เธอ กับ เขา & รถเมล์

 

      2

คุณหมอตรวจทั้งคู่ เช้าของวันต่อมา ผลสรุป

นิสาต้องเข้าเฝือกนานนับเดือน

อัครเดชใส่ถุงประคองแขนอีกสามวัน หรือจนกว่ารู้สึกไม่ปวดหัวไหลอีก

อัครเดชคิด...

จะเอาไงดี ระหว่างนี้เงินไม่ค่อยมี งานก็ไม่ได้ทำ

เฮ้อ...เห็นทีต้องยอมเป็นพยาบาลจำเป็นไปก่อนแล้วเรา เอาก็เอา!

เพื่อความอยู่รอด...ลองกับยัยขี้โมโหคนนี้สักหน่อย แต่...

ต้องทำฟอร์มเล่นตัวเอาไว้ก่อน ฮ่าๆ

 

คุณแม่มาเยี่ยมลูกสาว ช่วงสาย

นิสาให้พยาบาลเช็ดตัวโดยมีม่านบัง

อัครเดชเดินกลับจากห้องน้ำ มือข้างหนึ่งถือถุงน้ำเกลือไปมาสบาย

เธเอมีถุงฉี่ด้วย ฮ่าๆ คงเจ็บพิลึก

อัครเดชนึกขำ เขาเห็นตอนเดินไปเข้าห้องน้ำ...

"ตกลงเราต้องคุยถึงเรื่องประวัติของพวกเธอทั้งคู่ก่อน

เพื่อจะได้รู้จักกันดีขึ้น คุณเห็นเป็นไง?"

คุณแม่นั่งที่เตียงลูกสาวถามอัครเดช ส่วนลูกสาวมองเขาตาคมกริบ!

"ได้ครับ...ผมเป็นชายหนุ่ม หน้าตาพอใช้ได้

อายุยี่สิบห้า จบปริญญาตรี เป็นลูกชาวนา มีที่ดินร้อยกว่าไร่ของพ่อกับแม่

ไม่ติดจำนองอยู่ลพบุรี ทั้งคู่สุขภาพแข็งแรง ผมเป็นลูกโทนครับ"

อัครเดชหยุดพูด ทั้งคุณแม่ คุณลูกดูคล้ายกับอยากฟังต่อ

"อ่อ...ตอนนี้ตกงานครับ" เขาเพิ่มอีกนิด ยิ้มมองทั้งคู่

"อะไร? แค่นี้เหรอ เฮอะ...สั้นจัง!" น้ำเสียงนิสาน่าจะออกแนวเยาะเย้ย

อัครเดชโต้มั่ง

"ผมไม่ใช่เชื้อเจ้า หรืออาชญากรดังนะครับ จะได้มีประวัติยาวเป็นหางว่าว"

"เฮอะ...ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแหละ!"

นิสาต่อคำ อัครเดชยิ้มแสยะ พูด

"งั้น! ทำไมกล้าให้ผมไปอยู่ด้วย?"

ทั้งคู่จ้องตากันอีก

"ถึงเป็น ฉันก็ไม่กลัว"

นั่น! โต้ไม่ลดละยัยนี้ อัครเดชคิด อารมณ์ดี

คุณแม่ส่ายหัวไปมา พูดขึ้น

"เอาหละ ฉันกับสามีเป็นข้าราชการกระทรวงการต่างประเทศ

ลูกนิสาจบปริญญาเหมือนกัน เธอเปิดร้านรับพิมพ์นามบัตร ทำตรายาง

ตัดสติกเกอร์ในศูนย์การค้า ฉันคิดว่าทั้งสองคนคงเป็นเพื่อนกันได้

พอออกจากโรงพยาบาลก็กลับไปที่บ้านด้วยกัน ตกลงไหม?"

"คุณจะเอาไง?" อัครเดชเอ่ยปากถามนิสาก่อน

"คุณจะเอาไงหละ?" นิสาถามกลับ ไม่ยอมอ่อนข้อ

"งั้นผมไม่ไป! ไม่ทำ!" อัครเดชกลั้นใจพูด

"คุณต้องไป และต้องทำ!"

นิสาย้ำเสียงดัง อัครเดชแอบหัวเราะในใจ พูดออกแนวแกล้งยั่ว

"ผมไม่เข้าใจ ทำไมต้องเป็นผม?"

"เพราะฉันไม่มีใคร ถ้าคุณเป็นสุภาพบุรุษ คุณควรทำ"

นิสาพูด ดวงตาจ้องเขา

"ได้...ผมไปทำหน้าที่ดูแลคุณ แต่ผมไม่ใช่สุภาพบุรุษจำไว้"

อัครเดชพูด แต่ความคิดเพลินๆ

รู้จักเราน้อยไปเสียแล้ว เฮอะๆ

"อย่าคิดทำเกินหน้าที่ ไม่งั้นคุณอาจกลับเข้าโรงพยาบาลอีก"

แน๊ะ...มีขู่

อัครเดชเหล่เธอ นิสาหัวเราะคิก คิก

คุณแม่ได้แต่ส่ายหน้า...

 

ช่วงบ่ายถึงค่ำ เพื่อนเธอ ยัยนิสามาเยียมกันเยอะ

คงเป็นพวกที่ไม่ได้เรื่อง แค่มาดูเป็นพิธีแล้วก็กลับ อัครเดชคิด...

คุยกันเสียงดัง

อัครเดชเอาผ้าคลุมหัว ไม่อยากได้ยิน

เขาแอบมองดูสาวๆ สวยๆ มั่ง เล็กน้อย...

เพื่อนเธอบางคนสวยตรงสเป็คจริงๆ หมั่นมาเยี่ยมบ่อยๆ นะ

เยี่ยมที่บ้านก็ได้ น้องคนสวยอิ อิ

อัครเดชนึกยิ้ม ครึ้มอกครึ้มใจ...

 

ช่วงค่ำ

อัครเดชลุกขึ้นเดินมาดูนิสาที่เตียง

เธอมองเขาแบบระแวง

เขาเอามือดึงผ้าห่มที่เท้าเธอ

นิสาทำท่าตกใจ!

อัครเดชมองตานิสานิ่ง เธอเฉย เขาดูเฝือกของเธอ

มันโปะยาวหายไปในผ้าห่มอีก เอ่ยถาม

"เจ็บมากมั้ยครับ?" นิสาพยักหน้า

"หักแบบไหนครับ?"

"แตกร้าวทั้งสองข้าง ค่ะ"

ก็พูดดีได้นี่ อัครเดชคิด

เขาเลิกผ้าห่มขึ้นสูงถึงเอว

ต่างตกใจทั้งคู่!

"โอ้ว! ขอโทษๆ จริงๆ ผมไม่รู้! เออ..."

"อีตาบ้า บ้าๆๆ ปิดเดี๋ยวนี้นะ!"

อัครเดชมือไม้สั่น เอาผ้าห่มปิด ผิดมั่งถูกขาอ่อนมั่งวุ่นไปพัก

รีบหลบมาที่เตียงเขา นั่งหอบ ค่อยหันไปมองหน้าเธอ พูดเสียงสำนึกผิด

"ขอโทษครับ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ สาบาน..."

"ไม่ต้องพูด ไม่ต้องพูดถึงอีก" เธอตะโกนลั่นหน้าแดง

คงอายแน่ๆ ไม่มีอะไรเลยข้างใน เขาเห็นหมดแล้ว...

ใจเขาเต้นตึกๆ ยิ่งคิดยิ่งเ้ต้นระทึก

"ห้ามคิดอะไรเด็ดขาด!" นิสาตะโกนข้ามเตียงอีกครั้ง

แน๊ะ...รู้ด้วย ตัวเองละก็!

อัครเดชล้มบนเตียงเอาหน้าซุกหมอนหัวเราะอึกๆ

พอหายขำ ทำใจสักพักค่อยหันมองหน้าเธอ

เจอะเธอมองเขาเหมือนกัน

"ขอถามอะไรนิด นะครับ เจ็บมั้ยครับ ไอ้สายนั่นหนะ?"

นิสากัดปากแน่น หน้าแดงก่ำ น้ำตาเริ่มเออ

คงโมโหสุดขีด อายด้วย

อัครเดชทำหน้าเสียใจ ที่ถาม

"เจ็บ และรำคาญด้วย พอใจหรือยัง?" นิสาตอบเบาๆ น้ำตาไหล

อัครเดชตกใจ! เขาลุกเดินไปข้างเตียงเธอ คุกเข่ากับพื้น

เอาคางตั้งบนที่นอนตรงหน้าเธอ พูด

"ผมขอโทษ อย่าโกรธนะ อยากรู้แค่นั้น ไม่ได้คิดอะไรมาก นะ นะ"

นิสาหลับตา ไม่พูด น้ำตาหยุดไหลแล้ว

อัครเดชเอาผ้าห่มเช็ดให้ข้างละสองที เป็นอันเสร็จ แต่ยังคุกเข่าเกยคางอยู่ที่เดิม

"ความจริงผมเห็นก็ดีไปอย่าง อีกหน่อยผมต้องเช็ดตัวให้คุณ

ยังไงก็เห็นหมดอยู่ดีแหละ"

เธอลืมตามองหน้าเขา

"คิดได้ยังไง? ฉันมีมือ มันไม่ได้หักสักหน่อยเช็ดตัวเองได้ จะบ้าเหรอ!"

อัครเดชทำหน้างง! ยิ้ม ยกมือเกาหัว พึมพำ

"เออ...จริงลืมไป ยังไงก็เถอะมันลำบากอยู่ดี ลุกนั่งไม่ถนัด

เช็ดก็ไม่สะดวก อย่าดื้อเลย"

เขาลุกขึ้นเดินกลับเตียง ล้มตัวนอน พึมพำเบาๆ

"ข้างบนยังไม่เห็นนิ"

อัครเดชคิดแอบยิ้มคนเดียว...

 

สามวันผ่าน

อัครเดชลุกจากเตียงเดินไปทั่ว

นั่งเก้าอี้กินของเยี่ยมของนิสา ชงกาแฟกินเอง นั่งอ่านหนังสือพิมพ์

เน้นเฉพาะหน้ารับสมัครงานต่างๆ

นิสามองการกระทำของเขาตลอดถ้าเธอตื่น

บ้างครั้งเขาเดินมาดูเธอ แตะหน้าผากถามอาการบ้าง

"จะกินของเยี่ยมไข้ บ้างมั้ย?"

หลังจากแตะหน้าผากครู่หนึ่ง ไม่มีไข้ เขาถามเธอ

"ไม่อยากกินอะไร"

อัครเดชพยักหน้า เดินกลับขึ้นเตียง นอนออกกำลังแขนเล่นแก้เซ็ง

วันนี้เธอกินข้าวได้มากขึ้น เขาบริการเธอตลอด

หมออนุญาตให้กลับได้ เธอไม่ค่อยคุยโทรศัพท์ มีนานๆ ครั้ง

ยังไม่มีใครอาสาดูแลเธอ

มีอยู่สายหนึ่ง น้ำเสียงนิสาออดอ้อนนิดๆอัครเดชคิด

คงเป็นแฟนเธอแน่ แต่ไม่ยอมโผล่มาเยี่ยมแฮะ

หลังจากเธอกดเลิกสาย เขาทนไม่ไหวต้องถาม

"แฟนคุณเหรอ?" นิสาพยักหน้าเนือยๆ

"อยู่ต่างประเทศหรือครับ? ไม่มาเยี่ยมเลย"

อัครเดชแกล้งถามไปงั้นแหละ ได้ผลเธอโมโหอีก

"เขาไม่ว่าง ติดธุระสำคัญ" น้ำเสียงเธอดัง

"อ๋อ...เหมือนพวกเพื่อนคุณทุกคนเลย" อัครเดชพึมพำเสียงดัง

เธอสวนตอบเสียงดัง

"ไม่ต้องพูดมาก" เขาพยักหน้าอมยิ้ม ถามเปลี่ยนเรื่อง

"คุณจะแต่งตัวมั้ย? เดี๋ยวคุณแม่คงมารับ"

"รอพยาบาลก่อนค่ะ"

อัครเดชจัดการเอาชุดเก่าที่หาจนพบ เข้าห้องน้ำอาบแบบไม่ถนัดนัก

ดีกว่าไม่อาบ!

คล้องแขนไว้เหมือนเดิมโชว์หมอหน่อย ถึงบ้านเธอค่อยเอาออก

คิดไป เดินไปที่เตียงนิสา

"ผมจะกดเรียกพยาบาล ให้เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้"

"ค่ะ"

อัครเดชมองหน้าเธอ ค่อยมีสีเลือดขึ้นหน่อย หน้าตาก็สวย ตาดุชะมัด

ข้างล่างก็สวยสมส่วนน่ารัก!

เขาคิด ยิ้มนิดหนึ่ง กลัวเธอรู้ว่าคิดอะไรอีก

"คิดลามกอีกละซิ?" นิสาจ้องเขาตาเป๋ง

แน๊ะ...รู้อีกแล้ว ยัยนี่เก่งจริงๆ อัครเดชบ่นในใจ

"เปล่า! คุณนั่นแหละคิด อือ...ตอนนี้ผมเริ่มคิดแล้ว"

นิสาทุบที่แขนเขา

"ไปของคุณเลย"

อัครเดชถอยหลัง ยิ้มยั่วเดินกลับไปที่เตียงสบายใจ...