Thank you ที่ทนรัก Sorry ที่ฉันร้าย
MU~MU
18)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่ 18
ฉันหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดด้วยให้โทโมะ โทโมะค่อยๆลืมตาขึ้นมา
“เธอมาที่นี้ได้ไง -_-”
“ฉันจะมายังไงมันก็เรื่องของฉัน ตัวเองจะตายอยู่แล้ว นายมันบ้าไปแล้วเหรอ ที่ไปยืนตากฝนอยู่หน้าบ้านฉัน
ถึงตีสามขนาดนั้น”
“ก็เธอไม่ยอมออกมาหาฉัน”
“ก็ฉันบอกนายไปแล้วว่า ฉันไม่ออกไปทำไมไม่กลับไปล่ะ”
“ก็ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ”
“เรื่องอะไรมันสำคัญมาก จนนายไม่ห่วงชีวิตตัวเองเลยเหรอไง”
“เธอห่วงฉันเหรอ”
“เปล่าซะหน่อย ฉันโทร.ไปหาหวายแต่เธอไม่ว่าง”
“เธอก็เลยมาเอง”
“ไม่ได้อยากจะมา ฉันว่านายไปนอนที่ห้องดีกว่านะ เดี๋ยวฉันจะทำข้าวต้มให้ แล้วนายจะได้กินยาด้วย เพราะตัว
นายร้อนมากเลยนะ”
โทโมะพยักหน้าตามคำสั่งของฉัน
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ฉันหายเข้าไปในครัวไปสักพัก ก็กลับมาพร้อมข้าวต้มหนึ่งถ้วย
“โทโมะนายปวดหัวมากรึเปล่า”
ฉันหันไปถามโทโมะ
“อื้ม -_-”
“นายกินข้าวก่อนแล้วกัน จะได้กินยา”
ฉันพูดพร้อมกับส่งถ้วยข้าวต้มให้เค้า
”-_-”
“นายขมวดคิ้วทำไม หรือข้ามต้มฉันมันไม่น่ากิน”
“เธอว่าฉันมีแรงที่จะยกถ้วย-_-”
“จะให้ฉันป้อนว่างั้น”
“อื้ม-_-”
“เป่าด้วยสิมันร้อนนะ-_-”
“เรื่องมากจริง”
-----------------------------------------------------------------------------------------------
“นายต้องกินยานะ”
“ฉันไม่อยากกินยา -_-”
“นายอย่าทำตัวเป็นเด็กๆ ดื้อยาได้มั้ย”
“ฉันไม่อยากกิน-_-”
“แล้วเมื่อไรมันจะหาย”
“เมื่อไรก็เมื่อนั้น เดี๋ยวมันก็หาย-_-”
“ไม่กินจะได้ตายๆไปเลย...”
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ~
แล้วเสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น
เควิน
“ฮัลโหล”
(เธอลืมนัดเราแล้วเหรอ)
นัดเหรอ? ใช่สิ! เหมือนวานเควินบอกว่าจะพาฉันไปเที่ยวนิ
(เธอลืมจริงๆด้วย)
เควินทำเสียงน้อยใจที่ฉันผิดนัดเค้า
“อ่า เควินฉันขอโทษจริงๆนะ ฉันลืมสนิทเลย”
(เธออยู่ข้างนอกใช่มั้ย อยู่ที่ไหนเหรอ เดี๋ยวฉันไปหา)
“อะ..เอ่อ ไม่เป็นไรเดี๋ยวเจอกันที่บ้านฉันดีกว่านะ”
ฉันบอกเควิน แล้วก็ชายตาไปมองโทโมะ เค้ามองหน้าฉันแล้วก็เบี่ยงหน้าออกไปทางหน้าต่าง
(โอเคแล้วฉันจะรอนะ)
“อื้ม”
แล้วฉันก็กดวางสายเควินไป
“ฉันต้องไปแล้ว นอนต้องกินยานะ ฉันเอายาว่างไว้ตรงบนหัวเตียงนะ”
“…”
โทโมะก็ไม่ตอบฉัน ฉันตัดสินใจที่จะเดินออกมาจากห้องของเค้า
“อย่าไป...”
โทโมะฉุดแขนฉันให้นั่งลงที่เตียง เค้าก็กอดฉันทางด้านหลัง ฉันสัมผัสถึงความร้อนจากตัวของเค้า
“ได้โปรด อย่าเดินหนีฉันอีกนะ...”
“ปล่อยฉัน”
โทโมะกอดฉันไว้แน่
“อย่าไป...ขอร้องล่ะอยุ่กับฉันได้มั้ย อย่าไปหาผู้ชายคนนั้นเลย”
ฉันรู้สึกน้ำเสียงของโทโมะสั่นๆ เหมือนเค้ากำลังร้องไห้อยู่
“ปล่อยฉันเถอะ ฉันต้องไปหาเควิน นายก็รู้ว่าฉันกับเควินเราสองคนกำลังคบกันอยู่”
“ฉันให้เธอไปไม่ได้ และ ฉันก็ไม่อยากยกเธอให้ใคร”
“แต่เรื่องของเรามันจบไปแล้วนะ”
อยู่ๆน้ำใสก็ไหลอาบแก้มฉันทั้งสองข้าง
“เรื่องของเรามันยังไม่จบ แต่คนที่จบมันคือเธอต่างหาก ฉันรอเธอมาสองปี”
นายกำลังทำให้ฉันทรมาน
“นายรู้มั้ย...”
“ นายทำให้ฉันต้องทุกข์ใจมากขนาดไหน ฉันนอนร้องไห้ทุกคืนที่อยู่ที่นู้น จนพ่อกับแม่ฉันสงสัยว่าฉันเป็นอะไรรึเปล่า"
"ฉัน..."
"และฉันพยายามตัดใจจากนายแล้ว พยายามไม่คิดถึงเรื่องของเรา เพราะทุกครั้งที่ฉันคิดมันทำให้ฉันต้องปวดใจ
นายทำให้ฉันต้องทุกขฺใจและทรมานมากเลยรู้มั้ยโทโมะ”
“แล้วเธอรู้มั้ยว่าฉันก็ทุกข์ใจเหมือนกัน-_-”
“แก้ว..."
“ฉันขอโทษนะ...”
“ปล่อยฉันเถอะโทโมะตอนนี้เควินกำลังรอฉันอยู่”
ฉันพยายามดิ้น ให้ตัวเองหลุดออกจากอ้อมกอดของโทโมะ แต่ว่าเค้าก็กอดฉันไว้อย่างแน่
"ฉันไม่ให้เธอไปหามัน อย่าไปเลยนะแก้ว..."
"ปล่อยฉันเถอะ"
โทโมะสบหน้าของเค้าลงบนไหล่ฉัน เค้าร้องไห้จริงๆด้วย เพราะฉันสัมผัสได้ว่าเสื้อของตัวเองกำลังเปียกชุ่มไปด้วย
น้ำ
"ฉันไม่แคร์ใครทั้งนั้น คนที่ฉันแคร์คนเดียวก็คือเธอ...อยู่กับฉันเถอะนะ”
“นายกำลังทำฉันลำบากใจ”
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด~
แล้วเสียงโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้นอีกครั้ง
เควิน
ฉันรีบปาดน้ำตาทั้งสองของออกแล้วกดรับโทรศัพท์
(ฉันว่าฉันไปหาเธอดีกว่านะแก้ว เธออยู่ไหนอ่ะ)
“อะ..เอ่อเควิน ขอโทษจริงๆนะตอนนี้ฉันอยู่บ้านเพื่อน เพื่อนฉันไม่ค่อยสบายนะ ต้องอยู่เป็นเค้าอ่ะ”
(งั้นเหรอ..)
น้ำเสียงเควินเหมือนผิดหวังเล็กน้อย
“ขอโทษนะเควิน ไว้วันนั้นได้มั้ย”
“อื้มวันหลังก็ได้”
แล้วฉันก็กดตัดสายเควินไป ขอโทษนั้นที่ฉันต้องงโกหกนาย...
To Be Continued...
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
