นิยาย : ฉันกับเธอ. . .รักนี้จะเป็นอย่างไร

10.0

เขียนโดย WinsBlue

วันที่ 24 สิงหาคม พ.ศ. 2554 เวลา 20.13 น.

  34 ตอน
  19 วิจารณ์
  42.16K อ่าน
แชร์นิยาย Share Share Share

 

29) Lessson 29

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

Lessson 29

 

รุ่งเช้าเสียงนาฬิกาปลุกดัง ฉันรับลุกขึ้นจากที่นอนทำภาะกิจส่วนตัว อาบน้ำ แปรงฟัน เสร็จแล้วฉันหันมานั่งดูโทรศัพท์ ยังไม่มีสายเรียกเข้าหรือข้อความใด ๆจากนายกล้าเลย

 

“ ติ้ง น่อง !! ” เสียงอ๊อดประตูหน้าบ้านดังขึ้น

 

ฉันรีบเปิดผ้าม่านที่หน้าต่างไปดู เห็นเป็นผู้ชายร่างสูงยืนอยู่หน้าประตูบ้านฉันพยายามตั้งใจเขม่นตาดูในแน่ชัด ภพที่เห็น ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงประตูหน้าบ้านฉันเป็นนายกล้านั่นเอง ฉันรีบวิ่งลงจากบันได

 

“ โอ๊ย !! ” เสียงฉันอุทานขึ้นมา

 

“นี่ชั้นจะไปรับไปถึงไหนเนี่ย” ฉันบ่นกับตัวเองพรันก้มลงดูแผลที่เกิดจากการหกล้มเมื่อซักครู่นี้ ฉันฝืนใจลุกแต่มันก็ลุกไม่ขึ้นเนื่องจากที่หัวเข่ามีบาดแผลถลอกเล็กน้อย และข้อเท้าแพลง

 

“ลุกขึ้นมาสิ” เสียงที่ฟังดูน่าอบอุ่นพูดขึ้นมา

 

ฉันหันหน้ากลับขึ้นไปดูเป็นภาพนายกล้ากำลังยืนมือมาให้ฉันจับมือของเขาแล้วลุกขึ้น

 

ฉันทำหน้างอน ๆ ค้อน ๆ ใส่เขา “นี่นาย~ ไม่ต้องมาสนใจชั้นหรอก ว่าแต่นายเข้ามาได้ยังไง”

 

“ชั้นเหมือนได้ยินเสียงเด็กวิ่งหกล้มนะสิ. ..”

 

“นี่นาย !! ว่าชั้นเป็นเด็กอย่างนั้นหรอ (>_<!!*)”

 

“ก็ดูเธอสิ. ..จะรีบไปถึงไหนถึงได้สดุดล้มไม่เป็นท่าอย่างนั้น”

 

“ก็ชั้นกลัวนายรอ. . ...”

 

“ห๊ะ ??? กลัวชั้นรอ. ..อะไร” เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆขณะที่ฉันกำลังนั่งกุมข้อเท้าอยู่ที่พื้น

 

ฉันเบนหน้าหลบเขาเล็กน้อย “ชั้นกลัวว่า~. ..”

 

“ว่า ?” เขายื่นหน้าเขามาใกล้กว่าเดิม

 

ตอนนี้หน้าฉันเริ่มแดงมากขึ้นเรื่อย ๆ ฉันไม่รู้ว่าจะบอกเขาดีรึเปล่า ?

 

“ว่าอะไรหล่ะ ?”

 

“ชั้นกลัวว่านายจะรอนานนะสิ”

 

“โถ่~ เรื่องแค่นี้เธอจะไปใส่ใจมันทำไมเล่า” เขาพูดพรางเอามือมาขยี้หัวของฉัน

 

“นายจะไปรู้อะไรเล่า นี่นายไม่สนใจในคำพูดฉันเลยใช่มั้ยเนี่ย นายเบื้อก !! ” ฉันพูดในใจ

 

“กินข้าวกัน ชั้นซื้อขนมมา” ฉันพูดพรางพยุงตัวฉันขึ้นแต่ฉันเหมือนไม่มีแรงลุกในคำพูดที่เขาพูดเมื่อกี้

 

“เอ้า !! ทำไม ไม่ลุกหล่ะ ?” เขาทำสีหน้า งง

 

ตอนนี้น้ำตาชั้นเริ่มคลอที่เบ้าตาแล้ว เหมือนจะมีน้ำใส ๆไหลออกมา

 

“นี่นายไม่เข้าใจอะไรชั้นเลยใช่มั้ย !!! ”

 

“เอ๋ ???” เขาทำหน้าสงสัย

 

ตอนนี้ฉันนั่งกอดเข่าพรันมีเสียงสะอื้นเล็กน้อย

 

“ปุ๋ย~ เป็นอะไร ??”

 

“ที่ชั้นรีบลงมาจากห้องเพื่อลงมารับนายแล้วหกล้ม ที่ชั้นบอกนายว่า กลัวนายจะรอนาน แต่นายกลับตอบชั้นมาว่า เรื่องแค่นี้จะไปใส่ใจทำไม กล้า~..นายรู้บ้างไหมว่าชั้นแคร์นายขนาดไหน....นายรู้บ้างไหม. . ..ว่าชั้นเป็นห่วงนายขนาดไหน นายจะรู้บ้างไหมว่าชั้น รักนายแค่ไหน !!”

 

สิ้นน้ำเสียงของฉัน ฉันกอดเข่าอย่างแน่นความรู้สึกตอนนี้เหมือนร่างกายมันว่างเปล่า โลเลทำอะไรไม่ถูก ฉันก้มหน้าร้องไห้อย่างแรงตั้งแต่ชั้นมีแฟนมาฉันไม่เคยเสียน้ำตาให้ผู้ชายคนไหนเท่านายกล้าเลย แต่แล้วก็มีความรู้สึกเหมือนโดนโอบกอดจากข้างหลัง

 

“ปุ๋ย~ กล้าขอโทษ”

 

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ

“กล้า. ..จะขอโทษทำไมในเมื่อกล้าไม่ผิดหนิ ปุ๋ยเองแหละ”

 

“กล้ามานั่งคิดเรื่องเมื่อคืนแล้ว...กล้าเข้าใจผิดเองเพราะเมื่อคืนบีโทรหากล้า บอกให้กล้าดูแลปุ๋ยให้ดี ปุ๋ยให้อภัยกล้านะ”

 

ความรู้สึกของฉันตอนนี้ฉันรุ้สึกอบอุ่นเมื่อได้อยู่ในอ้อมกอดของเขา น้ำตาเริ่มเหือดแห้งฉันเอามือมาปาดน้ำตา

 

“ปุ๋ย~ กล้าขอโทษ” เขาพูดพรางกอดฉันหนักขึ้นไปอีก

 

“ปุ๋ยก็ไม่ได้โกรธอะไรกล้าหนิ เมื่อกี้~ กล้าบอกซื้ออะไรมานะปุ๋ยอยากกินอ่ะ พาไปหน่อยสิ(^_^)”

 

ฉันอ้อนเขาเพื่อให้เขาพาไปกินของฝากที่ซื้อมาเมื่อกี้

 

“ได้ครับ. ..ที่รัก” สิ้นน้ำเสียงของเขา มือขวาเขาเอามืดลอดใต้หัวเข่า มือซ้ายสอดผ่านซอกแขนซ้ายของฉัน อุ้มฉันไปที่โต๊ะอาหาร

 

ตอนนี้ฉันรู้สึกอายอย่างบอกไม่ถูกที่ถูกนายกล้าอุ้มอยู่ในท่านี้

 

“หน้าอกเธอใหญ่ดีนะ (O_O) ”

 

สิ้นน้ำเสียงของเขาฉันเอามือทุบหน้าอกเขาอย่างจังพรันพูดว่า


“คนบ้า !!! ”

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา