นิยาย : ฉันกับเธอ. . .รักนี้จะเป็นอย่างไร

Lessson 8 เคยเข้าใจชั้นบ้างมั้ย ?
 
------------------ปุ๋ย------------------
 
หลังจากนายบีกลับจากบ้านฉันไป ทิ้งให้ฉันเหงาตามลำพังเหมือนเคยเพราะพ่อแม่ของฉันกลับท่านทำงานหนัก กลับบ้านก็ เที่ยงคืน ทำให้ฉันนั้นเป็นคนขี้เหงา ระหว่างที่ฉันนั่งเม่ออยู่นี้ เสงียงโทรศัพท์ฉันก็เข้า
 
RRRrrr !!!
 
“ฮาโหล ??? ” ฉันพูดกับคนในโทรศัพท์
 
“ปุ๋ย  เรื่องวันนี้บีขอโทษนะ” เสียงบีพูดกับฉันในโทรศัพท์
 
“อืม ปุ๋ยเข้าใจดี แล้วบีทานไรยังอ่ะ ?”
 
“อืมทานแล้ว ปุ๋ยไม่โกรธบีใช่มั้ยเรื่องวันนี้” เค้าย้ำฉันอีกรอบ
 
“อืมไม่ว่าไรหรอก ว่าแต่บีทำไรอยู่หล่ะ ? อาบน้ำยัง ? นอนกี่โมง ?” ฉันถามเหมือนไม่ได้เจอเค้ามานาน
 
ตุ๊ด ๆ เสียงรอสายจากในโทรศัพท์ของบี
 
“เอ่อ. . .ปุ๋ยงั้นแค่นี้ก่อนนะเด๋วบีโทรไปใหม่” บีพูดจบเค้าก็วางสายจากฉัน
ความรู้สึกของฉันตอนนี้เหมือนคนที่เรารักจากเราไป  ทั้ง ๆ ที่ฉันไม่เคยทำอะไรผิดใจบีเลยฉันนั่งนึกแล้วน้อยใจ
ทำไมบีไม่เคยถามชั้นสักคำเลยว่า ทานไรยัง ทำไรอยู่ เรียนเป็นไงบ้าง วันนี้ทานข้าวกับอะไร ตั้งใจเรียนรึเปล่า ชั้นอยากให้มีคนมาถามชั้นอย่างนี้ทุก ๆ วัน ทำไมนะบี บีไม่เคยพูดกับปุ๋ยอย่างนี้บ้างเลย  ฉันนอนกอดหมอนร้องไห้ทุกวันเมื่อรู้ว่าคนที่เรารักกับกำลังจะจากเราไปต่อหน้าต่อตา ฉันคิดมากจนเผลอหลับไป
 
อ๊อด !!! อ๊อด !!
 
ฉันตื่นขึ้นมาตอนเช้าอย่างง่วงเงียมองนาฬิกา “เห้ย !! 9 โมงแล้วนี่หว่า นัดกับนายกล้าไว้ตายแน่เลย” ฉันรีบลุกจากที่นอนเพื่อลงไปบอกนายกล้าให้เค้ารอฉันเด๋วฉันไปเรียกเค้าที่บ้านเอง
 
“มีอะไร ? คนจะหลับจะนอน” ฉันพูดกับกล้า
 
“เธอ~ ลืมนัดของเราแล้วไง” นายกล้าพูดทำหน้าเศร้า
 
“ไม่ลืมหรอก เด๋วชั้นอาบน้ำแปปนึงเด๋วชั้นไปเรียกนายที่บ้าน โอเค ?” ฉันพูดพรางเกาหัวอย่างคนหงุดหงิด
 
“ชั้นรอเธอมาเกือบชั่วโมงแล้วนะ” นายกล้าขึ้นเสียง
 
“รอไม่ได้ก็ไม่ต้องรอสิ ชั้นไปละไม่อยากเสียเวลาเถียงกับนาย ครึ่งชั่วโมงเด๋วชั้นตามไป” ฉันพูดกับกล้าเสร็จก็เดินเข้าไปนายบ้าน มองออกมาดูทางนอกหน้าต่าง เห็นนายกล้าเดินก้มหน้าเดินกลับบ้านไป นี่ฉันพูดแรงไปจริงหรือ ? เค้าจะโกดฉันมั้ย ? ฉันบ่นกับตัวเองก่อนที่จะอาบน้ำ
 
ติ๊ง. . . หน่อง ง ง งงง !!
 
“เร็ว ๆ หน่อยสิไอหน้าลิง ชั้นร้อนตับจะแตกอยู่แล้วเนี่ย !!” ฉันตะโกน
 
“ค๊าบ ๆ” เสียงนายกล้าตะโกนออกมา ก่อนที่จะใส่ร้องเท้าผ้าใบคู่เก่า ๆ
 
“รองเท้านายอ่ะ ซื้อใหม่ได้แล้วนะ” ฉันมองไปที่รองเท้าสีเก่า ๆ ขาด อย่างรังเกียจ
 
“เอาน่า~ ว่าแต่เธอรีบกลับบ้านมั้ย ?” เค้าถามฉันหรือว่าหมอนี่เป็นห่วง
 
“เรื่อย ๆ อ่ะวันนี้ฉันไม่รีบ” ฉันตอบ
 
“ป่ะ. . .” เค้าเดินมาจับมือฉันก่อนที่หัวใจของฉันจะเต้นแรงขนาดนี้ ความรู้สึกแบบนี้ครั้งสุดท้ายมีตั้งแต่ที่ฉันกับบีเป็นแฟนกันแรก ๆ
 
“อี๋~ เอามืออันสกปรก ๆ ของนายออกไปให้ไกลจากตัวชั้นเด๋วนี้” ฉันพูดพร้อมกลับสะบัดมือ
 
 
“อืม ๆ ชั้นขอโทษ” เค้าพูดพรางปล่อยมือฉัน
 
ฉันเหลือบมองนาฬิกาข้อมือเค้า ทำไมนาฬิกาเค้ามันไม่ตรงกับของฉันกันนะ“นาฬิกานาย ตายยั่งงั้นหรอ ?”
ฉันถามเค้าอย่างสงสัย เค้ามองมาที่ฉันอย่างยิ้ม ๆ
 
“ที่ชั้นไม่เปลี่ยนถ่านหรือว่าไม่ซื้อใหม่เพราะแฟนเก่าของชั้นซื้อมาให้ หน่ะ”
 
“หรอ อืม” ฉันตอบเค้าอย่างมีท่าทีเศร้า นี่เราเป็นอะไรไปกับอีแค่หมอนั่นพูดถึงแฟนเก่าเนี่ยนะ
 
“นี่เธอ~ จะเม่อไปถึงไหนขึ้นมาสิ” เค้าเรียกฉันขึ้นแท็กซี่
 
“อ่อ เออ” ฉันขึ้นรถตามเขาไป
 
“นี่นายจะพาชั้นไปไหนเนี่ย ห๊ะ ?” เด๋วก็รู้เองแหละ
 
“ถึงก็บอกชั้นด้วยละกันชั้นนอนดึก” ฉันพูดแล้วเอนตัวลงไปนอน
 
“ได้เลยจ่ะ ที่รัก ^^.” เค้าพูดแล้วยิ้ม ๆ ให้ฉัน
 
“ทะลึ่ง !!” ฉันยกมือจะทุบเค้าแต่ก็ไม่ทุบไม่รู้ทุกครั้งที่เค้าพูดด้วยถ้อยคำหวาน ๆกับฉัน มันทำให้ใจของฉันสั่นหวิว ๆ เสมอ เป็นเพราะอะไรกัน  ???