Stop! ชีวิตนี้ขอหยุดที่นาย

ซื้อของปรับปรุงห้อง

08.00 น........

          เช้านี้ช่างสดใส ฉันตื่นขึ้นมาเพราะเสียงอันไพเราะของนาฬิกาปลุก ฉันเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ แล้วรีบเปลี่ยนเป็นชุดเดรสกระโปรงสั้นสีฟ้าแสนสดใส ก่อนจะหยิบกระเป๋าที่เตรียมไว้เมื่อวานออกมาแล้วลงไปข้างล่าง  เอ๊ะ นั่นกระเป๋าเดินทางของใครอะ

“จัสเตอร์นายจะไปไหน”ฉันถามจัสเตอร์ที่นั่งดื่มนมอยู่ 

วันนี้จัสเตอร์ใส่เสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนแหมหมอนี่แต่งยังไงก็หล่อนะเนี่ย ก็แหงแหละพี่สาวสวยขนาดนี้น้องชายก็ต้องหล่อตามอะดิ โฮะๆ 

“ไปช่วยเพื่อนเก่าอะ พอดีมันโทรมาบอกให้ผมกับเพื่อนอีกสองสามคนไปอยู่กับมันที่ไหนก็ไม่รู้ แล้วเธอจะไปไหนหละ”ช่วยเคารพฉันหน่อยได้มั้ยจัสเตอร์  หมอนี่นะถ้าไม่ต้องการอะไรจริงๆมันไม่เรียกฉันว่าพี่หรอก -*-

“อ้อ พอดีมีงานที่โรงเรียนอะต้องไปค้างสามวัน นายก็ดูแลตัวเองดีๆละกันนะ และที่สำคัญฉันเป็นพี่นายนะจัสเตอร์เคารพกันหน่อยสิ”ฉันให้คำแนะนำ(บ่น)พร้อมกับเดินไปแย่งขนมปังของจัสเตอร์กิน  

“อืม งั้นไว้พี่กลับมาแล้วเราไปฉลองวันเกิดกันละกันนะ”โอ้ว จัสเตอร์น้องรัก นายจะวันเกิดฉันได้ด้วย [ใครจะลืมวันเกิดตัวเองฟะ? : Ll]

“งั้นฉันไปก่อนนะ”ฉันพูดก่อนจะยกนม(ของจัสเตอร์)ขึ้นดื่ม แล้วคว้ากระเป๋า ก่อนจะเดินตรงไปที่สถานีรถไฟฟ้า

เฮ้อ ทำไมดวงฉันมันถึงได้ซวยแบบนี้เนี่ย วันนี้คนแน่นมากเลยอะหวังว่าคงไม่สายหรอกนะ

. . .09.30 น. . . .

หวังว่าคงไม่สายนะ วันนี้คนเยอะมากเลยอะ กว่าฉันจะหอบสังขารมาถึงโรงเรียนได้แทบแย่ ฉันรีบเดินไปที่จุดนัดพบ เห็นว่านายพีพีกับเพื่อนของเขาประมาณสามสี่คนยืนคุยกันอยู่ และข้างๆนั้นมีนันจาจา ยัยทาม ยัยออมและยัยแพนนั่งทำหน้าเครียดอยู่  ฉันเดินเข้าไปหาก่อนจะวางกระเป๋าลง

“เฮ้ย!”ฉันและจัสเตอร์ร้องออกมาพร้อมกัน

“เธอมาทำอะไรที่นี่อะ ตากลม”จัสเตอร์ถามก่อนจะเดินเข้ามาหาฉัน

“ก็มาทำงานที่ ผอ. สั่งไง แล้วนายมาทำอะไรที่นี่หละจัสเตอร์”ฉันถาม

“ก็ที่บอกที่บ้านนั่นแหละ”

“มาสายขนาดนี้ไม่มาเอาชาติหน้าเลยหละป้า”และตามมาด้วยเสียงสัตว์นรกของนายพีพี 

“ก็รถมันติดอะจะให้ทำยังไงหละ”ฉันเถียงกลับ

“เอาน่าๆ ไหนๆก็มากันครบละ เดี๋ยวคุณครูอาร์จะมาแบ่งห้องให้พวกเรา”จาจาสรุปก่อนที่ทุกคนจะเดินตามกันไปที่บ้านพักอาจารย์

10 นาทีต่อมาคุณครูมาถึงก่อนจะเดินเข้ามาหาพวกฉันที่นั่งรอกันอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขก

“สวัสดีครับ/คะครูอาร์”ทุกคนสวัสดีพร้อมกัน 

“สวัสดีๆ พวกเธอบ้านนี้มีห้องพักแค่ 5 ห้องนะ จับฉลากว่าใครจะได้พักกับใครก็แล้วกัน”ครูอาร์พูดก่อนจะหยิบกล่อง(ที่เหมือนจะเตรียมมาก่อนแล้ว)มาให้พวกฉันจับฉลาก “ได้เลขห้องเหมือนกันอยู่ด้วยกันนะจ๊ะ”ครูอาร์พูด  ฉันรีบคลี่กระดาษดู ฉันได้ห้อง 3 อะ

“ผมได้ห้องสี่ครับ”นายเอ็มพูดก่อนจะหาคนที่ได้ห้องสี่

“ฉันได้เองแหละห้องสี่”นายเคตอบ แฝดนรกนี่ดูตั้งชื่อสิ เข้ากันเอาซะฉันหิวข้าวเลย

“ฉันได้ห้องสาม”และเสียงสวรรรค์ก็ดังขึ้น จัสเตอร์น้องรักของฉันอยู่ห้องเดียวกับฉัน เย้ๆๆๆ อย่างน้อยก็ไม่ได้อยูกับนายพีพีแหละน่า

ผลสรุปคือ ยัยแพนนอนกับยัยจาจา(ห้อง 1)  ยัยทามนอนกับยัยออม(ห้อง 5)  ฉันนอนกับจัสเตอร์(ห้อง 3)   นามเอ็มนอนกับนายเค(ห้อง 4)  ส่วนนายพีพีนอนกับนายคิว(ห้อง 5)  นายพีพีนี่หาเพื่อนเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษเกือบหมดเลยแฮะ น่าทึ่งจริงๆ

หลังจากเก็บของเสร็จฉันกับเพื่อนและนายพีพีกับฝูงก็เดินออกไปสำรวจห้องที่ ผอ. จะให้ปรับปรุง  ตอนแรกฉันนึกว่ามันจะเล็กๆอะนะ แต่มันใหญ่ยิ่งกว่าบ้านของฉันอีกอะ เราเลยแบ่งหน้าที่กัน โดยที่ฉันกับนายพีพีต้องออกไปซื้ออุปกรณ์ส่วนที่เหลือปัดกวาดเช็ดถูสถานที่แล้วก็ทำอาหารเย็นไว้รอ

…9 นาที 9 วินาทีต่อมา(เวอร์). . .

ฉันกับนายพีพีมายืนอยู่ที่หน้าร้านขายสีทาบ้าน  ที่ชื่อว่าร้าน GOD HOUSE  นี่ถ้าสลับตัวจีกับตัวดีนี่เป็นบ้านสุนัขเลยนะนั่น ^^

“นี่ป้ารีบเข้าไปซื้อของกันเถอะเดี๋ยวฉันจะไปธุระนิดหน่อย”นายพีพีพูดก่อนจะเดินเข้าไปในร้าน เฮ้ ไปธุระแล้วฉันละ หมอนี่ทำอะไรไม่ปรึกษากันเลย

“เฮ้ รอหน่อยสิ”ฉันวิ่งตามนายวาเจเข้าไปในร้าน หมอนี่แค่เดินเหมือคนปกตินะ แต่ทำไมฉันวิ่งสุดๆแล้วนะยังไม่ทันอะ ไม่ได้ๆต้องเร็วกว่านี้  ฉันใส่เกียร์ชีต้าร์วิ่งตามอย่างรวดเร็ว  ><

ตึกๆๆๆๆๆ

เฮ้ยๆๆ นั่นนายพีพีหยุดทำไมอะ เฮ้ย นายพีพีหยุด แต่ฉันหยุดไม่ด้ายยยยยยยยยย 

“กรี๊ด!!!!”นายพีพีหันมามองด้วยสายตาเบื่อหน่าย

“ยัยบ้าหยุดนะ ข้างหลังนี้เป็นสีที่ลุงเข้าผสมไว้นะยัยบ้าหยุด!!”นายพีพีตะโกนเสียงดัง แต่ฉันหยุดไม่ได้แล้ว  มันเบรกไม่อยู่แล้ว พ่อเพชรแม่เพชร(แก้วมันถูกไป ต้องเพชรแพงดี ^^)ช่วยลูกด้วย แงๆๆๆ  ><

ปึก โคร้ม !!!

แงๆๆ ฉันและนายพีพีตกลงมาในสระสีที่ลุงเขาผสมไว้  ถ้าคิดภาพไม่ออกลองคิดถึงสระว่ายน้ำของเด็กห้าขวบ นั่นแหละแต่ใหญ่กว่านั้นนิดนึง ลุงเขาผสมสีไว้ และฉันวิ่งไปชนนายพีพี แล้วฉันกับนายพีพีก็ตกลงไป แถมยังมีโฟมเม็ดกลมๆเล็กๆตกลงมาอีก สภาพนี่ยิ่งกว่าเละ ><

“อ้าวพวกเธอมาเล่นอะไรกันในนี้เนี่ย ดูสิเนื้อตัวเปื้อนหมดเลย ขึ้นมาๆ”ลุงเจ้าของร้านเดินออกมาพร้อมกับลูกสาวหน้าหมวยกับลูกชายในร่างฮิปโป พี่หมวยกับพี่ฮิปโปพยุงฉับกับนายพีพีขึ้นจากสระ ก่อนจะไปหาผ้ากับน้ำมาเช็ดตัวให้

“แล้วนี่มาทำอะไรกัน”ลุงเจ้าของร้านที่นั่งมองพวกเราถามขึ้น

“อ้อ พวกผมมาซื้อสี กับอุปกรณ์ปรับปรุงห้องนะครับ ลุงช่วยจัดให้ชุดนึงนะครับ”นายพีพีตอบก่อนจะรับผ้าจากที่หมวย แล้วส่งมาให้ฉัน ก่อนจะรับมาจากพี่ฮิปโปแล้วเช็ดตัวเอง  ดีนะที่สระนั่นลึกแค่เข่า ตกลงไปเลยแค่ครึ่งตัว ไม่โดนหัวหรือหน้าเท่าไหร่  จะเป็นเยอะก็ตรงลำตัวอะ เดรสสีฟ้าของฉันเลอะหมดเลย ฮือๆๆ T^T

“อืม งั้นเดี๋ยวเล็กไปจัดให้น้องเขาชุดนึงละกันนะ”ลุงหันไปสั่งพี่ฮิปโป แหมตั้งชื่อลูกนี่ดูขนาดตัวลูกมากเลยนะคะลุง  ตัวยิ่งกว่าฮิปโปตั้งชื่อว่า ‘เล็ก’

          หลังจากได้ของฉันกับนายพีพีก็ขับรถไปทำธุระที่ว่าของนายพีพี แล้วก็แวะซื้อขนมสองสามอย่างกลับมาที่โรงเรียน เฮ้อสภาพฉันตอนนี้ยิ่งกว่าไปฟัดกับเสือมาซะอีก นายพีพีก็ใช่ย่อย มีสีฟ้าติดแถวๆปลายผมเขาด้วยแหละ แต่หมอนี่เยินขนาดนี้ยังดูดีนะนั่น

“เฮ้ พวกเธอไปฟัดกับหมาที่ไหนมานะ”จัสเตอร์รีบวิ่งมาดูฉันกับนายพีพีและตามด้วยคณะเพื่อนฝูงที่แห่กันเดินมาอยู่หน้าบ้านพัก

“อย่างนี้อย่าเรียกว่าฟัดกับหมาเลย”ยัยแพนพูดขึ้น ทุกคนหันไปทำหน้างงใส่ทำให้ยัยแพนยิ้มก่อนจะ.. “เรียกว่าปล่อยให้หมาบ้าฟัดยังจะเป็นไปได้มากกว่าอีก ฮ่าๆๆ”มียัยแพนที่ขำอยู่คนเดียวส่วนคนอื่นๆยืนมองหน้ากันก่อนจะช่วยกันลากยัยแพนเข้าบ้าน

“นี่ป้าเข้าบ้านได้แล้ว”นายพีพีพูดพร้อมลากฉันเข้าบ้าน หมอนี่จะไม่เลิกเรียกฉันว่าป้าใช่มั้ย ได้แล้วเราจะได้เห็นดีกัน

“ได้เลยคะคุณลุง เข้าไปพร้อมกันก็ได้”ฉันพูดพร้อมลากหูนายพีพีเข้าบ้านมา  โฮะๆอย่างนี้ค่อยสมน้ำสมเนื้อกันหน่อย ^O^

“เฮ้ย ยัยป้าแก่แล้วยังมาเรียกฉันว่าลุงอีก”นายพีพีโวยวายแต่ก็ยอมเดินตามมา

“ฉันแก่คุณลุงก็แก่เหมือนกันนั่นแหละ”ฉันพูดก่อนจะแลบลิ้นใส่นายพีพีแล้ววิ่งเข้าห้องมาเพื่ออาบน้ำ

. . .30 นาที ต่อมา. . .

          ฉันอยู่ในชุดใหม่แล้ว ตัวหอมสภาพเหมือนนางฟ้าที่พึ่งลงมาจากสวรรค์ต่างจากเมื่อกี้ลิบลับ  ฉันอยู่ในชุดเดรสกระโปรงยาวประมาณหัวเข่าสีชมพู พอดีว่าเดี๋ยวฉันจะต้องไปหา ผอ. พร้อมกับนายพีพีเลยต้องแต่งตัว ส่วนคนอื่นๆอยู่ในชุดนอนหมดแล้ว นายพีพีสวมเสื้อยืดสีดำกางเกงยีน  เฮ้อ หมอนี่จะไปงานศพที่ไหนเนี่ย แต่ช่างเหอะ ฉันรีบเดินไปนั่งข้างๆจัสเตอร์ก่อนจะทานข้าวกับพวกยัยแพน 

“พี่กินผักบ้างสิ”นายจัสเตอร์พูดพร้อมตัดแครอทมาวางไว้ตรงจานของฉัน

“ไม่เอาอะฉันไม่ชอบ”ฉันพูดก่อนจะเขี่ยเจ้าแครอท(ที่ถูกทำให้เป็นรูปกระต่าย)นั่นไปไว้ตรงขอบจาน

“นี่ป้าแก่แล้วหัดกินผักซะบ้างสิ อายเด็กบ้าง โด่ ไม่แน่นี่ไม่กินผัก”นายพีพีพูดพร้อมกับตักบรอคโคลี่เข้าปาก

“ใครว่าฉันไม่แน่ นี่คุณลุงคอยดูละกันฉันจะกินผิกให้ดู”ฉันตักถั่วเขียวขึ้นมาเพ่งพิศพินิตดูอยู่ซักพัก ก่อนจะกลั้นใจตักมันเข้าปาก  ทุกคนนิ่งค้าง  มีแต่นายพีพีที่ยิ้วพอใจก่อนจะกินข้าวต่อไป

“เอาแบบนี้มั้ยป้า วันนี้ถ้าป้ากินผักไดเยอะตามที่ผมกำหนดคืนนี้หลังจากไปหาพ่อแล้ว ผมจะพาป้าไปซื้อของที่อยากได้ทุกอย่างเลย เอามั้ยๆ” นายพีพีพูดพร้อมกับมองหน้าฉันที่เคียวฟักทองอยู่

“นายหมายถึงของฟรีหรอ?”ฉันรีบเคี้ยวข้าวก่อนจะถาม

“อื้ม”นายพีพีพยักหน้า ก่อนจะทานข้าวต่อไป

“ถามผิดคนแล้วไอ้พี”จัสเตอร์ที่นั่งอยู่ข้างๆฉันพูดเบาๆก่อนจะกินข้าวต่อไป

15 นาทีต่อมา...

“เร็วสิป้าคำสุดท้ายแล้วถ้าป้าทำได้ผมจะซื้อของที่ป้าอยากได้ให้เลยเอ้า”นายพีพีนั่งจ้องหน้าฉันที่กำลังเคี้ยวผักคำโต  และฉันกำลังจะหมดความอดทนแล้วนะ แต่เพื่อของฟรีฉันต้องทำให้ได้ สู้ๆๆ

“อื้ม”ฉันพยักหน้าก่อนจะเคี้ยวๆๆๆๆๆ จนหมด และผักคำสุดท้ายก็ถูกตักเค้าปากฉัน  เอ๊ะ ทำไมผิกคำนี้มันรสชาติแปลกๆ  และรสชาติที่ฉันเกลียดที่สุดก็กลับมา แงๆๆๆๆ ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีกแล้ว

พู่ ~

ผักคำสุดท้ายถูกพ่นออกไป  เต็มๆหน้านายพีพี  แงๆๆ  ฉันกัดโดนพริกอะ เผ็ดชิป  T^T

“เอ้าป้าดื่มน้ำก่อนๆ โทษทีๆพอดีลืมดูว่ามีพริกมั้ย” พีพีพูดพร้อมยื่นแก้วน้ำมาให้ฉัน  ก่อนจะยิ้มแล้ววิ่งขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า(มั้ง) “นี่ป้าอีกสิบห้านาทีเจอกันหน้าบ้านนะ”นายพีพีสั่งก่อนจะวิ่งขึ้นห้องไป

ตอนนี้ฉันยืนรอนายพีพีอยู่ที่หน้าบ้าน ถ้าให้เดาคุณคงสงสัยละสิว่าทำไมตอนฉันกัดพริดฉันถึงพูดว่า ‘ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย’  ก็เพราะว่าตอนฉันเด็กๆ ฉันชอบทานผักมากเลยแหละ แต่มีอยู่วันนึงแม่ไม่ว่างมาป้อนข้าวฉัน ฉันเลยต้องนั่งกินข้าวคนเดียว  ฉันนั่งกินโดยที่ไม่รู้ว่ามันมีพริก และวันนั้นฉันก็บังเอิญกัดโดนพริก  ฉันร้องไห้เสียงดังมาก พริกนั่นทำฉันไม่กล้าแม้แต่จะกินผักอีกเลย  ทุกอย่างที่เป็นผักฉันจะไม่มีทางกิน และวันนี้มันเกิดขึ้นอีกแล้ว  ฮือๆๆ ชาตินี้ฉันคงไม่ยอมกินผักอีกแล้วแหละ

หลังจากที่พีพีเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเขาก็พาฉันมาที่บ้าน ผอ. และตอนนี้เรากำลังนั่งฟัง ผอ. พูดเรื่องเพชรที่หายไป และ ผอ. ก็ให้แผนที่ที่อยู่ของโจรมา  ผอ. บอกว่าโจรคนนี้ไม่มีทางขายเพชรถ้าราคาไม่มากจริง  เขาจะเก็บเพชรนี้ไว้  และฉันกับนายพีพีก็ต้องไปตามเอามา แหมโจรนี่ก็อยู่ไหนไม่อยู่ไปอยู่เชียงรายไกล้ๆที่ไหนละนั่น  ฉันต้องไปตามหาเพชรกับนายพีพีที่เชียงราย ผอ. ให้พา ‘คณะ’ เพื่อนไปด้วยได้  เฮ้อ ทำไมโจรบ้านั่นต้องไปตั้งเชียงรายนะ

และตอนนี้ ^_^ คือช่วงเวลาแห่งความสุข ฉันจะได้ ‘ของฟรี’ ที่ฉันต้องแลกด้วยความทรมารมาก  คิดแล้วก็มีความสุข+ความทุกข์ (งงมั้ย?) 

“นี่ป้าเธอจะเอาหมดนี่เลยหรอ”นายพีพีมองของที่อยู่ในมือ 

“อื้ม ขอบใจมากเลยนะคุณลุง ยังอีกเยอะ”ฉันตอบก่อนจะเข้าร้านนู้นที ร้านนี้ที จริงๆของพวกนี้อะให้ตายฉันก็ใช้ไม่หมดหรอก แต่แค่อยากแก้แค้นนะ โอ๊ย คิดแล้วสะใจ  ^0^

“ป้า วันหลังค่อยมาซื้อเถอะ มันเยอะแล้วนะ ฉันขี้เกียจถือ”นายพีพีบ่นนิดหน่อย แต่ก็ยอมเดินตามมา 

“อะๆๆๆ พอก็ได้”ฉันหันไปยิ้มก่อนจะลากเขาเข้าร้านไอศกรีม  แหมๆไอศกรีมนะไม่ได้กินมานานแล้ว “แต่ตอนนี้อยากกินไอศกรีมอะ เลี้ยงหน่อยสิ”ฉันพูด ก่อนจะนั่งลง นายพีพีทำหน้าเบื่อแต่ก็ยอมนั่งตามและสั่งไอศกรีม แบบโคน

“ทำไมสั่งแบบโคนหละ”ฉันถาม โธ่ นานๆทีจะได้กินไอศกรีม ได้กินแบบโคน

“เอาน่าฉันง่วงแล้ว เอาไปกินในรถละกัน”นายพีพีพูด แล้วพนักงานก็เอาไอศกรีมมาให้ นายพีพีหยิบเงินจ่ายก่อนจะพาฉันออกจากร้านมา “เธอจะทำให้ฉันอดตายเลยใช่ปะเนี่ย”นายวาเจบ่นหลังจากดูเงินในกระเป๋าตัวเอง

“โด่ พ่อนายออกจะรวย เงินแค่นี้ไม่กระทบกระเทือนหรอก”หมอนี่พูดอะไรแปลกๆเงินแค่นี้เอง แต่มันก็น่าเกรงใจอยู่อะนะ

“เธอคิดว่าฉันจะเป็นลูกแหง่ ‘เหมือนเธอ’ ที่จะใช้เงินของพ่อแม่รึไง”นายพีพีมองหน้าฉันด้วยสายตาเหยียดๆ

“นายพูดแบบนี้แสดงว่านายใช้เงินตัวเองงั้นหรอ”หมอนี่มีอะไรที่น่าทึ่งอีกหลายอย่างที่ฉันไม่รู้เลยแฮะ

“อืม แม่ให้เงินฉันใช้เดินละสองหมื่น ฉันเปิดผับอยู่ในไทยตั้งแต่ก่อนจะไปญี่ปุ่นแล้วหละ และกิจการที่ผับก็ดีมาตลอดฉันเลยมีเงินใช้”

“โห นายนี่เก่งจังแฮะ *o* ” ฉันพูดพร้อมกับกินไอศกรีมไปด้วย

“อืม รีบกลับเถอะ ดึกแล้ว”นายพีพีพูดก่อนจะขึ้นรถ ฉันขึ้นรถตามแล้วทานไอศกรีมอย่างสบายใจ  ก็มันเป็นเงินหมอนี่นี่จะกลัวอะไรอีกหละ โฮะๆ ^o^

[PP]

…30 นาทีต่อมา...

พอมาถึงบ้านยัยตัวเล็กก็หลับไปแล้ว  จริงๆยัยนี่ก็น่ารักอยู่หรอกนะ แต่เล็กไปหน่อย [-_-++ ชิ้งๆๆ : Ll] เฮ้ๆ ผมไม่ได้ลามกนะ อย่าคิดมาก  ผมอุ้มยัยตัวเล็กก่อนจะพาไปส่งที่ห้อง จริงๆยัยนี่ก็ไม่ได้หนักอะไรมากหรอก คราวที่แล้วที่ผมบ่นนะ เพราะอยากแกล้งเธอเล่น  วันนี้ยัยนี่เล่นเอาเงินผมเกือบหมดแนะ

ปังๆๆๆ

พอดีใช้มือไม่ได้อะเลยใช้เท้า ไอ้เตอร์เปิดประตูออกมา เห็นพี่สาวตัวเองก็ตื่นเต็มตาเลยแหละ

“แกพาตากลมไปไหนมาเนี่ย”อ้าวยัยนี่ชื่ตากลมหรอ ผมพึ่งรู้นะเนี่ย

“พาไปทำตามสัญญามา หลีกหน่อยสิ”ผมพูดพร้อมใช้เท้า(ที่ว่าง)เขี่ยไอ้เตอร์ให้พ้นทางก่อนจะวางตากลมลงบนเตียง   ยัยนีชอบทำตัวเหมือนเด็กๆเลยแฮะ กินไอศกรีมยังเลอะได้ ผมให้นิ้วเช็ดแก้มนิ่มๆนั่น

“เฮ้ยๆๆ ฉันยังอยู่นะไอ้พีเบาๆบ้างก็ได้ ยังไงยัยนี่ก็พี่ฉันนะเว้ย”แหมไอ้เตอร์มันจะขัดผมทำไมเนี่ย เฮ้อ

“เออรู้ งั้นฉันไปนะ”ผมพูดก่อนจะเดินผ่านไอ้เตอร์มา แล้วเข้าไปที่ห้องของตัวเอง เฮ้อ ไอ้คิวนอนอยู่ที่เตียง ผมเดินไปที่เตียงก่อนจะล้มตัวลงนอน เฮ้อ วันนี้เหนื่อยชิป. . .