นิยาย : ฉันกับเธอ. . .รักนี้จะเป็นอย่างไร

Lessson 29
 
รุ่งเช้าเสียงนาฬิกาปลุกดัง ฉันรับลุกขึ้นจากที่นอนทำภาะกิจส่วนตัว อาบน้ำ แปรงฟัน เสร็จแล้วฉันหันมานั่งดูโทรศัพท์ ยังไม่มีสายเรียกเข้าหรือข้อความใด ๆจากนายกล้าเลย
 
“ ติ้ง น่อง !! ” เสียงอ๊อดประตูหน้าบ้านดังขึ้น
 
ฉันรีบเปิดผ้าม่านที่หน้าต่างไปดู เห็นเป็นผู้ชายร่างสูงยืนอยู่หน้าประตูบ้านฉันพยายามตั้งใจเขม่นตาดูในแน่ชัด ภพที่เห็น ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงประตูหน้าบ้านฉันเป็นนายกล้านั่นเอง ฉันรีบวิ่งลงจากบันได
 
“ โอ๊ย !! ” เสียงฉันอุทานขึ้นมา
 
“นี่ชั้นจะไปรับไปถึงไหนเนี่ย” ฉันบ่นกับตัวเองพรันก้มลงดูแผลที่เกิดจากการหกล้มเมื่อซักครู่นี้ ฉันฝืนใจลุกแต่มันก็ลุกไม่ขึ้นเนื่องจากที่หัวเข่ามีบาดแผลถลอกเล็กน้อย และข้อเท้าแพลง
 
“ลุกขึ้นมาสิ” เสียงที่ฟังดูน่าอบอุ่นพูดขึ้นมา
 
ฉันหันหน้ากลับขึ้นไปดูเป็นภาพนายกล้ากำลังยืนมือมาให้ฉันจับมือของเขาแล้วลุกขึ้น
 
ฉันทำหน้างอน ๆ ค้อน ๆ ใส่เขา “นี่นาย~ ไม่ต้องมาสนใจชั้นหรอก ว่าแต่นายเข้ามาได้ยังไง”
 
“ชั้นเหมือนได้ยินเสียงเด็กวิ่งหกล้มนะสิ. ..”
 
“นี่นาย !! ว่าชั้นเป็นเด็กอย่างนั้นหรอ (>_<!!*)”
 
“ก็ดูเธอสิ. ..จะรีบไปถึงไหนถึงได้สดุดล้มไม่เป็นท่าอย่างนั้น”
 
“ก็ชั้นกลัวนายรอ. . ...”
 
“ห๊ะ ??? กลัวชั้นรอ. ..อะไร” เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆขณะที่ฉันกำลังนั่งกุมข้อเท้าอยู่ที่พื้น
 
ฉันเบนหน้าหลบเขาเล็กน้อย “ชั้นกลัวว่า~. ..”
 
“ว่า ?” เขายื่นหน้าเขามาใกล้กว่าเดิม
 
ตอนนี้หน้าฉันเริ่มแดงมากขึ้นเรื่อย ๆ ฉันไม่รู้ว่าจะบอกเขาดีรึเปล่า ?
 
“ว่าอะไรหล่ะ ?”
 
“ชั้นกลัวว่านายจะรอนานนะสิ”
 
“โถ่~ เรื่องแค่นี้เธอจะไปใส่ใจมันทำไมเล่า” เขาพูดพรางเอามือมาขยี้หัวของฉัน
 
“นายจะไปรู้อะไรเล่า นี่นายไม่สนใจในคำพูดฉันเลยใช่มั้ยเนี่ย นายเบื้อก !! ” ฉันพูดในใจ
 
“กินข้าวกัน ชั้นซื้อขนมมา” ฉันพูดพรางพยุงตัวฉันขึ้นแต่ฉันเหมือนไม่มีแรงลุกในคำพูดที่เขาพูดเมื่อกี้
 
“เอ้า !! ทำไม ไม่ลุกหล่ะ ?” เขาทำสีหน้า งง
 
ตอนนี้น้ำตาชั้นเริ่มคลอที่เบ้าตาแล้ว เหมือนจะมีน้ำใส ๆไหลออกมา
 
“นี่นายไม่เข้าใจอะไรชั้นเลยใช่มั้ย !!! ”
 
“เอ๋ ???” เขาทำหน้าสงสัย
 
ตอนนี้ฉันนั่งกอดเข่าพรันมีเสียงสะอื้นเล็กน้อย
 
“ปุ๋ย~ เป็นอะไร ??”
 
“ที่ชั้นรีบลงมาจากห้องเพื่อลงมารับนายแล้วหกล้ม ที่ชั้นบอกนายว่า กลัวนายจะรอนาน แต่นายกลับตอบชั้นมาว่า เรื่องแค่นี้จะไปใส่ใจทำไม กล้า~..นายรู้บ้างไหมว่าชั้นแคร์นายขนาดไหน....นายรู้บ้างไหม. . ..ว่าชั้นเป็นห่วงนายขนาดไหน นายจะรู้บ้างไหมว่าชั้น รักนายแค่ไหน !!”
 
สิ้นน้ำเสียงของฉัน ฉันกอดเข่าอย่างแน่นความรู้สึกตอนนี้เหมือนร่างกายมันว่างเปล่า โลเลทำอะไรไม่ถูก ฉันก้มหน้าร้องไห้อย่างแรงตั้งแต่ชั้นมีแฟนมาฉันไม่เคยเสียน้ำตาให้ผู้ชายคนไหนเท่านายกล้าเลย แต่แล้วก็มีความรู้สึกเหมือนโดนโอบกอดจากข้างหลัง
 
“ปุ๋ย~ กล้าขอโทษ”
 
เขาพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ
“กล้า. ..จะขอโทษทำไมในเมื่อกล้าไม่ผิดหนิ ปุ๋ยเองแหละ”
 
“กล้ามานั่งคิดเรื่องเมื่อคืนแล้ว...กล้าเข้าใจผิดเองเพราะเมื่อคืนบีโทรหากล้า บอกให้กล้าดูแลปุ๋ยให้ดี ปุ๋ยให้อภัยกล้านะ”
 
ความรู้สึกของฉันตอนนี้ฉันรุ้สึกอบอุ่นเมื่อได้อยู่ในอ้อมกอดของเขา น้ำตาเริ่มเหือดแห้งฉันเอามือมาปาดน้ำตา
 
“ปุ๋ย~ กล้าขอโทษ” เขาพูดพรางกอดฉันหนักขึ้นไปอีก
 
“ปุ๋ยก็ไม่ได้โกรธอะไรกล้าหนิ เมื่อกี้~ กล้าบอกซื้ออะไรมานะปุ๋ยอยากกินอ่ะ พาไปหน่อยสิ(^_^)”
 
ฉันอ้อนเขาเพื่อให้เขาพาไปกินของฝากที่ซื้อมาเมื่อกี้
 
“ได้ครับ. ..ที่รัก” สิ้นน้ำเสียงของเขา มือขวาเขาเอามืดลอดใต้หัวเข่า มือซ้ายสอดผ่านซอกแขนซ้ายของฉัน อุ้มฉันไปที่โต๊ะอาหาร
 
ตอนนี้ฉันรู้สึกอายอย่างบอกไม่ถูกที่ถูกนายกล้าอุ้มอยู่ในท่านี้
 
“หน้าอกเธอใหญ่ดีนะ (O_O) ”
 
สิ้นน้ำเสียงของเขาฉันเอามือทุบหน้าอกเขาอย่างจังพรันพูดว่า

“คนบ้า !!! ”