Stop! ชีวิตนี้ขอหยุดที่นาย

ซวยซ้อนซวย
 
 
          ...แกตายแน่ จัสเตอร์  ฉันรีบวิ่งเข้าบ้านแล้วอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว  ก่อนจะวิ่งไปที่ห้องจัสเตอร์ -*-
ปังๆๆๆ
“จัสเตอร์!!!”ฉันทุบประตูก่อนจะตะโกนเสียงดังลั่นบ้าน ซึ่งมันดังพอที่จะให้วานิ สุนัขของป้าเอมที่อยู่ท้ายซอยตื่นได้ (เว่อร์)
“เออ มาแล้วๆ”เสียงบ่นปนรำคาญนิดๆคะ
“นายทิ้งฉันไว้ที่โรงเรียนได้ยังไง -*-”
“ก็พอเล่นบาสเสร็จเธอก็กลับมาก่อนแล้วนี่ ไม่รู้ว่าเธอไปไหนเลยกลับมา -_-”แกคุยกับฉันช่วยทำหน้าตื่นกว่านี้หน่อยได้มั้ยเนี่ย ไอ้บ้า -*-
“วันหลังก็หัดดูบ้างเซ่!”ฉันตะคอกก่อนจะเดินหันหลังกลับมา
“เรียกมาแค่นี้เรียกออกมาทำไมฟะ -*-” และตามมาด้วยเสียงบ่นของจัสเตอร์ 
เฮ้อ เปิดเทิมวันแรกมันทำให้ฉันเซงขนาดนี้เลยหรอเนี่ย แงๆๆๆๆๆๆๆ
“ฮัดชิ้ว!!!”ง่ะ   -[]-
กรรมๆๆๆๆ ทำไมต้องมาเป็นหวัดด้วยเนี่ย  คอยดูนะนายบ้านั่น ชาตินี้ขออย่าได้เจอะได้เจอกันอีกเลย สาธุ (-/\-)
โอ๊ย  ทำไมต้องมาปวดหนึบๆตรงหัวด้วยเนี่ย  รีบนอนดีกว่า ฉันรีบเดินเข้าห้องก่อนจะนอนหลับไปทันที ZZZzzz. . .
          ....เช้าที่แสนสดใส...
โคร้ม!!! O_O
“โอ๊ย T^T”อย่าถามนะว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน  แงๆๆๆ ฉันตกเตียงอะ ฮือๆๆๆ
ปัง!!!!!
“ตากลมเป็นไร!!”O_O และตามมาด้วยเสียงกระวนกระวายของจัสเตอร์ 
“เป็นคนสิถามได้”ฉันตอบกลับก่อนจะค่อยๆตะเกียกตะกายขึ้นไปนั่งนิ่งๆบนเตียง  โชคดีนะที่ขาไม่พลิกอะ ฮือๆแต่เจ็บก้นชิป
“-_-+”
“เออๆๆ ไม่กวนแล้วๆ ฉันไม่เป็นอะไรหรอก นายลงไปรอได้เลยอีก 15 นาทีตามไป  -O- ”
“ผู้หญิงอะไรหาวยังน่าเกลียด -_-*”อย่าทำหน้าเอือมระอาแบบนั้นสิยะ  ฉันเป็นพี่แกนะ  -*-  ไอ้บ้าจัสเตอร์ทำฉันเสียความมั่นใจมาก
“นายดีนักหรอไอ้บ้า ลงไปเลยนะ -*-+” ฉันตะโกนใส่แล้วรีบผลักหลังจัสเตอร์ให้ออกไปพ้นๆประตู 
“เลี้ยงวันเกิดเอาไว้วันเสาร์นะ โทดทีพอดีเมื่อวานไม่ว่าง”จริงสินี่ฉันลืมเรื่องนี้ไปได้ไงนะ
“อืมๆ ลงไปรอเลยละกัน”ฉันพูดก่อนจะปิดประตู
ปัง!!!
“ปิดประตูแบบนี้ไม่เอาค้อนมาพังบ้านเลยละ!”และตามมาด้วยเสียงประชดประชันขอบจัสเตอร์
ไม่เถียงมันแล้ววุ้ย เถียงแล้วเครียด ฉันรีบเดินเข้าห้องน้ำก่อนจะอาบน้ำทำธุระส่วนตัว แล้วเปลี่ยนยูนิฟอร์มสีคร่ำครึของโรงเรียนแล้วเดินไปชั้นล่าง และก็เห็นจัสเตอร์นั่งกินขนมปังปิ้งอยู่  พอจัสเตอร์เห็นฉัน  ก็เดินไปหยิบกระเป๋าแล้วมาลากฉันให้รีบไปโรงเรียน -*- (มันเปนพ่อฉันรึไงนะ)
          ...07.30 น. ...
          หลังจากที่จัสเตอร์ลากฉันออกจากบ้านแล้วเราก็เดินมาที่โรงเรียน จัสเตอร์ถูดเพื่อนลากไปเล่นบาส ส่วนฉันต้องไปหาพวกยัยจาจาที่โต๊ะเดิม เฮ้อ เซงกว่านี้มีอีกมั้ย T^T
ตุ๊บ! ฉันวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ ก่อนจะนั่งลงข้างยัยจาจา
“เป็นอะไรของแกอะ ตากลม”จาจาถามขึ้น
“ไม่รู้สิ เมื่อวานฉันถูกจัสเตอร์ทิ้งให้เดินกลับบ้านคนเดียว  และวันนี้ฉันก็ตกเตียง  แกคิดดูสิว่าฉันซวยขนาดไหน TT^TT”
“ไม่เห็นยาก”และตามมาด้วยเสียงสดใส๊สดใสของยัยแพน
“ยังไงอะ”ทามถามขึ้น
“ก็ให้ยัยตากลมนั่งรถกลับ  นอนใต้เตียงซะก็สิ้นเรื่อง จะได้ไม่ต้องเดินกลับและจะได้ไม่ต้องตกเตียงไง”
. . .ฟิ้ว~. . .[อ่านให้เป็นเอฟเฟคความเงียบ ความว่างเปล่า มุกไม่ขำอะไรประมาณนั้น : Li (คนเขียนจร้า)]
“....”
“ไม่ขำกันหรอ”ยัยแพนถามด้วยนำเสียงมีความหวัง
“ยังจะให้ตอบอีกหรอ U_U”ยัยทามตอบ
“ไม่เป็นไร T^T”ยัยแพนพูดพร้อมกับก้มหน้าก้มตาทานข้าวต่อไป   ส่วนที่เหลือก็กินข้าวพูดเรื่องเรียน เรื่องกิน เรื่องเที่ยว
 
~ประกาศ ขอให้ ตากลม ม.6/2 มาพบ ผอ. ด้วยคะ~  (กฎแปลกข้อที่ 33 ของโรงเรียนนี้ก็คือ ทางโรงเรียนจะใช้ชื่อเล่น เรียกนักเรียนจะไม่ใช้ชื่อจริง)
“ผอ. เรียกแกไปทำไมอะ???”ยัยจาจาหันหน้ามามองฉันพร้อมถาม
“ไม่รู้สิ งั้นเดี๋ยวฉันมานะ”ฉันพูดก่อนจะรีบเดินออกมาเพื่อไปหา ผอ. 
ผอ. เรียกฉันไปทำไมนะ จะเป็นเรื่องที่ฉันทำกิ่งต้นดอกมะลิหักรึเปล่านะ หรือว่าจะเป็นเรื่องที่ฉันทิ้งน้ำแข็งใต้ต้นไม้  หรือว่า
จะเป็นเรื่องที่ฉันทำเกลือหกใส่น้ำตาล เอ๊ะ แต่นี่มันเรื่องที่บ้านนี่ มันจะมาเกียวกับที่โรงเรียนได้ยังไง T^T
ก๊อกๆๆๆ
ฉันเค๊าะประตูหน้าห้อง ผอ. ก่อนจะยืนรอ -*-
“เข้ามาสิตากลม”เสียง ผอ. นี่อบอุ่นเหมือนเดิมเลยนะ ^^
“คะ”ฉันรับคำก่อนจะเดินเข้าห้อง ผอ. ไป 
“นั่งสิ” (^-^)-o ผอ.พูดแล้วผายมือให้ฉันเดินไปนั่ง
I love U  love U love U  ~
เสียงโทรศัพท์ใครเนี่ย เพลงหวานชิป ^^ หวังว่าคงไม่ใช่...
“ฮัลโหล...เมื่อไหร่แกจะมาซักที....โรงเรียนเข้าแปดโมงถ้าแกมาไม่ทันแกโดนลงโทษแน่”
สั้นไปมั้ยคะ ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลยอะ
“เออ...ผอ.เรียกตากลมมาทำไมหรอคะ”ฉันถามขึ้น
“พอดีลูกชายของฉันมันจะมาเรียนที่ไทยนะ  ไม่ใช่โรงเรียนนี้นะ แต่เป็นโรงเรียน  Boy-Girl high school นู่น แต่พอดีมันยังทำเรื่องไม่เสร็จ มันเลยต้องมาเรียนที่รักเธอไฮสกูลนี่หนึ่งเทิม  ฉันเลยอยากจะรบกวนหนูช่วยดูแลมันให้หน่อยนะ พอดีฉันไม่ว่างอะ และนักเรียนคนอื่นก็ลูกท่านหลานเธอกันทั้งนั้น มีแต่เธอนี่แหละที่ฉันจะพึ่งได้ เธอจะช่วยฉันได้มั้ยตากลม”
ยาวไปมั้ยคะ ยาวดีได้ใจความมากๆ แงๆ T^T
ปัง
“พ่อรู้มั้ยผมเกือบตายเพราะพ่ออะ!”โอ๊ยคนบ้าที่ไหนมาโวยวายเนี่ย  ฉันหันไปมองคนที่เข้ามาโวยวาย  เอ๊ะ หมอนี่หน้าคุ้นๆๆ  -*-  >>>> O_O
“นาย!!!/เธอ!!!”
“เออนี่รู้จักกันแล้วหรอ...ดีเลยเงื่อนไขจะได้ง่ายขึ้น ^^”
“ไม่!!!!!!”
“ -O-ทะ...ทะ...ทำไมละ ”
“ผมไม่มีทางอยู่ใกล้ยัยนี่แน่”นายบ้านั่นพูดก่อนจะเดินไปนั่งตรงโซฟา
“คิดว่าฉันอยากอยู่กับนายรึไงยะ ชิ! -*-”
“...”และทั้งห้องก็เงียบ พร้อมกับแผ่ไปด้วยรังสี  แห่งความอาฆาต
เอ๊ะๆๆๆ เดี๋ยวนะ ฉันดูแลหมอนี่  ฉันใช้งานมันได้  ฉันจะทำอะไรกับหมอนี่ก็ได้ โอ๊ะโอว  โฮะๆๆๆ ^0^
“ตกลงคะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะตาบ้า :p”ฉันพูดรวดเดียวจบก่อนจะวิ่งออกมา  โฮะๆ สะใจ ^O^
          ...12.00 น. ...
โครก~
“หิวๆๆๆๆๆ”
“หิวแกก็กินสิ ไม่มีใครปิดปากแกไว้ซะหน่อย”ยัยออมพูดขึ้น
แหมๆๆๆ ยัยเพื่อนที่แสนดี  ฮึ่ย อย่าให้ฉันได้เอาคืนบ้างเหอะ
“มันเป็นผักอะ TT^TT”
“กินๆไปเหอะน่า อย่าเรื่องมาก วันนี้ยัยแพนอุตส่าไม่เล่นมุกแล้ว”
จริงๆฉันก็ไม่ใช่เด็กมีปัญหาอะไรขนาดนั้นนะ แต่ผักเป็นอะไรที่ขมมากเลยนะ  ยังติดอันดับสิ่งที่ฉันไม่อยากเข้าใกล้ด้วย เพราะฉันเคยมีประวัติเกี่ยวกับผักนะสิ ซึ่งมันทำให้ฉันไม่กล้ากินผักอีกเลย แงๆๆๆ T^T
“แกพูดเหมือนกับว่าทุกวันที่พวกแกกินข้าวไม่ลงเป็นเพราะมุกของฉันยังงั้นแหละ -_-”ยัยแพนรีบพูดขึ้น
“ใช่!” ทุกคนรวมพลังสามัคคี ตอบยัยแพน  ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าตัวยัยแพนจะเหลืออยู่แค่สองนิ้ว  แกไม่น่าถามเลยยัยแพน ฉันสงสารแกว่ะ T^T
ปัง!!
(เสียงตบโต๊ะ)
(  -_)(  -_)(  -_) >>>> ( -*- ) <<< (_-  )(_-  )
อย่าถามว่าใคร?? [ไม่ให้ถามแล้วจะรู้มั้ย : Ll]  นายบ้านั่นไง ยังจะตามมาหลอกมาหลอนกันอีกนะยะ ชิส์ แต่ไม่เป็นไรอีกไม่นาน หึๆๆ  [ยัยนางเอกโรคจิต : Ll]  -*-
“นายมาทำไม”ฉันยืนขึ้นเพื่อให้ระดีบตัวเท่ากับเขา แต่เหมือนยิ่งยืนยิ่งประกาศว่าตัวเองเตี้ยแฮะ ฉันไม่ได้ไม่กินนมนะ แต่นมมันเป็นสิ่งที่ไม่อร่อยเกินจะบรรยาย T^T
“ไปถอนตัวออกจากเรื่องที่พ่อฉันขอซะ -*-“ เปิดประเดนเร็วดีนะ  โฮะๆ เรื่องอะไรหละ ยิ่งเห็นนายทุรนทุรายเหมือนงูถูกเสียม(!!??) แบบนี้ฉันยิ่งไม่อยากเลิก ^_^
“ไม่มีทาง ^_^”ฉันตอบก่อนจะนั่งลงกินข้าวอย่างสบายใจ  วันนี้ทำไมข้าวอร่อยจังเลยนะ ฮุๆ มันคือรสชาติที่แปลกใหม่และอร่อยแบบไม่เหมือนเดิม
“นี่เธอ!!!”เขาพูดพร้อมชี้หน้าฉัน   แถมยังทำหน้าเหมือนฉันไปถอนฟันตาเขางั้นแหละ   
“อย่ามากวนสิคนกำลังกินข้าว”ฉันพูดพร้อมกับตักข้าวเข้าปากไปด้วย  ฮุๆๆ  มีความสุขอะไรอย่างนี้
“เออ แล้วเธอจะได้เห็นดีกับฉัน -*-  ฝากไว้ก่อนเถอะ”เขาพูดก่อนจะเดินกลับไป 
“อย่าลืมมาเอาคืนนะ ^^”ฉันบอกอย่างจริงใจด้วยอารมณ์อันดีเป็นพิเศษ
“ยัยบ้า”เขาพูดก่อนจะเดินจากไปด้วยใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์นัก
“ฮุๆๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ สะใจโว้ย ^_^” ฉันปล่อยหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่  ก็มันน่าขำจริงๆนี่นา
(O_O)(O_O)(O_O)(O_O) <<< ท่านเพื่อนทั้งหลาย
“พวกแกมองอะไรกันอะ?” ยัยพวกนี้มองทำเอาฉันกินข้าวไม่ลงเลยนะนั่น  คนกำลังอร่อยมามองอยู่ได้ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าฉันอ่มแล้วหละ  วันนี้อาหารรสชาติไม่เลวเลย อย่างนี้ต้องให้ยัยทามสั่งให้ทุกวันแล้วหละ
“แกกินผักอะดิ”จาจาพูดพร้อมชี้มาที่ฉัน แล้วทำหน้าแบบไม่เชื่อ
“แค่แกกินผักไม่แปลกหรอก แต่กินอย่างเอร็ดอร่อยเนี่ยสิ” และเสริมกองทับด้วยยัยแพน
“แถมหมดจานด้วย”และตามด้วยยัยออมที่สมทบทุน
“-[]-”ยัยพวกนี้นี่ตอกย้ำฉันจังเลยนะ   แต่ช่างเหอะอิ่มพอดีเลย โฮะๆมีความสุข ^^