นิยาย : ฉันกับเธอ. . .รักนี้จะเป็นอย่างไร

Lesson 4 ชีวิตวัยรุ่น

 

----------------------หน้าวิทยาลัย----------------------

 

“เห้ย ๆ พวกปี2อ่ะ ดูแลปี1ด้วย พามันเข้าเรียน อย่าให้กูเห็นว่าใครโดดวิชาช่างนะมึง” เสียงชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ตะโกนพลันยืนสูบบุหรี่อยู่หน้าวิทยาลัย

 

“ไอแมน มึงจะเข้าเรียนเลยป่าวเนี่ย ?” ผมถามไอแมน

 

“กูเข้าแต่ตอน 10 โมงก็ก็ออกละ  ไปแทงนุ๊กนัดกับไอบอยไว้เมื่อวาน”

“แห๊ะ ๆ” ไอบอยยิ้มแสยะ ๆ

 

“พวกมึงนี่ !! ไม่ทำตัวเป็นรุ่นพี่ที่ดีเลย ” ผมพูดพร้อมส่ายหัว

 

“มึงจะไปกับพวกกูมั้ยหล่ะ เด๋วกูเลี้ยง” ไอบอยชวนผม

 

“ไป !!” ผมพูดอย่างฉับไว

 

“โห่ ๆ ที่แท้มึงก็ทำเป็นพูดดี ” ไอแมนพูดพร้อมส่ายหน้าซ้ายขวา

 

ทันใดนั้นเอง !! ไอแมนได้สดุดตากับเด็กชายร่างเล็กดูออกว่าพึ่งเรียนปวช.1 กำลังเดินเข้าวิทยาลัยโดยที่มีสมุดตราวิทยาลัยเหน็บอยู่ที่ตูด

 

“เห้ย !! มึงอ่ะไอหนังสือเหน็บตูดมานี่ดิ” ไอแมนเรียกเด็กปี 1

 

เด็กปี1 รีบวิ่งมาทันใด “ครับ~ พี่แมนมีอะไรครับ”

 

ไอแมนมองหน้า ก่อนมีเสียงดัง   อุ๊ก !!!  เด็กชายร่างเล็กทรุดตัวลงกับพื้นในท่ากำลังจุกเมื่อโดนชายรุ่นพี่ต่อยเข้าที่กลางท้องอย่างจัง

 

“ไอจิ๋วมึง~ รู้มั้ยทำไมมึงโดนแบบนี้” ไอแมนพูดพร้อมชี้หน้าเด็กชายร่างเล็ก

 

“ไม่ทราบคับพี่” ไอจิ๋วด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด !!

 

ไอแมนสายหัวเล็กน้อย “ กูสอนไม่รู้จักจำ กับสมุดที่มีตราโรงเรียนมึงยังทำได้ ต่อไปมึงคงไม่เคารพโรงเรียนกูแล้วหล่ะ” ไอแมนพูดพร้อมจับหัวไหล่ทั้งสองข้างของไอจิ๋วขึ้น ผมยืนงงในความรักสถาบันของมัน

 

“เข้าโรงเรียนไปได้แล้ว อย่าให้กูเห็นว่ามึงทำอีกนะ” ไอแมนพูดพร้อมตบไหล่รุ่นน้อง

 

“ครับ !! ” ชายหนุ่มพูดและวิ่งไปทางหน้าประตู

 

แน่นอน !! เมื่อถึงหน้าประตูเป็นอันที่ทุกคนต้องรู้กัน ถือเป็นธรรมเนียมมาเนิ่นนานแล้ว เมื่อเด็กชายพ้นจากประตูที่เขาเดินเข้าก้าวแรกแล้วจึงรีบวิ่งเข้าห้องเรียน แน่นอนพวกผมก็ต้องทำเหมือนกัน เมื่อเดินผ่านประตูมา ฝ่ายปกครองโจทย์พวกผมเข้ามาทักไอบอย พวกผมจึงวิ่งหนีพร้อมกับไอบอย นี่ถือเป็นเรื่องปรกติของพวกเราในการหลบอาจารย์ฝ่ายปรกครอง เนื่องจากพวกเรามีคดีไว้เยอะ และใส่กางเกงยีนส์ไปโรงเรียน ช๊อปปัก

 

“อาจารย์ ครับ !! ผมไม่เข้าใจตรงนี้ครับช่วยทบทวนให้อีกรอบได้ไหมครับ” ไอบอยพูดพร้อมยกหนังสือชี้ให้อาจารย์ดู

 

อาจารย์ยิ้มเล็ก ๆ “ได้สิจ๊ะ >.<”

 

อ๊อด ด ด ด ด !!!!  เสียงออด หมดชั่วโมงเรียน พวกเราปิดสมุดหนังสือ เตรียมตัวขอบคุณอาจารย์

 

“งี้~ กูก็ไม่รู้เรื่องนี้ดิ” ไอบอยพูดเอาหน้าอาจารย์อย่างเห็นได้ชัด

 

“เออน่า~ เด๋วกุสอนมึงเอง” ผมเอาหน้าบ้าง

 

“ให้กูสอนดีกว่า เชื่อกูดิ” ไอแมนเอาบ้าง

 

“รู้สึกพวกเธอช่วยเพื่อนขนาดนี้ อาจารย์ก็ดีใจที่พวกเธอตั้งใจเรียนนะ” อาจารย์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

 

“นักเรียนทำความเคารพ” เสียงหัวหน้าห้องบอก

 

“ขอบคุณครับ” ทุกคนในห้องพูดพร้อมกัน

 

--------------------โรงอาหาร----------------- //// พักเบรค 10.40 น.

 

“เห้ย !! ไอบอยเมื่อไหร่ไอแมนจะมาว่ะ กูรอนานละ” ผมพูดกับไอบอย

 

“มึงรอมันแปปดิ  ~  นั่นไงมาละพาใครมาว่ะนั่น” ไอบอยพูดพรางชี้ไปทางไปแมนที่กำลังพาเด็กรุ่นน้องมา

 

“เห้ย~ มึงสองคนดูไอเด็กเวณนี่ดิ แมร่งจะต่อยกันเอง” ไอแมนพูดพรางตบหัวไอเด็กปี1

 

“ก็มันกวนตรีนผมก็อ่ะพี่” เด็กปี1เถียงอย่างไม่รู้กาละเทศะ

 

“ไอ่ สัส กับเพื่อนแค่นี้มึงยอมมันนิดหน่อยไม่ได้ใช่มั้ย” ไอบอยโมโหแทนไอแมน

 

“กะแค่ชกต่อยแค่นี้ ผมไม่กลัวหรอกพี่”

 

“ไอ่สัสนี้ปากดี กับเพื่อนมึงยังทำได้ลงคอ จะนับอะไรกับการที่เมื่อมึงโตไป มีสันดารแบบนี้ติดตัวออกไป  ในวันข้างหน้ามึงคงไปเป็นโจรแล้วหล่ะ แค่มันกวนตรีนแค่นี้ แล้วท่ามึงจบออกไปแล้วไปเจอเจ้านายกวนตรีนหล่ะ สถาบันแห่งนี้เค้าสอนให้กูมันความอดทน ไม่ให้มาทำสำออย สอนให้สู้ชีวิต สอนให้มึงสู้ต่อโลกกว้าง. .” ไอแมนพูดพรางร้องไห้น้ำตาคาเบ้าตา

 

ผมเห็นท่าไม่ดีกลัวไอแมนมันจะอายรุ่นน้องจึงลากตัวมันออกมา ปล่อยให้ไอบอยนั่งสอนเด็กปี1 ผมเดินมาถึงห้องน้ำกับไอแมน ระหว่างไอแมนล้างหน้าผมหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดดูด

 

“แมน~ กูเข้าใจมึงเว่ย ท่ามึงไม่มีที่นี่คงไม่มีมึงในวันนี้” ผมปลอบใจไอแมน

 

“เออ. . . ท่ากูไม่มีเพื่อนอย่างพวกมึงก็ไม่มีกูในวันนี้เหมือนกัน” ไอแมนทำซึ้ง

 

!!!RRRrrr!!!

 

“ฮัลโหล ครับ” ผมพูดกับคนในสายโทรศัพท์

 

“นี่นายกล้า. . .วันนี้กลับบ้านกี่โมง” เสียงผู้หญิงที่ผมไม่รู้จัก

 

“ไม่รู้เหมือนกันครับ. .. นั่นใครอ่ะครับ” ผมยัง งง ๆ หรือว่า หญิงพาณิชที่ผมไปเกี่ยวมา -0-

 

“ชั้นปุ๋ย โว๊ย !!! อีตาบ้าจำเสียงชั้นไม่ได้ไง ” ยัยปุ๋ยตะคอก

 

“เธอโทรหาชั้นทำไม  มีเบอร์ชั้นได้ไง หลงเสน่ห์ชั้นแล้วละสิ ?” ผมถามด้วยความสงสัย

 

“ตาบ้า !! หน้าอย่างนายใครจะไปเอา แม่ชั้นให้ชั้นกลับบ้านกับนาย เพราะชั้นต้องส่งโมเดล แต่ไม่มีใครช่วยถือพอดีแม่ชั้นโทรมาพอดีจึงไปเอาเบอกับป้าเทือง โอเค !!” เธอใส่ผมมาเป็นชุด

 

“ทำไมชั้นต้องช่วยเธอด้วยหล่ะ ?”

 

“เออ !! แค่นี้แหละ” เธอตะคอก

 

“ล้อเล่น~ เธอกลับบ้านกี่โมงเด๋วชั้นไปหาหน้า รร.”

 

“ชั้นว่านายนั่งรถเมล์มาเลยดีกว่าเด๋วชั้นรอหน้าโรงเรียน”

 

“อืม ๆ ประมาณ 5 โมงเย็นละกัน ชั้นเข้าเรียนแล้ว แค่นี้นะ ^^.” ผมรีบตัดบทเนื่องจากเพื่อนผมเศร้าอยู่

ผมหันหลังกลับไปเจอไอแมนกับไอบอยที่มาตอนไหนไม่รู้แอบซุบซิบนินทาผมอยู่ ผมไม่พูดแกล้งทำไปล้างหน้าจนไอบอยทนไม่ไหวจึงถามผม

 

“คุยกับใครว่ะไอกล้า ??” บอยถาม

 

“ยัยเด็กบ้านั่นอ่ะแหละ ” ผมทำท่าหงุดหงิด

 

“มึงมีเบอมันตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ คุยกันวันเดียวนัดกลับบ้านพร้อมกันเลย สุดยอด !!” ไอบอยทำท่าดีใจ - -*

 

“มึงจะบ้าไง !! ตอนเด็ก ๆ กูกับยัยนั่นเป็นเพื่อนกัน ตั้งแต่เด็กแล้วแม่เค้าบอกให้กูช่วยยัยนั่นถือของกลับบ้าน กูเลยต้องรับคำไม่งั้นกูไม่ทำหรอก ผู้หญิงอะไรด่าเก่งชิบหาย” ผมพูดแล้วเซง ๆ ส่ายหัวไปมา

 

“พี่พระเอกจะคุยกันอีกนานมั้ยคับ ตัวร้ายอยากแทงนุ๊คแล้ว ป่ะ ๆ” ไปแมนพูดแล้วเดินไปทันที

 

“รอกูด้วยดิ ๆ” ไอบอยกับผมรีบเดินตามไอแมน