Stop! ชีวิตนี้ขอหยุดที่นาย

Stop!

ชีวิตนี้ขอหยุดที่นาย

เริ่มแรก

          . . .รักเธอ  high school . . .

          พวกคุณอ่านชื่อโรงเรียนฉันไม่ผิดหรอก ใช่โรงเรียนของฉันคือ รักเธอไฮสกูล  ฉันอยู่ที่นี่มาหกปีแล้ว  และมันเป็นอะไรที่วิปริต วิตถาร มาก  ไม่ใช่แค่ชื่อโรงเรียนนะ ชุดยูนิฟอร์ม รูปแบบการเรียน กฏของโรงเรียน และบลาๆๆๆ ของที่นี่ก็ไม่เหมือนใคร  ฉันต้องเรียนที่นี่เพราะพ่อกับแม่ของฉันอยู่ที่อังกฤษ  ฉันอยู่กับแฝด(คนละฝา) ของฉันที่บ้านเช่าเล็กๆในตัวเมือง   แฝดของฉันเป็นผู้ชาย หน้าตาดีเวอร์  พ่อแม่รักมันมาก ให้อาหารมันมากกว่าฉัน  ฉันตัวเล็กยิ่งกว่าอะไร แต่มันอะเพอร์เฟ็ก + สมบูรณ์แบบเลยแหละ มันเรียนที่เดียวกับฉันนี่แหละ  ที่นี่เป็นโรงเรียนพวกลูกคุณหนู  แต่เพราะป้านานา(ป้าฉันเอง)ที่รวยเวอร์ ทำให้ฉันและคู่แฝดนรกฉันได้เข้าเรียนในที่เรียนดีๆ  (แต่ชื่อปัญญาอ่อนแบบนี้ -*- ) แต่แค่เรื่องเรียนนะ เพราะฉันไม่อยากรบกวนท่านมากกว่านี้อีก  โอ้ ฉันนี่เป็นคนดีจริงๆโฮะๆๆ ^O^

          ไม่สายเกินไปใช่มั้ย~ ที่ฉันจะแนะนำตัว  ฉันชื่อ ตากลม(อ่านว่า ตา – กลม นะจ๊ะ )  ส่วนแฝดฉันชื่อ จัสเตอร์  ทุกคนคงสงสัยอยู่ละสิว่าทำไมชื่อฉันมันโคตรไทยแต่ชื่อน้องฉัน(พอดีจัสเตอร์เกิดก่อนฉันอะนะ)ออกอังกฤษ  เราเกิดที่ไทยนะ แต่น้องฉันไปอยู่กับแม่สองปี เลยได้ชื่อแนวๆมา ส่วนฉันอยู่ไทยตั้งแต่กำเนิด  ไม่เคยออกไปไหนเลย โฮๆๆ ชีวิตอาภัพ T^T   

ต่อๆๆ  ฉันเรียนที่รักเธอไฮสกูล  มันเป็นโรงเรียนที่ป้านานาบังคับให้ฉันกับน้องฉันเข้าเรียน  และชื่อมันก็กวนฉันตั้งแต่เข้าเรียนปีแรก  และปีนี้เป็นปีสุดท้ายแล้ว เย้ๆๆๆๆ ^0^  ไม่มีอะไรจะพูดแล้วอะ อ้อๆ ฉันอายุ 17 อะนะ และไว้มีอะไรนึกขึ้นได้จะเพิ่มเติมละกัน

          และวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก  ซึ่งมันเป็นวันเกิดน้องชายฉันด้วย(แล้วไม่ใช่วันเกิดแกรึไงฟะ -*-) และวันนี้ฉันจะได้กินข้าวที่น้องชายเลี้ยง โฮ่ๆ ประหยัดๆๆ ^^  

ตึก ตึก ตึก

“เร็วสิตากลม”จัสเตอร์น้องชายสุดแสบวิ่งออกจากบ้านแล้วคว้ากระเป๋าฉันไปถือ แล้วลากฉันให้เดินตาม นี่ฉันเป็นพี่มันนะ(แต่เธอเกิดทีหลังนะยะ)

“นายจะรีบทำไมเนี่ยตอนนี้มันหกโมงเองนะ”ฉันพูดพร้อมกับขืนตัวไว้

“ฉันจะไปหานานาอิ ^o^”ทำหน้าระเริงแบบนี้ตั้งมีอะไรแน่ๆ

“ไปทำไมละ”ฉันถามขึ้น “อย่าบอกนะว่า...”

“ไปขอคบ ^^”

“นั่นไงๆ...แต่นายพึ่งบอกเลิกแพรไปอาทิตย์ที่แล้วและทิ้งอันอันไปเมื่อวานนะวันนี้จะขอคบกับนานาอิอีกแล้วหรอ”

“โธ่ๆๆๆ พี่ครับ คนนี้ผมรักจริงนะ”

“พูดอย่างนี้ทุกคน -*-“จริงๆนะ ฉันไม่เห็นว่าจัสเตอร์จะรักใครจริงเลย  คบเล่นๆทั้งนั้น 

“คนนี้รักจริงน่า ไปเหอะเร็วๆ”แล้วฉันก็ถูกลากมาที่โรงเรียน  -_-+

ตุ้บ!

“ตากลมแกเป็นอะไรของแก ทำหน้าเหมือนกับว่าแกกินข้าวไม่ได้มาสิบวันงั้นแหละ”นั่นไงยัยแพน(เพื่อนสุดแสบ)ทักด้วยภาษางงๆ

“ยังไงวะ”ฉันถามกลับยัยแพนด้วยเสียงเนือยๆ

“ก็หมดอาลัยตายอยากไง”  นังบ้า  ฉันละอยากจะด่ายัยนี่จริงๆนะ มุกที่ยัยนี่เล่นไม่เคยขำเลยจริงๆนะ

“อืม”ฉันรับคำเนือยๆก่อนจะหยิบสมุดอังกฤษขึ้นมาตรวจทานงานประมาณ 5 นาที ก่อนจะลุกขึ้นเพราะทนเสียงของยัยออมที่เถียงกับมุกฝืดๆของยัยแพน ไม่ไหว

“ไปไหนอีกหละ”ยัยจาจาถามขึ้น

“ไปส่งงานไปด้วยกันปะ”ฉันถามเพราะเห็นยัยจาจานั่งลอกอังกฤษของยัยทามมานานแล้ว

“อืมไปดิ เฮ้ยพวกแกไปสั่งข้าวให้ฉันด้วยนะเว้ยเดี๋ยวตามไปที่โรงอาหาร”

“อืม  ฝากของพวกเราไปส่งด้วยก็แล้วกัน ”แล้วยัยแพน ยัยออม และยัยทามก็เดินออกห้องไป ส่วนฉันกับจาจาก็เดินไปที่ห้องของเจ๊มิลาน(อาจารย์สอนภาษาอังกฤษ)

          ...แต่มันมักมีปัญหาเกิดขึ้น  และปัญหาที่ว่าก็เกิดขึ้น

“ให้เราไปส่งมั้ยตากลม”นั่นไง  -*-

“ไม่เป็นไรอะ ฉันมีเพื่อนมาด้วยแล้ว”ฉันพูดพร้อมขยับเข้าไกล้ยัยจาจา

“แต่ผมเต็มใจไปส่งนะ ห้องพักครูอยู่ตั้งตึก Y มันไกลนะ”นายโอมพูดต่อ อย่างไม่ลดละ

“ฉันเดินไปเองได้น่า”ฉันพูดก่อนจะรีบเดินออกมา หมอนี่อันตรายจะตายไป  ตอนมอห้าลักพาตัวฉัน บังคับให้ฉันไปเที่ยว  ไปดูหนัง   ไปฟังเพลง ไปกินข้าว ด้วย น่ากลัวมาก  แต่ก็นะ ก็ฉันสวยนี่คนชอบเลยเยอะ โฮะๆๆ ^O^ (ฉันละหมั่นใส้

นางเอกจริงๆ) 

“ตามใจคุณละกันครับคนสวย” แล้วนายโอมก็เดินจากไป

“เฮ้อ ฉันละรำคาญจริงๆ แกจะเกิดมาสวยทำไมเนี่ย”จาจาพูดขึ้น

“ปะๆไปเหอะเดี๋ยวแกก็ไม่ทันทานข้าวอะดิ”ฉันพูดพร้อมลากยัยจาจาให้เดินตามมาที่ห้องเจ๊มิลาน

กรี๊ดๆ!!!

เสียงอะไรวะเนี่ย เอ๊ะตึก Y ตึกเรียนของจัสเตอร์นี่นา มีอะไรนะ

“แกไปดูกันปะ”แล้วยัยจาจาก็ลากฉันไปดูเสียงกรีดร้องโหยหวนยิ่งกว่าชะนีป่านั่น

“นั่นไง”แล้วผลก็เป็นดังคาด นักเรียนหญิง(ชะนีป่า)กรี๊ด พร้อมกับให้ของขวัญกับจัสเตอร์ 

“กลับเหอะ”ยัยจาจาพูดก่อนจะดึงฉันกลับไปที่โรงอาหาร

          ...โรงอาหาร

          แงๆ   ทำไมยัยพวกนี้ต้องสั่งผัดผักให้ช้านนนนนนนนนน   ฉันไม่ชอบผักอะ แงๆๆๆๆๆๆๆ (T )-( T)

“แกควรจะกินผักซะบ้างนะ”ออมพูดขึ้น

“T^T”

“อย่าไปบังคับมันเลย”ยัยแพนพูดขึ้น  ฉันพึ่งจะรักแกวันนี้แหละ ยัยแพน

“ทำไมหละ”จาจาถามขึ้น ทุกคนเริ่มมีสีหน้าที่ไม่บอกก็รู้ว่ายัยแพนจะมีมุกฝืด

“ก็ห้ามไม่ให้มันกินเนื้อสิ มันจะได้กินผัก”

“T^T”

“ไม่ขำหรอนี่คิดสดเลยนะเว้ย”

“โทษนะไม่ขำวะ”จาจาพูดแล้วก็ก้มหน้าทานข้าวต่อไป

“พวกแกทำร้ายจิตใจฉันมาก T^T”

“ปะๆๆไปเข้าแถวได้แล้ว”และก็จบลงด้วยยัยออมที่ชวนทุกคนไปเข้าแถว 

          ยูนิฟอร์มโรงเรียนนี้ทำไมมันเศร้าจังอะ ยิ่งกินข้าวเช้าไม่อิ่มอยู่ด้วย(เกี่ยวกันมั้ย -*-)  ยูนิฟอร์มของรักเธอไฮสกูล คิดดูนะ(นึกภาพตามด้วย)  กระโปรงลายสก็อตเทาดำ  เสื้อเชิ้ตสีขาว เสื้อกั๊กสีเทา เนคไทสีเทาเข้ม(มันจะเทา ดำ ขาว ไปไหนฟะ -*- ) ปอกแขนสีดำ(มีตัดชมพูเล็กน้อย) สัญลักษณ์ของโรงเรียน โอ้วชุดมันช่าง อุบาทได้ใจอะ  แต่ที่ไม่น่าเชื่อคือทุกคนใส่ออกมาแล้วดูดี -_-+

หลังจากเข้าแถมเสร็จทุกคนก็แยกย้ายกันเข้าห้องเรียน และเรียนตามปกติ ทำไมมันง่ายดีแท้ -*-

          …ตอนนี้เลิกเรียนแล้ว เพื่อนฉันกลับบ้านกันหมดแต่ฉันนั่งรอจัสเตอร์อยู่หน้าโรงยิม  และตอนนี้ฝนตกหนักมาก แงๆๆ T^T

O-O 

ไม่นะ ไม่จริง

ไม่เอา อย่าสิ

(นางเอกเรื่องนี้มันบ้า -*-)

มันเย็นแล้วนะ ทำไมฉันต้องมาปวดฉี่ด้วยเนี่ย ฝนก็ตก  โชคดีกว่านี้มีอีกมั้ยยยยยย (ประชด) T^T

ตึก ตึก ตึก

และฉันก็ต้องหอบเอาร่างกายเดินไปเข้าห้องน้ำที่อยูไม่ห่างจากโรงยิมมากนัก  ทำไมฝนต้องตกตอนฉันปวดฉี่ด้วยเนี่ย รีบๆเข้า(ห้องน้ำ)ดีกว่า

. . .

เฮ้อ ปลดทุกข์เสร็จแล้ว  หลังจากที่เก็บดอกไม้(ในห้องน้ำ)เสร็จ ฉันก็เดินกลับมาที่โรงยิม แต่...

วิ้งๆๆๆ (เอฟเฟคว่างเปล่า)  [คนเขียนก็บ้า -*- ดูเอฟเฟคมันสิ]

ไปไหนกันหมดอะ แงๆ T^T หวังว่าคงไม่เหมือนหนังผีเรื่อง 13 ผีห่าซาตานหรอกนะ ที่มีผีตัดผมบ๊อบ  เสื้อสีเขียว กางเกงสีเหลือง  รองเท้าสีแดง(ผีหรือไฟจราจรฟะ -_-) เดินอยูในโรงยิมอะ

บรื๋อ

คิดแล้วเสียว  จัสเตอร์ขอให้ฉันกลับบ้านก่อนเถอะ แกตายยยยยยยย \(-_-)/

ฉันรีบคว้ากระเป๋าแล้วเดินกลับบ้าน (ขอบอกว่าตั้งแต่ไปเข้าห้องน้ำยันเดินกลับบ้าน ฉันตากฝน TT^TT)

เอ๊ะ นั่นๆ  มีรถผ่านมาด้วย (ย้ำนะว่านี่ในโรงเรียน)

“นี่คุณ! ช่วยด้วย”ฉันตะโกนสุดเสียงเพื่อให้รถคันนั้นจอด  และได้ผล *-*

เอี๊ยด!!

เจ้าของรถค่อยๆลดกระจกลง  แล้วพูดขึ้น

“อยากไปกับฉันไม่เห็นต้องลงทุนขนาดนี้เลยนี่” -0- ดู ดูคำพูดมันสิ

“เออ...”

“ขึ้นมาสิ ช้าทำไมละ  อยากไปกับฉันไม่ใช่หรอ ลงทุนขนาดนี้แล้ว” ขาดแล้ว เส้นความอดทน(อันน้อยนิด)ของฉันขาดแล้ว

“ไม่เป็นไร ฉันมีปัญญาเดินเองได้”ฉันตอบด้วยเสียงแข็งก่อนจะเดินเลี่ยงรถของตาบ้านั่นมา

“เฮ้  รับไม่ได้หรอ มันไม่ใช่จุดประสงของเธอรึไงเล่า”นั่นไง ไอ้บ้านี่ยังจะไม่เลิกกวนฉันใช่มั้ย

“ฉันไม่ไปแล้ว!! เข้าใจมั้ย นายจะไปทางไหนมันก็เรื่องของนาย เออ บอกไว้ด้วยว่าที่ขอติดรถไปด้วยอะ ไม่ได้อยากไปกับนายเลยซักนิด คิดว่าตัวเองหน้าตาดีนักหรอ ตาบ้า!!”เอาไปเลยหนึ่งชุด ฮึ่ย -*- 

ตึก ตึก ตึก  ตึกๆๆๆๆๆ

ฉันรีบวิ่งหนีรถตาบ้านั่นมาก่อนจะรีบขึ้นรถเมล์เพื่อกลับบ้าน 

แกตายแน่ จัสเตอร์ -*-