นิยาย : ฉันกับเธอ. . .รักนี้จะเป็นอย่างไร

Lessson 24

 

“กลับมาแล้วค่า !! ” ฉันตะโกนเข้าไปในบ้าน แต่บ้านกับเงียบเหมือนไม่มีคนอยู่

 

“พ่อ. ..แม่ !! ปุ๋ยกับมาแล้ว อยู่ไหน” ฉันเดินไปสำรวจบริเวณในบ้านกับไม่มีใครอยู่เลยมีแต่แผ่นโน๊ตเขียนไว้บนโต๊ะกับข้าว

 

“พ่อกับแม่ ไปธุระด่วน อีก2อาทิตย์กลับจ่ะ ” เนื้อความในโน๊ต

 

“นี่เราต้องอยู่คนเดียวอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย ? ” ฉันบ่นคนเดียว ก่อนที่จะไปนั่งบนโซฟาดูทีวี แต่ความรู้สึกแปลก ๆเหมือนมีคนอยู่ข้างหลังก็เกิดขึ้น ฉันคงคิดว่าชั้นคิดไปเองแน่ ๆจึงไม่เอ๊ะใจอะไร

 

เพล้ง !! เสียงแก้วน้ำในห้องครัว

 

“ใครหน่ะ !!  ออกมาเด๋วนี้ไม่งั้นชั้นโทรแจ้งตำรวจ” ฉันตะโกนไปตามเสียงที่ได้ยิน

 

“อย่า ๆนี่บีเอง”

 

เขาโผล่หน้าขึ้นมา

 

“นี่บี เข้ามาได้ยังไง ?  แล้วเข้ามาทำไม ? ” ฉันทำหน้าสับสน

 

“บีเห็นไม่มีคนอยู่เลยปีนเข้ามา ปุ๋ยกลับมาคบกับบีนะ บีขาดปุ๋ยไม่ได้จริง ๆ” บีพูดพรางเดินเข้ามาใกล้ ๆชั้น

 

“นี่บีจะทำอะไร ? ”

 

ฉันถามเขา แต่มันไม่ทันแล้วเขาเข้ามากอดรัดตัวชั้นอย่างแรงทำให้ชั้นไม่สามารถดิ้นหลุดออกจากอ้อมแขนของเขาได้ เขาเอาจมูกของเขามาถูไถ่ซอกคอของชั้น มันทำให้ชั้นทนไม่ไหว

 

“บี ปล่อยเด๋วนี้ !! ” ฉันตะคอกเขา แต่เขากลับทำเฉย ความรู้สึกของฉันตอนนี้มันไม่เหมือนเมื่อตอนเย็น ตอนที่นายกล้าทำกับชั้น ตอนนี้น้ำตาของฉันไหลพรากมาอาบแก้มของฉัน ฉันเริ่มหมดแรงที่จะขยับตัว ฉันภาวนาในใจเหมือนให้นายกล้าได้ยิน ‘กล้า~ ชั้นขอโทษ’ ชั้นรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายสู้กับเขา

 

“บี ท่าบีไม่หยุด ปุ๋ยจะไม่คุยไม่ยุ่งกับบี จะไม่ให้บีเห็นหน้าปุ๋ยอีกเลย ” สิ้นน้ำเสียงของฉัน ฉันสบัดตัวหลุดพ้นออกมา

 

“ปุ๋ย~ เมื่อกี้บีขอโทษ บีไม่ได้ตั้งใจ บีขออย่างเดียว ปุ๋ยอย่าทำเป็นเฉื่อยชากับบีได้มั้ย ?” เขาทำเสียงเศร้า ๆทำให้ฉันใจอ่อน

 

“ปุ๋ยไม่ว่าอะไรบีหรอก เพียงแต่วันหลังอย่าทำอย่างนี้อีกหล่ะ ” ชั้นยิ้ม ๆให้เขา  รู้สึกเหมือนเขาจะดีใจที่ชั้นพูดกับเขาแบบนี้

 

“งั้น~ บียังเป็นเพื่อนปุ๋ยได้ใช่มั้ย ? ”

 

บีทำหน้าแบบมีความหวัง

 

“ได้สิ !! ท่าบีสัญญาว่าจะไม่รบกวนปุ๋ยมากเกินไป ^^/ ”

 

“เอ๋ !! รบกวน ?” บีทำหน้าสงสัย

 

“เอาน่า ๆ หมายความว่ายั่งงั้นแหละ บีกินข้าวยังหล่ะ ?” ฉันรีบบ่ายเบี่ยงคำถามของเขา

 

“เอ่อ. ..บีว่าจะไปกินข้าวข้างนอกอ่ะ ปุ๋ยไปด้วยกันมั้ย ?” บีชวนฉัน ฉันคิดว่าออกไปแล้วท่าเกิดมีคนเห็นฉันกับบีอยู่ด้วยกันเรื่องยาวแน่ จึงปฏิเสธเขาไป

 

“แค่นี้ก็ไปกินข้าวด้วยกันไม่ได้ โห่ว ว วว ๆ”

 

“เด๋วมีคนเข้าใจผิด ปุ๋ยไม่อยากมีปัญหาอ่า ” ฉันสวนเขากลับไป

 

“ก็แล้วไงหล่ะ ไปกินข้าวกับบีแค่นี้ ”

 

บีทำหน้าแบบไม่แคร์สื่อ

 

“นี่~ บี เราพึ่งสัญญาเมื่อกี้เองนะ ” ฉันทวงสัญญา

 

“อืม ๆ. ..บีเข้าใจล่ะ งั้นบีไม่รบกวนก็แล้วกัน”

 

สิ้นเสียงของบี บีเดินออกจากบ้านของฉันไป ฉันตามไปดูที่หน้าต่างเขาเดินออกจากประตูใหญ่ออกไปแล้ว ฉันจึงสบายใจ จึงล๊อคประตู-หน้าต่างบ้านทั้งหมดรีบขึ้นห้องอาบน้ำเพื่อรอโทรศัพท์ จากนายกล้า ~

 

เวลา 23 : 50 น.

 

นี่นายกล้ายังไม่โทรหาฉันอีก ทำไมเขาไม่โทรมานะหรือว่าเขาลืมคำที่เขาพูดเอาไว้ ฉันนั่งทำใจแล้วหล่ะท่าเขาโทรมาฉันจะด่าเขาให้น้ำไหลไฟดับเลย ฉันเริ่มรู้สึกไม่ดีเลยที่เหมือนกันนายกล้าให้ฉันรอ เป็นการรออย่างที่ไม่มีจุดหมาย.

 

RRRrrr !!

 

“นี่นาย~ ทำไม่ถึงโทรมาป่านนี้ !! ” ฉันตะคอกใส่เขา

 

“เอ้า !! นี่เธอยังไม่นอนรึเนี่ย ? ทำไมนอนดึกจังหล่ะ ? ” เขาถามฉันแบบซื่อ ๆ

 

“มันเรื่องของชั้น  นายนั่นแหละทำไมนอนดึก”

 

ฉันถามเขากลับ

 

“ก็กว่าชั้นจะออกมาได้นะสิแทบแย่ ”

“ห๊ะ !! ออกมาได้ นี่หมายความว่ายังไง ” ฉันตกใจในคำพูดของเขา

 

“เธอลองมามองที่หน้าต่างดูสิ”

 

เขาบอกฉัน ฉันเดินไปดูที่หน้าต่าง เห็นเขาอยู่ที่หน้าบ้านฉันพรันยกถุงน้ำเต้าหู้ให้ฉันดูแล้วยิ้ม ๆให้ฉันเล็กน้อย

 

“นี่นายออกมาได้ไงเนี่ย ?. ..ไหนนายบอกว่าออกพรุ่งนี้ไงหล่ะ ? ” ฉันถามเขาทางโทรศัพท์

 

“ก็ชั้นอยากอยู่ใกล้ ๆเธอหนิ ว่าแต่เธอช่วยลงมาเปิดประตูให้ชั้นก่อนได้มั้ย ?” เขายิ้มให้ฉัน

 

“คนบ้า ! >.</ ”

 

ฉันเดินลงไปเปิดประตูบ้านให้กับเขา ดูท่าทางเขาเดินเหมือนคนปรกติแล้วไม่ได้เจ็บปวดอะไรระหว่างเขาเดินเข้าประตูหน้าบ้านฉันอยู่ดี ๆเขาเกิดทรุดตัวลง.

 

“นี่นาย !! ” ฉันเข้าไปประคองเขา

 

“ชะ. ..ชะ~ ชั้นไม่เป็นไรแค่หน้ามือหน่ะ. ..” เขาตอบแต่ริ้มฝีปากของเขาซีดมาก

 

“นายโอเคนะ ? ”

 

“อืม. ..^^’ ”

 

เขาตอบก่อนที่จะไปนั่งบนเก้าอี้รับประทานอาหาร ฉันเดินเอาแก้วมาเพื่อใส่น้ำเต้าหู้ที่เขาเอามาฝาก

 

“นี่~ ชั้นถามจริง ๆทำไมเธอนอนดึกจังหล่ะ ”

 

เขาถามพรันมองหน้าฉัน แต่ฉันไม่ตอบคำถามเขา

 

“เธอรอชั้นโทรไปหาเธอใช่มั้ยหล่ะ ” เขายิ้มแกมโกง

 

“จะบ้าหรอ !! ใครเขาจะไปนั่งรอให้นายโทรมาเล่า ” ฉันรีบตอบเขากลับไป

 

“ ท่าเธอไม่ได้รอชั้นโทรไปหาเธอจริง ทำไมหน้าเธอแดงแบบนั้นหละ ? ” เขาเอามือชี้มาที่หน้าชั้น ชั้นก้มหน้าลง

 

“ ชั้นง่วงแล้วหล่ะ ขอตัวก่อนนะ ” ฉันพูดพรางเดินขึ้นไปข้างบนห้อง

 

“ชั้นเดินทางมาไกล เหนื่อยก็เหนื่อย ขอให้ชั้นนอนที่นี่จะได้มั้ย ? ”

 

“ ไม่ !!! ”

 

ฉันตอบอย่างเด็ดขาด

“ขอบคุณ. ..”

 

เขาตอบสั้น ๆแล้วยิ้มให้ฉันก่อนที่จะเดินขึ้นห้องของฉันไปอย่างง่ายดาย

 

“เฮ้ย !! จะบ้าหรอนายจะนอนกับชั้นได้ไง ?? ” ฉันแย้งเขา

 

 

ดูเหมือนเขาไม่ฟังคำที่ชั้นพูด เขาเดินไปเปิดประตูห้องชั้น แล้วก็ทิ้งตัวลงนอน

 

“นี่นาย !! ลุกขึ้นเด๋วนี้ นี่ที่นอนชั้นนะ” ฉันดึงเขาขึ้น

 

“โห๊ย ! อะไรของเธอเนี่ย ? ชั้นเหนื่อยขอนอนก่อนได้มั้ย ? ”

 

“แต่นี่มันที่นอนชั้นนะ”

 

“แล้วไง !”

 

เขาตอบง่าย ๆแล้วทำท่าทางกวน ๆ