Thank you ที่ทนรัก Sorry ที่ฉันร้าย

ตอนที่ 10
 
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด~
“ใครโทร.มาอ่ะดึกขนาดนี้แล้ว คงไม่ใช่เควินหรอกใช่มั้ย”
แก้วเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งขึ้นมาดูเบอร์ของคนที่โทรเข้ามา และเจ้าของเบอร์แปลกที่โทร.
เข้ามาก็ทำเธอตกใจมาก
แก้วมองดูเบอร์นั้นสักพักใหญ่ลังเลว่าจะรับรึเปล่า แต่สุดท้ายเธอก็กดรับ
“โทรมามีธุระอะไร”
เธอกรอกเสียงใส่ปลายทางตัวน้ำเสียงที่ไม่เต็มใจจะพูดด้วย แต่เธอก็ได้ยินเสียงเพลงดังๆอยู่จากปลายสายที่โทร.มา
“หึ...จำเบอร์ฉันได้ด้วยเหลือ”
เสียงของปลายสายของแก้วก็คือโทโมะ
“เอ่อ ฉันจำไม่ได้ ไม่รู้ เอ๊ะ! แล้วนายได้เบอร์ฉันมาได้ไง ฉันเปลี่ยนไปแล้วนะ”
“ฉันก็ได้มาจากแหล่งเดี๋ยวกันกับไอ้คนที่มาส่งเธอ เมื่อช่วงเย็นๆนี่แหละ”
“นายรู้ไงว่าฉันคนที่มาส่งเมื่อเย็นเป็นเควิน นายแอบตามฉันเหรอ”
“หึ...”
“นี่นายเมาเหรอ”
แก้วถามเมื่อสังเกตน้ำเสียงตั้งแต่ประโยคแรกที่เธอสนทนากับโทโมะแล้ว เหมือนอาการเค้าจะเมา
“เธอสนใจฉันด้วยเหรอไง”
“นายกำลังเมาอยู่นะโทโมะ โอ๊ย! ฉันไม่ค่อยได้ยินเสียงนายเลย ตอนนี้เสียงมันดังมาก”
“หึ...”
“ฉันจะว่างแล้วนะ ง่วงแล้วจะนอน”
“โทโมะ...โทโมะ นายได้ยินฉันมั้ย โทโมะ”
เธอตอบกลับไปหาโทโมะแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงปลายทางนั้น ได้ยินก็แต่เสียงเพลงดังๆที่อยู่รอบข้างเค้า
-----------------------------------------------------------------------------------------------
~Though he say he got a girl Yeah its true you got a man But the party aint gon stop So let's make it hot, hot  Last weekend you stayed at home alone and lonely Couldn't find your man he was chillin with his homies This weekend your goin out If he try to stop you your goin off You got your hair done and your nails done too And your new outfit and your fendi shoes And your cool parlayin at the hottest spot tonite your gonna Find the fellas rollin in the lexus, trucks, and hummers~
เสียงเพลงดังๆของคนที่ชอบเที่ยวยามราตรีแห่งนี้  ใช่แล้วล่ะตอนนี่ฉันอยู่ที่ผับที่ฉันมาเมื่อวานนี้
ฉันบังคับตัวเองแล้วที่จะไม่ให้มาแล้ว แต่ใจของฉันมันเหมือนอยากมาที่นี้ให้ได้ ฉันว่าจะโทร.บอกหวาย
แต่ถ้าโทร.ไปกลัวเธอจะสงสัยว่าฉันรู้ได้ไงว่าโทโมะอยู่ที่ผับ
ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆเพื่อหาใครบ้างคน แล้วฉันก็เจอคนที่ฉันตามหาแล้ว
โทโมะฟุบหน้าลงที่เคาท์เตอร์บลา ฉันเดินตรงไปทางเค้าแล้วมองแก้วเหล้าที่มีอยู่เต็มเคาท์เตอร์มากมาย
“นี่นาย”
ฉันเอื้อมมือไปสะกิดโทโมะ แต่คนที่โดนสะกิดก็ไม่ยอมขยับตัวสักที
“นี่พี่เค้าดื่มเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ”
ฉันหันไปถามบาร์เทนเดอร์
“คุณชาย เค้ามาดื่มทั้งแต่หัวค่ำแล้วครับยังไม่ยอมลุกไปไหนเลย แปลกนะครับคุณชายไม่เคยเป็นแบบนี้
 ผมไม่เคยเห็นมาก่อนเลย”
“คุณผู้หญิงเป็นเพื่อนกับคุณชายเหรอครับ”
“อ่อ...ใช่ๆค่ะ”
“เอ่อ...พี่ช่วยฉันแบกเค้าไปที่รถหน่อยได้มั้ย”
“ได้ครับ”
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ฉันบอกให้พี่บาร์เทนเดอร์ช่วยแบกของเค้ามาที่รถ เพราะลำพังฉันคนเดียวคงเอาโทโมะไม่ไหวแน่
“ขอบคุณมากนะค่ะพี่”
“ครับ”
“กุญแจรถอยู่ไหนเนี่ย เฮ้ยๆ นี่นายอย่าทิ้งน้ำหนักมาหาฉันได้มั้ย ฉันหากุญแจอยู่และก็หนักด้วย”
ฉันลวงมือเข้าไปในเสื้อแจ็กแก็ตหนังสีดำของเค้า แล้วก็หยิบกุญแจรถออกมา ฉันกดปุ่มรีโมต์เปิดประตูลง
แล้วดันโทโมะเข้าไปนั่งข้างคนขับ
-----------------------------------------------------------------------------------------------
สุดท้ายแล้วยังไงฉันก็ได้แบกโทโมะคนเดียว หมอนี่ตัวหนักชะมัดเลย กินควายเข้าไปเหรอยังไงกัน
ฉันค่อยๆลากโทโมะเข้ามาในลิฟต์แล้วกดไปที่ชั้นสี่ห้องเค้า
“โอ๊ย! ถึงแล้วเนี่ย”
ฉันเดินเซซ้ายเซขวาเพราะรับน้ำหนักของโทโมะไม่ไหวจริงๆ แต่ก็ยังดีหน่อยที่ลิฟต์กะห้องของเค้าอยู่ใกล้กันไม่
มากหนัก ฉันเสียบคีย์การ์ดแล้วเปิดประตูห้องเข้าไปและก็ทิ้งโทโมะลงที่เตียง
“เฮ้อ~ ถึงสักที ฉันคิดว่าเหมือนตัวเองกำลังแข่งกีฬายกน้ำหนักอยู่นะเนี่ย”
พอฉันได้ก้าวเข้ามาในห้องนี่ มันรู้สึกว่าห้องนี่มันไม่เปลี่ยนแปลงเลยจริงๆ มันยังเหมือนเดิมหมดทุกอย่าง
 “ชานกำลังรอ...อยู่~”
ฉันมองสภาพของโทโมะตอนนี้แล้วส่ายหัว
“มันไม่ใช่หน้าที่ของฉันเพราะเราไม่ได้เป็น... โอ๊ย!ช่างมันเถอะ ต่อจากนี้นายกับฉันก็ต่างคนต่างอยู่แล้วกันนะ ฉันไปล่ะ”
----------------------------------------------------------------------------------------------
“ไปอดหลับอดนอนที่ไหนมาแก้ว เห็นฮาวทั้งวันเลยวันนี้”
“เอ่อ...อ่อเมื่อวานฉันนอนไม่ค่อยหลับอ่ะ พอจะหลับอีกทีก็ตีหนึ่งตีสองอ่ะ”
เป็นเพราะเมื่อวานนี้แหละ ที่ทำให้ฉันต้องมีสภาพแบบนี้
“อื้ม แยกกันตรงนนี้เลยนะ”
“อ้าว แกไม่ได้กลับกับเค้าหรอกเหรอ”
“หมายถึงพี่เค้าน่ะเหรอ ไม่รู้สืพี่เค้าไม่มาเรียนรึเปล่าโทร.ไปก็ไม่ติดปิดเครื่อง ถามพวกเพื่อนๆก็ไม่มีใครรู้”
สงสัยเค้าคงจะแฮงค์เมื่อคืนนี้
“อ่อๆงั้นฉันไปนะๆ”
“อื้มๆ”
ฉันบอกลาหวาย
“เมื่อวานคนที่เป็นคนผ่านฉันไปส่งคอนโดฯเมื่อคืนมันเธอใช่มั้ย”
เสียงคนผู้ชายที่ยืนหลบอยุ่ตรงต้นเสาใหญ่ๆของตึก
“นะ...นาย”
อาการแฮงเมื่อคืนหายแล้วเหรอไง ทำไมนายหมอนนี่ยังดูปกติ และหน้านี่ยังใส่กิ๊งเหมือนเดิมเลย ใช่นีเวีย ฟอร์เมน
แน่เลย
“ว่าไงล่ะ เมื่อคืนคนที่ไปส่งฉันที่คอนโดฯ มันเธอใช่มั้ย”
“เอ่อ...”
ฉันตะกุกตะกักที่จะตอบ
“มะ...ไม่ใช่ฉัน”
“’หึ...งั้นเหรอแล้วไอ้นี่ล่ะใช่ของเธอรึเปล่าล่ะ”
แล้วโทโมะก็หยิบของบางอย่างออกมา
 To Be Continued...