นิยาย : ฉันกับเธอ. . .รักนี้จะเป็นอย่างไร

Lessson 28
 
RRRrrr !! เสียงโทรศัพท์ยัยปุ๋ยดังจากข้างบน
 
“ปล่อยก่อนนายกล้า” เธอผลักผมออกเบา ๆ เธอรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องของเธอ ส่วนผมทิ้งตัวลงบนโซฟาดูหนังต่อด้วยอารมณ์ เซง ๆ ฉากละครตอนนี้เป้นตอนที่นางเอกแอบพระเอกไปคุยโทรศัพท์พอดี ผมจึงเอ๊ะใจว่าทำไมคุยนานนัก ผมจึงแอบเดินขึ้นไปข้างบนเบา ๆ ได้ยินเสียงเธอคุยโทรศัพท์ ผมตั้งสติฟังเธออยู่ซักพักจึงอดใจไม่ไหว เปิดประตูเข้าไป !!
 
 
------------------ ปุ๋ย ------------------
ฉันผลักตัวนายกล้าออกแล้วรีบวิ่งไปรับโทรศัพท์เพราะรู้ดีเวลานี้มีใครที่โทรมา
 
“ฮัลโหล” ฉันรับโทรศัพท์
 
“ปุ๋ย~ อาบน้ำยังคับ ? ” เสียงผู้ชายในโทรศัพท์ถามฉัน
 
“อืม. ..อาบแล้ว บีโทรมามีอะไรหรอ ? ”
 
ฉันถามเขา
 
“เอิ่ม. ..บีแค่โทรมาคุยด้วยนะ ว่าแต่ ปิดเทมอปุ๋ยอยากไปเที่ยวไหนหล่ะ ? ”
 
“ไม่รู้สิ” ฉันตอบเขาไปอย่างเบื่อหน่าย
 
“แล้วปุ๋ยทำไรอยู่ ? ”
 
“ก็ไม่ได้ทำไร”  ฉันตอบเขาส่ง ๆ
 
“ปุ๋ย~ เราสองคนพอมีโอกาศกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย ? ” บีถามฉันด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ
 
“คงไม่แหละ. ..ปุ๋ยอยากอยู่คนเดียว ” ฉันตอบเขาไปอย่างเย็นชา
 
“ให้โอกาศบีแก้ไขตัวอีกสักครั้งนะ ”
 
เขาขอร้องฉัน
 
“ก็บอกแล้วไง. ..ว่าอยากอยู่คนเดียว อยากอยู่คนเดียว !! ” ฉันตะคอกใส่เขา ฉันได้ยินเสียงบีกำลังสะอื้นเล็กน้อย ใจหนึ่งฉันก็เห็นใจบี ใจหนึ่งฉันก็มีกล้าอยู่แล้ว และฉันก็เลือกที่จะอยู่กับกล้าจึงไม่ได้สนใจบี ซักพักเหมือนบีเขารู้คำตอบว่ายังไงฉันก็ไม่กลับไปหาเขา เขาจึงวางสายไป แต่แล้วจู่ ๆบานประตูก็เปิดออก
 
แอ๊ด !. ..(เสียงประตูเปิด)
 
ภาพที่ฉันเห็นอยู่ตรงหน้านี้เป็นภาพนายกล้าเปิดประตูแล้วเดินมามองหน้าฉัน
 
“ฉันได้ยินหมดแล้วหล่ะ. ..ถ้าเธอต้องการอย่างนั้นชั้นก็จะทำให้”
 
เสียงเขาพูดเหมือนโมโห
 
“เอ๋ ??? นายพูดถึงเรื่องอะไร. ...” ฉันถามเขา แต่เขากลับเดินหันหลังกลับลงไปข้างล่าง ฉันรีบวิ่งตามไปทันที
 
“นี่นาย !! นายเป็นอะไรของนายเนี่ย ” ฉันขว้ามือเขาไว้
 
“ถ้าเธอฝืนใจคุยกับชั้น  ไม่ต้องคุยก็กับชั้นก็ได้นะชั้นไม่ว่าอะไร”
 
เขาทำน้ำเสียงเย็นชา เหมือนที่ฉันทำกับบี
 
“นายเป็นอะไรก็บอกชั้นมาสิ ”
 
“เธอคง~ ไม่อยากให้ฉันอยู่ข้าง ๆสินะ” เขาตอบมาอย่างเศร้า ๆ
 
“. . .” ฉันเงียบ เพราะตะลึงในคำที่เขาพูดทั้ง ๆที่ฉันทุ่มเทให้เขาไปหมดใจ แต่เขากลับไม่รับรู้อะไรเลยหรอ ?
 
“ถ้าเป็นอย่างนั้นชั้นจะไปจากชีวิตเธอเอง”
 
เขาพูดพรางซะบัดมือฉันออกอย่างแรง
 
“ดะ. ..ดะ. ..เดี๋ยว !! ” ฉันตะโกนออกไป  ไม่ทันแล้วเขาเดินไปเปิดประตูหน้าบ้านแล้ว ฉันรีบวิ่งไปตามเขา แต่เขาหันกลับมาพูดกลับด้วยน้ำเสียงที่ทำร้ายจิตใจ
 
“เธอไม่ต้องวิ่งตามชั้นมากหรอก. ..ชั้นกำลังทำตามในสิ่งที่เธอต้องการอยู่ ”
 
เมื่อสิ้นน้ำเสียงเขา เหมือนมีสายลมเบา ๆมาผลักให้ฉันล้มกองอยู่กับพื้น น้ำตาเริ่มไหลมาอาบแก้มบาง ๆ ฉันไม่รู้ตัวว่าฉันทำอะไรผิด ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะถูกทิ้งให้อยู่ลำพังเหมือนเคย ฉันตั้งสติ รีบวิ่งกลับขึ้นไปบนห้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา. . ..
 
“เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ กรุณา. ...”
 
เสียงคอลเซนเตอร์บอกว่า นายกล้าปิดโทรศัพท์
 
ฉันทิ้งตัวลงนอนบนเตียง นึกไล่ลำดับภาพเหตุ ว่าฉันทำอะไรผิด แต่แล้วฉันก็นึกไม่ออก ยิ่งฉันนึกมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งเจ็บช้ำ และมีน้ำตาไหลออกมาเท่านั้น ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูรูปภาพของนายกล้า พลันน้ำตาไหล “นี่ฉันกำลังเป็นอะไรอยู่ ฉันกำลังจะเสียเขาไปอย่างนั้นหรอ หรือว่าฉัน. . .”
 
ติ้ง ติ้ง !! (เสียงข้อความในโทรศัพท์)
 
“พรุ่งนี้. ..ขอคุยด้วยหนอย ชั้นยังทำใจไม่ได้ ”
 
ฉันรีบโทรกลับไปยังเบอร์ของเขาทันที แต่แล้วโทรไปเขาก็ปิดเครื่องเหมือนเดิมซะแล้ว ฉันรู้สึกไม่มีแรงทำอะไร โลกทั้งใบมีแต่ความว่างเปล่า ฉันได้แต่นอนร้องไห้กอดโทรศัพท์ ที่มีรูปของเขาแล้วข้อความของเขาจนเผลอหลับไปทั้งน้ำตา