกฝากหนึ่งของหาด ซึ่งสงบกว่า

โจ: โอ้โห คู้นี้เนี่ย  หวานแต่เช้าเลยนะ

เอ็ม: นั่นนะดิ  เราคงต้องไปเตือนมิกซ์มันมั่งแล้วล่ะ ได้ยินว่ามีคนที่ชอบคริสอยู่แล้ว เป็นถึงลูกเจ้าพ่อเชียวนะ 

คนเขากลัวกันทั้งมหาลัยเลย

โจ: เฮ้ย  ของถามหน่อยเหอะ นายอิจฉามิกซ์เปล่าเนี่ย

เอ็ม: เปล่านะ เขาก็แค่เป็นห่วงมิกซ์เฉยๆ  มิกซ์มันเป็นเพื่อนเรานะ

เก้า: ลูกเจ้าพ่อแล้วไง เรามีตั้งสี่คน  จะไปกลัวทำไม  เจอเอ็มไปคนเดียวก็พอแล้ว  รับรองว่าพวกมันวิ่งกระเจิงแน่

โจ: อย่างเอ็มเนี่ยนะ จะไปทำไรใครเขาได้  ถึงตัวมันจะเป็นตุ่มมังกรยักษ์ แต่ใจเล็กเท่าปลาซิว

เอ็ม: พูดอย่างนี้นายอยากเจ็บตัวหรอ  

เอ็มขึ้นเสียง

โจ: ทำไม  นายจะทำไร

เอ็ม: ก็จะฆ่านายไง  

ว่าแล้วเอ็มก็กระโจนโดใส่โจจนทั้งสองลงไปกลิ้งที่พื้นทราย

เก้า: เฮ้อ  เสียบรรยากาศ  อย่างกับศึกพยูนทะเลาะกัน

ก่อนที่เท้าของเก้าจะเดินจากไปจากตรงนั้น  ก็โดนเอ็มกับโจดึงเข้ามาร่วมในวงด้วยซะแล้ว

ที่อีกฝากของหาดทราย  มิกซ์และคริสเดินมางที่นั่นแล้ว  คริสเดินไปที่ริมหาด  เธอสูญอากาศอันสดชื่นเข้าไป

ในปอด  ส่วนมิกซ์ที่เดินมานานแล้ว  เริ่มเจ็บเท้าขึ้น เลยนั่งพักลงที่พื้น

คริส: ตรงนี้อากาศดีนะ  คนก็น้อยไม่ค่อนมีเสียงรบกวนเท่าไหร่  นายว่าไหม

คริสที่ยังไม่ได้ทันหันมามองมิกซ์  เธอไม่ได้ยินเสียงที่ตอบกลับมา  เธฮจึงหันกลับไปดู  

คริส: อ้าว  เป็นไรไหม 

เธอเดินเข้ามาหามิกซ์

มิกซ์: ไม่เป็นไรหรอก  

คริส: ไหนขอดูหน่อยสิ  โอ้โฮ  เลือดนายไหลนี่  ไหนบอกว่าหายแล้วไง

เธอทำท่าด้วยความเป็นห่วง

มิกซ์: ไม่เป็นไรหรอก 

มิกซ์พยายามปัดมือของคริสออกจากเเผลของเขา  เพราะมิกซ์รู้สึกเจ็บมาก

คริส: เลือดไหลเเบบนี้ต้องทายาแล้วล่ะ  แต่เดินมาไกลขนาดเนี่ย  จะไปเอาที่ไหนล่ะเนี่ย  คนก็ไม่มีอีก

คริสมองไปรอบๆตัวของเธอ  เธอฉีกชายกระโปรงของเธออกมา

 มิกซ์: เธอจะทำอะไร

คริส: ก็จะช่วยห้ามเลือดให้ก่อนไงล่ะ  

คริสใช้ผ้ากดแผลของมิกซ์เอาไว้  มิกซ์ เริ่มรู้สึกเจ็บมากในตอนนี้

คริส: อาจจะรู้สึกเจ็บหน่อยนะ  แต่อดทนไว้ก่อน

เวลาผ่านสักพัก  เลือดที่ขาของมิกซ์เริ่มหยุดไหลแล้ว

มิกซ์: ขอบคุณนะ  ทำไมถึงช่วยผมมากมายขนาดนี้

คริส: ไม่รู้สิ  ฉันรู้สึกถูกชะตากับนายละมั่ง  

คริสหันมายิ้มให้มิกซ์  มิกซ์ก้มหน้าลงเพื่อหลบตาของเธอ

คริส: ฉันไม่เข้าใจเลย  ถ้าเป็นคนส่วนใหญ่  เขาจะไม่ทำแบบนี้หรอกนะ  ทำไมนายต้องหลบตาของฉันด้วย

มิกซ์: ........

คริส: หรือว่านายไม่ชอบหน้าฉันหรอ

มิกซ์: ไม่ใช่  คือ ...

คริส: คืออะไร

คริสทำท่าอยากรู้  มิกซ์ค่อยๆก้มหน้าลงไปทีละนิด  คริสก็มองตาของมิกซ์ไม่กระพริบ

คริส: ตลกดีนะนายเนี่ย   เอาเถอะ ฉันไม่ถามแล้ว  ฉันกลัวคำตอบนายจัง ขืนบอกว่าเกลียดหน้าฉัน ฉันแย่แน่เลย

มิกซ์: ไม่ใช่หรอก คือว่าผมนะ.. เออคือว่า..

คริสนั่งลุ้นที่จะรอคำตอบ มิกซ์  เงยหน้าขึ้นมามองหน้าของคริสทันที  ทำเอาคริสถึงกับสะดุ้ง

มิกซ์: ไม่มีะไรหรอก  

แล้วมิกซ์ก็มองออกไปที่คลื่นทะเลที่กำลังพัดไปมา  แววตาของมิกซ์เริ่มที่จะเปลี่ยนไป  มันดูหม่อนหมอง

คริส:  นี่นาย  ไม่เป็นไรใช่ไหม 

คริสเห็นท่าของมิกซ์ที่ไม่ดีนัก

มิกซ์: เธอเคยรักใครหรือเปล่า 

คริส:ฮะ

มิกซ์: ผมนะ  ไม่รู้เลยจริงๆว่าตัวเองทำอะไรผิดไป  ไม่รู้เลยจริงๆ  

มิกซ์  ดูท่าทางเครียด  คริสพยายามปลอบใจของมิกซ์  เธอจับมือของมิกซ์เอาไว้

คริส: เคยสิ  ฉันเองก็เคยีความรักนะ แต่ในเมื่อสุดท้ายเราไม่อาจอยู่เคียงข้างกันได้  ฉันก็คงต้องยอมรับความจริง

หรือว่านายจะฝืนล่ะ ไม่ต้องรู้เหตุผลหรอกว่าทำไม เขาคนนั้นถึงได้จากเราไป เพราะบางครั้ง เหตุผลของคน  ที่หมดใจ  มันก็ไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย

มิกซ์  ดูเศร้าสลดอยู่แบบนั้น    โดยที่มีคริสปลอบใจอยู่เคียงข้าง