Thank you ที่ทนรัก Sorry ที่ฉันร้าย
MU~MU
19)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่ 19
ฉันตกลงกับโทโมะว่า ถ้าเค้าไม่ยอมกินยา ฉันจะกลับบ้าน สุดท้ายเค้าก็ใจอ่อนกินยา กะอีกแค่ยาเม็ดเท่านี้มันจะกิน
ยากอะไรหนักหนา
“แก้ว”
“มีไร”
“อยู่กับฉัน คืนนี้นอนที่นี่นะ”
“นายจะบ้าเหรอไง ฉันก็มีบ้านฉันเหมือนกันนะ”
“ไม่บ้าหรอก อยู่เป็นเพื่อนฉันไม่ได้เหรอไง เผื่อฉันเป็นอะไรขึ้นมาจะว่าไงล่ะ”
“ก็ตายเลยไง นายไม่ต้องพูดมากเลยนะ ไม่สบายอยู่พักผ่อนเยอะๆจะได้ดีขึ้น”
“ตกลงว่าไงจะนอนนี่รึเปล่า”
“ไม่รู้ขอคิดดูก่อน นอนๆไปเลยนายน่ะ”
“-_-”
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ผ่านไปสักพักโทโมะก็หลับไป
“เฮ้อ~กว่าจะหลับได้นะ”
ฉันถอนหายใจแล้ว หยิบโทรศัพท์โทร.ไปหาที่บ้าน
(ฮัลโหลสวัสดีค่ะ)
นั้นคือเสียงป้าแม่บ้านฉัน
“นี่แก้วนะคะ พ่อกับแม่กลับมารึยังคะ”
(คุณท่านทั้งสองกลับมาแล้วคะ ยังถามเลยนะคะว่าคุณแก้วไปไหน ป้าเลยบอกไปว่าคุณแก้วไปบ้านเพื่อน แล้ว
คุณแก้วจะกลับตอนไหน ป้าจะได้รอเปิดประตูให้)
“ป้านอนเถอะคะ วันนี้แก้วคงไม่กลับบ้านนะ บอกพ่อกับแม่ด้วยนะคะ ว่าแก้วจะนอนที่บ้านเพื่อนนะคะ”
(ได้คะ แล้วป้าจะเรียนคุณท่านให้)
“ขอบคุณมากนะคะ”
ติ้ด!
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ช่วงกลางดึก ฉันกดโทรศัพท์ดูนาฬิกาในมือถือ นี่ก็เป็นเวลาตีสองกว่าแล้ว โทโมะเป็นไงบ้าง ฉันลุกจากโซฟาแล้วเดิน
เข้าไปในห้องของโทโมะ
โทโมะนอนสั่นอยู่ที่เตียง สงสัยคงจะหนาว ฉันเดินไปกดปุ่มรีโมทแอร์เพิ่มอุณหภูมิขึ้น แล้วเอื้อมมือไปเตะที่หน้าผาก
ของโทโมะ
“ไข้นายไม่ลดลงเลยนะเนี่ย เหมือนจะเพิ่มขึ้นด้วยซ้ำ ทำไงดีเนี่ย”
ฉันมองซ้ายมองขวาจะทำไงดี แล้วเดินตรงไปรื้อตู้ดูผ้าห่มมาห่มให้โทโมะอีกชั้น
“อย่า...อย่าไปเลย...นะ...อย่าไปนะ…ฉะ...ฉันหนาว”
เหมือนว่าโทโมะจะนอนละเมอ
“ฉันไมได้ไปไหนฉันอยู่นี้ นายหนาวเหรอ นี่ก็สองชั้นแล้ว”
ทำไรดีล่ะเหมือนเค้าจะหนาวเอามากๆเลยนะ
“ฉัน...ขอโทษ”
“เฮ้อ~”
ฉันเดินไปนอนลงที่เตียงข้างๆโทโมะ
อ้อมกอดฉันอาจจะช่วยให้นายแก้หนาวได้บ้างส่วนนะ
-----------------------------------------------------------------------------------------------
รุ่งเช้า
ฉันค่อยลืมตาขึ้นมา อื้ม~เช้าแล้วเหรอเนี่ย ฉันหันไปมองคนที่นอนอยู่ข้างๆ เค้าก็ยังคงหลับสนิทเหมือนเดิม
ดูแล้วเหมือนอาการเค้าจะดีขึ้นกว่าเมื่อคืนอีกนะ ฉันว่าตอนนี้ฉันควรกลับบ้านดีกว่า
“จะไปไหน”
ฉันกำลังจะลุกขึ้นจากเตียง แต่ก็ถูกโทโมะดึงแขนให้กับมานอนที่เตียง เค้าดึงฉันเข้าไปกอดไว้แน่ หน้าของฉันซุกอยู่ที่อกของโทโมะ
“นายทำบ้านอะไรเนี่ย ปล่อยเลยๆ”
“เมื่อคืนยังเห็นนอนกอดฉันอยู่เลย เบื่อฟิวเร็วจริงๆนะ”
“ฉันก็เห็นนายหนาวมากไม่รู้จะทำไง...”
“ก็เลยกอดฉันว่างั้น”
"อยากกอดตายล่ะ"
"เหมือนเธอกอดฉันซะแน่เลยนะ"
โทโมะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ฉันช่วยชีวิตนายไว้ ควรจะขอบคุณฉันซะมากกว่านะ”
“ก็ขอบคุณแล้วนี่ไง กอดคืนอยู่ หึ”
"ไม่ต้องการ!"
"ชอบตัดเยื้อใยฉันจริงๆเลย"
“ป่วยอยู่ยังร้ายได้อีกนะ ปล่อยได้แล้ว จะกอดนานไปแล้ว”
"ก็อยากกอดนานๆไง"
"โทโมะ"
“เฮ้อ~ ฉันยังไม่อยากปล่อยเลย อยากนอนแบบนี้ไปถึงพรุ่งนี้เช้าอีก”
“ปล่อย ฉันจะกลับบ้าน”
“จะกลับหรือจะไปหาไอ้หมอนั้นล่ะ”
“ฉันจะกลับบ้าน ไม่ได้ไปหาเควินซะหน่อย”
“อยู่กับฉันเธอยังกล้าพูดชื่อไอ้ชู้นั้นอีกเหรอ”
“ชู้อะไรนายนี่หยาบหายจริงๆเลย”
“โทโมะ ปล่อยเลย ฉันไม่อยากทำผิดต่อหวาย นายเป็นแฟนเพื่อนฉันนะ”
“ชอบทำเสียงบรรยายกาศอยู่เรื้อย”
“หวายเธอคือเพื่อนฉัน ถ้าเธอรู้ว่านายกับฉัน....”
“หึ...เธอก็รู้ว่านิว่าฉันไม่จริงจังกับผู้หญิงคนนั้น แล้วเมื่อคบกำหนดสัญญาก็จะเป็นโมฆะ”
“สัญญา? สัญญาอะไร”
“เฮ้อ~ไม่อยากพุดถึงบุลคลที่สาม ขอนอนสักแปปสิบนาที”
“แล้วนายจะไม่ปล่อยฉันใช่มั้ย”
“ไม่ จนกว่าจะเบื่อ”
"แล้วเมื่อไรจะเบื่อ"
"หึ...มันไม่มีวันนั้นซะหรอก"
To Be Continued...
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
