นิยาย : ฉันกับเธอ. . .รักนี้จะเป็นอย่างไร

Lessson 6 เริ่มสนิทแล้ว
 
--------------------บนรถเมล์--------------------
 
“เอ้า !! วันนี้แฟนเธอไม่ไปโรงเรียนด้วยกันหรอ ?” ผมพูดท่าทางเยาะเย้ย
 
“เค้าบอกว่า จะไปกับเพื่อนเค้าอ่ะ” เธอบอกผม
 
“ระวังเป็นเพื่อนผู้หญิงหล่ะ ฮ่ะฮ่ะ” ผมพูดทำท่าทางหัวเราะ
 
“ตลกนักไง ? ชั้นหล่ะเบื่อจริง ๆ ต้องมาโรงเรียนกับนายทุกวันเนี่ย !!”
 
“นายเนี่ย. .ยิ่งกว่าแมลงสาปซักอีก ชั้นอยากหนีนายเท่าไหร่ แต่นายกลับบินตามชั้นเท่านั้น” เธอทำหน้าตานิ่ง ๆ
 
“ก็ชั้นอยากคุยกับเธอดี ๆ บางไม่ได้หรอ ?”
 
ให้ตายสิ ทั้งชีวิตผมไม่เคยง้อใครเท่ากับยัยนี่มาก่อน ในตัวของเราเป็นอะไรไปเนี่ย !!
“ต้องให้ชั้นทำยังไงหล่ะ เธอถึงคุยกับชั้นดี ๆ” ผมถาม
 
“ไปตายแล้วเกิดใหม่” เธอพูดแล้วยิ้มเล็ก ก่อนจะเดินไปกด อ๊อดรถเมล์เพื่อลง
 
อ๊อด ด ดดด !!!  ถึงป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียนเธอแล้ว “ยัยหัวกะทิ เย็นนี้กลับบ้านพร้อมชั้นนะ” ผมตะโกนก่อนที่คนทั้งจะมองมาที่ผม
 
--------------------วิทยาลัย--------------------
 
“นี่~ องอาจ เธอเป็นนักเรียนที่ดีเธอช่วยเอากระเช้าดอกไม้นี้ไปให้โรงเรียนใกล้ข้าง ๆ นี้ได้มั้ยจ๊ะ ? โรงเรียนเค้าจัดเทศการอ่าจ่ะ ” คุณครูพูดอย่างไพเราะแล้วหันมามองที่ผม
 
“เอ่อ. .อาจารย์ครับคือผมมีธุระตอนเที่ยงอ่ะครับ” ผมอ้างเนื่องจากขี้เกียจ
 
“เพื่อเป็นการตอบแทนครูจะให้เธอไม่ตกวิชาครูจ่ะ” คุณครูยืนข้อเสนอ
 
“…” ผมนั่งคิดดูว่าท่าผมไปโรงเรียนข้าง ๆ นี้ผมก็ได้เจอกับยัยปุ๋ย แถมยังไม่ตกวิชานี้ด้วย
 
“ครับอาจารย์ ไปเลยป่าวครับ” ผมตกลงข้อเสนอ
 
“ไปเลยจ่ะ รบกวนด้วยนะ” อาจารย์โบกมือลา
 
--------------------โรงเรียนข้าง ๆ--------------------
 
“เอ่อ. . .งั้นผมขอลากลับก่อนนะครับ” ผมลาเจ้าหน้าที่โรงเรียนนั้น
 
ระหว่างทางที่เดินกลับผมก็แวะบู๊ทต่าง ๆ มีทั้งของกิน มีทั้งปาโป่ง เยอะแยะมากมาย แต่มีอยู่บู๊ทหนึ่งเป็นบู๊ทขายน้ำแข็งใส ด้วยความกระหายผมเดินเข้าไปซื้อ
 
“เอิ่ม. .เอาน้ำแดงใส่หนมปังเฉนก๊วยครับ” ผมสั่งแล้วมองดูแม่ค้า
 
“นี่นายเข้ามาทำอะไรเนี่ย !!” ยัยปุ๋ยพูดขรธที่เป็นแม่ค้าขายน้ำแข็งใส
 
“งง อะไรแม่ค้ารีบ ๆ ทำเด๋วผมกลับแล้ว” ผมพูดอย่างยิ้ม ๆ
 
“เออ..แปปนึง” ยัยปุ๋ยพูดก่อนลงมือทำ ขณะที่ยัยปุ๋ยทำอยู่นั้นเอง แฟนของยัยปุ๋ยเดินผ่านหน้าบู๊ทพร้อมกับเด็กสาวอีกคนที่ยัยปุ๋ยไม่รู้จักว่าใคร ยัยปุ๋ยตรงดิ่งไปหาแฟนหนุ่ม
 
“อ้าว ๆ !! แล้วน้ำแข็งใสชั้นอ่ะ” ผมพูด
 
“เด๋วก่อนน่า” เธอพูดแล้วรีบวิ่งไปคุยกับแฟนหนุ่มของเธอที่เดินจับมือมากับเด็กสาวอีกคน
สถานะการณืตอนนี้เธอเริ่มโวยวายเสียงดังจนมีคนมุงดูมากขึ้น แต่แล้วแฟนหนุ่มของเธอก็ได้ผลักเธอลงกับพื้นแล้วเดินจากไปกับเด็กสาวคนนั้น ยัยปุ๋ยเสียใจนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นผมจึงเดินเข้าไปปลอบใจ
 
“เอาน่า ผู้ชายมีเยอะแยะ เธอลองเปลี่ยนใจดูบ้างสิ” ผมปลอบโยนเธอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เพราะผมปลอบใครไม่เป็น
 
“แต่เค้าดีมากเลย นะ ชั้นลืมเค้าไม่ได้หรอก” เธอกอดเค้าร้องไห้อยู่กลางสนาม
 
“ท่ามันดีจริง มันจะทิ้งเธอทำไมเล่า ป่ะ เด๋วชั้นพาเธอลืมหมอนั่นเอง”ผมพูดแล้วยิ้ม ๆ ก่อนจูงมือเธอไปเล่นของเล่นในงานนิทรรศการ
 
--------------------ป้าบรถเมล์หน้าโรงเรียนยัยปุ๋ย--------------------
 
“เห้อ~ เหนื่อยจังเลยวันนี้” ผมพูดกับเธอ
 
“ก็ นายมันอ่อนแอไงแค่นี้ยังหมดแรง  ดูชั้นสิเหมือนเดิม” เธอพูดอย่างเศร้า
 
“แต่ตาเธอมันฟ้องนะว่าเธอเสียใจ” ตายแล้วเราเผลอพูดอะไรออกไปเนี่ย !!
 
“ก็ใช่สิ ชั้นมันอ่อนแอ แล้วทำไมนายต้องจ้องจับผิดชั้นด้วย เรื่องกระจกห้องชั้น ชั้นยังไม่ยกโทษให้นะ”
 
เธอพูดพร้อมกับไปโบกรถเมล์หารู้ไม่ว่ารถเมล์เที่ยวนี้เป็นเวลาที่พี่น้องร่วมของผม เอี๊ยด ดดด !! เสียงรถเมล์จอดให้เธอขึ้น เมื่อเธอขึ้นไปแล้วรีบมองหาที่นั่งแต่สิ่งที่เธอได้เห็นคือนักเรียนอาชีวะวิทยาลัยข้าง ๆ นี่เอง ผมจึงขึ้นตามเพื่อจะไปง้อเธอที่พูดไม่ดีเมื่อกี้
 
“นี่เธอ~ ชั้นขอโทษที่ชั้นพูดไม่ได้เมื่อกี้” ผมพูดกับเธอเบา ๆ
 
“เห้ย !! ไอกล้ามึงหายไปไหนมาทั้งวันว่ะ กูนึกว่ามึงกลับไปแล้วนะเนี่ย” ไอบอยทักผมมาจากหลังรถเมล์
 
“อาจารย์ให้กูมาทำธุระ ที่โรงเรียน.. ..ว่ะ” ผมพูด
 
“นายไปอยู่กับเพื่อนนายเหอะ” ยัยปุ๋ยพูดอย่างดุ ๆ
 
“ชั้นบอกแล้วไงว่าชั้นไม่ได้ตั้งใจเตะบอลใส่กระจกห้องเธออ่ะ”
 
(ตามLessson 1 แล้วจ่ะ ^^’)