Stop! ชีวิตนี้ขอหยุดที่นาย

แหวนนักเรียน
 
 
ตึก ตึก ตึก
ตอนนี้คุณไม่ได้อยู่ในหนังแอคชั่นอะไรหรอก อย่าสงสัย  ตอนนี้ฉันกำลังเดินไปห้อง ผอ. ซึ่งถูกเรียกให้ไปพบ  และมันซวยมากที่ยัยจาจากับยัยทามติดธุระ ยัยออมกับยัยแพนต้องไปแก้งานเคมี และฉันต้องมาคนเดียวเปลี่ยวใจ ใครหนอ จะมาอยู่ข้างๆ~ [มันบ้า : Ll] 
ก๊อกๆ
“เข้ามาสิตากลม ^_^”
พอฉันเดินเข้าไป ผอ. ก็ชี้ให้ฉันไปนั่งที่โซฟาซึ่งมีตาบ้านั่นนั่งอยู่  ดีเหมือนกันยิ่งเห็นหมอนั่นไม่มีความสุขเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งมีความสุขเท่านั้น ฮุๆๆ ^-^* [โรคจิต : Ll]
“อย่ามานั่งตรงนี้ได้มั้ย -*-”เขาพูดพร้อมทำหน้าเหยเกบอกบุญไม่รับ บอกบาปไม่เอา บอกเล่าไปเป็นครูภาษาไทย [ชักจะล้นๆแฮะ : Ll ]
“^_^”แหวะ ฉันอยากนั่งใกล้นายตายแหละ ตาบ้า ต้องตอบในใจๆ เดี๋ยว ผอ. ไม่อยู่ข้างเรา
“ยัยบ้า -*-”เขาทำหน้าเหมือนรังเกียจ ฉันก่อนจะขยับตัวไปชิดโซฟา ตอนที่ฉันเดินไปนั่ง
“^_^”คิดว่าตัวเองปกติรึไงย่ะ ชิ! 
“เอาละมาเข้าเรื่องกันดีกว่า  คือ อย่างที่ฉันเคยบอกอะนะ ว่าจะให้หนูตากลมมาดูแลแก และเพราะฉนั้นพวกแกจะต้องมานอนด้วยกันที่บ้านพักอาจารย์”
“นอนด้วยกัน!! OoO”ผอ. คิดอะไรเนี่ย จะให้ฉันผู้เป็นสาวน้อยแสนบอบบางไปอยู่กับ นายบ้าปัญญาอ่อนเสียสติแต่มีสตางค์ เนี่ยนะ ไม่มีทางๆๆๆๆ >< [พูดซะตัวเองดีเลิศประเสิฐศรี แต่ดูว่าคนอื่นสิ  มันน่าหมั่นไส้มั้ยยัยนางเอกสติเลอะเลือนเนี่ย -*- : Ll ]
“เฮ้ยๆๆๆ คิดไปไหนกันเนี่ย ฉันแค่บอกว่าจะให้พวกแกมาอยู่ด้วยกันที่บ้านพักอาจารย์  จะได้ช่วยกันเฝ้า และทำงานที่ฉันมอบให้” ผอ. รีบแก้คำ
เฮ้อ ค่อยยังชั่ว หัดใช้คำที่ไม่ให้คนอื่นเขาคิดไปไกลได้มั้ยคะ ผอ.  แต่ เอ๊ะ!  มาทำงานที่ ผอ. มอบให้หรอ งานอะไรอีกหละเนี่ย ซวยจริงๆ T^T
“งาน??” นายบ้านั่นพูดขึ้น และเปลี่ยนท่านั่ง เป็นนอน  มันน่าโมโหนัก สมบัติผู้ดีมีบ้างมั้ยยะ ไม่มีใครอบรมณ์รึไงเนี่ย ตาบ้านี่  ฮึ่ย! -*-
“พอดีว่าโรงเรียนของเรามีห้องๆหนึ่งที่ยังไม่ได้ปรับปรุง ฉันกะว่าจะให้พวกเธอสองคนไปปรับปรุงแล้วไปตามหาเพชร ‘อลิชาเพตราน้ำตาตกใน’ มาทีนะ เพราะมันหายไปเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว  เดี๋ยวฉันจะเอาเบาะแสมาให้หลังจากที่พวกเธอปรับปรุงห้องเสร็จฉันให้เวลาสามวันนะ โอเคหมดเรื่องแล้วพวกเธอไปเถอะ”
“เรียกมาแล้วก็ไล่เลยนะพ่อ”หลังจากได้ยิน ‘คำไล่’ ของพ่อตัวเองหมอนั่นก็ลุกขึ้นนั่ง ทำสีหน้าเนือยๆ   ฉันไม่เข้าใจว่าหมอนั่นกล้านอนลงไปได้ยังไงชุดนักเรียนยับหมดแล้วนั่น  ฉันแค่นั่งยังต้องจัดกระโปรงเลยนะ เรื่องนอนอย่าหวังจะได้เห็นเลย
“วันนี้ตากลมช่วยแนะนำ กฎเกณฑ์ มารยาท และสถานที่ในโรงเรียนของเราให้ พีพี รู้จักด้วยนะ” ผอ. สั่งก่อนจะกันหน้าไปอีกทาง เพื่อเป็นสัญญาณว่าให้ฉันกับหมอนี่ออกไป
“คะ ผอ. พีพีตามฉันมา”ฉันพูดก่อนจะหันไปสั่งนายบ้านั่น ฮ่าๆๆ คนอะไรชื่อเหมือนเด็กเลย ‘พีพี’
“พ่อครับ” นายพีพีเริ่มหันไปหาพ่อซึ่งตอนแรกดูแทบจะไม่เคารพ
“...”ไร้เสียงตอบรับจากสิ่งที่ท่านกำลังพูดด้วย ฮุๆๆ นายเป็นลูกไก่ในกำมือของฉันแล้วนายพีพี
“ตามมาสิ”ฉันพูดก่อนจะเดินเข้าไป ‘ลาก’ คอเสื้อนายพีพีให้เดินตามออกมา หมอนั่นไม่มีสิทธิ์ขัดขืน [เพราะเธอมันแรงมหิงสาไงละ : Ll]
“หยุดนะยัยบ้า” เขารีบดึงมือฉันออก ก่อนจะตั้งตัวยืน แล้วชี้หน้าฉัน โห ชี้หน้านี่ไม่มีมารยาทมากๆเลยนะยะเนี่ย -0- แต่ไม่เป็นไรไม่เป็นไร อีกไม่นานก็ได้คืน โฮะๆๆๆ ^O^
“หยุดแล้วไง”ฉันสวนกลับอย่างรวดเร็วทันใจ ไร้ปัญหา  ซ่าทุกเวลา ฮาทุกนาที  กาแฟนี้เพื่อนคุณ [มันจะไปโฆษณากาแฟรึไงฟะ -*- : Ll]
“เธอจะทำอะไรก็รีบทำสิ”เขาพูด โห พูดอย่างกับฉันจะพาเข้าไปฆ่า หรือไปทำมิดีมิร้ายงั้นแหละ พูดซะ ฮึ่ย  น่าโมโหชะมัด  -*-
“ตามฉันมา”ฉันพูดก่อนจะเดินแบบนางงามจักวารผ่านหน้าหมอนั่นไป โฮะๆๆ เห็นหน้าหมอนี่แล้วสะใจ ^^
~ โฉมเอย โฉมงาม อร่ามแท้ ... อะไรอีกอะร้องไม่เป็น
ปึก ฟุบ
โอ๊ย!!
ฉันสะดุดอะไรบางอย่างมันลื่นมากเลยอะ แงๆๆๆ ใครมาทิ้งขยะแถวนี้ T^T
“อุ๊บ! ฮ่าๆๆๆๆ”เขาหัวเราะเสียงดังลั่น 
“ตาบ้าจะหัวเราะทำไมยะ”ฉันแหวใส่ ก่อนจะรีบพยุงตัวเองลุก  “โอ๊ย!!” แงๆๆ ลุกไม่ไหวอะ อย่าให้ฉันรู้นะว่าไอ้บ้าที่ไหนมันมาทานกล้วยแล้วทิ้งแถวนี้  ฉันจะจับมันไปวิ่งบนสระเปลือกล้วยเลยคอยดู ฮือๆ T^T
“ฮ่าๆๆๆ เอ้า ลุกไม่ไหวอีก ภาระจริงๆเลยเธอนี่”เขาพูด+หัวเราะ ก่อนจะเดินมาดึงฉันขึ้น อย่าคิดว่าหมอนี่จะดึงเบาๆเหมือนพระเอกนิยายแสนหวานดึงนางเอก แล้วนางเอกเซไปซบอก ขอบอกมันไม่ใช่แบบนั้นเลย  เขาดึงฉันก่อนจะพยายามบังคับให้ฉันทรงตัว จะได้ไม่โดนตัวเขามากนัก  ก่อนจะถอนหายใจ แล้ว ‘ลาก’ เน้นว่า ลาก ฉันไปนั่งที่ม้านั่งแถวๆนั้น แล้วนั่งลงก่อนจะ. . .
“กรี๊ด!!! โอ๊ย เจ็บอะ ฮือๆๆ T^T ”สุดจะทนแล้ว เจ็บนะเว้ย นายพีพีเล่นบีบ+กด ลงไป เจ็บจะตายอยู่แล้ว
“เฮ้ย เจ็บจริง!?”เขาทำหน้าเหมือนไม่เชื่อก่อนจะเบามือลง แล้วค่อยๆนวดเบาๆ “เจ็บตรงไหนบอกนะ” เขาพูดเสียงเรียบก่อนจะตั้งใจนวดเบาๆ 
29 นาทีผ่านไป. . .
“ลองลุกดูสิว่าเดินได้มั้ย”เขาพูดก่อนจะเงยหน้าขึ้น แล้วค่อยๆยืนขึ้น แต่มันปวดจนฉันไม่กล้ายืนอะ เจ็บ
“ไม่เอา มันเจ็บ”ฉันพูดก่อนจะนั่งอยู่ที่เดิมไม่ยอมขยับ  เขามองหน้าฉันอย่างเคืองๆ ก่อนจะเดินเข้ามาๆๆ เฮ้ จะทำอะไรนะ
“นะ...นะ...นายจะทำอะไรนะ”ฉันถามเสียงสั่น ก็เขาเล่นเดินมาใกล้เรื่อยๆๆๆ
ฟึบ
“ขึ้นมา”เขาพูดพร้อมเอามือตบที่หลัง  หมอนี่ก็เป็นคนดีเหมือนกันแฮะ ^^
ฉันค่อยๆขี่หลังเขา เขาค่อยๆยืนขึ้นก่อนจะเดินไป เฮ้อ อาการที่ขามันก็ดีขึ้นอยู่หรอกนะแต่เพราะฉันเองที่ขี้ขลาดกลัวเจ็บ ไม่กล้าเดิน 
“ขอบใจนะ”ฉันพูดระหว่างที่เดินไปที่โรงอาหาร  เขาหันมามองก่อนจะหันหน้ากลับไป
“ไม่เป็นไรหรอก แต่เธอควรลดน้ำหนักบ้างนะ ตัวหนักเป็นบ้าเลย”
ผัวะ!
ฉันฟาดแขดเขาสุดแรงเกิด  มาหาว่าฉันตัวหนัก ฉันน้ำหนัก 43 (เมื่อ 2 เดือนก่อน) นะยะ  -*-
“เฮ้ย ฟาดมาทำไมเนี่ย”เขาวางฉันลงตรงโต๊ะโรงอาหาร ก่อนจะหันมาโวยวายใส่
“ก็นายไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษไง ”
“ตรงไหน? แบกเธอที่ตัวหนักขนาดนี้มาถึงนี่ยังคิดว่าฉันไม่เป็นสุภาพบุรุษพออีกหรอ”เขาทำหน้าเหมือนไม่พอใจก่อนจะนั่งลงตรงข้ามฉัน ลองคิดภาพดูนะ โต๊ะในโรงอาหารมันจะมีช่องที่ให้เดินผ่านอะ นั่นแหละฉันกับเขานั่งเอาเข่าชนกันอยู่
“นายรู้มั้ยสิ่งที่ผู้หญิงไม่ชอบที่สุดคืออะไร?”มาตรฐานของฉันเท่านั้นนะคนอื่นอาจจะไม่ใช่ ^_^
“อะไรละ แฟนนอกใจ??  โสด??”เขาทำหน้าไม่พอใจมากกว่าเดิม  
“การที่มีคนอื่นมามองข้อเสียแล้วพูดออกมาไงหละ ฉันเกลียดมากที่สุดเลยแหละนายรู้มั้ย”ฉันตอบกลับก่อนจะพยุงร่าง(อันน่าอนาถ)ของตัวเองเดินออกมา ฉันรู้สึกได้ว่าเขาเดินตามมาเงียบๆ ใช่สิเมื่อกี้ฉันทำหน้าซะผีเสื้อสมุทรยังกลัวแล้วใครจะไปสู้ได้ -*-
...18.00น.....
หลังจากที่ฉันลากตาบ้าโรคจิตพีพีเดินไปๆมาๆจนเกือบทั่วโรงเรียนแล้ว ที่นี่ก็เป็นที่สุดท้าย และมันอยู่ลึกมาก  มันคือห้องเก็บเพชรที่ต้องการความหนาวเย็นมากๆไงหละ ผอ. ได้ทำการผลึกมันไว้กับน้ำแข็งก้อนเท่าบ้านแล้ว เก็บไว้ที่ห้องที่มีอุณหภูมิศูนย์องศา มันหนาวมากเลยหละ จนฉันแทบไม่แน่ใจว่ามันศูนย์หรือว่าติดลบ
“นี่เธอจะพาฉันไปไหนเนี่ยยัยบ้า”เขาโวยวายหลังจากที่ฉันหยุดเดิน  หมอนี่จะคุณหนูไปถึงไหนนะ แค่ให้ยกของนิดๆหน่อยๆทำเป็นบ่น ฉันก็แค่ให้เขาถือขนมนมเนยน้ำของกินอีกไม่กี่อย่างเองเดินตามแค่นี้ทำเป็นบ่น
“ถึงแล้วตามเข้ามาสิ”ฉันพูดก่อนจะเปิดประตู  ice room แล้วเดินเข้าไป”หนาวจัง นี่นะถ้าห้องนี้ไม่สำคัญฉันจะไม่มีทางพาหมอนี่เข้ามาเด็กขาด แต่ในห้องนี้มีแหวนของนักศึกษาที่ทุกคนต้องมี และนายพีพียังไม่ได้ห้องนี้ ผอ. บังคับให้พานายพีพีมาเลยนะเนี่ย  แต่ทำไมคนที่พามาต้องเป็นฉันด้วย
“เข้ามาทำไมเนี่ยหนาวชิป”เขาบ่นก่อนจะเดินตามมา  ฉันรีบเดินน้ำเขาไปห้องที่อยู่ลึกที่สุด เพราะห้องนั้นเป็นห้องเก็บแหวน  ซึ่งตอนนี้ฉันหนาวจนก้าวขาไม่ออกแล้ว
2 ชั่วโมง ต่อมาฉันและนายพีพีหอบสังขารอันน่าอนาถมาจนถึงหน้ากล่องแหวน ซึ่งฉันรีบหยิบก่อนจะโยนให้หมอนั่น
“อย่าลืมใส่มาโรงเรียนทุกวันนะ เพราะมันมีชิพข้อมูลฝังอยู่”ฉันพูดก่อนจะปิดกล่อง
“แล้วนี่จะไปไหนต่อหละ”เขาถามระหว่างเดินออกมา
“กลับไปเก็บของ หยุดสามวันนี้เราจะมาปรับปรุงห้องที่อยู่ข้างๆบ้านพักหลังที่เราจะพักกัน  อ้อ ฉันอนุญาติให้นายพาเพื่อนมาช่วยได้เราจะได้เสมอภาคกัน”ฉันพูดรวดเดียวเสร็จสรรพ เพราะไม่อยากเห็นหน้าหมอนี่ ยิ่งเราไม่ค่อยทะเลาะกันฉันยิ่งไม่อยากมองหน้า มันอึดอัดนะ  ><
“อืม ตกลง งั้นพรุ่งนี้เจอกันละกัน”เขาพูดตอบ เชื่อมั้ยตอนนี้เรามายินกันที่ประตูทางออกแล้ว ฉันจับกลอนประตูด้วยมืออันสั่นเทา . . .
แกร๊กๆๆ
เฮ้ย ทำไม ทำไมประตูเปิดไม่ออกอะ ร้อยวันพันปีไม่เห็นล็อก วันนี้ลุงภารโรงนึกขยันอะไรเนี่ย ทุกทีเห็นแต่นอนกับนอน แล้ววันนี้มาล็อกประตูทำไม
“เป็นอะไรอะ??”นายพีพีถามเมื่อเห็นฉันไม่เปิดประตูออกไปซักที
“มันเปิดไม่ออกอะ”ฉันหันหน้าไปก่อนจะพูดอย่างหมดหวัง ประตูนี้จะเปิดได้ก็ต่อเมื่อเปิดจากข้างนอก ข้างในเปิดไม่ได้ถ้าประตูล็อก
~¯~
“ครับนิว...โธ่นิวครับผม....อ้าว...นิว...นิวๆๆ...โธ่เว้ย!”เขารับโทรศัพท์ก่อนจะคุยอะไรที่ฉันไม่รู้เรื่อง ก่อนจะโวยวายเสียงดัง
“เป็นบ้าอะไรของนายเนี่ย ไม่ได้ฉีดยารึไง”
“นี่ป้าอย่าบ่นมากได้มั้ย ถ้าเธอไม่พาฉันมาที่นี่วันนี้อะฉันคงไม่ต้องมาติดอยู่ในนี้กับเธอหรอก แถมฉันก็จะได้ไม่พลาดนัดนิวด้วย นิวง้อง่ายซะที่ไหน เพราะเธอคนเดียวเข้าใจมั้ย เพราะเธอ!!”
เพล้ง!
เขาชี้หน้าฉันก่อนจะต้อนฉันมาที่ประตูแล้วใช้มือต่อยประตู แล้วเดินไปเควี้ยงแจกันจนหล่อนแตก อะไรวะ แค่ผิดนักสาว ติดอยู่ในนี้มันซวยมากเลยรึไง แล้วฉันเป็นที่ระบายของเขาหรอ ทำไมฉันต้องมารับรู้ด้วย ทั้งๆที่ไม่ใช่ความผิดของฉันซักนิด
“ฮึกๆ ฮือๆ ฉันจะไปรู้หรอ ฉันไม่คิดว่าจะต้องมาติดอยู่ในนี้นี่ แล้วนายมาด่าฉันทำไม ฉันผิดหรอ ฉันไปสั่งลุงภารโรงให้เดินมาล็อกตอนอยู่กับนายซะเมื่อไหร่ ฮึกๆ T^T” ฉันพยุงตังเองลุกขึ้นแต่มันลุกไม่ขึ้นเลยนั่งชี้หน้าเขา อาการปวดที่ขามันกำเริบขึ้นมาอะ
“เออ...ฉัน...ฉัน...ฉันขอโทษ”เขาพูดเบาๆก่อนจะเดินมาพยุงฉัน
“ไม่ต้องมายุ่ง ฮึกๆ คิดจะตีหัวแล้วลูบหลังหรอตาบ้า ฮือๆ”ฉันพลักเขาออกไปก่อนจะรวบรวมแรง(ที่เกิดขึ้นจากความโกรธ)ลุกไปนั่งเก้าอี้ขนสัตว์ข้างๆประตู
“...”เขาทำหน้าเบื่อๆก่อนจะเดินมานั่งตรงข้ามฉัน แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วโยนให้ฉัน
“เอามาทำไม??”
“โทรเรียกให้คนข้างนอกมาเปิดสิ เธอจะอยู่ในนี้จนดึกรึไง อย่าทำตัวไร้ประโยชน์นักเลย”
“แล้วทำไมนายไม่โทรหาเพื่อนนายหละ?”
“เครื่องนี้ไม่มีเบอร์เพื่อนมีแต่เบอร์สาวในสต๊อกก่อนไปญี่ปุ่น”โห พูดซะตัวเองดูเป็นคาสโนวา(หน้าลิง)เลยนะยะ   ฉันถือมาก่อนจะโทรหายัยทาม
(ฮัลโหล  สวัสดีคะนั่นใครคะ)
“ทามนี่ฉันเอง”
(ฉันไหนอะ ขอโทษนะคะไม่เคยรู้จักคนชื่อ “ฉัน” อะคะ) ยัยเพื่อนบ้านี่มันใช่เวลามากวนประสาทมั้ยยะ ฉันละเอือมกับมันจริงๆ -_-
“ฉันตากลมอะ”
(อ๋อ แล้วตอนแรกบอกว่าชื่อฉัน ใครจะไปรู้จักวะ  แล้วแกโทรมามีอะไรอะ?)
“แกช่วยมาเปิดห้อง ice room หน่อยได้ปะ?”ฉันรีบทำเสียงออดอ้อน
(ใสเจีย เสียใจย่ะ ฉันไม่ว่างอยู่บ้านยายพรุ่งนี้อะกว่าจะกลับ) โฮๆ ยัยบ้า ฉันเกลียดแก ยัยเพื่อนทรยศ เพื่อนกำลังตกทุกได้ยากไม่มาช่วยกันเลย...แต่...
“อืมๆไม่เป็นไร งั้นแค่นี้ก่อนนะ บาย”แต่ก็พูดได้แค่นี้แหละ เฮ้อ ลองโทรหาคนอื่นก็ได้นี่นา
(จร้า บาย ตู๊ดๆๆๆ)  ไอ้โทรศํพท์บ้านี่เพื่อนฉันวางสายไปแล้วยังมาด่าฉัน ตุ๊ด อีก มันน่าเปลี่ยนเครือข่ายหนีซะจริงๆ  -*- [เกี่ยวมั้ย : Ll]
“เป็นไงป้าได้มั้ย”นายพีพีเงยหน้าถามด้วยแววตาแห่งความหวัง(เวอร์)
“ฉันไปนับญาติกับนายเมื่อไหร่ไม่ทราบ”นี่คิดกันสดๆเลยนะเนี่ย
“-*-“เขาขมวดคิ้วมองหน้าด้วยอารมณ์บ่จอย
“เออ ไม่ได้เดี๋ยวจะโทรหาคนอื่นให้”
(ตู๊ด....ตู๊ด....ฮัลโหล สวัสดีคะนั่นใครพูดคะ)
“ตากลมเอง แพน แพนช่วยมาเปิดห้อง ice room หน่อยสิ”
(ได้สิ แต่รอหน่อยนะตอนนี้ยังเปลี่ยนชุดไม่เสร็จ)นี่มันเวลาไหนแล้ว แกยังอุตส่าขยันอาบน้ำตอนนี้นะ
“อื้มได้ เร็วๆนะ ^_^”ฉันรับคำเสียงหวาน จนนายพีพีทำหน้าเหยเกเซงเป็นเป็ดปักกิ่งเลย
(อื้ม งั้นแค่นี้ก่อนนะ ตู๊ดๆๆๆ)แล้วยัยแพนก็วางสายไป แหมๆๆ เพื่อนฉันนี่ก็เป็นคนดีเป็นเหมือนกันแฮะ ^^
1 ชั่วโมงผ่านไป. ...ยัยแพนยังไม่มา
1 ชั่วโมงครึ่งต่อมา ... ยัยแพนยังไม่มาแม้แต่สระ แ –
สี่ทุ่ม...ยัยแพนคงทำสระแอหล่อนหายกลางทางเลยขับรถกลับไปเอา
ห้าทุ่มครึ่ง...ยัยแพนคงทำสระแอเละ เลยกลับไปเปลี่ยนใหม่ที่บ้านแล้วขับรถมาอีกที  [แล้วมันจะเอาอะไรนักหนากับสระแอเนี่ย -*- : Ll]
“เพื่อนเธอเดินมารึไง หรือว่าบ้านอยู่ตะเข็บชายแดน”นายพีพีเริ่มบ่นด้วยเสียงอันสั่นเทา
“ทน...เอาหน่อย...ละกันเดี๋ยวก็มา”ฉันพูดก่อนจะนั่งกอดตัวเองให้อุ่นขึ้น ย้ำว่าฉันกับพีพีนั่งอยู่ในห้องที่มีอุณหภูมิศูนย์องศานะ มันโคตรหนาวเลย ฉันคิดว่าฉันเห็นใจคนที่อยู่ขั้วโลกเหนือกับขั้วโลกใต้แล้วหละ มันทรมานสุดๆ T^T
ครืด
โอ้ว ฉันไม่เคยรู้สึกว่าเสียงประตูช่างไพเราะขนาดนี้นะเนี่ย นายจัสเตอร์ก็อีกคนพี่สาวหายทั้งคนไม่ยักจะมาตามหา แต่ช่างเหอะตอนนี้ฉันจะได้กลับบ้านแล้ว  ^0^
“ไม่มาเอาพรุ่งนี้เลยหละ”นายพีพีโวยวายก่อนจะเดินมาดึงฉันให้ลุกขึ้น  แล้วเราก็ช่วยกับห้องสังขารเดินผ่านยัยแพนผู้เป็นฮีโร่ไป
“อะไรเนี่ยคนเขาอุตส่ามาแล้วยังมาด่าอีกรู้งี้ไม่แวะซื้อของกินมาให้ก็ดี ชิๆ -*-”ยัยแพนบ่นก่อนจะเดินตามฉันกับนายพีพีมา  ฉันรีบเดินไปที่รถยัยแพนก่อนจะหยิบผ้าห่มสุญญากาศ(ของยัยแพน)มาห่ม นายพีพีเดินตามมาก่อนจะกระโดเข้ามาด้วย ยัยแพนที่เดินบ่นตามมาขึ้นไปที่คนขับก่อนจะโยนขนมปังกับขนมและของกินอีกมากมายมาให้ฉันกับนายพีพี  แล้วก็ขับรถกลับบ้าน
 
...15 นาทีต่อมา...
บ้าน ผอ.
“นายลูกแหง่ปะเนี่ย ยังอยู่กับพ่ออยู่เลย”ฉันแซงเล่นระหว่างที่เขาเดินลงรถไป   แหมๆๆ นานๆทีจะเจอข้อเสียของนายพีพีขอแซงบ้างเหอะน่า
“ก็เพื่อนเธอพาฉันมาส่งที่บ้านพ่อนี่  ฉันอยู่คอนโดแถวๆห้างไก่น้อยนู่น แต่ช่างเหอะวันนี้นอนบ้านพ่อก็ได้ พรุ่งนี้เจอกันนะป้า เก็บของให้พร้อมหละ”เขาพูดก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่นับญาติกับคนอย่างนาย”ฉันตะโกนไล่หลังก่อนที่ยัยแพนจะออกรถเพื่อพาฉันมาส่งที่บ้าน
“สรุปแล้วเอาไงเรื่องงานที่ ผอ. มอบให้อะ”ยัยแพนถามขึ้นระหว่างทาง
“ก็...แพน พวกแกไปอยู่กับฉันนะไปช่วยฉันจัดห้องบ้าๆนั่น”ฉันรีบอ้อน  ยัยแพน เพราะถึงแม้ยัยแพนจะมุกฝืดแต่การใช่เหตุผลของยัยแพนก็ใช่ย่อย
“ข้อแลกเปลี่ยน”ยัยแพนทำหน้าแอ๊บแบ๊วก่อนจะพูดลอยๆ
“ให้คุยโทรศัพท์กับจัสเตอร์ชั่วโมงนึงอะ”
“ตกลง พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียน ฝันดีเพื่อน”ยัยแพนพูดหลังจากที่ฉันลงรถมาแล้ว ก่อนจะขับรถออกไป
หลังจากที่รถยัยแพนลับตาไป ฉันก็เดินเข้าบ้านมา ไฟในบ้านปิดหมดเลยแฮะ สงสัยจัสเตอร์จะหลับไปแล้ว ไม่กวนดีกว่ารีบเก็บของแล้วนอนดีกว่า เฮ้อ วันนี้เหนื่อยชมัด เจ็บขาด้วย ฉันหายาแก้ปวดทานก่อนจะหลับไป Zzzz…