Thank you ที่ทนรัก Sorry ที่ฉันร้าย
MU~MU
11)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่ 11
“’หึ...งั้นเหรอแล้วไอ้นี่ล่ะใช่ของเธอรึเปล่า”
แล้วโทโมะก็หยิบของบางอย่างออกมา สิ่งนั้นมันก็คือคีย์การ์ด
“มันไม่ใช่ของฉัน เพราะฉันใช้สแกนนิ้วมือแล้วกดรหัสเข้า”
“มะ...มันก็ไม่ใช่ของฉันเหมือนกัน”
“ปากแข็ง คีย์การ์ดนี่ฉันไม่เคยให้ใครนอกจากเธอคนเดียว”
“ก็ผู้หญิงของนายทุกคนไง นายไม่ลองไปถามพวกเธอดูล่ะ พาเข้าห้องทุกวันไม่ใช่เหรอ”
“เธอกำลังกวนประสาทฉันอยู่นะแก้ว”
“ฉันก็แค่พูดความจริง”
“ถึงฉันจะพาใครขึ้นคอนโดฯ แต่ฉันก็ไม่เคยมีไรกับผู้หญิงคนนั้นในห้องตัวเอง”
“งั้นเหรอ ถึงนายจะพาใครเข้าหรือไม่เข้ามันไม่เกี่ยวกับฉัน แล้วก็คีย์การ์ดนั้นฉันทิ้งมันไปแล้ว มันไม่ใช่ของฉัน
อาจจะเป็นของพนักงานก็ได้”
“พนักงานไม่มีคีย์การ์ดห้องฉัน -_-”
ย่อมรับเลยคีย์การ์ดนั้นมันเป็นของฉันเอง เพราะของโทโมะต้องสแกนรอยนิ้วแล้วก็กดรหัสเข้า
แล้วฉันก็ไม่รู้รหัส ก็เลยลองใช่คีย์การ์ดอันนี้เพื่อจะใช้ได้ แล้วมันก็ใช่ได้ด้วย
“ก็แค่เธอยอมรับ ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร”
“ก็มันไม่ใช่ของฉัน จะยอมรับทำไมเล่า”
“หึ...งั้นเหรอ ฉันคนคงต้องไปดูกล้องวงจรปิดหน้าห้องแล้วล่ะ”
อ๊ะ! ถ้าไปดูที่กล้องวงจรปิด ก็รู้ดิว่าเป็นฉัน
“อะ...เออ มันขอฉันเองแหละ”
“ก็แค่นั้นแหละ ฉันแค่จะขอบใจ”
“ไม่ต้องมาขอบใจฉันหรอกนะ ไม่ได้เต็มใจจะช่วยนายสักเท่าไร”
ฉันบอกแบบปัดๆ
“อ่ะเอาของเธอเอาคืนไป”
โทโมะยื่นคีย์การ์ดนั้นมาให้ฉัน
“เอามาให้ฉันทำไม”
“ก็ฉันให้เธอไปแล้ว มันเป็นของเธอ เธอก็ควรเก็บไว้ เอาไปซิ”
“ฉันไม่ต้องการมัน”
“แต่เธอต้องเอามันไป”
“ก็บอกแล้วไงล่ะว่าฉันไม่เอาและไม่ต้องการมัน นายฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอไง”
“แต่ฉันจะให้เธอ”
“ไม่เอา!”
“เอาไป”
โทโมะบอกเสียงเรียบๆแล้วยัดคีย์ใส่ในมือของฉัน
“อ้าวแก้วฉันคิดว่าเธอกลับบ้านแล้วซะอีก ว่างจะโทร.หาอยู่พอดีเลย”
แล้วเสียงของสวรรค์ก็มา นั้นก็เควินเอง
“ทำไรกันอยู่เหรอ”
เควินมองมาที่ฉันสลับกับโทโมะ ฉันรีบชักมือของตัวเองออกจากมือเค้าทันที
“อ่อไม่มีไรน่ะ นายมีไรเหรอเควิน”
“อ่อ ฉันก็จะมารับเธอกลับบ้านไง”
“มารับฉันทำไม ฉันกลับเองได้ ฉันบอกแล้วไงว่านายไม่ต้องลำบากหรอก”
“ฉันก็ต้องรีบทำคะแนนสิ เธอจะได้ตอบตกลงคบกับฉันเร็วๆไง”
“อะ...เอ่อ”
ฉันมองไปที่โทโมะ เค้าแสยะยิ้มออกมาแล้วมองมาที่ฉัน
“เราจะกลับกันเลยมั้ย”
เควินถามฉัน
“เอ่อ...”
“มาฉันช่วยถือนะ”
“ไม่เป็นไรฉันถือเองได้”
แล้วเควินก็แย่งหนังสือจากมือฉัน ไปถือเอง
“ไปกันเถอะนะ”
ฉันมองเควินสลับกับมองโทโมะที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“อะ...อื้ม”
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Part//หวาย
หวายกดโทรศัพท์แล้วโทร.ไปหาโทโมะ เธอรอสายได้สักพักแล้วเจ้าของเบอร์ก็กดรับ
“ขอบคุณที่ช่วยรับโทรศัพท์ฉัน ฉันโทร.ไปตั้งหลายรอบทำไมพี่ไม่ย่อมรับเลยแล้ววันนี้ก็ไม่มาเรียนอีก”
“มีไร -_-”
“พี่อยู่ไหนเหรอ อยุ่ที่ห้องรึเปล่า”
“กำลังจะถึงคอนโดฯ”
“พี่ออกไปข้างนอกมาเหรอ”
“อื้ม -_-”
“ฉันไปหาพี่ที่ห้องได้มั้ย”
“มาทำไม -_-”
“ฉันแค่อยากไป ไม่ได้เหรอ”
หวายทำเสียงเศร้าเพื่อยอมให้โทโมะใจอ่อน
“อีกห้านาทีฉันจะถึงคอนโดฯแล้ว”
“หมายความว่าพี่ให้ฉันไปได้ใช่มั้ย อะ…อ้าว”
โทโมะไม่ตอบแต่กดตัดสายไปทันที แต่ก็ทำให้หวายดีใจมิใช่น้อย
-----------------------------------------------------------------------------------------------
คอนโดฯโทโมะ
หวายมาถึงคอนโดฯของโทโมะในไม่ช้า เธอกดออดที่หน้าห้องของเค้า สักพักเจ้าของห้องก็ออกมาเปิดประตู
หวายเดินเข้าไปไปห้องของโทโมะ แล้วตรงไปนั่งที่โซฟา
“คอนโดฯพี่นี้สวยจริงเลยนะค่ะ”
เธอเริ่มบทสนทนาแรก
“อื้ม -_-”
“ทำไมวันนี้พี่ดื่มล่ะ”
หวายถามเมื่อเห็นในมือโทโมะถือขวดไวน์อยู่
โทโมะไม่ตอบแต่เข้ากลับเดินหายเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง
หวายเดินดูรอบๆห้องของโทโมะ เธอแต่ก็ต้องแตะตาเข้ากับสิ่งของบางอย่างที่ว่างอยู่บนโต๊ะเหมือนกับ
เจ้ากล้องนี่เพิ่งหยิบมาเปิดดู
“เห็นเย็นชา เงียบๆอย่างนี้ ไม่คิดว่าจะชอบถ่ายรูปด้วยเหมือนกัน อยากรู้ว่าจังว่าพี่จะชอบถ่ายรูปแนวแบบไหน”
หวายหยิบกล้องที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาจะเปิดดู แต่แล้ว...
.”ทำไรน่ะ!”
เสียงของโทโมะที่เดินออกมาจากห้องนอน
“เอ่อ...ฉันเคยจะเปิดกล้องดูรุปนะ”
“อย่ายุ่งจะได้มั้ย -_-”
โทโมะดึงกล้องออกมาจากมือของหวาย
“ทำไม ฉันดูไม่ได้เหรอ หรือว่ามันมีอะไร พี่มีความลับอะไรเหรอ”
เธอถามโทโมะกลับ
“กลับไปได้ซะ -_-”
“แต่ว่าฉันพึ่งมาได้ไม่นานเองนะ”
“หึ..”
โทโมะวางกล้องนั้นลงก่อนจะคว้าตัวหวายเข้าไปจูบ หญิงสาวที่ยังไม่ได้ตั้งตัวเธอตกใจเล็กน้อย
โทโมะถอนริมฝีปากจากหวายแล้วพูดว่า...
To Be Continued...
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
